Mijn baby is bijna 1 jaar, wat gaat het snel. Een mooie meid, doet het op alle vlakken heel goed, en wat ben ik blij met haar! Maar...ik kan niet ontkennen dat ik nog steeds veel moeite heb om echt alleen maar te genieten en relaxt te zijn. Mijn dochter heeft de eerste 3 maanden veel gehuild, geen huilbaby, medisch niks aan de hand en ze was eigenlijk gewoon een normale baby. Achteraf vermoed ik dat het vooral krampen waren en honger. Maar oh wat viel me dat tegen, ik had het zo anders voorgesteld. Ik heb regelmatig meegehuild, tuurlijk nog vol hormonen, maar ik voelde me zo machteloos. Ik kon haar niet troosten, en voelde me ook falen als moeder. Rond 12 weken werd het beter, en zeker nadat we de osteopaat hadden bezocht, zijn gaan inbakeren en vooral rust en regelmaat invoerden werd het echt beter. Ze slaapt door sinds ze 7 weken is, dus daarover niks te klagen. Toch heb ik het gevoel dat ik bijna een trauma heb overgehouden aan die eerste maanden, ik kan en kon niet tegen dat gehuil. Toen bleek dat een vast ritme goed werkt voor haar, en vooral weinig prikkels, ben ik me ook erg gaan richten op dat schema. Nog steeds werkt dat, want ze heeft heel lang moeite gehad met veel prikkels. Ik was en ben nog steeds erg gehecht aan haar vaste ritme, want daar doet ze het goed op. Als ik haar een keer te laat naar bed breng dan kan ze nog steeds enorm gaan huilen. En dit alles zit mij zo in de weg. Ik voel me nooit echt relaxt. Terwijl het allemaal heel goed gaat. Maar als ze eens een slecht dag heeft, of zoals nu een paar dagen overdag moeilijker slaapt...dan vind ik dat al vervelend. Dan is het schema in de war, en ben ik de houvast kwijt. En daar zit het probleem, ik wil teveel onder controle houden. Dat kan niet...weet ik, maar toch probeer ik het altijd maar na te streven. Al 3 dagen huilt ze enorm als ik haar in de ochtend weer naar bed breng (ze doet nog 2 slaapjes overdag, 1 lukt nog niet). Ik krijg dan een dejavu naar die babytijd, en dan krijg ik het al helemaal heet. Bang dat het 'weer zover is'. Het zijn gelukkig altijd fases, en achteraf te verklaren...tandjes, verkouden noem maar op. Waarom lukt het mij niet om meer ontspannen te zijn? Als alles goed loopt volgens schema dan is er niks aan de hand, maar zodra het gaat afwijken voel ik me minder ontspannen. Ik ga met m'n kind mee, zij geeft wel aan wat ze wil, maar als ze dan zo huilt dan voel ik die wanhoop van het begin stiekem weer omhoog komen. Mijn dochter heeft dus 2 slaapjes overdag, en volgend redelijk vaste tijden. Ik zie om me heen mensen die met hun baby's op pad gaan, dagjes uit enz...terwijl ik altijd me afvraag hoe dat kan, want mijn baby slaapt niet in de auto of wandelwagen dus ik moet toch alles plannen om haar slaapjes thuis te kunnen doen. Ik voel me weleens gevangen eigenlijk, beperkt. Maar ik zou eigenlijk willen dat ik de boel eens wat meer de boel kan laten en wat relaxter kan zijn. Dat als ze huilt ik niet in paniek raak en die dejavu's krijg. Ik wil echt benadrukken dat ik die eerste maanden zo vreselijk vond. De roze wolk was er niet, en hoewel ik graag nog een kindje zou willen zie ik dan zo enorm op tegen die baby tijd. Een trauma is een te groot woord, maar die babytijd heeft er wel voor gezorgd dat ik altijd direct in de stress schiet zodra ze begint te huilen. En ik wil daar zo graag vanaf! Excuus voor het lange verhaal. Ik hoop dat mensen tips voor me hebben....
