hoi allemaal, Wat een heftige verhalen, ik leef mee met de dames die het momenteel zwaar hebben en haal veel steun uit de verhalen van de dames waarbij het goed gaat! Vandaag voor het eerst op dit topic nadat ik er gister op gewezen werd. 24 oktober jl. ben ik met 21 weken bevallen van onze lieve dochter. Probeer dit verdriet nu een plekje te geven, maar heb ook veel vragen voor de toekomst. Mijn gynaecoloog vermoedt baarmoedermond insufficientie, maar kan dit na een eerste vroegbevalling niet met zekerheid zeggen. Wel heeft hij aangegeven bij een eventuele volgende zwangerschap een cerclage te plaatsen met 14 wkn. Jullie begrijpen alle vragen die ik heb en ben zo blij dat ik hier op veel vragen antwoord heb gekregen. Ik zal dit topic blijven volgen en wens jullie iig veel sterkte met de fase waar jullie in zitten. Ik zit dus nog in de fase van verwerking en onderzoeken of ik het traject van de cerclage ook aan wil gaan.
Hoi Polly, Fijn je hier te vinden!! Allereerst.....neem gerust de tijd voor rouw om jullie kleine meisje en kom stapje voor stapje samen tot de beslissing of je het traject wel of niet aan wilt gaan.
@bramtim - dank voor je lieve reactie! Na het lezen van een flink deel van dit topic, merk ik dat jij in het begin met dezelfde vragen liep en dat je nu zelf weer zwanger bent! Mag ik vragen wat jou over de drempel heeft getrokken?
@Polly: jazeker mag je me dat vragen. Ik zal je een uitgebreid antwoord geven. voor ons was wel direct duidelijk dat het om cervixinsuffientie ging. Bij een volgende zwangerschap zou ik preventief een cerclage krijgen met 13/14 weken. Mijn gyn schetste het beeld dat hij mij dan parttime wilde laten werken maar met 16 weken volledig plat. Dat hakte er hier best flink in en voor mijn man was het vooralsnog een nee. Om onze keuze niet op 1 arts zijn mening te baseren, ben ik via dit forum gekomen aan de prof. Lotgering in het Radboud in Nijmegen. Hij is erg kundig op het gebied van cerclages. Graag zou ik naar hem gaan voor een second opinion en dat hebben wij ook gedaan. Hij zou de cerclage sowieso op een andere manier aanleggen. Na meting van de cervix kwam ik uit op niet meer als 25 mm dus hij neigde sterk naar een buikcerclage. Dit zou hij pas precies kunnen meten met 10 weken zwangerschap. Zijn beeld was dat ik vanalles zou kunnen nog wat voor ons op dat moment heel belangrijk was. Dat ik een stap terug moest doen was duidelijk maar het voelde gewoon beter aan. Toen we uit het ziekenhuis stapte, zei hubbie: voor ik naar binnen ging was het een nee. Nu wil ik er nog wel over nadenken. En in die fase zaten wij beiden. Hij was aan het nadenken wat een eventuele ja in zou houden en ik was aan het nadenken over een eventuele nee. En ons tweede kindje wat nu in mijn buik rondzwemt heeft voor ons de keuze gemaakt. Ik was ineens zwanger. Zelf denk ik niet dat wij die keuze hadden kunnen maken dus we vinden het erg prettig dat het ons is overkomen. De eerste 12 weken gingen best snel voorbij. De ingreep met 14 weken viel me achteraf best mee. Tot nu toe heb ik nauwelijks last gehad. Na het plaatsen van de cerclage werd ik me wel heel bewust van het feit dat het niet zomaar iets was wat er gedaan was. Ik besloot om parttime te gaan werken en een paar weken later hakte mijn baas de knoop door dat ik mij volledig op deze zwangerschap moest richten en sinds week 18 ben ik volledig in de ww. Wel ga ik nog een of twee keer per week naar mijn werk voor overdracht of gewoon feeling te houden. Deze week merk ik dat ik lichamelijk wat meer 'last' heb van alles en het is heerlijk dat ik daar nu aan toe mag geven. Zo dat was het voor nu even. Moet er vantussen. tot snel en stel al je vragen. Alle meiden hier kunnen je helpen.
