Hallo Allemaal Onze zoon is geboren met 32 weken en 1622 gram hij is inmiddels 5 maand en doet het super ! ik het zelf een week in het ziekenhuis gelegen voor de bevalling omdat de doorbloeding van de navelstreng niet goed was en ze hebben me toen ingeleid. nu merk ik dat ik nu zelf last krijg van hoe alles is gegaan soms heb ik er dagen bij dat ik het liefst de hele dag ga zitten janken ik snap dit van mezelf niet zo goed omdat alles super goed gaat . Ik begrijp wel dat de klap vaak later komt omdat je in het begin als de kleine in het ziekenhuis ligt er gewoon simpel weg geen tijd voor hebt je moet door voor de kleine tenminste zo voelde ik het.maar doordat alles zo goed gaat had ik niet verwacht de klap nog te krijgen zeg maar zijn er nog meer mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en er pas naar een paar maand last van kregen
Hier zijn de jongens ook met 32 weken geboren, maar heb eigenlijk nooit last gehad van de verwerking........ Het is wel heel belangrijk dat je er goed over praat! Misschien is het een optie om eens met je huisarts te gaan praten, want het is natuurlijk niet niks wat je als ouder mee maakt. Je wordt die weken dat je kindje(s) in het zkh ligt echt geleefd................
Ik denk dat dat ook het probleem is het erover praten als ik dit probeer met fam of man lief wordt er al snel gezegd ach het is toch allemaal goed afgelopen kijk eens hoe gaat het gaat daar moet je maar niet meer zoveel aan denken. maar ja zo werkt het niet altijd he . bedankt voor je reactie en als ik me zo blijf voelen ga ik idd maar eens een bezoekje brengen aan de huisarts
Sterkte meis, dikke knuffel. Mijn meisje is wel ietsje later geboren, maar ik heb ook wel dat ik er af en toe moeite mee heb. Sowieso dat ze niet meteen bij mij mocht blijven e.d. Praat erover meis, dat is het allerbelangrijkste. En tja, mensen begrijpen het soms gewoon niet (omdat het nu zo goed gaat), maar je moet het zelf hebben meegemaakt denk ik om het te kunnen begrijpen.
Hai, Ik kreeg het goede advies om echt met maatschappelijk werk te gaan praten. Heb ik echt heel erg veel aan gehad. Vooral om voor mezelf helder te krijgen WAT ik precies moeilijk vond. Kan er nog steeds niet heel goed over praten met anderen of mensen die dichtbij me staan... Had daar echt een buitenstaander voor nodig. Het werd ook niet echt begrepen in mijn omgeving trouwens. Wel ook veel gehad aan het forum hier! Sterkte en succes... Ook jij hebt recht op verdriet om wat je gemist hebt, je hoeft niet alleen maar dankbaar te zijn dat het nu ( gelukkig ) wel goed gaat!
Ik heb dat gevoel ook gehad toen hij ongeveer 3 maanden was. Hij was ook nog eens geopereerd aan een dubbele liesbreuk, sliep slecht en had reflux. Ik was doodmoe en had ook echt moeite met zijn vroeggeboorte. Bij mij ging het eigenlijk over toen ik weer ging werken, tussendoor ook nog met z'n op vakantie geweest in een huisje. Nu is hij een jaar en komen de herinneringen wel terug, maar eigenlijk alleen de mooie... Ik kon er gelukkig wel goed over praten met mijn man en m'n moeder (mijn broer is ook te vroeg geboren, dus zij snapte mij ook echt). Ik heb ook getwijfeld aan een bezoekje aan de huisarts, uiteindelijk niet gedaan. Als jij je daar wel goed bij voelt is dat wellicht wel een goed idee. Sterkte!
De periode op neonatologie is gewoon een enorm heftige tijd. Je maakt zó veel mee. Je bent zo bang, bang dat het nog fout kan gaan. Zo veel verschillende emoties, angst, spanning, vreugde en blijdschap. Alles wisseld elkaar constant af. Het is niet raar dat je er nu nog last van krijgt...juist nu alles een beetje goed loopt, heb je de 'ruimte' er voor om er even doorheen te zakken. Dat kon je niet doen in die periode, daar heeft je lichaam je voor beschermt. Neem de tijd, als je het gevoel hebt niet met je omgeving te kunnen praten, ga naar een maatschappelijk werker toe. Praat erover, laat het over je heenkomen. Het komt helemaal goed!