Zo herkenbaar! Ik vind het ook vreselijk moeilijk om die controle los te laten. Uit angst dat ik dan juist het ritme helemaal verpest en dan de dingen niet gaan zoals ik wil. Kan je helaas geen tips geven Uiteindelijk zal het wel minder worden zodra ze wat meer zelfstandig worden, dat sowieso. En voor nu? Probeer toch echt je rust momentjes te pakken als hij op bed ligt. Ontspan... relax... adem in, adem uit.
Niet herkenbaar, maar ik begrijp wel dat je je gevangen moet voelen. Op een gegeven moment zal ze overgaan naar 1 slaapje op een dag en dan heb je ook wat meer je handen vrij. Tot die tijd alles eromheen plannen, als ze er zo overstuur van wordt. Of het langzaam eens proberen op te rekken... jij moet kijken wat kan en wat niet, maar op een gegeven moment werken dingen uitproberen misschien wat beter.
Heel herkenbaar, hoop niet dat ik dat over een jaartje ook nog zo voel...ik probeer relaxter te zijn, maar het zit gewoon niet in me. Controlfreak! Wat ik niet lees in je berichtje... Heb je werk?
Hele verhaal herkenbaar! alleen is onze dame net 7 maanden. Ik begon pas te genieten na 3 maanden. Toen zaten we allebei in het ritme en kon zij zichzelf ook een beetje vermaken met een speeltje. Ik geniet nu veel meer van onze dame. Maar ook nu nog voel ik me soms opgejaagd, ook controlfreak . Vooral als ze jengelig word, je weet wel op van die "dode" tijden, zoals in de loop vd ochtend en voor etenstijd. Gelukkig valt ze meeste keren in slaap. Ene dag kan ik het beter hebben dan andere dag, maar dat ligt ook aan mezelf, of ik lekker in mn vel zit. Ik wil wel graag een 2e maar ook ik zie op tegen die intensieve babytijd. Maar weet je, ik bedenk me gewoon dat ik nu ervaring heb, en dat ik weet wat me te wachten staat. En al is een 2e kindje heel anders van karakter, in grote lijnen weet je wat je te doen staat bij huilen enzo. Je bent dus niet de enige! Veel suc6 met je kleine en blijf ook vooral genieten van de momenten dat het wel lekker loopt. Knuffel!
Hier helaas ook een control freakje en ik vind er ook nog niets aan.. mijn man zweeft op een roze wolk en ik toch echt op een grijs wolkje.. ik hoop dat het bij mij vanaf komende week beter wordt als ik weer ga werken. Veel sterkte en probeer toch de kleine mooie dingen te zien
TS, je hebt exact verwoord hoe ik dat eerste jaar bij beide kinderen ervaren heb... Ook die paniek bij het idee dat je de controle verliest en gelijk bang voor urenlang huilen terwijl dat eigenlijk niet meer gebeurd. Niet veel tips; ik begon het pas makkelijker vinden bij mijn zoontje toen hij echt duidelijk begon te communiceren. Dus bv. echt zeggen wat hij wilde (drinken) of aanwijzen etc. Bij mijn dochter heb ik nog steeds wel eens van die dagen............ En het gevoel van je beperkt voelen herken ik ook erg! Mijn kinderen slapen ook best veel (dochter ook nog 2x per dag) en ook niet in de buggy oid dus uitstapjes vind ik ook moeilijk. Buiten het feit dat ze allebei ook nog eens om de haverklap ziek zijn.... Nu weer allebei vroeg in bed omdat ze weer snotterig zijn en koorts hebben. Ik denk dat je pas echt kan "relaxen" als ze een jaar of drie/vier zijn en praten goed gaat en ze mss ook minder snel ziek worden. En dan zijn er wel weer andere zorgen.....
Ik wilde ook vragen of je thuismoeder bent of werk hebt... Ik was thuismoeder tot mijn jongste ruim een jaar was en merkte ook dat ik gewoon geen relaxte moeder was. Toen mijn jongste ongeveer 10 maand was heeft mijn schoonmoeder aangeboden de kids 1 dag in de week te willen hebben om mij te ontlasten. Dat heeft bij mij erin bijgedragen meer rust te hebben. Nu ben ik sinds bijna 2 maand schoolgaand en werkend (dus van thuismoeder naar 4 dagen per week op pad) en ik moet eerlijk zeggen dal ik veel uitgebalanceerder ben. Veel relaxter met de kids (ondanks het toch drukke schema van school en werk, kids en huishouden). Mijn oudste is nu in de leeftijd dat de middagslaapjes langzamerhand verdwijnen, mijn jongste slaapt sinds hij 6 maand is nog maag 1x per dag ca. 2 tot 3 uur.
