hi allemaal, ik geloof dat ik toch nog even mijn ei kwijt moet... Ineens komt er van alles boven... En het is even heel veel voor mij alleen. Zal wel komen omdat ik nu meer tijd voor mezelf heb of zo. Mijn tweeling is in juli geboren, 12 weken te vroeg. Geheel onverwacht en niet te houden. Ik had zwangerschapscholestase, verging steeds van de jeuk, iedere avond en nacht weer. Langer dan 37 weken zouden ze me niet laten lopen, en de overweging was zelfs al om met 34 weken actie te onder nemen. Maar elke controle was het prima met de meisjes. En voor mij was elke week weer een week. Het ging me lukken om het met de jeuk uit te houden tot 34 weken. Hoewel de medicatie voor mij niks leek te doen. Ik voelde met verder super goed. Pas na 20 weken ging mijn buik eens groeien. En pas rond de 27 weken overwoog ik om toch eens voor zw-shirts te gaan kijken....Daar is het nooit niet van gekomen. Ineens waren mijn dierbaarste 'bezit' er. Alles verliep zo snel en soepel. Alleen het termijn klopte niet. Ze maakte een goede start. Aan de BPAP en in de couveuse. De eerste drie dagen kwamen ze perfect door. En ook andere worstelingen hebben we nauwelijks gehad ( god zij dank). Wel een open ductus en een keer een infectie door infuus, en zeer laag hb. Allemaal op te lossen zeg maar. Ik heb 13 weken die ze in het ziekenhuis waren gekolfd. Ik heb ze volledig aan de borst gekregen toen ze thuis kwamen ( met sonde). Ze doen het erg goed,en ik ben zo ontzettend trots op hun, maar ook op mij. Ik voel zo'n grote dankbaarheid dat ze er zijn. Ze zijn mij alles! En toch voel ik me verdrietig/ emotioneel. En toch wil ik nog meer kindjes. En toch wil ik nog niet stoppen met voeden, daar beleef ik zo veel plezier aan. Maar ben wel een voeding geminderd omdat kolven op het werk wat moeizaam gaat. Dat is nu prima te doen. Maar o wat voel ik me rot dat ze nu een heel klein papje van 30 ml kv krijgen en daarbij 60 ml bv....Ze vinden het heerlijk hoor... Alles voelt soms zo dubbel. Rond deze tijd was ik net zwanger, zo'n 8 weken, had ik een eerste echo en hebben we iedereen verteld dat er een kleintje op komst was....Nu heb ik twee prachtige meiden, kleine boefjes in de dop. Beginnen te kletsen en genieten we van het samen zijn. Is dit nu de verwerking, de bewuste tik waar iedereen het toen over had? Ik heb ook zo het gevoel er met niemand over te kunnen praten. Want ze doen het zo goed, en iemand zou zeggen dat ze te vroeg geboren zijn, behalve als men weet hoe oud ze zijn. Maar soms wil ik nog wel even terug kijken, praten, schrijven, huilen en lachen. Ik hou ook boekje bij vanaf dat ze geboren zijn, dat helpt. Wat waren ze klein, en nu al zo groot. Ik ben zo dankbaar. Dank voor het lezen. Gr Iris
Hoi Iris, Wat je voelt en schrijft is heel herkenbaar voor mede prematuurmoeders. Bij mij kwam de klap na ong 10 maanden, en de verwerking duur de tot zeker twee jaar. Ik ben echt door een rouwperiode heen gegaan, boosheid en schuldgevoelens naar mijn lichaam, schuldgevoel naar kinderen toe en angst voor de toekomst. Ik heb 3 prachtige kindjes, geboren met 30 weken en met zeer goede start. Wat waren wij trots op hun kracht en vechtlust, trots op elke mijlpaal, maar toch zo bang voor de toekomst. Ik wil je alleen adviseren om die gevoelens toe te laten en het verwerkingsproces door te gaan. Ik heb enorm veel gehad aan lotgenoten, andere ouders van prematuren en van meerlingen. Praten over gevoelens die buitenwereld totaal niet (h)erkent, steun en herkenning vinden enz Onze kinderen zijn inmiddels 5,5, gezond, temperamentvol en ontwikkelen zich prima! Maar toch hebben we voor mijn gevoel bergen verzet, en daar ben ik zo trots op. Nog gefeliciteerd met je mooie dochters: )
ik denk dat iedereen je verhaal herken. ik mag geen kindjes meer en zullen altijd maar met zen 3tjes blijven. soms zo boos op alles maar ook zo super dankbaar dat we hem hebben onze kleine grote boef.
