Wow PinkLove, 35 weken alweer! Wat fijn! Sunnysiri, mijn gyn zei heel duidelijk dat ik absoluut alleen dingen moet doen waar ik me zélf goed bij voel. Dus als jij je niet goed voelt bij fietsen -ook al 'mag' het wel- gewoon niet doen! Stress is namelijk ook helemaal niet goed... Ik denk dat het vertrouwen in de cerclage nog wel komt. Ik had dit vanaf het begin wel maar dat komt ook omdat ik in de vorige zwangerschap natuurlijk ook al een cerclage had. Toen had ik wel meer angsten dan nu.
Dank je voor de warme verwelkoming hier, dames! Het is inderdaad een droevige reden waarom we hier allemaal zitten, maar hopelijk gaat alles nu voor iedereen van een leien dakje, en hebben we allemaal op het einde een grote gezonde baby in onze armen! Sunnysiri, ik duim voor jou vandaag! Laat je weten hoe het gegaan is? Ik heb morgen controle, spannennnd! De angst ken ik, ik heb zooo weinig vertrouwen in mijn lichaam... Bij de tweeling voelde ik me goed en dacht ik dat alles perfect in orde was, tot op de dag dat bleek dat ik 3,5cm ontsluiting had en de vruchtzak er al uit aan het komen was! Dat heeft me echt een deuk in het vertrouwen gegeven. Ik voel me nog steeds schuldig voor hen, want met hen was alles helemaal in orde, maar ze zaten gewoon in een mama-lichaam dat het niet kon volhouden. Nu voel ik me ook weer ok, maar dat wil dus niet zeggen dat het wel goed zit! Af en toe durf ik te dromen, dan heb ik zin om aan het kinderkamertje te beginnen, of om babyspulletjes te kopen, of om over het geboortekaartje na te denken. Maar dan besluipt meteen die angst weer, en dan bedenk ik me hoe dramatisch het wéér kan aflopen, dus tja. Dat familie en vrienden het wat onderschatten, daar kan ik ook van meepraten. Als ik aan mensen vertel 'Ik moet me wat rustig houden' of 'Ik kan niet zover wandelen' (tegen een vriendin die voorstelde om heel het park door te wandelen) dan kijken ze me ook soms aan alsof ik een aanstelster ben. Dan krijg ik ook te horen 'Waarom? Alles is toch ok nu, je hebt de cerclage toch?' Pffft niet makkelijk, ze kunnen zich niet inbeelden hoe onzeker ik me voel. Sunnysiri, dat 'voelen zitten' van de cerclage heb ik ook als ik wat inspanning heb gedaan. Dan is het net alsof die eindjes van de draadjes ergens hebben zitten tegen schuren. Niet echt pijnlijk, maar ook geen leuk gevoel. Ik hoop echt dat alles er goed uitziet voor jou vandaag! En voor mij morgen! Pink Love, ja ik mag werken, maar enkel rustig kantoorwerk. Ik kan ook een beetje van thuis werken met de laptop, gelukkig maar. Wanneer gaan ze het bandje bij jou dan wegnemen? Dat het niet simpel is om opeens te gaan beginnen genieten, dat kan ik me voorstellen. Je hebt zoveel stress gehad, dat schakel je niet zomaar uit! Als je kindje gezond en wel ter wereld komt, dan zal je stilletjesaan wel kunnen genieten, meid!