Het kan erger hihi mijn dochter heeft dat alleemaal gehad en nog steeds en slaapt nooit door Ik ervaar het niet zoals je beschrijft ik ken niet anders (behalve dan babys die op bezoek komen of ik zie babys), ik ben gewoon qua persoonlijk sterk en positief. Ik reageer op veel leuke dingetjes 1000x gevoelliger op dan op slechte. Ik zie dus het niet erg maar ik had ook geen roze wolk ellende met bv, huilbaby etc. Ik geniet elke dag van haar ze is heel bijzonder. En sinds haar geboorte zelfs tijdens uren huilbui zeiden we dat we nog eentje willen en nu gelijk!! ) nu ook hoor als 1 jaar na ks voorbij is gaan we voor 2e zeker Tips? Ik kan dat niet geven zo ben je en zo zal je dat ervaren en beleven. Iets aanveranderen kan alleen om positief te zijn en gewoon nemen haar zoals ze is. Als persoon je ook zo bent in leven dan in deze situatie zal het ook zo zijn. Gewoon alles uit hoofd en genieten! Wees positief!
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben een thuisblijfmoeder, maar dat is niet vrijwillig. Ik raakte net voor de zwangerschap m'n baan kwijt, en ik heb in de afgelopen 2 jaar veel gesolliciteerd (in de periode na bevalling minder) maar het lukt niet. Nu ben ik 2 ochtenden aan het 'werk' bij een vriend van ons die ik in zijn bedrijf wat ondersteun op administratief gebied. En dat vind ik heerlijk, uit huis en even niet nadenken over m'n kind. Ik weet ook zeker dat deze situatie bijdraagt aan hoe ik het eerste jaar ervaren heb, ik ben soms ook gefrustreerd over het niet kunnen vinden vane en baan enz en dan kan ik ook minder hebben. Ik wil ook weer niet te negatief doen, want natuurlijk geniet ik ontzettend van m'n dochter. En ik vind het alleen maar leuker worden nu ze ouder wordt en meer kan. Ik ben gewoon niet zo'n kleine baby moeder. Mijn eigen karakter zit me vooral in de weg, de controle drang, het perfect willen doen. En ik heb ontzettend veel moeite met het huilen. Dat heb ik altijd al gehad, en ik was zo flabbergasted in die eerste maanden dat ze zoveel huilde, ik wist niet wat me overkwam. En ik doe nu alles om dat te voorkomen, dus vasthouden aan ritme om maar te voorkomen dat ze niet gaat huilen. En tuurlijk, soms huilt ze want dan is ze verkouden, pijn aan de tandjes..hoort er allemaal bij, maar zodra ze huilt schiet mijn lichaam in de stress stand en kan ik alleen maar denken aan die eerste periode. Terwijl mijn dochter echt heel makkelijk is, goed slaapt en bijna nooit huilt (tenzij er iets is) dus ik heb weinig om te klagen...maar ik loop soms op m'n tenen om maar te zorgen dat ze op tijd slaapt, eet enz zodat ze niet overstuur raakt. Ik voel me dan misschien tekort schieten als moeder, en daar komt mijn perfectionisme en controle drang weer om de hoek kijken. Het grappige is dat ik normaal helemaal niet snel van slag ben, ik ben nuchter en kan goed relativeren. Maar dat hele moederschap is voor mij 1 grote spiegel die me voor wordt gehouden.