@ Juno Dit is aan de kleine van jou "Lieverd nog even 24 uur volhouden". Die 24 uur haal je wel en mischien ook wel de 2 weken nog. Elke dag is mooi meegenomen. En ik weet zeker dat de kleine een vechter is. 32 weken is een mooi termijn, in het begin durfden we hier niet eens over te dromen. Ik denk nu gewoon even met je mee hoor, is het niet verstandiger dat je in het ZH ligt? Want thuis zal je toch wat makkelijker dingen oppakken, en in het ZH wordt je nog verzorg. Ik weet dat je het liefst thuis bent in je vertrouwde omgeving. En zelf denk ik dat ik ook wel naar huis zou willen hoor, omdat ik dan niet helder kan nadenken. Maar mischien kun je zo wel die 2 weken "rekken". @ Polly76 Meid heel veel sterkte de komende tijd. Ik zal mijn verhaal in het kort beschrijven mocht je nog vragen hebben kan je die altijd stellen. Ik herken je verhaal, alleen ben ik bij mijn dochter met 18 weken bevallen en het was niet zeker of ik een ZWB had of dat het aan de blaasontsteking lag. Na een jaar had kleine manneke gadacht ik kom hun wel gezelschap houden. Ik was onder controle bij een gyn, en omdat het niet zeker was of ik een ZBM had hebben we samen besloten ( ik was ervan overtuigd dat het aan de blaasontsteking lag) om de cerclage niet te plaatsen. En met 18 weken kreeg ik een noodcerclage en na 10 weken volledige bedrust ben ik met 27 weken bevallen van mijn zoon. En weer was de zwangerschap een verrassing (heb hele eigenwijze kinds denk ik). En nu hebben we met 11 weken een cerclage geplaatst. En tot nu toe gaat het goed. Ik doe voornamelijk niets en ben doordeweeks bij mijn ouders te vinden en in het weekend thuis vanwege de kleine manneke. Er is voor "Ons" ook hoop alleen moeten wij het voorzichtig aan doen. En veel rusten. Zelf denk ik vaak dat zwanger raken voor mij geen punt is alleen die 4o weken is zwaar. En dan denk ik aan stellen die het jaren proberen en waarbij het niet wilt lukken. @ All bedankt voor de felicitaties . Het is zo raar een 3, ben voor de derde keer zwanger en voor het eerst zo ver. Maar besef nu ook dat het heel snel kan gaan, dus ben als een gek bezig met de peuterkamer en aankopen voor de aankleding van de baby kamer. En gelukkig lukt het allemaal nog online. Morgen de laatste inwendige echo als het goed is. Papatya
Hoi meiden, Ik ben nieuw op deze site. Ik ben zeer blij dat ik deze topic heb gevonden. Ook ik ben een mama die haar 2 dochters verloren heeft door een zwakke baarmoederhals. Ik zal mijn verhaal eens doen hé Ik heb altijd een grote kinderwens gehad dus we wisten zeker dat we voor kinderen zouden gaan en het liefst wou ik er 4. Na het stoppen met de pil werden we vrij snel zwanger ons geluk kon niet meer op. Een dag voor mijn verjaardag in 2009 (21september) kregen we het goede nieuws van de dokter te horen dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Raar maar waar ik heb altijd zonen gewild, waarom dat weet ik eigenlijk niet. Maar de maanden gingen voorbijr en alles liep goed. Ik had af en toe wel last van buikpijn maar voor de rest ging alles goed. Tot op maandag 11 januari 2010. Ik kreeg s' avonds ineens wat last van buikpijn maar stond er niet echt bij stil omdat ik gedurende heel mijn zwangerschap al last had van buikpijn. Dus ben de volgende dag ben ik gewoon gaan werken omdat ik die dag een grote catering had dus ik kon niet thuis blijven maar de pijn werd erger maar had nog altijd niets in de gaten. Na een lange dag werken ben ik s' avonds nog even naar school geweest om mijn punten op te halen maar die nacht heb ik zeer slecht geslapen om de 2uren werd ik wakker maar ben