Ben ook benieuwd hoe het nu met Aichaatje gaat... Zelf weet ik niet goed wat me overkomt. Gynaecoloog is net geweest, hij gaat me morgen grondig onderzoeken en als er niet meer opening is, dan mag ik naar huis Ik snap het wel, want er gebeurt hier echt niks Weer mixed feelings... pfff...
Hey mamamaya maar eigenlijk is dat best goed nieuws toch? Kun je nog even lekker rommelen in je eigen omgeving en ben je gewoon een normale zwangere
Ja, is natuurlijk goed nieuws, maar het overvalt me een beetje (understatement!). Ik ben nog nooit een normale zwangere geweest Mijn grootste angst is om straks op tijd terug in het ziekenhuis te geraken (in 't beste geval 45min, bij drukte dik een uur, in de spits eerder 2 uur). Daarom stelde de gynaecoloog eventueel voor om het weekend thuis door te brengen en dan begin volgende week te induceren. Dat eerste zie ik zitten (in 't weekend geraken we veel makkelijker hier), maar dat laatste... Vandaar: mixed feelings. Raar, ik voel me vooral heel erg raar. Trots en blij om wat we bereikt hebben, gerustgesteld omdat we aan een goeie termijn zitten, maar ook een beetje onzeker over wat er nu gaat gebeuren... Sorry, misschien een beetje ongepast tov de dames die nog een lange weg te gaan hebben, maar zo voel ik mij dus nu...
Ik vind je excuses dat het ongepast is niet nodig. Ook jij hebt die lange weg door moeten lopen en iedereen snapt dat wij daar niet zomaar aankomen op dat punt. Dat je zo onzeker bent, snap ik nu wel wat beter. Was zelf helemaal vergeten dat jij er nogal lang over doet om in het ziekenhuis te geraken. Gek he....normale zwangere zijn. Nog twee weekjes en dan ben ik ook een gewone normale zwangere. Hoop dat ik daar dan ook nog echt even van kan genieten want lijkt me heel bijzonder. Nu is er toch nog steeds de spanning van de cerclage alhoewel ik natuurlijk niet mopper met de termijn waarop we aangekomen zijn. De onzekerheden gaan gewoon nooit helemaal weg bij ons aanstaande cerclagemama's. Is ook niet gek na alles wat we meegemaakt hebben. Ik zelf heb net als een aantal andere dames nog steeds de angst dat er ergens iets mis gaat net voor of tijdens de bevalling. Ik vertel dat ook telkens tegen de gyn maar hij zegt dan: het gaat niet mis en maak je geen zorgen. Snap ik maar ik ben pas gerustgesteld als ik met een levend kindje naar huis toe mag. Tot die tijd verandert er niks aan het onzekere gevoel dat wel wat meer naar de achtergrond verdwijnt maar er nog wel degelijk is!
hallo cerclage mama's! Ik lees vaak nog wel mee hier, ben altijd nieuwsgierig hoe het met iedereen gaat. Ik snap de gevoelens heel goed over het onzeker zijn. Eerst kijk je de weken weg tot de 28 weken, dan verleg je je grens naar 30, 32, 34 en ga zo maar door. Toen kwam ik op het punt dat ik ook zoooo bang was dat het op het eind nog mis zou gaan... En even daarna beviel me het gevoel dat ik 'bang' was zovan: dadelijk is mijn kindje hier en dan? Zólang naar uitgekeken, en bang dat ik het gevoel zou hebben van 'is het dit' ? Klinkt heel tegenstrijdig,omdat ik ook voor het kindje heb moeten vechten. En het gevoel van kan ik wel een mama zijn? Voelde me zo onzeker of ik het wel allemaal aankon. Maar nu ben in inmiddels 5 maanden verder en het mama zijn gaat me aardig goed al (al zeg ik t zelf hahaha) Iedereen toi toi toi met de laatste loodjes. Die lijken van geen meter op te schieten vond ik. Groetjes !