Ahh Sunnysiri wat is het toch herkenbaar wat je allemaal beschrijft. Zowel je angst en zkrgen die je voortdurend ervaart (wat heeeeeel begrijpelijk is na alles) als wat je vertelt over het onbegrip vanuit de buitenwereld... Het is ook echt overal hetzelfde he... Ik ben er dan ook 100% van overtuigd dat werkelijk niemand weet of begrijpt waar wij in zitten. Pinklove, jij hebt het inderdaad ook heel scherp omschreven. Zo is het gewoon. Angsten schakel je niet zomaar uit? Hoe bedoel je knop? Waar zit die verdomde knop dan? Ik zou er met alle liefde een enorme ruk aan geven, en jullie vast met mij! Ik ben een aantal keer ook gewoon echt heel erg teleurgesteld geweest in bepaalde familieleden. Ondanks dat ze alles weten, alles wat we hebben meegemaakt, wat dat met ons gedaan heeft.. Laatst dacht iemand mij een 'relativerende en oppeppende' reactie te geven (nav mijn angst voor de steeds wisselende cervix metingen en vooral wanneer ie weer eens korter is) door te zeggen dat ik moest proberen om niet zo hysterisch te doen en dat alles toch goed was? Ik zat toch niet in de gevarenzone? En de artsen hielden me toch goed in de gaten? Nou, daar was voor mij niks relativerends aan, laat staan dat ik er wat aan zou hebben. Compleet bagatelliserend juist... Ach ja, we kunnen er inmiddels allemaal een boek over schrijven denk ik.. Oh ps Pinklove: even n.a.v. je reactie nog (erg lief trouwens, thanks): ik heb helaas geen cerclage he.. Je zult wel denken wat doe je dan in deze topic met deze titel.. Maar na de vroeggeboorte van mijn zoontje werd mij bij de nacontrole door 1 van de gynaecologen verteld dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap een cerclage zou gaan krijgen. Toen ik sneller dan verwacht indd ook zwanger raakte ging ik er helemaal vanuit dat de cerclage geplaatst zou worden. Ik vond toen deze topic en meldde me hier destijds met mijn story. Enfin, bij de afspraak die ik kreeg om het stappenplan door te nemen bleek dat ik hrlemaal geen preventieve cerclage zou krijgen. Enkel de vele echos en controles en de wekelijkse Proluton-injecties. Cerclage zou pas geplaatst worden indien nodig bleek in een later stadium. Toch ben ik hier mee blijven kletsen omdat wij qua situatie en omstandigheden toch in hetzelfde schuitje zitten. Ik kan me, over het hele forum bezien, alleen met jullie identificeren. Onze zorgen en angsten zijn hetzelfde. We willen de eerder uitgekomen nachtmerrie niet nog eens meemaken en voor nu wensen we en hopen we op het voldragen van onze zwangerschappen! Even nog over mezelf: zondagnacht in ziekenhuis beland met veel buikpijn en grote paniek daardoor. Bmh bleek gemiddeld 3,8 cm te zijn, geen zorgen dus. Wel werd een fikse blaasontsteking geconstateerd. Em dat veroorzaakte dus die pijn. Meteen medicatie gekregen. Het laatste wat we willen is dat een stomme blaasontsteking voor vroegtijdige weeen gaat zorgen! Hell no! Ik zit nu ook gewoon precies in die spannende week waarin het vorige keer is misgegaan. Vorige keer werd ik met 23wk+3dg opgenomen met weeen en volledige ontsluiting en was er geen houden meer aan. Vandaag 23+2 dus jullie kunnen je voorstellen hoe ik me nu voel.. En buikpijn helpt daar dan niet bepaald bij mee! Vandaag weer controle gehad en vandaag was de bmh 3,1 cm. Weer iets korter dus... bah bah bah... Gelukkig overmorgen weer een controle (mocht deze week vaker komen).. En zo zien de dagen er een beetje uit. Van echo naar echo... Denk dat ik pas een beetje kan ademhalen als ik een veilige termijn terecht kom. En zelfs dan is het nog de vraag of ik me dan ineens beter zou voelen. Zoals Pinklove beschreef. Het is denk ik enkel de gemoedsrust dat je kindje dan in een veilige termijn zit en die zorgen heb je dan i.i.g. niet meer zo vooropstaand. Veel liefs
