@ Junno - oeh schrikken! Veel sterkte, hoop dat het lukt om wat te ontspannen. Leef met je mee; @ All -herkenbaar wat er wordt gezegd over al die kinderwagens om je heen! Vorige week werd ik gebeld door het bedrijf waarbij ik onze kinderwagen had besteld. Een vriendelijke stem aan de telefoon: 'mevrouw uw kinderwagen is binnen, fijn he, dan kan de voorpret beginnen'. We wisten dat ie ging komen en hadden na het gesprek met de gynaecoloog besloten om de kinderwagen niet te annuleren, omdat er hoop voor de toekomst is. Nu ligt de kinderwagen zo lang op zolder. Ik heb een hoop kleintjes om mij heen in m'n vriendenkring. Eigenlijk kan ik wat mij is overkomen goed los zien en nog steeds genieten van deze hummels. Als ze mij vragen hoe ik nu tegen jonge gezinnen aan kijk kan ik alleen maar zeggen: 'koester aub wat je hebt want niets is vanzelfsprekend. Helaas weten wij dit maar al te goed.
Vraagje: gisteren dacht ik dat de kleine man op mijn bm mond aan het schoppen was en voelde ik een soort kleine stroomstootjes. Vandaag had ik dat weer maar het is volgens mij niet het schoppen van de kleine man. Kan het het trekken van de cerclage zijn? Hoe valt dat eigenlijk? En ik krijg wat meer afscheiding. Dat was normaal. Toch?
Hoi Bramtim, Dank je wel voor je bericht. wat je beschrijft komt allemaal zo bekend voor. Soms verwijd ik we zelf wel dat ons meiden er niet meer zijn. Vooral bij Anna heb ik dat gevoel sterk. Ik weet dat dat niet mag omdat ik er niets aan kon doen maar zo iets is sterker dan jezelf hé. Ik heb van die dagen dat ik denk, nu kan ik de wereld aan! en op andere dagen/momenten ben ik echt 'een vogel voor de kat!' Ik had nooit gedacht dat het verliezen van iemand zo zwaar kon zijn. Ik heb al heel veel verdriet in mijn leven meegemaakt en nu dit nog... Het wordt me soms allemaal te veel. Ik ben op zeven jarige leeftijd geadopteerd daardoor heb ik een zeer moeilijke puberteit gehad. Maar sinds een paar jaar heb ik het allemaal kunnen aanvaarden. Ik heb een vrij moeilijke jeugd gehad omwille van mijn ouders. Sinds het verlies van de meisjes gaat dat iets beter en dan komen ons meisjes er bij.... Het enigste waar ik altijd geluk mee heb gehad is,'geluk in de liefde denk ik!' Ik heb een schat van een vriend waarmee ik bijna 11 jaar mee samen ben. Ik denk dat ik dat al eerder aangehaald heb maar ik ben echt blij dat ik deze topic gevonden heb omdat jullie hier allen allemaal weten wat ik doormaak. Ik voel me daardoor zo begrepen en ja, dan lees ik soms van die gedachten waar ik ook mee zit en dan weet ik dat ik niet zot ben. Ja, die naïeve zwangeren. Ik kan er een boek overschrijven dus.... hou ik het maar hierbij. Dat heb ik nu ook wel gecreëerd, dat ik die zwangere vrouwen afschuwelijke dingen gun. Dat vind ik echt geen leuk kantje van mezelf maar zoals je zegt, misschien moet ik dat maar beginnen te accepteren. Ook ik ben veel vrienden kwijt geraakt door ons meisje. Bij Marie viel het nog vrij goed mee want dan vinden mensen het erg voor je maar bij Anna heb ik echt het gevoel dat de mensen medelijden met ons hebben. Daardoor heb ik met veel mensen gebroken omdat die niets meer van hun lieten horen of ze sturen rap een kaartje, nog met zo'n standaard bericht meestal dus 'uit het oog, uit het hart'. Daar heb ik in het begin zeer moeilijk mee gehad maar nu laat ik die mensen gewoon links liggen. Nu steken we meer energie in de mensen die voor ons klaarstaan en bij die mensen kan ik huilen, tieren,... echt heerlijk is dat! Ik kan me ook niet voorstellen om ooit een levend kindje in mijn handen te hebben maar ik blijf maar dromen dat die tijd ooit wel komt. Ik heb ook heel even op de site 'Lieve Engeltjes' gelezen maar die site beviel me niet. Ik vond het ingewikkeld en onoverzichtelijk. Ik hou meer van forums. Er zijn nu enkele forums waar ik op zit en dat heeft/doet me zeer goed hoor! Zoals je zegt, ze weten wat je meemaakt, je kan alles bij hen kwijt. Een fantastisch uitvinding. Ik weet niet hou ze het vroeger moesten doen want ik kan niet meer leven zonder! Zelf heb ik nooit last gehad van mijn cerclage en meer afscheiding is normaal heeft mijn gyn altijd gezegd. Misschien moet je voor de zekerheid toch maar eens naar je gyn gaan? Krijg je eigenlijk medicatie? en hou voel je nu mentaal?.....
