Super bedankt voor het delen van je ervaring @Ellen8! Goed om te horen dat medicatie niet nodig was en dat je je na de bevalling al direct beter voelde. Die twee dingen geven mij echt veel hoop! Fijn dat je je deze zwangerschap zo veel beter voelt, geniet ervan! Heel herkenbaar wat je zegt @deniseappeltje! Hier was - achteraf gezien - de extreme vermoeidheid ook het eerste signaal. Ik heb lang m’n kop in het zand gestoken en gedacht dat die vermoeidheid er voor zorgde dat ik down was/ben. Het stukje ‘verdrinken’ klinkt me helaas ook zo bekend... Wat kun je je alleen voelen he, zeker als je aan alle kanten hoort “pff het hoort erbij joh”, of juist dat je je niet moet aanstellen en gewoon eens (terug) op je roze wolk moet klimmen. Wat fijn dat ook jij je zo snel na de bevalling al weer beter voelde! Slim van de kraamzorg, dat ga ik ook maar aangeven bij de intake volgende maand Hoop stiekem een beetje de zelfde kraamverzorgster als vorige keer te krijgen, is ook een wat oudere dame met veel ervaring. Heb zo onwijs veel aan haar gehad!
Je vraagt om steun en/of herkenning. Ik kom je steun brengen. Vind het dapper dat je dit topic hebt geopend. Ik hoop dat de ervaringen en inzichten van anderen je tot steun zullen zijn. Van mij krijg je een enorm groot hart onder de riem!!! Heel veel sterkte!!
Geen herkenning, maar vind je wel enorm dapper dat je dit topic geopend hebt. Ik hoop dat je de hulp krijgt die er nodig is en steun uit je omgeving. Heel veel sterkte!
Lief dat je het vraagt! Het gaat steeds een beetje beter, rust doet me zó goed. Nu even een klein dipje door behoorlijk wat drukte thuis (dochter 1 geworden dit weekend). Drukte maakt dat ik slecht slaap en het slechte slapen maakt me dan nog even extra prikkelbaar. Maar het relativeren en accepteren van dit soort dipjes gaat me al steeds beter af. Het hele diepe, donkere dal heb ik al een hele tijd niet gezien, gelukkig. Morgenochtend is inderdaad de afspraak! Benieuwd of er vervolgstappen zullen zijn en hoe deze er dan uit zien
Gefeliciteerd met de 1e verjaardag van je dochtertje! Wat fijn dat het wat beter gaat! Na zo'n druk weekend kan ik me voorstellen dat je een stapje achteruit bent gegaan. Maar 2 stapjes vooruit en 1 achteruit is nog steeds vooruitgang!
Ik heb na de eerste een postnatale depressie gehad. Nu ben ik 27 wkn zwanger van de 2e. Wat mij toen heel erg hielp was het slikken van medicijnen, want ik zat heel diep. Ook ging ik naar de ggz en had ik gesprekken en oefeningen met andere moeders. En door de hulp van moeders, zus en man natuurlijk kon ik extra slapen of er tussenuit. Ik slik de medicatie nog steeds en krijg speciale kraamzorg. Als mij iets dwars zit of ik merk dat ik een beetje ga zakken dan kan ik de Poppoli bellen. Erover praten en mensen om je heen hebben die je helpen bij van alles is al fijn. Heel veel sterkte!
