Ik heb even een oppepper nodig meiden. Waarom? Ik wacht nu sinds 1-11-2012 op een ICSI behandeling in Nijmegen. Het duurde veel langer dan gezegd was (2-3 maanden wachttijd); de wachttijd is nu al ruim 6 maanden. Eindelijk werd ik opgeroepen voor prikinstruktie; dat was afgelopen dinsdag. En omdat ik vandaag ongesteld werd, belde ik het ziekenhuis op om me aan te melden met een gevoel ''he, he, eindelijk mag ik beginnen''. niet dus. Er is WEER wachttijd. Een maand. Ik mag nu over een maand beginnen. En ik kan het niet meer opbrengen; dat wachten. Ik loop sinds jan. 2011 al met een diagnose (manlief heeft geen zaad) dus al die tijd weet ik al dat ICSI nodig is. Na een TESE in oktober is er zaad gevonden (2 buisjes) maar de kwaliteit kan pas gecheckt worden op de punctie-dag. Kortom: het is niet eens zeker of het allemaal wel echt door kan gaan. Ik ben dus enorm toe aan duidelijkheid. Ik begin echter alleen maar meer twijfelen door al dat wachten. Ik ben gezond en heb nergens last van qua cyclus. Het staat me gigantisch tegen dat ik strakjes mezelf moet gaan spuiten want met mij is niets mis. Ik weet dat ik daar blij mee mag zijn, want er zijn vele meiden die helaas wel tobben met endiometrose of wat dan ook. Begrijp me dus niet verkeerd maar ik vind het een zware opgave om als gezonde, vruchtbare vrouw mezelf te gaan opofferen aan een rete-zwaar traject. om een lang verhaal kort te maken: ik wil er eigenlijk mee kappen. Wie heeft het lef gehad om te stoppen voordat je begon en hoe heb je dat gedaan? En wat is wijsheid? Ik weet het, het is persoonlijk......Maar ik zou het fijn vinden om er even over te ''praten'' op deze manier. alvast bedankt voor jullie reacties!
LIeve Nana, Wij zijn al jaren bezig ...en dan bedoel ik ook echt jaren....denk ondertussen ruim een jaar of 11... In februari zijn we voor het eerst zwanger geworden....ondertussen helaas een miskraam. Maar tot op de dag van vandaag denken we nog steeds niet aan stoppen. Ik ken een aantal dames die zijn gestopt na 1 of 2 behandelingen omdat ze het niet meer aan konden al die teleurstellingen enz. Ja, het is inderdaad iets persoonlijks maar onze insteek is zolang we het emotioneel nog aankunnen gaan we door....ehhh hadden we voor het financiele gedeelte maar een geldboom in de tuin. Ik wens je veel kracht en wijsheid.......
dag nana, niet opgeven en vooral niet omdat je er nu al zolang mee tobt. Ik heb ook heel veel tegenslagen te verwerken (gehad) en nu zelf dat mijn eierstok dood is (letterlijk uitspr van gyn) zaadcellen van mijn vriend zijn goed wat betreft het prikken. Als je mij in levende lijve ziet ik ben 1.55m en ca. 41 kilo en ik heb me moeten prikken met Puregon en decapeptyl en eerlijk gezegd viel het best mee. Waar ik wel erg last van had is benauwdheid in de nacht. Zie het als een hittegolf buiten waarin jij snachts moet slapen...maar thats all. Meer bijwerkingen had ik niet. en die endometriose heb ik ook gehad. Maar dat je (en dan weer even mijn eigen ervaring) van prikken dit of dat krijgt is meer een angst. Je zou mij bijna echt moeten zien om te geloven hoe ik het "overleefd" heb! niet mee zitten joh!
dank je meiden. ik weet het, jullie wachten al veeeeeel langer, dus ik ben niet de enige. Maar het is voor mij persoonlijk zuur dat het niet aan mij ligt; als ik heel eerlijk ben speelt dat wel mee. Het besef dat ik met een andere man waarschijnlijk zonder problemen een kind kan krijgen..... Bovendien kom ik van heel ver als je bedenkt dat wij eigenlijk niet eens zaad hebben; sterker nog, 2 buisjes is maar erg weinig. Bovendien is de kwaliteit misschien niet goed genoeg en dan is alles voor niets geweest..En die vergoedingen van IVF gaan nu oppeens ook teruggeschroefd worden en door de wachttijd krijg ik daar strakjes nog last van ook!!!! sorry, ik blijf een beetje in de klaagmodus hangen, merk ik.... toch bedankt voor de lieve reacties en ik wens jullie ook heeeeeel veel goeds. Jullie weten hoeveel het kost en ik heb respect voor jullie doorzettingsvermogen. Ik denk niet dat ik er langer dan 2 of 3 jaar mee bezig wil zijn, dus petje af voor jullie lange worsteling!!