@ Juno Hoe gaat het nu verder met jou en de kleine? @ Bramtim Die stootjes heb ik ook gehad ik dacht dat de kleine de cerclage zou uitschoppen. Heb het wel nagevraagd bij de gyn en dat zou volgens hem niet kunnen. Over je afscheiding durf ik niets te zeggen. Als het meer is dan normaal ff bellen voor de zekerheid. @ annaenmarie Heb ik al welkom tegen je gezegd? Over die naïeve zwangeren kan ik ook wel een boek (behoorlijk dik) schrijven. Hopelijk komen ook jou dromen uit. Alleen we moeten er wel wat voor doen, of bijna niets in ons geval. @ All En hoe gaat het met de rest? Morgen hopelijk 31 weken hopelijk haal ik ook de 32 weken. Zelf dacht ik dat ik na 28 weken al wat mobieler zou zijn maar helaas. De laatsje loodjes zijn mentaal zwaar..... Inmiddels komen de muren echt op me af en je hoeft mij maar ff aan te raken en alles zal overstromen. Papatya
Hallo dames, ik zie dat vele van jullie al richting de 30 weken, of ze inmiddels al gepasserd zijn. SUPER! Ook ik heb moeite gehad met zwangere vrouwen. Kon het uitstaan dat ik in de stad wel vrouwen zag achter de kinderwagen. Nu ben ikzelf zo'n moeder wat wél met kinderwagen loopt. Ik heb me ondanks mijn verdriet, wel altijd gerealiseerd dat achter iedere vrouw achter een kinderwagen misschien wel een verhaal schuilt, en wellicht wel hetzelfde heeft meegemaakt. Ik ben bij alle 3 de zwangerschappen, samen zwanger geweest met vriendinnen. De 2e zwangerschap zelfs met mijn beste vriendin. Wat moeilijk was het, dat háár buik wel dikker werd, en zij wel een kindje kreeg na 9 maanden. Nu pas weet ik dingen meer te relativeren, nu ik zelf een kindje heb. Ik kon me dat voorheen echt niet voorstellen... Nou dames, succes met de laatste loodjes allemaal!
Hoi allemaal Hier weer even een berichtje vanuit het ziekenhuis. Tot gisteren lag ik drie maal daags aan de ctg. Het hartje klopt nog steeds onregelmatig, d.w.z. dat het eerst een tijdje normaal klopt om vervolgens daarna een tijdje te snel te kloppen. Vandaag echter zag het er al beter uit. De artsen hebben er niet echt een verklaring voor. Ze zien wel vaker in de baarmoeder dat het hartje heel snel klopt of bij prematuren dat het hartje dan weer gewoon, dan weer heel snel klopt. Dat laatste heeft dan weer te maken met de onrijpheid van het hartje. Maar zoals ze het bij mij zien, komt niet zo vaak voor. Morgen wordt er weer een uitgebreide echo gemaakt van hartje om te kijken of ze een oorzaak kunnen vinden. De artsen zijn nog steeds niet ongerust, dus ik probeer dat zelf ook maar niet te zijn (is niet altijd even makkelijk ). Afgelopen dinsdagavond was mijn buik wel weer heel onrustig en men heeft al wel gezegd dat, als het kindje wil komen, er niet geremd gaat worden omdat ik nu op een acceptabele termijn zit. Ik bekijk het nog steeds per dag: iedere dag is er weer één gewonnen!
@Juno Meid geloof me de artsen zijn altijd eerlijk, als er wat ernstigs zou zijn zouden ze het zeggen. Probeer ze dan ook te vertrouwen. Inderdaad elke dag is mooi meegenomen, elk uur zelfs! En je hebt het al zo lang volgehouden!! vergeet dat niet. Papatya
Hoi allemaal Gistermiddag ben ik zeer onverwachts toch nog ontslagen uit het ziekenhuis. Medisch gezien was er geen reden mij daar nog langer te houden: mijn bmh is niet korter geworden en op de echo was te zien dat er geen spanning meer stond op de cerclage. Vanaf nu moet ik twee maal in de week aan de ctg liggen en op controle komen. Het enige wat ik thuis mag doen is zelf eten klaarmaken en eventueel kort een luchtje scheppen. Voor de rest mag ik helemaal niks doen, behalve rusten, rusten en nog eens rusten. Het kwam gisteren behoorlijk rauw op mijn dak dat ik toch naar huis kon. Ik had het gewoon niet verwacht. Nu moet ik thuis proberen mijn draai te vinden, maar dat valt tot nu toe behoorlijk tegen. Ik zie van alles, maar ik mag niks. Zo frustrerend!