Dank jullie wel voor al jullie lieve reacties! Het is zo fijn om hier mijn angsten te kunnen delen en begrepen te worden. Dat doet me echt goed! Vandaag controle gehad in het zkh.. Ik hoopte eigenlijk ook de kleine te kunnen zien, maar dat zat er helaas niet in. Maar idd een inwendige echo gehad en mijn bmm gemeten. Die is 3,6 cm en dus prima in orde (al had ik hem op dit termijn liever boven de 4 cm gezien Bandje ook kunnen bekijken en dat zag er goed uit, aldus de gyn. Ik heb mijn angsten met hem gedeeld en hij zei idd net als bij jou Islah dat ik enkel moest doen wat goed voelde. En dat ik dat ineens voelde met fietsen heeft te maken met wrijving, kan geen kwaad, maar als ik er een onprettig gevoel bij heb, moet ik het gewoon niet doen. Ik had heeeeel graag garanties van hem gehoord. Zo van meissie het komt helemaal goed, maar hij gaf ook aan dat hij geen garanties kan geven. Pas als het nu goed gaat, kan hij garanties geven voor een volgende zwangerschap, omdat ieder lichaam nu eenmaal anders is. Ik ben iig iets gerustgesteld dat bmm prima is qua lengte en verder houd ik me voorlopig aan m'n strenge regiem van veel rust Hij begon trouwens ook over orgasmes, dat dat best af en toe mag, omdat het anders vast en zeker 's nachts in mijn droom zou kunnen terugkomen.. Ik verdacht hem even van stiekem meelezen op het forum Haha! We hebben iig afgesproken dat we naast de echo's van de kleine ook iedere 2 weken een bmm meting doen. En als ik twijfels had of angsten dat ik dan altijd eerder langs kan komen voor controle. Ook heeft hij een vaginale kweek afgenomen, volgende week de uitslag en meteen de 16 weken echo! Dus we leven gewoon weer naar vlgnd week dinsdag, zo gaan we stapje voor stapje vooruit en hopelijk groeit het vertrouwen in de cerclage en in mezelf ook met de week. @Soeki jij succes morgen, laat jij het ook weten? Ik duim ook voor jou! @Weegschaaltje84 jeetje een blaasontsteking, dat kan je er nu even niet bij hebben zeg.. Heel veel sterkte! Hopelijk slaan de medicijnen goed aan!
Ik had precies hetzelfde, ik voelde me super, geen klachten alle controles waren goed. Ze hadden alleen bij 20 weken verzuimd mijn bmm te meten, ook nadat ik het vroeg vonden ze het niet nodig, omdat ik geen verleden had. Op 21,3 braken uit het niets mijn vliezen. bijna 2 weken hebben we doodsangsten uitgestaan en platte bedrust gehad terwijl er van alles uit me stroomde (afscheiding, vruchtwater, bloedpropjes). Op precies 23 weken is Mels overleden door een infectie en moest ik op stel en sprong gaan bevallen. Het vertrouwen in je lichaam is helemaal weg, waarom heb ik niks gemerkt? Waarschijnlijk is de vruchtzak door de druk van de openstaande bmm ineens geknapt.. Nu ben ik daarom extra gefocust op mijn buik, om maar geen signaal te kunnen missen.. Ik heb wel begrepen dat met bandje de eerste symptonen bloed is als je bmm wijkt en op het bandje drukt.
Ik moest ook ineens naar het ziekenhuis vrijdag, had nl. koorts, overal in m'n gezicht rode bultjes, buikpijn... Ze dachten aan mazelen. Dat was het toch niet. Geen idee wat het wel was maar de buikpijn is er nog en toch kon de vk geen contracties voelen. Misschien wel indalingsweeën, zou van de ene kant wel fijn zijn want uit ervaring weet ik dat zodra het kindje is ingedaald alles (lichamelijk) wat makkelijker gaat (eten, bukken etc.). Als alles maar in orde is, dat is natuurlijk het belangrijkste...
Jeetje Islah wat vervelend zeg! Weten ze inmiddels al wat je hebt en voel je je alweer wat beter? Waren het idd indalingsweeen?