Ik denk dat dit zeker die lang verwachte klap is waar iedereen je voor waarschuwde. Je meisjes doen het super, de rust begint terug te keren in huis. En dan begin je te denken... en te voelen... En dat doet pijn. Herinneringen, hoe het anders had kunnen lopen, schuld, geluk, boosheid, frustratie, zorgen om de toekomst, genieten van je kindjes. Het wisselt zich elkaar zo snel af. En dat is verwarrend, heel verwarrend. Maar ook een goed teken: je begint het verwerkingsproces. En uiteindelijk krijgt het allemaal een plekje. Kijk er ook niet raar van op als je je gevoelens gaat projecteren. Zo ook bijvoorbeeld de borstvoeding: je voelt je schuldig dat je meisjes nu wat kv krijgen. Heel begrijpelijk. Want de bv maakte veel goed: je kon toch nog iets doen voor je meisjes, iets lichamelijks. Iets zo intiems, datgene wat ze die laatste 12 weken hebben moeten missen. En nu laat je lichaam je weer "in de steek". Je kan je kindjes niet meer volledig zelf voeden, het lukt niet meer. Het voelt alsof je je kindjes weer teleur moet stellen, weer iets van ze afpakt wat ze eigenlijk nog een tijdje nodig zouden moeten hebben. Heb ik het bij het juiste eind? Ik heb er namelijk zelf ook veel last van. De bv is heilig voor mij. Het is mijn manier om het "weer goed te maken". Belachelijk eigenlijk. En toch begrijpelijk, en zelfs noodzakelijk. Wat ik hiermee probeer te zeggen, is dat je je zeker niet schuldig moet voelen over de borstvoeding (laat dat even heel duidelijk zijn! Want wauw! Een premature tweeling aan de borst krijgen en houden voor al ruim 7 maanden!!! Wauwie!!!), maar je je moet realiseren dat je nu aan het verwerken en aan het rouwen bent, en dat dat zich in vele manieren kan uiten. Zonder dat je dat door hebt in eerste instantie. Probeer daarvan bewust te blijven en in gedachten te houden dat veel dingen nu erger zullen lijken ze eigenlijk zijn. Ook hier weer: heel begrijpelijk. Blijf vooral schrijven en praten. Het helpt bij het verwerken en dingen een plekje te geven. Vaak moet je dingen zelfs tot vervelends toe herhalen voordat het rouwen compleet is. Daar zijn lotgenoten juist zo fijn voor. Die begrijpen dat het allemaal tijd kost en weten wat je doormaakt. Dus blijf vooral lotgenoten stalken met je verhalen, gevoelens, gedachten. Desnoods tot 10000000x hetzelfde. Whatever it takes. Het is een noodzakelijke en vaak vermoeiende weg, maar niemand die je het kwalijk zal nemen. Intussen ben ik ook begonnen met mijn eigen verwerkingsproces. Ieder heeft zo weer zijn eigen verhaal en beleeft het in zijn eigen intensiteit. Ikzelf had het zo'n 2-3 maanden na de geboorte heel moeilijk met de vroeggeboorte. Juist omdat de rust begon terug te keren. Maar toen werd dit abrupt verstoort door ernstige medische problemen bij mijn dochter, en had ik geen tijd meer om erover na te denken. Twee maanden geleden kwam die rust weer langzaam terug. En een vroeggeboorte van een kennis niet veel later zorgde weer voor heftige flashbacks bij mij. Dus is het verwerkingsproces weer opgestart. Niet leuk, maar wel noodzakelijk.
Heel herkenbaar! Eerder heb je er gewoon geen tijd voor gehad.... Want je gaat maar door en door en door en nog eens door. Werken gaat weer beginnen. Bij mij na 6 maanden. Voel je niet schuldig! Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog maar dat was het niet voor mij. Uiteindelijk heb ik zelf het meeste aan lotgenotencontact gehad.
dank voor de reacties allemaal. Inderdaad komt er ook een hoop boven nu mijn schoonzusje zwanger is , en nu net over de 28 weken is. Daar waar het voor mij op hield. Het was zo abrupt, en mijn zwangerschap was nog niet af. Dat weten jullie als geen ander. Ik hoop zo voor haar dat ze haar zwangerschap gewoon kan uitdragen en dat er geen complicaties zullen zijn. Ik wens haar dat zo toe. Ik mag namelijk ook bij haar komen bij de bevalling en ik doe bij haar straks ook de zorg als alles goed verloopt. ( werk al kraamverzorgster). Kijk daar zo naar uit. Intussen kijk ik naast: er liggen er twee op een groot kleed. Te kletsen en te draaien. Wat een wonder en wat een genot! Ik ben ontroerd
Zo ontzettend herkenbaar en bovendien heel erg logisch en "normaal" na wat je allemaal hebt meegemaakt. Laat het verdriet en je emoties toe, wat je omgeving ook zegt. Wat mij ontzettend heeft geholpen is schrijven. Ik had een mooi boekje gekocht en ben daar lukraak in begonnen mijn verhaal te schrijven. Het springt van de hak op de tak, totaal niet chronologisch opgeschreven, maar gaande weg kwamen er steeds meer dingen en gebeurtenissen omhoog die diep in mij zaten verstopt. Het heeft mij enorm geholpen bij de verwerking, ik liet het mijn man ook lezen zodat we er ook samen over konden praten of dat hij in ieder geval wist hoe mijn gevoelens en gedachten waren.