Hey lieve Juno, Fijn dat je weer thuis bent!!! Prima nieuws toch dat er geen reden is om je daar te houden. Ik snap dat het super moeilijk is om niks te doen thuis en toch vanalles te zien. Ik heb dat zelf ook wel een beetje maar ik verplicht het mezelf toch om niet meer dan 2 uur per dag iets te doen en de rest te gaan liggen of bankhangen. Ach het went en ik moet natuurlijk nog kei lang. Nog maar 1 nachtje slapen!!!!!!
Juno Aan de ene kant is het natuurlijk geweldig nieuws dat je niet meer in het ZH hoeft te liggen. Het is moeilijk om dingen te laten liggen, vooral als je het steeds ziet. Is er mischien een mogelijkheid dat iemand je komt helpen met de dingen die je wilt doen? Even die knop omdraaien, je bent al 34 weken (die ene dag haal je ook). Zet een bank voor het raam, een warme deken over je heen, met een warme choco en probeer zo van de sneeuw te genieten . Nog ff volhouden ik weet hoe moeilijk het is. We weten gelukkig waar voor we het doen. @ Bramtim Hoe gaat het nu met jou? Nog last van je afscheiding?. Papatya
@Juno77: kan me voorstellen dat je ongerust bent nu je thuis bent. Aan de ene kant natuurlijk prettig in je eigen omgeving, maar het zh voelt zo 'veilig' he. Je bent bijna 34 weken, dat is al helemaal super! Kom op, nog even door de o zo zure appel heen bijten. Ik vond t ook frustrerend om zelf niks te mogen, en afhankelijk te zijn van andere mensen, maar ik heb me er bij neergelegd dat het nu eenmaal zo is. Andere mensen zijn juist blij om je te helpen, en dat ze nu iets voor je kunnen 'doen'. Maak daar gebruik van, iedereen leeft zo mee, en iedereen wilt dat je nog weken verder komt...
Lieve meiden, bedankt voor jullie bemoedigende woorden . Dat heb ik nu gewoon even nodig! Ik weet dat ik al een heel eind ben en dat de top van de berg in zicht is, maar ik ben oh zo bang dat het op het allerlaatste moment op iets anders nog mis kan gaan. Het is moeilijk om er vertrouwen in te houden, maar ik doe mijn best.
Hier gaat het goed. Afscheiding is gewoon wat meer als anders maar dat hoort erbij. Inlegkruisjes en ik heb nergens last meer van haha. Ik doe het heerlijk rustig aan, jaja heerlijk, nu kan ik er nog van genieten maar dat zal over een paar weken wel anders zijn. Ben me helemaal suf aan het lezen, internetten en films aan het kijken en doe ondertussen ook nog wat voor mijn werk. Ik sta denk ik per dag ongeveer 2 uur op mijn beentjes en de rest relax ik. Lekker lui dus. Psychisch gaat het vandaag super. Van de week had ik een minder goede dag omdat ik de hele dag ongi pijn had en lage rugpijn. Tja en dan ga ik er meteen vanuit dat het mis gaat he en dat ik die avond nog in het ziekenhuis lig. Door de hormonen kan ik gewoon niet relativeren haha. De volgende dag was alles gewoon nog rustig en dan kan ik de hele wereld aan. Weet je als ik elke week 1 zo'n dag heb, ga ik niet klagen. Vind het super fijn om jullie achter de hand te hebben. Jullie zijn de enige ervaringsdeskundigen he. Dinsdag moet ik weer terug naar de gyn. Vind het voor de eerste keer echt heeeeeeel spannend. Ik zit nu in de periode dat ik in het ziekenhuis kwam met *Jurre en dat speelt ook veel door mijn hoofd. Ik ga niet mijn blog van toen nalezen want dat maakt me nog ongeruster als nodig is. Dit kindje gaat het gewoon redden en ik ga zeker de 34 weken halen. (Hoop ik)
@ Juno: Kindjes van 34 weken doen het buiten de buik vaak al erg goed. Ik ben toen met 34.2 bevallen en hij heeft maar 2,5 week in het ziekenhuis gelegen.