Islah, hoe gaat het vandaag met je? Nog steeds buikpijn? Hebben ze nagekeken of je geen blaasontsteking hebt? Dat kan ook vage buikpijn geven, en kan zelfs een beetje de koorts verklaren denk ik? Ik heb gisteren dus controle gehad in het ziekenhuis! Wegens spoedgevallen moesten we 1,5 uur wachten voor het aan ons was, dus mijn stressniveau was nogal hoog na zo lang wachten! (maar goed, als ik ooit terug een spoedgeval ben - laat ons hopen van niet! - dan wil ik ook snel geholpen worden natuurlijk, dus ik had er alle begrip voor) De controle was goed! Met de baby alles in orde, de gyn heeft het hoofdje gemeten (dat zat ietsje onder de curve) en het bovenbeentje (dat zat nogal bovenaan de curve, lange beentjes dus!) en het kindje zat leuk te bewegen en zo! Schattig! Dan heeft hij een poging gedaan om het geslacht te zien, maar het baby'tje zat niet helemaal goed om het te zien... maar toch zagen we heel eventjes 'iets' tussen de beentjes hangen! Dus de gyn zegt dat er grote kans is dat het een jongetje is! Zo'n raar gevoel... ik had me helemaal voorbereid op die twee mooie dochters van mij, die het spijtig genoeg niet gehaald hebben... en nu krijg ik plots (waarschijnlijk) een zoon! Ik vind het allemaal even fantastisch hoor!! Maar ik moet het toch even verwerken / registreren in mijn hoofd! Jongenskleertjes, jongens-kinderkamertje, jongensnamen zoeken, ... Wij hebben beslist trouwens, dat we heel erg lang gaan wachten met de voorbereidingen voor deze baby. Dus kinderkamertje en zo, dat gaan we echt pas op het einde doen. Ik heb vandaag weer moeten huilen voor het verlies van de tweeling, ik heb het echt nog heel moeilijk met deze hele situatie. Ik ben nog in de rouw, voel me schuldig tegenover hen, en nu de verantwoordelijkheid voor dit kindje... en ook tegenover mijn partner. Als het nu wéér zou misgaan... ik wil ook hem van dat verdriet besparen. Ah ja, tijdens de controle heeft de gyn ook mijn baarmoederhals / cerclage nagekeken. Hij bekeek de cerclage via de uitwendige echo op m'n buik (dan moest hij laag tegen mijn schaambeen duwen met dat spul) en dan zagen we eerst wat weefsel (de baarmoederhals boven de cerclage) en dan een soort wit rondje (de cerclage dus). Dat zag er goed uit. Daarna keek hij visueel inwendig (met zo'n eendebek) en hij zei dat dat er ook goed uitzag, helemaal gesloten en zo. Maar hij heeft geen inwendige echo gedaan, en dus geen cervixmeting... Sunnysiri, volgende dinsdag heb jij de 16 weken echo he? Spannend, dan weten jullie misschien ook het geslacht? Verox, hoe gaat het met jou?
@soeki Fijn dat de controle goed was! En waarschijnlijk een jongetje! Moet je je idd even opnieuw op instellen.. Was je er stiekem van uit gegaan dat het weer een meisje zou worden? Ik begrijp je verdriet, angst en verantwoordelijkheidsgevoel trouwens erg goed, ik worstel met hetzelfde.. Lastig allemaal he! Dinsdag idd 16 weken echo! Hopelijk kunnen we dan ook het geslacht al zien, maar ik probeer me er niet te veel op te verheugen, die van ons is vast een dwarsligger Mij maakt het echt niks uit een jongen of meisje.. Mels zal altijd zijn of haar grote broer zijn en hij is onvervangbaar! Ben wel benieuwd of deze kleine op hem zal lijken.. . Hier gaat het verder prima, ik doe rustig aan, lig lekker veel in de tuin met een boek en heb vandaag thuis weer wat werkzaamheden opgepakt. Heb vanuit het zkh een verpleegkundige van de kraamafdeling aangewezen gekregen die een opleiding psychotherapie heeft gevolgd. Eens in de zo veel weken kan ik even lekker bij haar spuien. Het fijne is dat zij meer mensen begeleid die een kindje hebben verloren, waardoor ze zich goed kan inleven. Daar ben ik vanmorgen weer geweest en dat heeft me ook wel even goed gedaan.. Verder heb ik last van - ik denk bandenpijn - een stekende pijn boven m'n liezen.. Hopelijk trekt dat snel weg! Hoe gaat het met de andere meiden?
