Hoi dames, Ik wil echt even mijn hart luchten want ik zit er een beetje doorheen Ik herken mezelf soms niet meer en vraag me daarom af of er sprake kan zijn van iets als een prenatale depressie. Ik ben nu 32 weken zwanger en ongeveer sinds week 20 heb ik heel rare gedachten. Doemgedachten, inktzwart. Ik voel me niet meer thuis in mijn eigen huis, erger me aan elk klein stofje dat er ligt. Ik voel me niet happy met mijn zwangere lijf terwijl ik bij mijn eerste niet kon wachten tot ik groeide. Nu zit die buik me in de weg en voel ik me rond 16 uur al helemaal uitgeteld. Ik heb last van heupen, stuitje en kramp in mijn kuiten. Ik slaap niet goed en heb zo'n drie keer per week zware migraine (wat een geklaag, ik word ziek van mezelf). Wat ook niet meehelpt is dat we onder wat financiele druk zijn komen te staan en ik dus eigenlijk gedwongen nog fulltime aan de slag ben. We hadden afgesproken dat ik rond week 30 het al rustiger aan zou gaan doen omdat deze zwangerschap me wat zwaarder valt (natuurlijk ook omdat ik al een peuter heb rondlopen). Die geldzorgen houden me 's nachts wakker. We hebben een eigen zaak en zijn afhankelijk van de beweging in de markt, die duidelijk een dalende lijn laat zien. Mijn man zet alles op alles en maakt weken van soms 60 uur, maar er komt gewoon niet meer binnen Ik heb zelf geen creatieve ideeen meer, ben ziek van mezelf, voel me nutteloos en kan om het minste geringste in tranen uitbarsten. Het lijkt net of de persoon die ik ben/was ergens diep verborgen zit onder die rare gedachten. De sfeer hier thuis is dus ook niet altijd even leuk. Mijn man heeft ook toegegeven dat het leven met mij hem nu zwaar valt. Ik zie gewoon niets van de positieve kant. Over alles kan ik klagen en zeuren. Hij doet niet genoeg in huis, de woning is nog altijd niet in orde terwijl we dat wel hadden afgesproken, etc. etc. Veel verwijten naar hem zijn helemaal niet terecht en ik schaam me ervoor als ik ze heb uitgesproken. Ik herken mezelf hier niet in. Omdat we 24/7 bij elkaar zijn door het werk, noodgedwongen, is er ook niet veel ruimte om te luchten. Ik vond het vreselijk om te horen dat hij het nu ook niet leuk vindt met mij , maar ben blij dat hij het heeft uitgesproken. Volgende week nemen we een week afstand van elkaar, hij gaat met onze dochter naar familie (ziet ze die kant eindelijk ook eens), ik ga ook een weekje weg en ben van plan ervan te genieten. Maar ik heb ook weer zorgen omdat die reis ook weer geld kost, dat we niet hebben... zo kan ik nergens van genieten.
Pfff wat vervelend voor jullie. Ik vind dat jullie al wel heel goed bezig zijn door jullie gedachten zo eerlijk en open naar elkaar uit te spreken. Heb je er al over gesproken met de vk/gyn? Misschien heb je baat bij een gesprek met een (zwangerschaps)psycholoog? Dat weekje weg is ook verstandig, dat zou jullie allebei best wel veel goed kunnen doen. Misschien is het daarmee zijn geld ook wel dubbel en dwars waard. Ik heb geen ervaring met jouw specifieke situatie, maar wel met angsten/ongelukkig voelen tijdens (een deel van) de zwangerschap, en wat mij toen hielp was elke keer voor mezelf rationaliseren dat hormonen hier ook een grote rol in speelden. Dan kon ik mezelf er beter toe zetten er wat minder in te 'zwelgen'. Wat in jouw geval ook zou kunnen helpen is je te bedenken dat je al een heel eind op weg bent. Deze specifieke situatie (geldzorgen + zwanger zijn) duurt nog maar even. De geldzorgen zijn daarna misschien niet voorbij, maar de zwangerschap wel. Veel sterkte, en praat er vooral over met je vk/gyn. Oh en nog een dingen, maar dat doe je misschien al: praat ook vooral met je man zoals je het nu ook hier op schrijft, dus dat je van jezelf beseft dat je nu niet jezelf bent, dat je jezelf hier niet in herkent, enz. Dat kan hem helpen om beter om te kunnen gaan met jou wanneer je weer negatief bent of over hem klaagt. Als je je op de momenten dat je je even iets beter voelt en goed begrijpt dat je last hebt van een prenatale depressie(achtige situatie - ik ben geen medicus dus kan niet diagnosticeren) hem ook vertelt dat je veel waardering hebt dat hij het allemaal volhoudt (60u p/w werken is niet niets!) dan kan hij de wat minder leuke momenten ook beter aan.