mamamaya ik kan me goed voorstellen dat het je een dubbel gevoel geeft om naar huis te mogen, misschien is weekendverlof dan inderdaad wel een goed idee, zeker omdat je zo ver van het ziekenhuis woont. Ookal weet je dat je niet gelijk hoeft te gaan bevallen als de cerclage er uit is, ik geloof dat we er stiekem allemaal wel een klein beetje vanuit gaan dat het wel gaat gebeuren. Bij mij is het ook de bedoeling dat als we de 37 weken halen dat ik als de cerclage er uit gehaald is en er gebeurd niks, gewoon naar huis ga. Alleen wij wonen maar een klein kwartiertje van het ziekenhuis, dat voelt denk ik toch heel anders. Bramtim, nee dat onzekere gevoel blijft totdat je je kind gillend in je armen hebt... En dat onzekere gevoel kan geloof ik niemand wegnemen. aichaatje ben benieuwd hoe het gegaan is, hoop dat alles goed verlopen is! Controle bij de gyn gisteren was goed, hij heeft er het volste vertrouwen in dat het goed gaat. Tenminste iemand die er vertrouwen in heeft . Na de onrust van mijn buik begin van de week is de rust weer een beetje terug. Ik merk dat ik gewoon niet teveel moet lopen/doen/rommelen, maar die nesteldrang is soms zo verrekt moeilijk tegen te houden... Volgende week samen met een vriendin de babyspullen uitzoeken en wassen etc, helemaal leuk om te doen, even andere afleiding en voor mij een rustig gevoel als het allemaal geregeld is.
De cerclage is goed geslaagd en de baby doet het prima (heb nog even bewonderd op echo) Het wachten duurde langer dan de ok.. en ik was daarna klaar wakker, sterker nog de hele nacht wakker geweest.. LOL ML sliep en ik kon het niet... ontlading denk ik ook in combi met de pijn... en vooral de honger en dorst maar ik mocht nog niets hebben! Om 11 mocht ik naar huis maar zijn we eerst nog even bij de doc in de kliniek geweest voor de echo! Die man die slaapt maar 4 uur per nacht joh... er was zelf een keizersnede voor en na mij nog ... later meer... ben moe en heb pijn ... Heb dus vandaag alleen maar van 15:00 tot 17:30 geslapen...
Oh, wat fijn dat het goed is gegaan en dat je hem/haar hebt kunnen bewonderen. En nu lekker blijven zitten kleintje
Zucht van opluchting in Aichaatje's plaats... Hopelijk ben je vlug van de pijn verlost en kan je weekje na weekje meer vertrouwen krijgen in de cerclage en de zwangerschap. @ bramtim: Het is heel bijzonder om een normale zwangere te zijn. Net ben ik een klein wandelingetje gaan doen, heel trots, dikke buik vooruit, big smile Maar hoe stoer ik hier ben, zo onzeker ga ik thuis zijn denk ik... Ach, we wachten eerst morgen het inwendig onderzoek af, ben heel benieuwd of er al meer opening is @ Florida13: Onzekerheid over het kindje of de goede afloop van de bevalling heb ik eigenlijk niet, nooit gehad, ook vorige keer niet. Ik had enkel een groot probleem met vertrouwen in mijn eigen lijf en het in stand houden van de zwangerschap. Die zorg is nu van de baan, en nu blijft de angst niet op tijd in het ziekenhuis te komen... @ mamavan3boefjes: Ik heb er nooit echt rekening mee gehouden dat ik na verwijdering van de cerclage niet meteen zou bevallen. Het leek me zo logisch dat ik echt stomverbaasd was toen bleek dat er niet meer opening kwam. En na bijna 3 dagen zonder cerclage wordt het alsmaar onwerkelijker dat er nog steeds geen bevalling zit aan te komen... Ben blij dat er bij iedereen hier alleen maar goed nieuws blijft komen!
Jazeker super dat er goed nieuws blijft komen. Aichaatje: top om je bericht te lezen. Hopenlijk gaat de pijn snel weg. Mamamaya ik zie je al helemaal trots rondlopen. Cool he. De weinige keren dat ik ergens heen ga, zorg ik er ook voor dat mijn buik goed te zien is. En ik geniet dan ook heel erg van dat momentje trots zwanger te zijn.