weer de volgende dag gaan werken omdat ik veel opruim werk had van de catering maar die middag (13 januari) ging het veel slechter met me om de zoveel minuten kreeg ik last van verschrikkelijke pijnscheuten dus heb ik mijn gynaecoloog maar gebeld en een uurtje later om 14.30u mocht ik op controle. Eerst ben ik nog rap naar huis gefietst om me op te frissen en nadien heeft een collega mij naar het ziekenhuis gebracht daar aangekomen werd de pijn erger. Ik kon nog amper rechtstaan. Mijn gynaecoloog zag aan mijn gezicht dat er iets ernstig aan de had was. Uiteindelijk heb ik nog een half uur op hem moeten wachten. Mijn collega werd zelfs al boos. Dus na onderzoek van mijn gynaecoloog bleek ik al 10cm ontsluiting te hebben. Het kindje was ook al helemaal ingedaald en aan mijn gynaecoloog zijn gezicht zag ik ook dat het niet meer goed kwam. Toen pas ben ik het geslacht van ons kindje te weten gekomen want bij de echo's wou ze nooit meewerken. We kregen een meisje! Mijn collega heeft naar mijn vader gebeld en uiteindelijk heeft mijn vader mijn vriend opgebeld. Wat er dan allemaal door je heengaat. Niets en alles eigenlijk. Ik was gewoon in schok. Nadien ben ik naar de verloskamer gebracht en daar heb ik weeënremers toegediend gekregen maar na enkele uren hebben ze het moeten stopzetten omdat het geen zin meer had. Om 3.56u op 14 januari 2010 na 22w6d is ons dochter Marie geboren en gestorven. Wat was ze mooi, met alles erop en eraan. Ze was 30cm en woog 500gram. Ons meisje heeft een uurtje geleefd. Met veel verdriet in ons hart hebben we op 21 januari ons meisje begraven. Het was een mooie begrafenisje met veel familieleden. Enkele weken later zijn we terug naar de gynaecoloog moeten gaan. Uit onderzoek bleek dat er niets mis was met ons meisje en de placenta maar dat ik een zwakke baarmoederhals had en bij de volgende zwangerschap zou ik een cerclage krijgen op 15 weken. Omdat mijn contract op het werk juist afliep vonden we het een geschikte moment om meer zwanger te worden. en ja, na zo'n 10 weken was ik weer zwanger. Ergens was ik blij maar was vooral bang dat het weer mis ging gaan. Alles verliep goed maar emotioneel ging ik er onderdoor. Ik had ook een totaal andere zwangerschap. Bij deze zwangerschap van Marie had ik echt van niets last en ik had ook bloedingen en dat had ik bij Marie ook niet. Dus ik begon de zwangerschappen met elkaar te vergelijken. Na 15 weken hebben ze de cerclage geplaatst. Heb er helemaal geen last van gehad dus vanaf toen ben ik iets meer van mijn zwangerschap beginnen te genieten. De periode van 22w6d toen had ik het zwaar. Ik ben die dag zelfs even ziek geweest maar helaas heeft de cerclage het na een week begeven. Op zondag 12 september kreeg ik ineens een verschrikkelijke pijnscheut maar omdat we juist in Antwerpen zaten heb ik rap de trein genomen naar Turnhout. Ik heb mijn zus opgebeld en om 21.30u heeft zij ons naar het ziekenhuis gebracht. Daar was het lang wachten op't spoed. Eerst ben ik onderzocht door een statigere (helemaal geen toffe) want ze begreep niet waarom ik me zo druk maakte want op de echo was te zien dat ons kindje goed bewoog. Nadien heeft ze me inwendig onderzocht maar omdat ze een statigere was kon ze niets tegen ons zeggen en moest ze het met haar supervisor overleggen. We werden weer naar't spoed teruggestuurd daar weer lang moeten wachten. We hebben daar nog gelachen en gedaan. Mijn zus zei zelfs nog, je moet zieliger kijken want dan word je misschien rapper geholpen! Er werd bloed afgenomen en ik kreeg ineens een infuus in mijn arm. Nog altijd had ik niets in de