Sunnysiri, ik heb maandag a.s een afspraak en dan zal ik aangeven dat ik nog steeds buikpijn heb. Ik dacht zelf nl. ook aan blaasontsteking, al gaat eten en bukken nu ineens wat makkelijker dus het zou zomaar kunnen dat mevrouw is ingedaald. We zullen zien, als ik bloedverlies heb zou ik gelijk moeten bellen maar dat is tot nu toe niet het geval gelukkig. Soeki, ach ik heb eigenlijk ook nog niks voorbereid hoor. Ik vind het ook zo raar dat mensen een idee hebben van 'als je 6 maanden zwanger bent MOET alles klaar zijn'. Echt alsof een kind dat met 6 maanden wordt geboren gelijk naar huis mag (als zo'n kind het überhaupt al overleeft). Alle kleertjes e.d hebben we al wel maar dat is meer omdat ik best veel heb gekregen. Over een paar weken gaan we het bedje in onze kamer zetten (ik ga geen babykamer doen hoor, lijkt me nogal onzin als de baby gewoon bij ons op de kamer komt te liggen), maxicosi van zolder halen en nog wat laatste dingetjes kopen die ik nodig heb voor in het ziekenhuis en voor de baby zelf.
Wat fijn om te horen dat ik niet de enige ben die nog aan de babykamer moet beginnen! Ook ik sta hier vrij nuchter tegenover. De kinderwagen, maxi cosi en wat kleertjes zijn al in huis. En de eerste tijd komt de kleine bij ons op de kamer in een Co-sleeper. Als ik nog wat nodig heb is dat online snel besteld en meestal de volgende dag al in huis. Maar ik word zo kriebelig van iedereen die vraagt wanneer we aan de babykamer gaan beginnen!
@Islah Ik ben benieuwd wat ze maandag zeggen in het zkh. Is je buikpijn wel al minder? Mijn vriend heeft nu 6 weken vakantie (leraar basisonderwijs) en wil alvast aan het kamertje beginnen (behang afsteken etc) en in oktober in de herfstvakantie wil hij het kamertje af hebben.. Exact dezelfde planning als we vorig jaar met Mels hadden. Bij Mels heb ik het kopen van de babykamer kunnen rekken tot 21 weken.. Nu wil ik eigenlijk wat meer meegaan met hem, of hem iig niet tegenhouden, zoals ik vorig jaar lang heb gedaan.. Misschien als het kamertje er komt, dat ik er meer in ga geloven. Wel heb ik inmiddels al een bestand aangemaakt met alle adressen voor het geboortekaartje.. Dat vind ik al heel wat eigenlijk! Hoe doen jullie het eigenlijk met jullie partners? Die van mij is nu 6 weken vrij en wil daar natuurlijk van genieten en allerlei leuke dingen gaan ondernemen. Ik kan best mee naar t strand of zwembad als ik daar alleen maar hoef te liggen, toch? Verder denkt hij erover na om een week met vrienden op vakantie te gaan. Ik kan nu toch niet mee.. Natuurlijk wil ik ook het liefst op vakantie, maar denk niet dat ik daar verstandig aan doe. Hij twijfelt of hij mij wel een week alleen kan laten.. Ik gun het hem wel om lekker op vakantie te gaan, maar het liefst heb ik natuurlijk dat hij een beetje in de buurt blijft, voor het geval dat.. Hebben jullie dit soort dingen ook?