Hoi Nana, Ik herken je gevoel wel. Mijn man had geen zaad meer, dus een TESE was noodzakelijk. Wij zijn ook doorverwezen naar Nijmegen. Ik vond het wachten echter veel te lang en wij zijn uitgeweken naar Gent. Daar zijn we in sept 2011 terecht gekomen en in jan 2012 had ik de 1e ICSI, uiteindelijk met acute TESE (dus op de punctiedag). Ik heb ook erg lang het gevoel gehad: ik ben nu de dupe, hij heeft een probleem en ik mag alle zooi in gaan nemen, enz. Wat ben ik boos geweest. Ik leek in eerste instantie ook volledig gezond en vruchtbaar. En nu, een compleet andere wending: ik ben het probleem. Het TESE materiaal is goed, iig voldoende, alleen ligt er bij mij een probleem bij mijn eicellen: vervroegde overgang, dus weinig eicelreserve. Gisteren hebben we zelfs te horen gekregen dat als het nu niet goed gaat, het voor mij einde verhaal is en enkel eiceldonatie nog een optie is. Ik ben dus uiteindelijk ontzettend blij dat ik het traject in ben gegaan en dat mijn probleem ook naar boven is gekomen. Dus ook met een andere man zou mijn kans niet groot zijn. Denk er nog eens goed over na. Maar uiteindelijk: doe wat voor jou goed voelt. Succes!
dit is best erg ja, maar bekijk het eens andersom wat als het wel aan jou had gelegen en je man met dezelfde gedachte zou lopen als die jij nu hebt? Ik denk dat hij juist nu omdat het je man is je hulp en steun wel verdient. Laat je aub niet misleiden en misschien wel verleiden. Het is leuker om sámen een kind te krijgen en dus straks sámen zwanger te zijn. een waargebeurd verhaal: Een goede vriend van ons liet zijn vrouw in de steek omdat ze niet zwanger kon worden voor een ander vrouw. De vrouw werd hierdoor onzekerder en zelf suicidiaal omdat ze om deze redenen was gedumpt door haar man. De man nam een ander wat jongere dame in de hoop om kinderen te kunnen baren, maar wat gebeurde er ze kregen een autoongeluk ze raakte bekneld in de auto en wat denk je: geen kinderen meer! Laat je hart spreken en aub niet je hoofd!
Ik denk dat niemand je kan adviseren. Het is een gevoel. Dat gevoel is van jou en van niemand anders. Ook al ligt bij ons het probleem bij mij en absoluut niet bij manlief, ik snap je wel. Ik heb ondanks dat ook weleens mijn twijfels (gehad) of ik dit er allemaal wel voor over heb. Om die reden hebben wij de afspraak dat we in ieder geval 1 poging doen. 1 poging om te ervaren wat het is. We kunnen dan in ieder geval noooit zeggen "hadden we maar..." of "wat als..." Ook wij zijn naar Nijmegen geweest. Ik wilde niet zo lang wachten en haat al dat gezemel volgens protocol dus hebben wij nu de overstap gemaakt naar DD. Ik hoop dat je wat aan onze ervaringen hier hebt maar nogmaals je moet heel goed bij jezelf te raden gaan wat JIJ ECHT wil!
dank meiden!!! begrijp me niet verkeerd: ik verlaat mijn man niet zomaar; hij verdient alle lof tot nu toe. En inderdaad, een andere man kan mij misschien kinderen geven maar niet z'n hart!! Kiekske, jeetje meis, wat heftig. Ik ben al getest op eicelvoorraad (AMH) dus hoe kan het dat dat bij jou zo laat pas gecheckt is?