Ik herken je verhaal zo. Hier gaat het eigenlijk okk gewoon prima. Iedereen zegt dat ik een gemakkelijk kind heb en dat het goed gaat. Maar zelf zit ik ook de hele dag te regelen dat het ritme klopt, dat ze op tijd slaapt, voldoende slaapt. En als ze dan eens minder lang slaapt of niet wil slapen dan raak ik okk in de stress want ik wil niet dat ze overmoe raakt. De eerste weken is ze vaak overmoe geraakf ennsliep daardoor minder goed. Ik doe er nu ook alles aannom dat te voorkomen. Moet er wel bijzeggen dat het bij mij een stuk minder is geworden sinds ze 6 maanden is. Toen ging ze bijna van 3 naar 2 slaapjes waardoor ik tussendoor meer tijd kreeg om ook eens op pad te gaan tussen de slaapjes door. Ook heb ik nu al een aantal keren gemerkt, dat wanneer ze niet in haar ritme zit die dag, dat ik het ook wel red en dat overal een mouw aan te passen is. Dat mensen zeggen dat we een gemakkelijk kind hebben dat klopt ook wel. Maar ik denk ook dat dit komt doordat we best een strak ritme hebben en ze gewoon weet waar ze aan toe is. Ik blijf erbij dat veel kinderen gebaat zijn bij regelmaat. Natuurlijk is elk kind anders en moet je ook leren om flexibel te zijn. Maar de eennis daar nu eenmaal beter in dan de ander en elk kind heeft zijn eigen behoeften. Ik hoop voor je dat je snel werk vind, bij mezelf merk ik ook dat het fijn is om 2 dagen met andere dingen bezig te zijn. In het begin vond ik hetblastig om de zorg uit handen te geven, maar daar ben ik ook relaxter in geworden. Zeker toen ik merkte dat het bij mijn ouders, die oppassen, prima gaat. Ook al gaat het daar niet altijd volgens mijn ritme hihi. Succes
Geen tips, maar ook herkenning: als mijn dochter opeens 'anders' doet en het schema weer verandert, dan ben ik helemaal van slag. Ik moet hoe dan ook de controle over dingen houden en dat gaat natuurlijk niet met een kindje..Ik kan dan ook eigenlijk nooit ontspannen zijn of genieten, ik loop altijd op mijn tenen. Moeilijk he..
Misschien een tip: als je het loslaat en probeert dat perfectionisme onder controle te krijgen (want je zit alleen jezelf in de weg, niemand is perfect!), kan je misschien ook beter genieten van de dingen die NIET zo gaan zoals ze je hebt gepland. Ik ben zelf een sloddervos, verre van perfectionistisch, hier ben ik heus niet trots op. Mijn dochter was en is een heel relaxed meisje dat overal wel kon slapen. Ze deed het echt niet 'perfect', er zat namelijk nergens ritme in, niet in haar eten, niet in haar slapen, soms sliep ze bijna niet overdag, etc., maar ik wist gewoon niet of ik daar een probleem van moest maken en dus deed ik dat niet. Daarom wende ze eraan overal te kunnen slapen, in de auto, in de wagen, waar we ook waren, want het was voor mij niet haalbaar om altijd thuis te blijven. De eerste 3 maanden hebben we het bewust heel rustig aan gedaan, weinig bezoek ontvangen, weinig prikkels, veel thuis gebleven, maar daarna zijn we wel vaker weggegaan omdat er toch helemaal geen ritme in haar dag zat Als je echt een prikkelbare baby hebt is het natuurlijk anders, maar ik denk dat de manier waarop je zelf erin staat (erg van de regelmaat, per se alle slaapjes op een vaste plaats moeten doen, erg strak, of juist wat losser en een houding van "we zien wel") ook wel scheelt in hoe je baby met prikkels omgaat.