gaten maar ineens werden we naar het verloskamer gebracht. Het was ondertussen 23.30u. Daar aangekomen werd ik onderzocht door de gynaecologe van wacht. Diagnose: een uitpuilende vruchtzak! Toen ben ik even buitenwesten geweest werd later door mijn vriend vertelt. Toen ben ik ook pas weeën beginnen te krijgen. Waarom moeten we dit weer maken? wat heb ik mis gedaan? Ik heb heel mijn zwangerschap plat gelegen,...... Ik werd aan de weeënremmers gezet maar dat heeft even geholpen. Die nacht heb ik niet geslapen. Ik had echt een déjà-vu gevoel. Ik beleefde precies de nacht van 14 januari weer opnieuw. Ik werd toen op zot van die klok die daar stond. Ik zag echt de minuten voorbij tikken. S' morgens om 8uur is mijn gynaecoloog even langs geweest. Diagnose: nog altijd een uitpuilde vruchtzak maar het kindje lag dwars met haar armpjes door de vruchtzak dus we konden het zo misschien nog even rekken want op die manier kon ze toch niet geboren worden. Nadien is de kinderarts nog even langs geweest want omdat ons meisje 24 weken was kon ze het misschien overleven. Het was een zware beslissing maar we hebben er toch voorgekozen als ze het zou halen dat de dokters er alles aan moesten doen om haar in leven te houden. Maar rond 12.30u kreeg ik meer last. Ik kon de juiste houding niet meer vinden en ik had verschrikkelijke pijn. Ik heb nog om extra pijnstillers gevraagd maar dat duurde zo lang dat het niets heeft uitgehaald. Mijn vriend was juist terug van thuis voor de geboorte van ons 2de dochtertje. Op 13 september om 13.05u is ons 2de dochter Anna geboren en gestorven. Ze was juist voor de bevalling gestorven omdat ze gekneld had gezetten dat was ook aan haar armpje te zien. Die was helemaal dik en rood. Ze is ook in stuit met vruchtzak en al geboren. Ze was 30cm lang en woog 610gram. Onze meisje trokken zo hard op elkaar maar Marie trok meer op de papa(Slank en lang) en Anna trok meer op mij (dikker en molliger). We hebben Anna op 17 september begraven naast haar zusje. Deze keer hebben we haar begravenisje niet zo groots gedaan. Gewoon met de naaste familieleden omdat het ons anders te veel werd. We hebben dus een bewogen jaar achter de rug maar we zijn toch blij dat we trotse ouders mogen zijn van onze meisjes. We hebben nog een lange weg af te leggen maar nu leven we gewoon van dag tot dag. Ik ben elke keer blij dat ik mijn verhaal over ons meisjes aan iemand kan vertellen want ik wil dat de mensen hen niet vergeten. Trotse mama van Anna en Marie P.S. Omdat jullie topic al zo lang is en ik zou iedereen wat beter willen leren kennen. Zou iedereen in het kort zijn verhaal eens willen doen? Al vast bedankt
@Juno - ik heb me een beetje ingelezen en wens je heel veel sterkte!! Hoop echt dat je ukkie nog even lekker blijft zitten.. @Papatya - bedankt voor je verhaal! Als er vragen opborrelen ga ik ze zeker stellen. Warm onthaal hier, doet me goed. Was echt opzoek naar vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt of op dit moment in hetzelfde schuitje zitten. @Annaenmarie - wat ontzettend verdrietig zeg, wat je nu doormaakt. Mijn verhaal staat op deze pagina, ben ook sinds gister nieuw op dit forum. @all - Annaenmarie wat jij nu doormaakt is mijn grootste angst. Denk daarom dat het voor mij te vers is om nu alweer zwanger te worden. Mijn dochtertje is op 24-10 jl. geboren. Ik zit nu in een tweestrijd over de toekomst, aan de ene kant weet ik niet of ik nog een keer het verdriet aan kan van een kindje dat te vroeg geboren wordt en niet levensvatbaar is. Aan de andere kant wil ik zo graag een broertje of zusje voor Robin.
