Hopelijk kan je nu echt even goed uitrusten, deze week. En je dochtertje is in goede handen, het is ook best wel goed voor kinderen als ze een keer uit logeren gaan. Dus je bent juist een goede moeder, omdat je haar wil beschermen tegen je buien die je nu hebt, en misschien word je boosheid ook wat minder als je meer uitgerust bent?
Allereerst hou je taai en goed dat je hulp hebt gezocht. Wat ik me afvraagt is, kan je man je niet steunen omdat je hem buiten gezet hebt? Persoonlijk zou ik me dan nog ellendiger voelen als ik hem ook zou missen. Sterkte.
@miss40 ben nu vooral veel slaap aan het "inhalen" kan de hele dag wel slapen @hummeltje ik heb dr voor gekozen dat hij weg zou gaan voor een tijdje want hierbij kan hij me niet helpen en dat wil ik ook niet Op dit moment irriteer ik me mateloos aan hem
Heel erg herkenbaar!! En vooral dat je rust wil en dat je je rot ergert aan je man en dat je geen geduld hebt voor je dochtertje... Ik had het vooral in de eerste maanden. Getwijfeld of ik naar een psych zou gaan, want wat kon die nou voor mij betekenen?! Wel veel met mijn verloskundige over geprobeerd te praten, maar eerlijk is eerlijk, er rust ook bij hun een behoorlijk taboe op deze negatieve gevoelens. Ik vind dat je al heel goed bezig bent door ruimte voor jezelf te creeeren. En wat lief dat je vriend en je ouders er aan mee willen werken door jou die ruimte te geven. OOk ben je al naar de POP poli geweest om te praten, hartstikke goed! Ik zou zeggen; leef bij de dag en verwacht niet te veel van jezelf. Je bent al een goede vrouw/dochter/moeder en dat hoef je nu niet nogmaals te bewijzen. Leef voor jezelf en je kindje in je buik, de rest redt zich wel even. Ik vond het altijd vreselijk om te horen, maar mensen bleven maar zeggen tegen mij; je doet het hartstikke goed en je bent al zo ver gekomen, de rest houd je ook wel vol. Maar het is waar, je kunt niet meer doen dan wat je nu doet, en door blijven ademen, en dan kom je vanzelf bij week 40 van je zwangerschap uit. Had je dit bij je eerste zwangerschap ook?
@poppedopje heel erg bedankt voor je lieve herkenbare woorden Nee in me vorige zw ging alles heel anders dan wat ik nu meemaak voel me ook totaal niet zwanger en zo zie ik dr ook niet uit
Meisje, heel veel respect voor jou en goed dat je aan de bel trekt! Mss kan je omdat je, je meisje zo mist elke dag ff langs gaan of dat ze ff bij jou komen ?
Op dit moment zodra ik haar stemmetje hoor begin ik met janken als ik iets opschrijf over haar (zoals dit) begin ik ook te janken Heb dr vandaag gesproken toen ze zei mama ik wil bij jou zijn en blijven ja dat breekt me hart gewoon en het liefste hang ik dan op zodat zij mij niet hoort huilen Heb afgesproken met me ouders dat ik vrijdagochtend langs kom om dr haar te doen voor de schoolfotograaf en dat ik zaterdag met haar en dr papa naar de apenheul ga... Zodat zij niet het gevoel krijgt dat mama niks om haar geeft want wil me meisje niet beschadigen.. Ik kan iig niet wachten tot volgende week donderdag als de gesprekken gaan beginnen dan heb ik het gevoel dat ik er daadwerkelijk mee aan de slag ga
Zaterdag gaan we met ze 3 als gezinnetje een dagje weg en dr vanuit gaan dat het gezellig word Morgen ga ik het haar van me dochter doen voor de schoolfotograaf Merk dat ik de rust nodig heb en dat het me ook wel goed doet en dan morgen eerst de 20 wekenecho en volgende week donderdag het eerste gesprek
Ik ben momenteel 33 weken zwanger van de derde en heb tijdens mijn eerste 2 zwangerschappen ook last gehad van depressie...ik was constant moe, huilde om alles, voelde me gewoon nergens goed voor Ik wist dat ik tijdens deze derde zwangerschap er weer last van zou krijgen maar dat het zo erg zou zijn?? Ik ben niet alleen depressief maar heb ook last van paniekaanvallen en hyperventilatie....verder heb ik chronische slapeloosheid. Ik heb het er ook met mijn huisarts en gyn over gehad en zit nu bij de PsyQ voor een behandeling. Ik ben nog maar een paar keer geweest maar voel me al stukken beter door er met iemand over te kunnen praten..ik raad iedereen aan om altijd hulp te zoeken als je je zo voelt. Na de eerste twee zwangerschappen is het na de bevalling vanzelf over gegaan dus ik ga er vanuit en hoop dat het deze keer na de bevalling weer vanzelf goed komt...sterkte