Wij zijn pas na 28 weken dingen voor de baby gaan doen/regelen/kopen, daarvoor kon ik daar niet mee bezig zijn. Veel heeft mijn vriend dus alleen moeten doen, en ik vond het heel moeilijk dat te moeten missen Heb zelf uiteindelijk online wel dingen besteld - maar dat is toch anders. Ik vind het iig niet gek dat je ermee wacht hoor! Ik zou het zelf vreselijk hebben gevonden als mijn vriend een week weg was gegaan. Omdat ik niks kon zou dit ook erg lastig zijn geweest (platte bedrust), maar zou me ook alleen en in de steek gelaten hebben gevoeld denk ik. Wéér iets wat ik niet kon omdat ik degene ben van ons die ons kindje moet dragen. Hoe onaardig dat ook klinkt En lijkt me een eng idee als hij niet in de buurt was als er iets zou gebeuren... Ik heb zelf verder dus echt niks ondernomen ivm de verplichte rust, maar als jij het aandurft om bv mee naar het strand te gaan: zeker doen! Dat is het belangrijkst: doen waar jij je goed bij voelt! Oh en Islah, red je het wel tot maandag? Anders eerder terug hoor! Niet in de stress gaan zitten! @hier: ik ben voorbij de 35,5 weken. Ongelofelijk... Zal ik de 37 gaan halen?
Denk het wel hoor PinkLove, ik zit i.i.g niet echt zo in de stress. De buikpijn is wel wat minder, ik vermoed toch dat het indalingspijn is... Maar dat zal de controle van maandag wel uitwijzen! Maar toch bedankt voor je advies en zorgen, en als er onverhoopt iets gebeurt dan ga ik zeker bellen. Weet je wat ik eigenlijk het kromme vind van het systeem in Nederland... Als je bij een "gewone" vk loopt dan kan je bij wijze van spreken bij ieder steekje in je buik bellen en komen ze gelijk bij je thuis. Ook al heb je verder een onbezorgde zwangerschap. Maar ik met mijn "probleemzwangerschap" moet eerst naar het ziekenhuis bellen, zij bepalen dan of ik moet komen of niet (gaat vaak eerst overleg aan vooraf met de gyn, dus moet dan weer teruggebeld worden, etc.). Als ik dan teruggebeld word, moet ik vervoer regelen aangezien wij zelf geen auto hebben, oppas voor mijn dochter eventueel en dan een half uur met de auto! Is toch erg krom eigenlijk... Degenen die het het meest nodig hebben moeten er ook nog eens het meeste moeite voor doen. Controles vinden trouwens wel in een ziekenhuis hier dichterbij plaats hoor gelukkig, daar kan ik gewoon lopend naartoe maar het dichtsbijzijnde ziekenhuis met kraamafdeling is een half uur rijden. Er zijn ook al best wat vrouwen uit deze streek in de auto bevallen. Mijn man is voor 10 dagen naar zijn moeder gegaan toen ik 18 weken zwanger was (in het buitenland, dus ook een beetje vakantie voor hem haha). Dat was wel bewust zo gepland want het lijkt me niet verstandig om in deze situatie met het vliegtuig te gaan, en überhaupt niet om in het buitenland te zitten mocht er iets gebeuren (er zijn daar wel gynaecologen, maar toch..). En anders zou het veel te lang hebben geduurd tot hij haar weer zag, want met een kleine baby reizen vind ik persoonlijk ook weer lastig. Mijn dochter was toen trouwens wel erg van streek en dat merkte ik erg in haar gedrag, ze hangt zo erg aan haar vader haha. Dus dat waren 10 zeer pittige dagen voor mij LOL. Was gewoon oververmoeid en blij toen hij terug kwam. Ik denk dus dat je best een weekje alleen kan blijven Sunnysiri, een weekje is zo voorbij (dat waren die 10 dagen bij mij ook hoor). Alleen ik had dan wel een kindje om voor te zorgen natuurlijk, dus ook afleiding... Misschien dat dat anders is wanneer je alleen bent. Mijn man had toen gewoon boodschappen in voren gekocht zodat ik niet weg hoefde.