@Polly76: 'welkom' hier.. Ik zie dat jij ook een engel dochtertje hebt genaamd Robin, ik ook.... @ mama van Anna en marie; ook 'welkom' Ikzelf ben ook een vlindermama die een cerclage gehad heeft. Ik heb inmiddels 3 dochters gekregen, waarvan de eerste 2 te vroeg geboren zijn. Afgelopen 7 oktober ben ik bevallen van onze 3e dochter na een zwangerschap van 38 weken mét cerclage. ik zal even kort de 2 andere verhalen vertellen. 1e dochter van 24/11/2008: vliezen braken met 24 weken, 1 week in het ziekenhuis gelegen, maar met 25 weken toch bevallen en ons meisje is 3 kwartier later overleden. 2e dochter van 9/9/2009: uitpuilende vruchtzak op 21 weken en 5 dagen. Die dag op controle omdat ik wat buikpijn had en licht roze afscheiding, 6 uur later ben ik al bevallen van wederom een prachtig meisje. 3e dochter van 7/10/2010: met 13 weken een cerclage gekregen, Utrogestan tabletten gebruikt (is progesteron) en gestopt met werken en alleen maar rust gehouden. Deze dochter is dus gezond en wel na 38 weken zwangerschap geboren.. Voor mij was het niet moeilijk om aan een volgende zwangerschap te denken na de eerste keer. De wens was zó groot, en volgends de artsen was het de eerste keer gewoon pure pech dat de vliezen braken. Dus we zijn vrij snel weer gaan proberen om zwanger te worden. Na de 2e keer wordt je wel banger, want bij wie gebeurd het nu 2 x? En ja, nu moet er wel een oorzaak zijn. Maar ook hier weer: je wilt zó graag een kindje dat ik het toch weer aandurfde, nu wel met een cerclage, de tabletten, de rust en de wekelijkse controle's. Nu dat we onze 3e dochter hebben, vind ik het nu wel goed zo. Voor mij zou ik geen4e zwangerschap meer aandurven. Ik ben ontzettend dankbaar dat we nun wel een kindje mogen behouden. Want als je eenmaal een kindje thuis hebt, lijkt het me ontzettend moeilijk om genoeg rust te pakken. Maar goed, wie weet wat de toekomst brengt.
Hallo allemaal, Een tijdje geleden heb ik hier al even meegeschreven, nadat ons zoontje Sam op 1 september na 20 weken en 3 dagen is geboren. Toen had ik net als velen van jullie erg veel vragen, maar vooral vragen voor de toekomst. Ik heb jullie verhalen steeds nog gelezen en vond het een hele steun om alle goede verhalen te lezen. Nu ben ik blij dat ik eindelijk ´echt´ met jullie mee kan gaan schrijven, want ik ben nu bijna 8 weken zwanger. Wat Polly schrijft herken ik wel, de angst voor de toekomst. Maar toch was het voor ons duidelijk dat we graag weer zwanger wilde worden en dat het met een cerclage ´gewoon´ gaat lukken. Natuurlijk zal het zeer zwaar en spannend worden, dat lees ik wel terug in jullie verhalen. Maar we proberen positief te blijven denken. Ik zal misschien de komende weken nog niet erg actief mee schrijven, eerst de eerste 12 weken maar door zien te komen, maar we hebben ons kleintje vandaag voor de 2e keer gezien en het groeit goed. Mama van Anna en Marie, we kennen elkaar al he, al best goed! Van viva en onze eigen Hyves. Goed dat je deze site ook hebt gevonden, ik dacht allemaal dat ik je al eens op deze site gewezen had, anders sorry daarvoor. Juno, ontzettend veel sterkte, ik hoop dat jullie kleintje tot minstens 34 weken blijft zitten! Liefs mama van Sam
@ Polly 76, Dat was ook ons grootste angst om zo iets twee keer te moeten meemaken maar we wilden zo graag weer een kindje hé en we waren zo blij (vooral de papa) dat we weer een dochter kregen maar helaas is zijn onze meiden veel te vroeg van ons heengegaan. Dus ik begrijp je gevoelens hoor maar neem rustig de tijd om alles te verwerken. Alleen jij en je vriend/man weten wanneer jullie er klaar voor zijn hé. en je moet weten de meeste cerclage verhalen lopen goed af! @ Florida 13, Jullie hebben ook een zware jaren achter de rug! Aller eerst wil ik je proficiat wensen met de geboorte van je 3de