Aichaatje, wat ontzettend fijn dat het allemaal goed is gegaan!!! Ondanks de onzekere tijd die nog gaat komen, hoop ik ook dat het je een stukje rust geeft. Verders vind ik het erg fijn om te lezen wat mij eventueel nog te wachten staat. Dat ik nu met dezelfde zorgen rondloop, als ik een paar weken terug bij een aantal van jullie las. Zorgt er bij mij voor dat ik me minder alleen hierin voel staan. Veel zwangeren om mij heen zitten (logisch) toch op die roze wolk. Ik herken het weinige vertrouwen in mijn eigen lijf, maar ben ook bang voor de angsten die ik misschien zal krijgen om ons kindje alsnog te verliezen, of het nu tijdens de zwangerschap of rondom de geboorte is, als hij 2, 10 of 50 jaar oud is...waarschijnlijk heeft elke ouder dit, met het verschil dat (gelukkig) niet elke ouder weet wat het is om afscheid van je kind te moeten nemen. Soms zou ik ook zó graag op die onwijs dikke vette roze wolk willen zitten liefs Tijm
Hoi meiden, Ben al dagen niet meer hier geweest, heb een aantal slechte dagen achter de rug. Ik schreef maandag dat dat funneling-gedoe me niet lekker zat en daar ben ik over gaan malen. Maandagmiddag toch nog even met mijn gyn gemaild, aangezien ik niet een hele week spanning wilde. Ik kreeg gelukkig snel een antwoord terug, maar dat antwoord kon ik positief oppakken (nee, je hebt geen funneling dus je hoeft je geen zorgen te maken) of minder positief oppakken (ja, je hebt wel funneling, maar omdat je cervix nog zo lang is hoef je je er geen zorgen om te maken). En natuurlijk pakte ik het minder positief op, aangezien ik me er toch al zoveel zorgen om maakte. 's Avonds ging ik onrustig slapen en werd ik na 2 uur wakker met pijn in mijn buik en ik kon mezelf niet meer rustig houden dus toch het ziekenhuis maar gebeld. Ik kon meteen komen, maar daar aangekomen waren er 2 bevallingen tegelijk, dus uiteindelijk pas om 4.00 uur een arts gezien. Mijn cervix was (natuurlijk) nog steeds lang en ik heb mijn onzekerheid over de funneling goed kunnen bespreken. En ik had dus geen funneling, toen ik hoestte werd mijn cervix mooi dichtgedrukt. De dagen erna toch nog veel last gehad van angst en dat lijkt nu wat te zakken. En ik lees nu dat er hier heel wat is gebeurd. Aichaatje, wat een supergoed nieuws dat je een cerclage hebt gehad en dat het goed is gegaan. Hopelijk neemt de pijn snel wat af! Mamamaya, en jij bent juist van je cerclage af. Wat moet dat een apart gevoel geven. En ook ik vind dat je niet hoeft te verontschuldigen. Dit is jouw gevoel nu en je hebt al die moeilijke weken ook door moeten maken en nu heb je deze onzekerheden. Ik denk dat dat heel logisch is, tenminste dit las ik ook bij onze voorgangers. Hoe gaat het vandaag? Het klinkt als een goed idee om in het weekend naar huis te gaan, maar je moet het alleen doen als je het echt geen rotgevoel geeft. Ze kunnen je niet verplichten om naar huis te gaan. Tijm, ik herken wat je zegt. Het gevoel met alle onzekerheden en angsten is gewoon niet uit te leggen aan niet-cerclage mama's. Iedereen om mij heen roept dat het nu toch niet mis kan gaan met al die voorzorgmaatregelen die genomen zijn. Tja, dat kan wel zijn, maar niemand kan het me garanderen en ik wil niet nogmaals het verdriet meemaken dat je voelt als je je kindje verliest. Bramtim, wel grappig dat ik het gevoel had dat jij juist nog/alweer heel veel deed/doet. Terwijl je nu schrijft dat de weinige keren dat je ergens heen gaat je je buik lekker laat zien. Ik had echt het idee dat jij heel veel deed (heel veel in vergelijking met alleen bedrust) en dat vond ik steeds zo knap van je. Ik hoop steeds dat ik ook wat meer durf, maar ik heb het vertrouwen gewoon nog niet. Snap je wat ik bedoel? Ik bedoel het goed hoor. Mamavan3boefjes, super dat de controle weer goed was. En fijn he, die gyns die er zoveel vertrouwen in hebben, is natuurlijk ook de bedoeling dat ze dat hebben. Maar mijn vriend zegt steeds: Als de gyn er zoveel vertrouwen in heeft, kun jij er toch ook vertrouwen in hebben. Tja, zo werkt het nou eenmaal niet (niet voor mij tenminste). Florida, leuk om iets van je te horen. Vijf maanden alweer, dat gaat hard zeg! Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik met jullie meelas, nadat Sam geboren was en ik herken alle gevoelens die ik nu heb ook van jullie posts. Onzekerheid over je eigen lijf: dat herken ik ook heel erg. Ik heb alle vertrouwen in mijn kindje en dat ze helemaal gezond ter wereld zal komen ALS mijn lichaam haar binnen kan houden. Daar heb ik nog niet alle vertrouwen in en ik denk ook dat dat vertrouwen er nooit helemaal zal zijn. Cerclage verwijderen: ik denk juist dat als de cerclage word verwijderd, ik niet meteen ga bevallen. Door de ervaringen die ik hier lees en de ervaringen die ik op de verloskamers zie (vrouwen die weken later alsnog ingeleid worden).
Ach jeetje mamavansam. Jij hebt echt een paar behoorlijke dipdagen achter de rug zeg. Mag je hier ook best delen hoor!! Nu heb je het allemaal alleen gedaan en ik spreek uit ervaring dat wij cerclage-mama's heel goed zijn om jezelf ongerust te maken en van alles in het hoofd te halen. Goed van je dat je je zorgen geuit hebt in het ziekenhuis en ik weet zeker dat je daar alle begrip hebt gekregen. Fijn dat alles er nog rustig uit ziet bij je. Je hebt gelijk dat je omgeving je niet kan begrijpen en dat is ook niet erg. Juist daarom wil ik je wel vragen om zoveel mogelijk hier te komen. Als onze kleine man er is, wil ik zoveel mogelijk tijd vrij blijven maken om jullie allemaal door die moeilijke weken heen te kletsen. (en dan altijd weer dat stemmetje in mijn hoofd als ik die laatste zin opschrijf: je mag pas juichen als hij ook levend mee naar huis gaat bramtim) je beeld wat je over mij had klopt wel hoor. Ik doe best heel veel maar dat is vooral rondom huis hoor. Als ik echt ergens heen ga zoals boodschappen doen of naar een feestje dan kleed ik me netjes aan en steek mijn buik naar voren. Dat is misschien twee keer in de week terwijl een normale zwangere natuurlijk elke dag ergens komt. Dus in vergelijking met een normale zwangere kom ik in verhouding weinig buiten. Nog twee weekjes en dan ga ik me ook gewoon helemaal als zwangere gedragen. Lekker mee wandelen met de hondjes in het bos (doe tot nu toe paar keer per week een klein rondje hier in de buurt) want dat mis ik zeg. Manlief belde vanochtend tijdens de boswandeling en ik hoorde de honden op de achtergrond pret hebben met elkaar. Dan begin ik dus echt meteen keihard te janken omdat ik dat zoooooooo mis en er zo graag bij wil zijn. Nog even doorbijten.
Hoi lieve meiden Ondanks het feit dat ik nog nauwelijks berichten plaats onder dit topic, wil ik jullie toch even laten weten dat ik nog vaak meelees en vooral ook met jullie allemaal meeleef! Net als Florida begrijp ik jullie angsten en onzekerheden als geen ander en daarom vond ik het destijds ook zo fijn om mee te ''praten'' over mijn eigen angsten en onzekerheden. Het heeft me zeer zeker geholpen! Ik vond de zwangerschap erg zwaar, zowel fysiek als emotioneel. Bij elk pijntje was ik alert en als ik naar het toilet ging werd het w.c.-papier aan een grondige inspectie onderworpen. Daarnaast heb ik nog twee ziekenhuisopnames gehad i.v.m. complicaties. Ik was dan ook enorm opgelucht toen de zwangerschap voorbij was en ik een blakend gezond kindje in mijn armen kon sluiten. De hele zwangerschap en kort daarna heb ik geroepen: dit was eens maar nooit weer (het verwijderen van de cerclage was ook een drama omdat deze was vastgegroeid en het uiteindelijk op de o.k. verwijderd moest worden)! Ik kan er nu meer van een afstand naar kijken en ik sluit het niet helemaal uit dat er in de toekomst nog een kindje gaat komen. De komende twee jaar wil ik eerst van mijn twee kinderen genieten en de toekomst zal uitwijzen of ik een zwangerschap nog aandurf. Meiden, heel veel succes met jullie zwangerschappen en de laatste loodjes natuurlijk, want die wegen echt het zwaarst! Zet 'em op!!!