Ik vraag me idd af of ik haar zo 'gemaakt' heb. Ze is heel makkelijk, en enerzijds durf ik te stellen dat de rust en regelmaat die we haar geboden hebben er echt aan bijgedragen hebben. Maar anderzijds vraag ik me dus ook af of ik er zelf nu voor gezorgd heb dat ze alleen maar in bed slaapt, dat ze zo overstuur raakt van te weinig slaap en teveel prikkels. Maar....ik weet niet hoe ik het anders had moeten doen. Want juist in het begin ging ik op pad met haar, vond ik dat ze ook in de kinderwagen kon slapen en wilde ik haar veel bij me houden. Maar elke keer was het vervolgens drama, ze was zo snel overprikkeld. Bij een uitstapje wilde ze alles meemaken, ze hoorde en zag ook alles...en dus thuis een overstuur kind. Toen zijn we oa regelmaat en rust gaan invoeren, en dat hielp enorm. En nog steeds slaapt ze heel goed, en heeft ze ook behoefte aan die rust want in haar wakkere tijd is ze enorm druk en actief. Als we die regelmaat niet hadden ingevoerd, dan had ik dus moeten doorzetten en haar in de kinderwagen moeten laten, gewoon weg moeten gaan, zodat ze eraan zou wennen. Maar daar had ik haar, en ons toch geen plezier mee gedaan?! Wat heeft zij er aan om elke keer overstuur te zijn na al die prikkels. Ik ben dus ook veel thuis geweest met haar, en ik ben echt jaloers op moeders die dat niet hoefden en die een kind hadden die overal sliep....maar hier deed ze het gewoon niet. Maar goed, ik ben het er wel mee eens dat ik meer die 'we zien wel' houding moet hebben. Daar zou ik zelf alleen al zo gebaat bij zijn, en dochter wellicht ook. Hoewel, met dochter gaat het heel goed. Die slaapt ook goed bij anderen, maar dus wel in bed. Ze gaat uit logeren bij mijn ouders, vindt ze prachtig. Dus met dit topic bedoel ik eigenlijk dat ik mezelf zo in de weg zit. Echt enorm! Ik heb er hoofdpijn van want ik voel me vaak opgejaagd, op m'n tenen lopen. En ik zoek handvaten om dat anders te gaan doen! Roan, ik begrijp jou heel goed. Heb weleens topics gelezen van je, dan dacht ik weleens 'go with the flow'....haha maar ik ben zelf geen haar beter
Ja en al helemaal als je zelf ook doodmoe bent Maarja, het is de enige manier om te comuniceren voor die kleintjes.
Loslaten van je vaste routines en je perfectionisme... & uitproberen van nieuwe dingen; Gewoon een keertje proberen, om te zien of zij (of jij) er echt zo vast in zit. Na de voeding gewoon op pad gaan en als het te laat wordt kan ze toch slapen in de kar ( of draagzak )? Goed kijken naar je kindje... Waar heeft ze behoefte aan? Ze wordt nu ook ouder en kan dus ook meer aan, als in het begin. Wat gaat er vooraf aan het huilen? Kun je aan haar zien als ze gaat huilen? Wat gebeurd er dan? Ook belangrijk; wat gebeurd er met jou als de routine wegvalt? Raak jij in de stress, merkt of voelt ze dat en gaat ze daarom huilen? Dus wat is er eerder, routine die wegvalt, huilen of stress? Als je daar achter bent kun je je misschien ook anders opstellen... Wat ziet je man? Hoe staat hij erin? Mijn man kan mij soms erg goed spiegelen ook, omdat hij er toch wat verder vanaf staat. Go with THE flow! Succes, je bent er zo serieus mee bezig; komt vast goed!
Soefdeboef: ik doe het weleens hoor, dan ga ik weg en weet ik dat ik haar vaste slaaptijden niet red dus gok ik erop dat ze in de wandelwagen slaapt of auto. Maar....het klinkt heel simpel, ze doet het gewoon niet. Ook al is ze doodmoe, ze slaapt niet! Ze zit in dr oogjes te wrijven, te gapen, aan alles zie je dat ze doodmoe is...maar ipv slapen gaat ze dan over de zeik. Dikke tranen en echt overstuur huilen. Ze heeft een tijd gehad dat ze dit in bedje ook deed, toen bleek dat ze dat huilen nodig had om in slaap te vallen. Dat was in de eerste maanden zo. Ik vind het ook erg jammer dat ze zo overstuur raakt, want ze is bijna 1 en ik had verwacht dat het op deze leeftijd wel over zou zijn. Draagzak heeft ze nooit gewild, ze wil ook weinig vastgehouden worden of bij je zitten. Ze wil alleen maar bewegen, actief zijn en zit vol energie. Daarom heeft ze ook haar rust hard nodig, en gelukkig slaapt ze thuis goed. Als