Hallo Sado, Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ik heb niet de diagnose gekregen maar voor mijn gevoel heb ik wel tegen een prenatale depressie aan gezeten. Wat voor mij het verschil maakte was dat er nog teveel “betere” dagen tussen zaten om echt van een depressie te spreken. Verder herken ik al je klachten, de moeheid, futloosheid, niet kunnen genieten, het overprikkeld zijn en de huilbuien. Ik kon stress-situaties op mijn werk niet aan en mijn peuter dreef me tot wanhoop. Ik was met vlagen enorm somber en verdrietig. Ik voelde me er vreselijk over, omdat ik dolgelukkig was toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. We hebben ivf met pgd gedaan en dat is niet zomaar een traject. Ik voelde me dus ook zo schuldig dat ik een paar weken later niet echt gelukkig meer was. Ik had ook het gevoel dat ik onze zoon tekort deed door mijn gedrag. Daar kwam bij dat er vanuit beide families en vrienden weinig tot geen interesse en steun was. Dat deed me ook veel verdriet. Mijn man heeft tijdens de zwangerschap veel gewerkt en ik heb dus heel erg het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond. Gelukkig voelde ik me op dagen dat we echt tijd voor elkaar en voor ons gezin hadden wel een stuk beter. Rust en leuke dingen doen waren voor mij heel belangrijk. Toen ik 28 weken zwanger was ben ik minder gaan werken omdat ik echt op het randje van overspannenheid zat. Ik kon geen enkele tegenslag of stress-situatie meer aan en dat werkte totaal niet. Ik werk met kinderen maar ik heb tot aan mijn verlof alleen nog observaties, oudergesprekken en overleggen met school gedaan. Zo kon ik mijn werkzaamheden spreiden en mijn tijden grotendeels zelf bepalen. Dat heeft wel geholpen maar pas sinds ik echt met verlof ben kan ik pas een beetje genieten van de zwangerschap. Sinds een week of vier voel ik me ook echt beter (ik ben nu 37 weken). Ik heb dit trouwens wel eens vaker gehoord, dat het vanaf 30-35 weken ineens beter met je kan gaan als je deze klachten hebt. Misschien geeft dat je wat hoop. Ik vind het nu echt leuk om de babykamer voor te bereiden, nieuwe kleertjes uit te zoeken en vanalles te regelen, al komt er nog steeds af en toe een donderwolk voorbij en ben ik nog snel overstuur. Ik merk dat ik meer lach en me ook verheug op de baby. Vanaf het begin van mijn klachten werd ik serieus genomen door de verloskundige en ook de huisarts hield me goed in de gaten. Ik ben een paar keer bij de praktijkondersteuner geweest en erover praten heeft goed geholpen. Ik ben geen roze wolk-zwangere. Ik ben ontzettend nuchter en heb zelfs soms een melancholieke inslag. De zwangerschap van mijn zoontje vond ik ook maar zo-zo. Dolblij met de baby die zou komen maar zwanger zijn was mijn ding niet zo. Daardoor duurde het even voordat ik doorhad dat de gevoelens die ik in deze zwangerschap had niet normaal waren. Maar hormonen kunnen belachelijk veel met je doen en op tijd hulp zoeken en erover praten is heel belangrijk. Dus complimenten dat je dit gedaan hebt en dat je dit topic erover opent. Dat is al een hele stap in de goede richting. Ik hoop dat ook jij je snel beter voelt en dat je straks kunt genieten van je baby. Heb je het ook aangegeven bij het kraamzorgbureau? Dan kunnen ze iemand sturen die de signalen van depressie goed herkent en die weet wat ze moet doen. Sterkte en succes!
Dit herken ik! Ik denk dat ik bij mijn eerste zwangerschap ook een prenatale depressie had, ook al is dit niet gediagnostiseerd. Maar het was echt verbazingwekkend hoe een stuk minder angstig, lusteloos en somber ik na de 30 weken werd! Terwijl veel mensen het dan juist pittig gaan vinden. Sterkte TO!
Vandaag eerste gesprek bij de medisch maatschappelijk werkster gehad. Super fijn, prettig gesprek gehad waar ik écht wat aan gehad heb. Gezien het al veel beter gaat blijf ik (voorlopig) bij haar en ga ik niet door naar een psycholoog. Over 2,5 week vervolgafspraak
Wat heftig @Novastar! Maar wat fijn dat het al zoveel beter met je gaat en dat je je (weer) kan verheugen op de komst van de baby Ik heb het nog niet aangegeven bij het kraamzorgbureau maar ga dit zeker doen! Verwacht tussen nu en een paar weken gebeld te worden voor de intake. Bedankt voor jullie reactie en de sterkte-wensen @MHV en @Paardenbloem!