dochter. jeetje 38weken daar kan ik alleen maar van dromen! maar langs de andere kant geeft me zo'n verhalen ook hoop dat het toch goed kan komen. Wat erg voor je dat je eerst ook 2 dochtertjes moest verliezen maar ze zijn nu grote zussen geworden hé. Hoe heten je dochters? Onlangs ben ik in Leuven geweest voor onderzoeken want na 2 keer zoiets te hebben meegemaakt willen we nu het beste van't beste hé. En ja, ze hebben 2 bacteriën gevonden die eventueel een vroeggeboorte te weg kan brengen maar ze weten het niet dus niets bijzonders. nadien hebben ze ons een heel stappenplan opgemaakt wat er bij een volgende zwangerschap moet gebeuren: 1) Dus voor dat we aan een volgende zwangerschap beginnen wordt er wekelijks 2 vaginale uitstrijkjes afgenomen tot dat die negatief is en het innemen van antibiotica. Indien dat het geval is mogen we beginnen om zwanger te worden. 2) indien zwanger wordt er er wekelijks er weer specifieke vaginale wissels afgenomen indien positief behandelen met antibiotica en anders 2 wekelijks tot en met de 30 weken van mijn zwangerschap. 3) de hoog vaginale cerclage wordt tussen de 12 en 14 weken geplaatst in Leuven 4) moet direct stoppen met werken dus relatieve rust 5) 2x per dag vaginale tabletten vanaf bevestiging zwangerschap op echografie tot na 30 weken 6) vanaf 20 weken fibronectine controle 1x per maand 7) vanaf 23-24 weken opname in Leuven- zodat celestone kan worden toegediend op 24-25 weken en zodat bij onverwachte partus geen transfer meer is vereist Na 32 weken kan ik gewoon in Turnhout bevallen Na het lezen van die brief was ik echt van aangedaan en ik heb enkele beroerde dagen gehad maar enkele dagen later ging het veel beter hoor! Langs de andere kant ben je blij maar tegelijkertijd ook zo bang. Nogmaals Florida13, door het lezen van je verhaal dat je toch een 3de dochter hebt gekregen wil ik geloven dat het toch kan. Ik kan inkomen dat 3 voor je genoeg is. Dat zal voor ons ook het geval zijn hoor Mijn bericht is lang geworden X
mamavansam 2010, Na het lezen van je bericht dacht ik het al. Die verhaal komt me bekent voor. Dat kan dat je me op deze site gewezen hebt, ik weet het niet. Ja, we kennen elkaar al vrij goed. Ik heb al verschillende keer op deze site gekeken hoor! maar meestal vond ik verhalen van jaren geleden en dat vond ik zo spijtig maar toen ik deze pagina zag was ik blij dat er nog mensen waren met mijn probleem. Dus je zult wel dubbele antwoorden van me zien hé
@mamavansam2010: wat fijn dat je weer zwanger bent, gefeliciteerd! @annaenmarie: ik was ook erg bang, en heb me ook suf naar ervaringen met cerclages. Gelukkig vond ik voornamelijk alleen maar positieve verhalen. zelf dacht ik wel; eerst zien, dan geloven. Juist na de termijn van 25 weken werd ik banger. Ik was zó blij om over dat termijn heen te zijn, dat ik juist wel banger aan het eind werd. Maar zie hier op dit forum bijna iedereen heeft een positief eind, houd je aan die gedachten vast! @all: het schijnt dat het toch bij Juno77 rommelt met wat lichte weeen.. (op haar hyves te lezen..)
@annaenmarie: ik zie nu net dat ik jou via hyves ook 'ken'.. Via de lotgenoten verloren engeltjes... Ik heb je als het goed is een paar dagen geleden een berichtje gestuurd via hyves...
@ Florida 13, Nu weet ik het weer! Ik wou je al wel een bericht terug sturen maar wist nog niet wat te sturen De wereld is klein hé! We zullen hier elkaar wel meer tegen komen. Na Marie zag ik ook alleen maar positieve verhalen over cerclages maar na Anna ben ik ook naar de negatieve verhalen opzoek geweest. Maar wat ik wel zie vrouwen die een cerclage in combinatie met medicatie krijgen dat die verhalen wel positief aflopen. Dus wil er wel in geloven maar ik moet mijn rust er nog voor nemen hoor! Hoe voelt dat nu om een echt kindje in je handen te mogen hebben?