Ik heb het ook gehad. Het ging goed met onze zoontjes en na een maand of 5 leek het wel of ik daarna ik de rust kwam qua zorgen/stressen etc om hun. En toen kwam alles eruit. Kreeg hyperventilatie, rare dromen, heel neerslachtig gevoel etc. Ik heb veel gehad aan een maatschappelijk werk. Moet ook zeggen dat het best wel een tijdje heeft geduurd. Ik vond het fijn om met iemand te praten die niet heel dicht bij mij stond. Het luchtte enorm op.
bedankt voor de reacties fijn om te horen dat je niet de enige bent. ja maatschappelijk werk is toen wel bij me in het ziekenhuis geweest maar daar had ik toen echt geen behoefte aan had wel wat anders wat me bezig hield dus heb het toen afgehouden maar het zou nu wel fijn zijn om er ook eens met een ander over te praten dus ik denk dat ik maar eens een afspraak maak.
Hoi, Onze zoon is geboren met 30.4 en hebben de tijd dat hij in het ziekenhuis lag (13 weken) een medisch psycholoog gehad en ook toen hij eruit kwam hebben we nog een tijd met haar gesproken. Heeft onwijs geholpen. Ik ben laatst zelf nog even een paar keer naar een psycholoog geweest om de puntjes op de i te zetten en dat heeft ook enorm geholpen, het is gewoon fijn om even tegen iemand die je niet kent je verhaal te doen en die je handvaten kan geven met het oplossen van je problemen. Dus ik zou zeggen, gewoon een afspraak maken. Bevalt het niet kan je altijd nog afzeggen. Succes!
Ik ga later even reageren, zo met onze dochter naar de kinderarts, maar herken je gevoelens. Later reageer ik uitgebreid!
Hier ben ik... Momenteel kamp ik een beetje met hetzelfde. In september 2012 bevallen via een spoedkeizersnede van een tweede dochter. Terwijl ik in het zh lag heeft mijn hele familie ruzie gekregen en kreeg ik alles op mijn bord. Onze dochter heeft een poosje in het zh gelegen en ook later werd zij weer opgenomen. Ze huilde echt enorm veel, waardoor ik me weer slechter ging voelen. Ook heeft ze nog steeds wat lichamelijke klachten, heb soms onwijs de balen dat ik haar niet wat langer bij me heb kunnen dragen. Nu komt alles een beetje naar boven. Heb aanstaande maandag een gesprek om alles eens op een rijtje te zetten. Hoop zo dat ik me snel wat meer happy ga voelen! Stekrte!
Mijn zoontje is een maand te vroeg geboren door spoedkeizersnede.ik was mentaal nog niet toe aan bevallen, de vader van m'n zoontje verbleef in buitenland en ik beviel in het land waar ik toen woonde... Juist omdat ik het me anders had voorgesteld en alles zo snel ging, heb ik niet meteen kunnen verwerken.zoontje kwam in couveuse terecht, zag hem pas de dag erna, had meteen enorm sterke gevoelens, maar kon hem niet vasthouden.pas na een week... Tien dagen ziekenhuis en toen kwam hij met ons mee...toen was alles meteen goed gelukkig. Ik gaf borstvoeding en dat heeft me erg geholpen maar heb echt lang last gehad van het feit dat ik m'n kind niet meteen bij me had en hem helemaal alleen in de couveuse zag, zonder hem vast te mogen houden...anderen deden met hem wat moest maar ik, zijn eigen moeder, mocht hem alleen maar twee keer per dag zien...dat vond ik afschuwelijk! Heb me lang schuldig gevoeld tegenover hem...omdat ik een. Hoge bloeddruk had, moest hij gehaald worden... Praat erover, laat je gevoelens vrij en praat met je partner, met vrienden maar ook met een professioneel iemand.mij heeft dat erg veel geholpen!