Ik ga inmiddels voorspoedig de 26e week van mijn zwangerschap in! Vandaag exact 25 weken zwanger en controle gehad bij de gynaecoloog. Baarmoeder en kindje groeien goed. Verschillende metingen gedaan en ons meisje word geschat op 730 gram! Mijn baarmoederhals ziet er keurig uit en is nog meer dan 4cm. Hoewel de hele zwangerschap voorspoedig verloopt en ik niets te klagen heb ben ik toch iedere week weer nerveus. Het leek de afgelopen weken zelfs erger te worden. De vorige zwangerschap verliep ook hardstikke goed, en toen waren daar met 23 weken ineens complicaties en de geboorte en het overlijden van ons dochtertje. We weten zo goed dat deze voorspoedige zwangerschap geen garantie is, en hoe ons kindje er nu uitziet wanneer we haar onverhoopt zouden verliezen... Toch doe ik mijn uiterste best te genieten van deze zwangerschap hoor! Ik weet dat ik ontzettend veel geluk heb dat alles zo voorspoedig verloopt tot dusverre, dat had ook heel anders kunnen zijn. Een hele dikke knuff voor de andere dames. Redden jullie je een beetje met deze hitte?
fijn verox dat alles goed was. ik heb vandaag ook controle gehad bij de gyn en een echo, het ziet er goed uit het is alleen een klein kindje maar het groeit wel, over 2 weken weer een echo om toch de groei in de gaten te houden maar onze zoon was ook erg klein namelijk 2450 gram toen hij werd geboren. ik moet zeggen dat bij mij de spanningen wel minder worden maar dat komt denk ik toch omdat ik al weer 30 weken ben. maar de hitte ben ik wel zat hoor ik doe bijna niets en blijf veel binnen of in de schaduw.
Hoi dames, Wat fijn om te horen dat het tot nu toe allemaal voorspoedig verloopt bij iedereen. Dat geeft een mens weer hoop! Verox ik sluit me helemaal bij je aan wat betreft de spanning rondom de controles. Ik heb dat ook heel erg. Iedere controle is weer een aanslag op mn zenuwen, ondanks dat de controle ervoor bijv geen enkele reden hiertoe gaf. Het is inderdaad precies wat je zegt: bij ons is de onbezorgdheid er gewoon helemaal vanaf, omdat we eerder al hebben meegemaakt dat 'alles voorspoedig verliep'. Tja en dat heeft toch anders uitgepakt toen... Logisch dat die onbezorgde roze wolk helaas niet meer voor ons is weggelegd. Ach ja, we zullen het er maar mee moeten doen. Als onze beebjes maar blijven zitten, dat is waar we t voor doen en waar we alles voor over hebben.. Ik ben zelf nu ook langer zwanger dan ik ooit geweest ben. De vreselijke 24 grens, waarop mijn zoontje geboren is, ben ik inmiddels gepasseerd. Het is nog veeeeeel te vroeg om te juichen maar stiekem voelt het echt al als een mijlpaal. Hopen en bidden dat we nu de volgende mijlpaal gaan bereiken, en dat is voor mij de 30 wk. Uiteraard ook nog veel te vroeg, maar voor mijn gevoel is het al heel wat als de 3 er eenmaal in zit, al is t maar om niet te enthousiast te durven zijn met mn mijlpalen haha.. Heb afgelopen donderdag mn laatste cervix meting gehad en die was toen 3,5 cm. Geen funneling te zien en niks wat reden tot zorg was, alles zag er goed uit gelukkig. De gyn had blijkbaar tijd over en erg veel zin om ook de baby te onderwerpen aan een uitgebreide apk keuring, want ze heeft praktisch een soort tweede 20wk echo uitgevoerd haha. Kindje lag er zo mooi voor dus ze wilde graag van alles laten zien, hartje met alle klepjes en aders en slagaders en kamertjes etc etc... prachtig om te zien.. Heb pas aankomende vrijdag weer een controle. Uiteraard nu al weer rillingen als ik eraan denk brrrrr... Liefs, Weegschaal
Dat streven naar de 30 zit ook in mijn hoofd. Al vier ik iedere week als een overwinning! Last van de warmte heb ik pas twee dagen. Maar ik leg regelmatig een vochtige theedoek op mijn buik, heerlijk! Ik heb "gelukkig" de luxe van geen tot weinig verplichtingen en daarom lekker rustig aan kunnen doen. Ik heb echt medelijden met de mensen die nu in zware omstandigheden inspanningen moeten leveren.