@Tomtobias, gefeliciteerd met je dochtertje! @Juno, Hoe is het nu met je? Hopelijk kunnen ze het nog rekken tot 34 weken. Lees net dat het wat rommelt bij je. In ieder geval heb je de 32 weken bereikt en ik duim dat je de 34 ook haalt. @polly76 en annaenmarie, Ik zal me even voorstellen: Ik zal me even voorstellen, Ik ben jenifer, 30 jaar. Ik heb een dochter van 8, een zoon van 5 en een zoontje van bijna 4 maanden. Op 11-01-07 ben ik na 20w bevallen van Jeremy*. Ik kreeg pijnlijke harde buiken en aangekomen in het ziekenhuis bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben. Ik kreeg weeën remmers maar die hielpen niet meer. Toen dacht de gyn dat het pech was en dat het door een infectie kwam. Ik was vrij snel daarna weer zwanger. Maar op 25-07-07 ben ik weer na 19w4 bevallen van Jamie*. We wisten al dat het fout zou gaan want met 17w had ik bloedverlies en ging ik naar de poli. Daar bleek dat ik al 4 cm ontsluiting had en dat mijn vliezen al uitpuilden. Ik heb toen een spoedcerclage gekregen maar ze konden het niet helemaal dicht maken. 2 dagen later braken mijn vliezen en zag het er heel somber uit. Toch heeft mijn meid nog 2 weken gevochten maar ineens kwam de navelstreng naar buiten. Toen ging het heel snel en moesten we ook van haar afscheid nemen. Waarschijnlijk is de turbo bevalling van mijn zoon van 5 traumatisch geweest voor mijn cervix. Het ging als een speer (1m gepersd) maar mijn baarmoederhals is daardoor verzwakt. Ik durfde na 2x een verlies mee te maken niet meer zwanger te worden. Maar na lange tijd en een pre-conceptie consult met de gyn wilde ik het toch weer proberen. 1e kerstdag 2009 had ik weer een positeve test. Ik was erg blij maar ook erg bang. Ik kreeg een cerclage met 13weken en vanaf 17 weken kreeg ik wekelijks proluton-injecties. Tijdens de zwangerschap werd mijn baarmoederhals wel steeds korter en boven de cerclage stond het open maar eronder bleef het dicht. Ik heb wekelijkse controles gehad vanaf 20 weken. Maar de cerclage deed zijn werk en ik ben met 37weken ingeleid vanwege een groeiachterstand. Op 16-08-10 is mijn kleine prins geboren. Hij woog maar 2120 gram. Nu is hij bijna 4 maandjes en krijgt fysio omdat toch duidelijk is geworden dat hij in mijn buik ernstig tekorten heeft gehad. Zoals de fysio zegt: hij is ondervoed geboren. Daardoor slaapt hij erg veel en gebruikt al zijn energie in het groeien. Zijn groei haalt hij nu in maar motorisch loopt hij iets achter omdat hij maar erg weinig wakker is. Als hij zijn groei heeft ingehaald zal hij zijn motorische ontwikkeling ook inhalen.
@ All Vandaag een echo gehad en mijn baarmoedermond is vann boven verkort. Nu heb ik van boven nog bijna 1 cm en na de cerclage 2 of iets meer. Mijn gyn is nog steeds positief nu alleen ik nog.....
@papatya, bij elkaar heb je nog ongeveer 3cm en dat is nog goed hoor, maar ik begrijp je gevoelens. Heeft je gyn verder nog iets gezegd?
Hij vond het er goed uitzien. Zelf denkt hij dat ik het volhoud tot 36 weken. Hij heeft ook niet gezegd dat ik nu beter kan rusten of zo. Het liefst wil ik nu al longrijping toegediend krijgen zodat ik die alvast gehad heb. Ik bedenk nu alle mogelijke scenario's.
@ Florida13 - Onwijs gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochtertje! @ mama van Sam - van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. @ all - nogmaals bedankt voor het delen van jullie verhaal. Ben erg onder de indruk van wat jullie hebben meegemaakt. Wat ik zeker met jullie deel is dat ik hoop eens een broertje of zusje voor Robin te krijgen. Alleen overheerst nu de angst voor een tweede verlies. Ik ben 34 en heb ms, momenteel geen last van de ms en ik heb een milde vorm, maar in de toekomst zou dat kunnen veranderen. Vanwege mijn beroep ben ik thuis in de ontwikkeling van kinderen en weet wat het effect van een zieke moeder op een kind kan hebben. Vanaf 12 jaar gaat een kind zich steeds meer op de buitenwereld richten en als ik dan wat slechter ter been word kan die jongen/meid zich al aardig redden. Mijn angst komt dus deels voort uit het gevoel dat mijn tijd gaat dringen. Het klinkt misschien allemaal heel klinisch en doordacht, misschien moet ik meer aan het toeval overlaten en durven loslaten. Toch staat een toekomstig kindje op één. Mijn vriend helpt me door al deze twijfels heen en vindt dat we het iig een eerlijke kans moeten geven. Op de één of andere manier heb ik ook het gevoel dat het goed gaat komen!