Lieve Nana, Nu niet stoppen!!! Ben jij gek!! Je bent nu zo dichtbij!!! Ja wacht al zoooooooooo lang en nou ben je er bijna en wil je stoppen? Misschien ergens een door een verborgen angst dat het misschien niet gaat lukken? Dat je daarom nu het dichterbij komt en bang wordt??? Dat stukje van dat je het moeilijk vindt dat je dit traject in moet vanwege dat de oorzaak bij je man ligt: Tja, hierin geen herkenbaarheid. Heb ik nooit gehad. Ik hou zoveel van mijn man dat ik liever met mijn man kinderloos wilde blijven dan op zoek gaan naar een man en eventueel met die man een kindje te mogen krijgen. Een leven zonder mijn man kon ik me minder goed voorstellen dan een leven zonder een kindje. Ik ben blij, blij dat ik nooit zulke gedachten heb gehad. Dat lijkt me zoooooooo moeilijk!!! Ik snap wel dat vrouwen in dezelfde situatie als jij (en als ik) die gedachten kunnen hebben. Veroordeel ik ook zeker niet!!! (begrijp me niet verkeerd ). Ik ben zelfs nu zwanger geworden met donorzaad, maar wel met mijn mannetje!!! Ik zag het zelfs als WIJ zijn onvruchtbaar en niet alleen hij. Anyway, er zijn 2 buisjes met zaad gevonden. Dus een kindje van jullie samen kan gewoon!!! Niet opgeven meis!!! Wie weet is het met 1 ICSI behandeling gelukt!!!
Nana, het is inderdaad erg verschillend hoe iedereen er mee omgaat. Ik denk dat het voor jou nu vooral erg zwaar doorweegt dat je zolang moet wachten en alles telkens steeds verder uitgesteld wordt. Daar zou ik ook gek van worden! Je verhaal is verder wel herkenbaar, mijn man had ook geen zaad, via TESE gelukkig 6 rietjes. Wij hadden de keuze om voor TESE en ICSI naar het AMC te gaan en dan zou dan zouden we ongeveer een jaar moeten wachten al op die TESE. Of mijn man kon in het Erasmus Rotterdam de TESE in korte tijd ondergaan waarna we voor ICSI naar Gent zouden moeten. We hebben dus voor het laatste gekozen, omdat we het vreselijk vonden zolang te moeten wachten. En in Gent konden we ook al snel terecht. Misschien dus een idee om op zoek te gaan naar een ander ziekenhuis als jullie zo in de wacht gehouden worden... Wat het idee van prikken in een gezond lichaam betreft... natuurlijk is het niet goed. Maar ik heb het er persoonlijk wel voor over. Een vriendin van me vond het ook maar raar dat ik dat "voor mijn man over heb". Maar daar gaat het niet om, want kinderen maak je samen en mijn man is degene van wie ik die kinderen wil. Ik doe het dus niet voor hem, maar voor ons. In elk geval veel succes!
Het is een pittig traject, maar als het lukt zeker de moeite waard! Wij (niet alleen ik...) zijn sinds okt. 2008 aan het proberen en zijn inmiddels 6x IVF in eigen cyclus en 2 volledige IVF/ICSI's verder. Helaas zonder resultaat. Bij ons is nooit een oorzaak gevonden en ik kan je vertellen dat ik dat misschien nog wel het moeilijkste vind.... Lag het maar aan 1 van ons, dan wisten we wat de oplossing (of niet, maar dan ben je van de onzekerheid af) zou zijn. Het traject doen we samen en ik heb geen moeite om in een gezond lichaam te spuiten. Als we dit ervoor over moeten hebben: kom maar op! We hebben alles over voor een kindje. Misschien ook niet altijd goed, maar ik wil niet blijven denken "wat als...". De beslissing om nu te stoppen of door te gaan kan ik niet voor je nemen, maar ik zou het toch proberen. Wie niet waagt.... Succes!
Ik kan niet voor jou denken, en misschien mag ik wel niets zeggen omdat ik (nog) helemaal niet met vruchtbaarheidsbehandelingen te maken heb, maar je begint je bericht met 'Ik heb een oppepper nodig..'.. Ik denk dus dat je diep in je hart echt niet wilt stoppen, maar er nu gewoon even doorheen zit! En dat mag natuurlijk! Het is onmogelijk om altijd alleen maar positief te blijven, en je af en toe behoorlijk klote voelen en twijfelen is vast heel normaal.. Maar niet opgeven! Sterkte!
hey nana.. helaas bestaat de hele mmm uit wachten en nog eens wachten.. maar ik weet zeker dat je straks als een speer gaat. Het zou zonde zijn als je nu zou stoppen vind ik. Bij ons is in okt 2010 zaad gevonden en in dec 2010 hadden we de prikinstructies. Eind jan 2011 eerste injectie gezet, poging maart mislukt. Toen poging 2 in april-mei en eerste tp mislukt. Tweede tp eind juli is wel gelukt. Ik snap dat wanneer je in de mmm schoenen staat je zsm bezig wilt en verder wilt.. maar wachten is het code woord.. als ik zometeen beval zijn we 4 jaar bezig geweest om een levend wezentje op aarde te zetten.. kom je anders mee kletsen in het topic Geen enkele zaadcel gevonden?
