Mooi gedicht

Hoi,

Ik heb een mooi gedicht gevonden op de site van Freya.
Het verwoordt voor mij even precies zoals ik me nu voel...
Weet niet of ik het hier neer mag zetten, maar ik wil het toch graag met jullie delen.

Soms zo ontzettend verdrietig,
voel ik mij zo ontzettend nietig.
Snapt dan niemand wat ik bedoel?
Snapt dan niemand wat ik voel?

De medische malle molen,
waar je voor je gevoel maar in rond blijft dolen.
Lichamelijke consequenties, omdat ik hormonen moet spuiten,
dan komt dat verdriet zomaar naar buiten.

Ongeremd huilen komt wel eens voor,
maar waarom? Dat heeft niemand nog door.
Ook ik begrijp mijzelf vaak niet,
is dat dan de reden van het verdriet?

Het heeft ook te maken met samen iets aangaan,
maar het voelt toch alsof mij iets word aangedaan.
Gelukkig kan niemand in mijn hoofd kijken,
ik moet mijn verdriet maar niet te veel laten blijken.

Familie, collega’s en omgeving,
vragen beleefd naar mijn beleving.
Toch kan de omvang van mijn verdriet,
niet echt doordringen, ze zien het gewoon niet.

Het dagelijks leven gaat dan ook door.
Bang dat ik anderen met mijn verdriet stoor.
Hou ik mijn verdriet maar voor mij
en doe ik of ik mij goed voel en blij.

Zelfs manlief begrijpt het niet,
als ik weer eens wordt overmand door verdriet.
Ik zal het dus zoveel mogelijk alleen verwerken
en zo min mogelijk aan anderen laten merken.

De baby’s om ons heen schieten uit de grond.
Iets wat telkens veroorzaakt, een hele grote wond.
Diep in mijn hart voel ik de pijn,
om steeds alleen met dat verdriet te zijn.

Waarom raakt alles mij toch zo hard?
Het is alsof God mij daarmee tart.
Vragen en boosheid blijven maar komen,
net als dat verdriet en die tranen die maar stromen.

Zo eenzaam, zo kwaad en vooral dat verdriet...

Liefs, Noux

 

Dat doe ik ook Jordan..Rennen, vliegen, vallen, opstaan en hup..weer doorgaan!

Vriend begrijpt mij gelukkig ook wel..Samen staan we er sterk in, en komen we er zeker ook sterker uit..

Knuf