de routine wegvalt is het vooral ik die in de stress schiet. Ik hou gewoon van structuur, weten waar ik aan toe ben..ik noem mezelf weleens een autist ben ik overigens niet hoor, haha. Ik vind het lastig uit te leggen wat er als eerst komt. Ze kan heel leuk spelen en ineens gaan huilen, dan weet ik 9 van de 10 keer dat ze moe is. Ze gaat dan naar bed en slaapt. Maar als ik dan weg zou gaan, dan gaat ze dus niet slapen in de auto of wandelwagen. Ze lijkt dan weer snel over haar slaap heen, en dan lukt het slapen dus al helemaal niet meer. Momenteel zit ze in een fase dat ze overdag huilt als ze naar bed gaat, dat heeft ze bijna nooit dus ik weet dat er wat aan de hand is. Ze is verkouden, maar ze is vooral heel erg druk met proberen te gaan staan. Het lukt haar niet, en ze probeert de hele dag door maar ze raakt er enorm gefrustreerd van, logisch! En dus nu een fase dat ze ineens meer huilt. Ik weet waar het vandaan komt, maar ik schiet toch in de stress. Ik vind het ten eerste vreselijk dat ze verdriet heeft, en dat ik haar dan niet kan bieden wat haar helpt. Ik zou echt dolgraag het anders willen doen, door bijvoorbeeld weg te gaan en zien hoe het gaat. Maar nogmaals, ze slaapt niet en dan zit ik met een huilend kind. Ik denk dat ze best voelt wanneer ik onrustig ben. In de eerste maanden toen ze zo huilde werd ze bij mijn vriend veel sneller rustiger dan bij mij, omdat hij veel relaxter en rustiger was. Ik denk tenminste dat het hierdoor kwam. Maar wat er nu eerder is...ik raak juist in de war als het ritme wegvalt. Dat begint wanneer mijn dochter bijvoorbeeld niet wil slapen, dan haal ik haar eruit na een tijdje huilen en als ze later weer moe lijkt gaat ze er weer in. Dan slaapt ze wel want ze is heel moe, maar dan veranderd het schema dus. Dat is niet erg hoor, ik kijk dan naar wat zij wil en als ze dan een uur later dan normaal slaapt maakt het niet uit. Maar...daardoor kan ik heel moeilijk dingen plannen. Omdat ze nagenoeg altijd redelijk vaste tijden heeft, kan ik om haar slaapjes heen plannen. Maar zoals deze week is het even rommelig met slapen overdag, waardoor het anders loopt dan normaal en kan ik moeilijk plannen wanneer weg te gaan. Omdat ze even wat minder in haar vel zit durf ik ook minder snel weg te gaan, want bang dat ze in een winkel of bij anderen dan gaat huilen. Nu lijkt het of ze veel huilt, maar dat is niet zo. Tijdens fases/sprongetjes/verkoudheid is ze wat jengeliger en huilt ze meer. Dat is ook niet erg, want ik weet dat het over gaat. Maar ik zou zo graag eens niet zoveel willen nadenken, ik zit veel in m'n hoofd. Veel aan het plannen, slaaptijden onthouden, wakkere tijden in de gaten houden zodat ik weet wanneer ze weer naar bed moet. Als ik het zo schrijf word ik eigenlijk al moe van mezelf, en dat is ook letterlijk zo...ik krijg er hoofdpijn van en word er moe van! Bah...
Zo te horen weet je prima wat werkt en wat niet, niet alle kinderen zijn even makkelijk wat betreft slapen etc. Hier ook een kind waar geen land mee te bezeilen valt als ie niet op tijd of te kort slaapt. En dat gebeurt standaard als tie niet in zn bed slaapt. Het goede nieuws is dat je kind vanzelf langer wakker kan blijven zodat het ook makkelijker is om ergens heen te gaan. En misschien werkt het wel om haar in een campingbedje ergens te laten slapen? Is een hoop gesleep maar als het werkt.... Verder begrijp ik dat je veel thuis bent en niet werkt. Wat juist dan heel belangrijk is, is dat je dingen voor jezelf doet en niet alleen maar moeder bent. Laat je partner je dochter op bed leggen en naar het gehuil luisteren. Ontspanning zoeken heeft een goede invloed op jezelf en zorgt ervoor dat je een relaxtere moeder bent. Ik weet van mezelf dat ik bij beide kinderen behoorlijk tegen mezelf aan ben gelopen in de eerste weken omdat ik bijna alleen maar met de baby bezig was en mezelf even vergat. Zoonlief hier heeft ook moeite gehad met gaan slapen de afgelopen weken/maanden, wij brachten hem min of meer om en om naar bed en de ander zat lekker beneden met de babyfoon nog niet aan.