Nana@ Lieve meis wat ken ik je gevoel , stoppen?? meis niet doen 1 wees sterk en ga er voor .Je bent dicht bij nu als het zo ver is gaat het rap en wie weet heb 1 poging nodig . Het is zwaar in de mmm veel wachten en hopen dat de eieren groeien en die rot spuiten maar geloof me het is het waard. Voor ons heeft het niks op geleverd ja twee sterretjes . Ik moet nu stoppen en accepteren dat we geen wonder krijgen . Jij hebt kans grijp die kans meis , geloof me als je stopt krijg je spijt. Dikke knuf mee .
oooh, ik zit hier weer zo te janken maar vooral door al die hartverwarmende reacties van meiden die allemaal weten hoe het is.....en die soms zelfs na jaren hebben moeten stoppen (Marnat..).... ik stop niet meiden. Ik ga er weer voor. Het is vandaag mijn ''nana-klaagt-en-jankt'' dag maar morgen is het weer de ''ik-ga-er-voor'' dag..... sterkte iedereen; kanjers zijn jullie!
Nana: super meid dat je hebt besloten om er toch voor te gaan......zeker na het zo lang moeten wachten en je nu zo dichtbij bent!! Mijn man en ik zitten ook al bijna 4 jaar in deze mmm na 6 mislukte iui pogingen gaan we eindelijk 24 april op intake gesprek voor de IVF!! Ik persoonlijk zou me niet voor kunnen stellen om te stoppen na deze lange weg die we al bewandeld hebben......n ja het spuiten van hormonen in een gezond lijf.....tja.....ik heb t er in ieder geval zooooo voor over.....! Bij ons is nooit een oorzaak gevonden....en 2 jaar geleden is het ons spontaan gelukt.......helaas een miskraam! Maar beide gezond zijn en het wil nog niet lukken is ook heel frustrerend.... Heeeeeeel veeeeeel succes!
Lieverd, die ene maand ga je ook nog wel redden! Het is ook zwaar al dat gewacht, weet precies wat het is (je kent mn verhaal) En het is eng, eng dat het nu dichtbij komt. Je weet niet wat je te wachten staat. Die hormonen, de punctie, de onzekerheid of de gevonden zaadjes wel bruikbaar zijn, de onzekerheid of er emmies ontstaan, de onzekerheid of je wel zwanger kunt worden. Maar je kunt het aan meis! En wat betreft het rommelen in een gezond lijf. Denk eens aan manlief... Zijn lijf is ook gezond en hij heeft er ook in laten snijden! En ook zijn hormonen kunnen hierdoor veranderd zijn. Het is dus niet dat alleen jij hiervoor iets moet doen, de TESE is niet iets om licht over te denken natuurlijk. Jullie doen dit dus echt samen meis. Kom gewoon weer lekker meeschrijven bij ons. Dan kan je daar je onzekerheden kwijt. Iedereen kent ze. Hele dikke knuffel meis. En over 4 weekjes gaan jullie starten!!
Nana, ik kan me je gedachte best voorstellen. Bij mij is het ook wel eens door mn hoofd geschoten, maar heb er nooit serieus over nagedacht om mn man te verlaten voor een "gezonde" man. Zul je net zien dat je dan weer iemand leert kennen die ook iets "mankeert". En buiten dat, ik hou ook teveel van mn man om hem daarvoor te verlaten. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat je er tegenop ziet om aan de behandelingen te beginnen. Wat betreft het spuiten... ik heb er nooit last van gehad... niks geen bijwerkingen. Tuurlijk je spuit in een gezond lichaam, maar wel met een heel goed doel... jullie wereldwondertje! Wij zijn ook 4 jaar bezig geweest, met allerlei ellende dat ik je zal besparen (en normaal gesproken men ook niet meemaakt) en hebben uiteindelijk 6 behandelingen gedaan. Al het vertrouwen was weg... maar toch mochten wij zwanger worden en we hebben nu een prachtige zoon! En dan weet ik weer waarvoor ik het allemaal heb gedaan en wat we allemaal hebben moeten doorstaan. Als ik dan naar zn lieve snoetje kijk dan vergeet ik dat weer even. Wij hebben trouwens onze behandelingen in Arnhem icm Utrecht gedaan. Is dat geen optie voor jullie? Of willen jullie perse in Nijmegen? Ook 1 behandeling in DD gedaan (icm Arnhem), maar dat vonden wij uiteindelijk niks. Succes en wees sterk en volg je gevoel! Knuf!