Ik wil alleen even zeggen dat ik het heel dapper van je vind dat je durft toe te geven dat het niet goed gaat. Hoop dat de gesprekken je zullen helpen zodat je deze moeilijke tijd achter je kan laten. Zet 'm op, je bent een sterke vrouw! Liefs
@mamiskha ik kan juist de hele dag door slapen ben de hele dag moe Heb al een baan opgezegd en de andere parttime baan hou ik nog wel aan voor zover dat gaat Hoop ook dat het hier snel voorbij is en we het met alleen gesprekken en voldoende rust aankunnen... @zonnebloem bedankt voor je lieve woorden Me dochtertje is hier blijven slapen het weekend en merkte dat ik toch nog niet de mama ben die ik wezen wil (kwa reactie naar haar toe) al moet ik eerlijk zeggen dat ik toch een stukje rustiger was al had ik zo me momenten Vrijdag met ze alle naar de 20 wekenecho geweest en met de baby zit het helemaal goed en we weten dat we een zoon krijgen ook niet onbelangrijk Zaterdag zijn we als gezin naar de Apenheul geweest Het begon klote maar eindigde gezellig (gelukkig) Heb het ook echt naar me zin gehad me dochter en papa ook Maarja dan krijg je vandaag een telefoontje van je "partner" die huilend vertelt dat die je mist en ik ja ik voel dr weinig bij op dit moment erg eigenlijk voel me dr klote onder dat ik juist zo weinig emotie kan tonen vooral naar hem toe.... Nog even en dan is het donderdag en kunnen we echt aan de slag
Wat een zware tijd he, Gooischemama?! Ik herken heel erg wat je schrijft en ik denk dat je er echt goed aan doet hoe je het nu doet! Ik kan mijn partner niet uitstaan sinds het begin van deze zwangerschap, vraag me regelmatig 's nachts in bed af waarom ik met hem getrouwd ben en of hij alsjeblieft een meter op kan schuiven in bed, want ik wil niet dat hij in mijn buurt komt.... Mijn man heeft alle geduld van de wereld (al is hij blij dat mijn zwangerschap bijna klaar is ) maar geeft ook aan dat hij mij mist... Wat ik je wel wil meegeven is dat je moet erkennen dat dit hormonen zijn! En doe dus geen 'rare' dingen nu, neem geen rigoreuze beslissingen terwijl je zo onder invloed bent van deze hormonen, want je bent niet jezelf op dit moment.... Ik denk dat je met je vriend echt nog wel goed gaat, maar dat dit niet het juiste moment is.... ik lees je topic af en toe en heb echt met je te doen meid, ik herken zo wat je doormaakt. Hopelijk voor jou gaat de zwangerschap vlot en voorspoedig en ben je in een piep en een zucht ook bij de 37 weken.... Sterkte!
@poppedopje ik denk dat het miss al te laat is ben vandaag vreselijk tekeer gegaan omdat hij maar bleef bellen en heb gezegd dat het van mij niet meer hoeft... Ik heb me hoop op de gesprekken gevestigd en op het eind van de zwangerschap dat alles dan hopelijk weer "normaal" is Heb een gesprek gehad op school van me meisje om te bespreken waar hun op letten zodat het met haar op school goed blijft gaan en de meeste zeggen ook wel tegen me dat het een verstandige keus is om partner en kind even weg te hebben maar ppfffff ik voel me zo'n slechte moeder Een partner is altijd vervangbaar maar een ouder nooit...
Meid, als je een goede kerel hebt, dan begrijpt hij dit en blijft hij voor je klaar staan! Hoe jij je ook 'misdraagt', dat zou dan niet uit moeten maken. Ik bedoelde dat je pas over een week of 20 maar eens moet kijken hoe en of er toekomst is voor jullie, samen als ouders.
Succes! Ik misdraag me hier ook en ben echt echt echt niet de leukste, maar mijn man die slikt momenteel erg veel, al een week of 37 ongeveer... We zijn allebei blij als de baby er is!!