Bramtim, wat een lief bericht van je! En je schrijft dat je begon te huilen toen je je vriend aan de telefoon had toen hij in de bossen liep, nou ik begon te huilen toen ik dat weer las, haha. Ik ging ook bijna dagelijks even wandelen met onze hond in de bossen en dat mis ik ook zoooo erg. Ik durf nu niet eens hier achter het huis 5 minuutjes met haar te wandelen. Als er niemand bij me is, wordt ze opgehaald door de uitlaatservice en dan zie ik hoe blij ze is en dan wil ik mee! (toevallig wordt ze nu net opgehaald toen ik dit aan het schrijven was) En hierbij beloof ik plechtig dat ik het hier kom vertellen als ik weer een slechte dag heb. Maar ik merkte dat ik het liefst alleen maar plat op mijn zij durfde te liggen en niet te lang rechtop wilde zitten. Nu is mijn buik rustig en durf ik dit wel. Heb net heerlijk uitgebreid gedoucht en een leuk jurkje aangedaan (ipv een joggingbroek en shirt) en opeens lijkt mijn buik een stuk groter. En terwijl ik op bed lig te typen zie ik mijn buik op en neer gaan en daar probeer ik echt van te genieten. Hoe het er ineens zo anders kan voelen als je je rustiger voelt, echt raar! Ow, wat zal jij genieten over 2 weken, even een gewone zwangere zijn (dat wil niet zeggen dat je geen andere zorgen hebt) en je buik showen en shoppen. Daar kan ik nu al naar uit kijken. Ik heb al 1 uitje gepland over een paar weken. Mijn moeder is jarig precies als ik 26 weken ben en ik ben van plan om dan even op de koffie te gaan en dan kan ik ook heerlijk pronken. Juno, wat lief dat jij ook even een bericht achterlaat. Ook jou kan ik me nog zo goed herinneren. Die angstige weken en daarna de opnames in het ziekenhuis, pfff wat leefde ik met je mee. En zo fijn om te merken dat we hier allemaal met dezelfde gevoelens zitten: van alarmbellen bij ieder pijntje tot de wc-papier inspectie aan toe. Wat je zegt over een volgende zwangerschap herken ik heel erg. Steeds als ik weer zo bang ben zeg ik tegen mijn vriend: Ik doe dit nooooooit meer, hierna is het klaar. Maar ja, dat betekent wel dat het gezinnetje van 2 of 3 kinderen wat we graag wilden niet in zit. Op dit moment maakt me dat helemaal niet uit en voel ik me al de hemel te rijk als we 1 levend kindje mogen krijgen. Maar ik kan me ook voorstellen dat als ze er straks is en de tijd verstrijkt je mogelijk weer voor een zwangerschap durft te kiezen. Hoe gaat het nu met mannetje?
Oké, de kogel is door de kerk: nog steeds amper 2cm ontsluiting en ik ga dus voor het weekend naar huis. Maandag mag ik terugkomen voor monitoring en - als ik wil - inleiding. Probleem: wil ik dat? Ik weet het echt niet, wat nu het beste is... Bij het weekendverlof voel ik me goed nu, rustig, ik weet dat ik op tijd in het ziekenhuis raak, en zonder contracties zal er weinig veranderen. Mentaal ben ik nu helemaal zen Mamavansam2010, het verschil tussen een goeie en een slechte dag was hier ook heel extreem. Op slechte dagen kleedde ik me zelfs niet aan, kon echt alles ontploffen en was ik enorm in mezelf gekeerd. Op goeie dagen werd er uitgebreid gedoucht, stond (nu ja, zat ) ik uren voor de kast te passen en combineren, had ik zin in alles en nog wat... Maar 24u later kon het weer helemaal anders zijn. Want dan had ik iets gevoeld, of gezien, of gedroomd, of bedacht...