Hoi meiden, Ik ben er weer! @ papayta, Ik denk dat we elkaar nog niet gesproken hebben hier! Dus als je wilt mag je kort je verhaal aan me doen dan kan weet ik wie je bent hé. Alvast proficiat met je zwangerschap. 31 weken niet slecht. En hopen dat je nog even zwanger mag blijven hé. @ Juno, Fijn dat je thuis bent. Ik kan inkomen dat je het moeilijk mee hebt om vertrouwen te hebben maar je moet het toch doen meid. Je bent er bijna! @ Bramtim, Gaat het vandaag beter met je?
@ annaenmarie Ik ben met 18 weken bevallen van mijn dochter. We wisten toen niet zeker of het door een blaasontsteking kwam of door een zwakke BMM. Tijdens mijn zwangerschap van mijn zoon werd ik erg goed in de gaten gehouden, om de week een BMM meting. Er was toen geen aanleiding om met 13 weken een cerclage te plaatsen. Mijn partner en ik waren er van overtuigd dat het de blaasontsteking was geweest. Met 18 weken heb ik een noodcerclage gekregen. Helaas had ik met 20 weken een uitpuilende vochtblaas. Ik werd opgenomen met volledige bedrust. Hoewel niemand het verwachte hebben we het vol kunnen houden tot 27,3 weken. Mijn vliezen die waren wel met 24,6 gebroken. En 27,3 wilde mijn manneke de wereld zien. Hij heeft gelukkig tot nu toe niets overgehouden aan zijn vroeggeboorte. En inmiddels met ik zwanger van een kleine ukkie die ons wilde verrassen. Met 11 weken heb ik een cerclage gekregen en vanaf 16 weken krijg ik proluton injecties toegediend. En inmiddels ben ik 31 weken zwanger . Papatya Dit was het denk ik als je nog vragen hebt kan je die altijd stellen.
Lieve meiden, dank jullie wel voor alle steun en info. Ik trek mij even terug van dit topic tot dat ik zelf wat meer kan mee praten (misschien wel zwanger ben) en er dan hopelijk ook meiden zitten die in mijn fase zitten. Mocht ik een luisterend oor nodig hebben dan weet ik jullie te vinden! Junno, Papatya en Bramtim heel veel succes met jullie zwangerschap en de laatste loodjes!! Jullie kunnen trots op jezelf zijn met al die spanningen en angsten die jullie hebben overwonnen en nog steeds doorstaan. Wie weet komen jullie in de toekomst nog eens voorbij aan dit topic wanneer jullie zijn bevallen en tref ik jullie opnieuw. Heel veel liefs!
Polly, Ik vind het wel spijtig dat je deze beslissing hebt genomen maar jij moet bepalen wat het beste voor je is. Ik wens je veel sterkte en je bent hier altijd welkom.
Afgelopen maandag ben ik weer op controle geweest (morgen mag ik weer) en alles zag er ''beneden'' nog steeds stabiel uit. Voor het eerst sinds een week liet de kleine een hele mooie ctg zien, dus hopelijk blijft dat zo! Ik begin gelukkig mijn draai thuis al weer een beetje te vinden. Echt helemaal niks doen lukt me gewoon niet, dus ik draai af en toe wel een wasje of ruim de vaatwasser uit. Voor de rest probeer ik het rustig aan te doen. Mijn gyn begreep heel goed dat het eigenlijk onmogelijk was om net als in het ziekenhuis helemaal niks te doen, dus hij vond het ook geen probleem als ik af en toe wat kleine dingetjes deed. Wel moet ik goed op mijn buik letten; als ik pijn krijg of harde buiken dan moet ik meteen stoppen. Verder heb ik aangegeven of het mogelijk was met 38 weken ingeleid te worden. Dat vond hij geen enkel probleem! Hij zei dat iedereen het zal begrijpen als ik dat tegen die tijd wil. Best wel een opluchting voor mij, want ik zie het absoluut niet zitten om over de uitgerekende datum heen te gaan. Dus nog een week of 4 volhouden voordat de kleine zich aandient. @ Papatya Al bijna 32 weken... Super!!! @ Bramtim Ik wil je even een hart onder de riem steken, want je zit nu in de spannende weken. Zet 'em op, meid! Ik hoop dat je na deze moeilijke weken weer wat ''rustiger'' adem kan halen. @ AnnaenMarie Volgens mij had ik je nog geen van harte welkom geheten, dus bij deze: van harte welkom op dit forum. Ik hoop dat je je ei hier een beetje kwijt kan en dat jullie het in de toekomst aandurven er nog een keertje voor te gaan. @ Polly76 Ik snap heel goed dat je je van dit topic terugtrekt. Ik wil je heel veel sterkte toewensen de komende tijd en ik hoop je in de toekomst hier weer te mogen verwelkomen met goed nieuws!