Eerst en vooral veel sterkte! Ook ik herken je verhaal jammergenoeg. Bij de zwangerschap van mijn zoontje heb ik ook heel zwaar afgezien, lichamelijk en geestelijk. Ik had hyperemesis gravidarum, en heb de eerste 5 maand niet anders gedaan dan overgeven overgeven en overgeven. Ik was een wrak en kon niets meer. Ik kon op de duur ook niets meer verdagen, voelde me down, nutteloos, en verzette me tegen dat gevoel. Ik had ook angstaanvallen waardoor ik niet meer durfde buitenkomen. Ik heb dit een paar keer proberen aankaarten bij de huisarts en gynaecoloog maar er was niet veel respons op (beiden mannen trouwens). Ik was echt labiel en zag alles zo zwart. Ik ben nog nooit in die toestand geweest en kon alles wel goed relativeren. Uiteindelijk heb ik me door de eerste 6 maand van de zwangerschap geworsteld. Ik was ook zo bang voor een postnatale depressie , maar eens bevallen, waren die slechte gedachten weg! En in het afgelopen jaar heb ik mezelf beetje bij beetje teruggevonden. Ik ben weer wie ik vroeger was. Het is tijdens de zwangerschap zelf ook beter geworden. Ik heb op een gegeven moment tegen mezelf gezegd, kijk het is nu zo, stop ermee te vechten, je weet dat je zo niet bent, dat het door die hormonen voor een groot stuk komt. Want voor mij was dat een deel van het probleem denk ik. Ik ben nogal een controlefreak en als je hormonen plots je lijf en gedachten overnemen, heb je het niet meer zelf in de hand. Ik heb het toen zo aanvaard en vanaf toen ging het beter. Een goeie raad die ik je dus wil meegeven is, het aanvaarden en denken: ok het is klote het is erg ten opzichte van man en dochtertje, maar het is nu zo, ik kan er zelf niet veel aan doen dan accepteren dat ik me nu inderdaad slechter voelt. De hoofdoorzaak zijn die stomme hormonen en daar kan ik nu niet veel tegen doen. En onthou dat eens je zoontje er is, er veel kans is dat je je terug beter zal voelen en het niet overgaat in een postnatale depressie. Het was bij mij zo en bij nog anderen die ik ken ook. Bij mij was dit trouwens mijn grootste angst, dat ik me nooit meer mezelf zou voelen, dat het nooit over zou gaan... Ondraaglijk was die gedachte en dat verergerde het nog. Je moet het voor een stuk kunnen loslaten. Trouwens super van je dat je de moed en kracht hebt gevonden het aan te kaarten en te zorgen dat je man en dochtertje tijdelijk even anders kunnen zijn. Het rust echt nog zo in de taboesfeer he, terwijl er zoveel zijn die het hebben in de zwangerschap (hormonen hormonen hormonen!) Het helpt ook al een deel te weten dat je niet alleen bent, toen ik twee jaar terug opzoekingen deed was het helaas niet zo bespreekbaar op fora. Succes! je komt er wel!
Ik ervaar alles precies zo gooischemama. Naar mijn partner toe ben ik zeer kortaf, zoenen en omhelzen hoeft van mij nu absoluut niet...maar ik weet en erken dat dit door de hormonen komt Voor mijn 2 kinderen ben ik ook niet een supermama Nu, ze hoeven maar iets te doen of mama ontploft van woede...het is zo oneerlijk tegenover ze, ik weet het, maar ik kan er niets aan doen. Ik voelde mij constant schuldig tegenover mijn kinderen zat dan 's avonds in bed te huilen omdat ik mezelf weereens een vreselijke moeder vond.....zo blijf je natuurlijk depressief, schuldgevoelens moeten we er juist nu niet bij hebben Zoals voorgaande dames al schreven, denk aan hoe jij als mama en echtgenoot was voordat je zwanger was....thats the reall you....en niet de hormonale depressieve, onaardige vrouw van nu (zo zie ik Mijzelf nu dan) Ik weet dat ik hiervoor een geduldige en lieve moeder was die van alles deed met haar kinderen, ik weet dat ik een leuke/lieve echtgenote voor mijn man was....en ik vertrouw er gewoon op dat de oude "ik" na de bevalling zal terugkeren Dus neem geen beslissingen nu, denk eraan dat dit tijdelijk is en take it a day at a time
Me gesprek was heel confronterend maar NA afloop zie je pas in dat het wel goed is om op sommige dingen door te gaan Volgende week donderdag moet ik weer dr heen en ga dr ook weer heen merk dat het me wel goed doet een onafhankelijk persoon Voor de rest laat ik het gesprek nog even op me inwerken was best heftig vandaag