@mamamaya fijn weekend verlof meis!! Denk er maar eens rustig over na! Wat ontzettend herkenbaar al julie verhalen en angsten! Ik dacht dat ik na de cerclage gelijk rustig zou zijn (en iedereen denkt dat ook voor mij van nu genieten etc ) maar heb vanacht een hoop dode babies voorbij zien komen in mijn slaap) ik bloed nog steeds (was ook gezegd) de doc heeft vanuit binnen van de baarmoedermond gehecht! nog wat buik en rugpijn! die rozewolk is toch nog wel op afstand! Ben vooral heel emotionaal... Fijn dat jullie er zijn ((((hugg))))
Aichaatje: mega hug terug. We kunnen helaas niet meer doen als aan je denken en met je meeleven en dat doe ik dan ook. Het is ook zo vreselijk spannend na de cerclage. De komende tijd zul je langzaam meer vertrouwen gaan krijgen maar dat heeft tijd nodig. Mamamaya: fijn dat je een goed gevoel hebt over het naar huis gaan dit weekend. Even bijtanken en rustig nadenken over wat je maandag gaat doen. Hopelijk gaat je twijfel over wat te doen snel weg en kun je een keuze maken waar je je zelf prettig bij voelt. Daar kan ik je denk ik niet mee helpen.
mamavansam, wat een rotdagen heb je gehad zeg! Fijn dat je gelijk in het zkh terecht kon. Da's het enige houvast, de enige zekerheid die we hebben, die echo's... Dat van die volgende zwangerschap had ik ook, mijn gyn zei dat ik bij een volgende zwangerschap (deze dus) grote kans had dat ik hem 'uit' zou dragen omdat ik bij Femke ook de 37 wkn heb gehaald. Ik heb na de bevalling van Femke geen last meer gehad van de angst zwangerschap, maar zodra ik aan een volgende zwangerschap dacht kreeg ik het spaansbenauwd. We hebben ons er echt een paar maanden mentaal op voorbereid voordat we het weer gingen proberen. Aichaatje, wat heerlijk dat die cerclage er in zit en dat alles goed is gegaan!!! Dat bloedverlies mag geloof ik de eerste dagen nog. Ik heb bij deze zwangerschap vanaf het moment dat de cerclage er in zit een zwaar gevoel in mijn buik gehad, terwijl ik dat bij Femke pas later in mijn zwangerschap kreeg. Mamamaya, hoop dat je een klein beetje kunt genieten van je weekendverlof. Misschien wel lekker om nog even met je dikke buik thuis te kunnen rommelen. Als je maandag iets meer ontsluiting hebt en ze kunnen je vliezen breken, misschien neemt je lijf het dan wel snel zelf over en beval je vlot. Het blijft in ieder geval je eigen keuze, maar ik snap een erg moeilijke. Bramtim, ja die frustratie dingen te willen doen, zo herkenbaar. Femke zit naar mijn gevoel steeds minder lekker in haar vel, voor haar zou het ook fijn zijn als het mei is, dat alles weer een klein beetje normaal kan gaan (voor zover mogelijk met weer een nieuwe wereldburger er bij). Ze ging vandeweek weer huilend met mijn vader mee, is opstandig, eet slechter, is vroeger wakker 's ochtends. En ik word voor mijn gevoel steeds gefrustreerder, ik wil het weer ZELF kunnen doen, weer mijn eigen huishouden regelen, ZELF de boodschappen kunnen doen GGGGRRRRRRR. Ik ben trouwens wel begonnen met de babywas, kon het niet meer bedwingen rustig aan in de wasmachine-droger-opvouwen, da's wel leuke afleiding. Die stemmingswisselingen zijn van mij ook van dag tot dag verschillend en soms van moment tot moment. Het ene moment voel ik me goed en het andere moment kan ik wel janken van ellende...