Dank voor je lieve reactie. Ik probeer mijn gedachten zoveel mogelijk te delen met mijn man, maar omdat er geen einde aan lijkt te komen merk ik dat hij ook vermoeid raakt. Ook omdat hij er niet veel aan kan doen/oplossen. Ik heb die gedachten en kan ze zelf soms niet onder woorden brengen. Ik heb helaas geen echte vertrouwenspersoon, mijn gyn is een aardige man maar altijd heel gehaast en geeft niet de indruk iets te kunnen met psychische problemen tijdens een zwangerschap. Misschien dat ik nog een vroedvrouw kan raadplegen.
Maar de gyn kan je wel doorverwijzen naar een PEP poli, dat is speciaal voor angsten/depressie tijdens de zwangerschap. Vraag hem er maar eens naar. Een doorverwijzing is zó geregeld, dus ook als hij haast heeft kan hij dat best even voor je regelen. Zij zijn hierin gespecialiseerd. En je zegt dat er geen eind aan komt, maar dat komt er dus wel! Het is al eind juli 2014, je bent uitgerekend in september. Serieus, het einde aan deze situatie gaat er gewoon komen, al voelt het niet zo... Edit; in mijn stad heet dat PEP poli trouwens, maar in andere steden wellicht iets anders. Maar ze zitten overal wel! Misschien onder een andere naam.
Fijn zo, echt doen hoor. Zeker als je gyn niet echt een luisterend oor biedt is het heel fijn als ze dat ergens anders wel doen.
Meid, wat vervelend dat je je zo voelt. Ik ben bekend met een prenatale depressie in mijn vorige zwangerschap en zit nu weer op het randje. Mijn tip is, trek zsm aan de bel, want je hoeft je niet zo te voelen. Je kan idd doorverwezen worden naar de poppolie, dit is speciaal voor zwangeren, nadeel hiervan is dat ze vaak een wachtlijst hebben, ik spreek uit ervaring. Ik ben uiteindelijk via de crisisdienst (klinkt enger dan het is) bij een psych. instelling terecht gekomen. Zij vroegen me waar ik behoefte aan had. Omdat ik bekend was/ben met depressies wist ik dat stap 1 medicijnen waren. Voor mij. (Dat zeg ik er duidelijk bij, want dat geld niet voor iedereen) zij hebben toen meteen uitgezocht welke antidepressiva ik mocht slikken. Ik ben er twee weken doodziek van geweest, maar ze hielpen wel. Ik ben zelf niet van de gesprekken, maar ze vonden het wel nodig dat ik onder controle bleef staan, dus had ik een keer in de twee/drie weken gesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige. Ook is mijn partner een keer meegeweest, zo kon hij zich iets beter inleven. Dit speelde bij mij al vanaf twaalf weken, en tot 36 weken ging het, met medicatie, goed. Hierna gleed ik weer af, dit kwam voornamelijk door het overlijden van mijn sm. Dit is in het kort mijn verhaal, hoop dat je er iets mee kan. Mocht de pop-poli nou een te lange wachtlijst hebben, ga dan praten met je ha, hij/zij kan je doorverwijzen naar een psycholoog. Heel veel sterkte meid, als je wilt praten, je mag me altijd pb-en
Ik zou niet durven zeggen of dit nu echt een prenatale depressie is of (nog) niet, maar ik sluit me bij Emily aan en denk dat je er echt baat bij kunt hebben om langs de gaan bij de POP-poli (zo heet deze bij ons ). Hoewel al je klachten hoogstwaarschijnlijk direct relateerd zijn aan je hormonen (wellicht in interactie met omgevingsstress), moet je altijd uitkijken niet teveel in een negatieve spiraal te belanden, omdat het dan nog veel meer tijd en moeite kan kosten om er weer helemaal boven uit te komen. Dat je nu moe en niet creatief meer bent (zelfs als je 24/7 happy zou zijn) vind ik overigens helemaal niet raar! Je zit tegen de laatste lootjes aan, hebt een peuter rondlopen. Misschien ben je ook wel een beetje te streng voor jezelf? Dit is gewoon even een tijd van "overleven". Als de baby er straks is en je weer een beetje jezelf bent geworden, gaat het op je werk vast veel beter, net zoals in je relatie. Misschien ligt een deel van de oplossing ook wel in acceptatie van hoe jij (en je man) je nu voelt? Vanuit dat perspectief denk ik ook dat je echt wat zou kunnen hebben aan een mindfulnesstraining (en leuke bijkomstigheid, het helpt ook nog bij creativiteit ). Als je kunt accepteren dat je je nu even zo voelt als je je voelt, geeft dat misschien alweer een beetje rust, waardoor je je iets prettiger kunt voelen. Dikke knuffel en veel sterkte!!