Ik denk wel een herkenbaar onderwerp voor iedereen hier, je schuldig voelen naar je kind. Ik voel me de laatste tijd steeds vaker schuldig naar mijn oudste dochter, omdat ik voel dat ze heel veel aandacht nodig heeft/vraagt en ik door de jongste niet altijd in staat ben dat te geven. Ik heb er gisteren zelfs om moeten janken toen ze in bed lag en ik bang was dat ze niet genoeg heeft gevoeld hoeveel ik van haar houd (god, alweer tranen in mijn ogen) De oudste is een scherp en intelligent kind, dat veel begrijpt en situaties redelijk kan inschatten. Op de creche kijkt ze eerst heel erg de kat uit de boom maar ze is wel heel sociaal, ze is een denker, geen doener. Ook is ze heel gevoelig als anderen pijn hebben/verdrietig zijn. Ze heeft net een zusje gekregen dus dat dingen anders zijn kon ik wel inschatten. Gelukkig toont ze totaal geen jaloezie naar haar zusje toe, ze vindt haar erg lief en wil graag 'baby vasthouden en kusjes geven'. Maar verder maakt ze overal een drama van. Van aankleden tot etenstijd, alles is eerst nee, met veel krijspartijen en driftbuien tot gevolg. Op dat moment weet ik niet hoe ik haar moet aanpakken. Ik weet dat ze gewoon aandacht wil en dat ze dat blijkbaar niet op de positieve manier krijgt (ik ben heel erg van positief gedrag aanmoedigen,'omdenken' en negatief gedrag negeren, tot nu werkte dat eigenlijk perfect). Ik merk dat ik dan geirriteerder reageer dan de bedoeling is en daar is ze wel gevoelig voor. Als ze ziet dat ik boos ben doet haar dat heel veel, en komt ze bijv. bij me om een knuffel vragen. Achteraf voel ik me altijd schuldig dat ik op dat moment zo fel gereageerd heb, want het 'vergrijp' wat ze pleegde was zo groot niet. Op het moment heeft ze meer contact met mijn man omdat ik met de baby zit, en ze daagt hem ook heel erg uit. Ze is dol op haar vader, maar ook hij kan zich niet altijd beheersen en als hij dan weer zijn stem verheft heb ik alweer tranen in mijn ogen. Zal ook aan de hormonen liggen Hebben jullie tips? Ik wil graag weer met haar op 1 lijn komen,haar genoeg positieve aandacht geven zodat ze die krijs- en driftbuien niet meer hoeft te hebben. Ze gaat overigens 4 dagen naar de creche, daar is ze voorbeeldig.
Herkenbaar... In ieder geval waar ik ook een beetje bang voor ben. Mijn dochter kan elk moment een broertje krijgen en ik vraag me ook wel eens af hoe ik dat straks moet doen... Ik val nu ook wel eens tegen haar uit en voel me daar ook wel schuldig over. Soms ook wel terecht want het is een echte peuter, maar ik ben zelf natuurlijk ook niet helemaal op mn paasbest momenteel. Toch hoor ik mezelf af en goe mopperen en dan denk ik neejjj dit wil ik niet, maarja dan is het alweer gebeurd.. Ik probeer zoveel mogelijk fijne momentjes te creeeren met echt tijd voor haar. En verder de crisismomenten te accepteren... Het hoort er ook bij met een peuter.. Mijn dochter hangt erg aan mij momenteel, vooral als ze snachts wakker wordt. Tja straks met de baby zal ze het echt wat vaker met haar vader moeten doen... Ik hoop ook dat ik dan tussendoor even wat momentjes met haar samen kan pakken..
Nee, geen last van en ik heb er drie. Ik kijk naar mijn kinderen en die zijn blij en vrolijk en gezond dus het zal allemaal wel genoeg zijn. Ik denk dat je dochtertje op een leeftijd is gekomen waarbij je met negeren eigenlijk niet meer genoeg in handen hebt. Haar wereld is veel groter geworden en ze is zich veel meer bewust van zichzelf EN haar omgeving. Dat betekent dat ze meer grenzen nodig heft. Negeren is geen grens.. dat is vooral soms ook onduidelijk. (hoewel ik wel ebgrijp waar je vandaan komt, ik pas het zelf ook regelmatig toe). Verder kan je baby ook wel eens wachten. Je zult meer ballen in de lucht moeten houden en dat is weer even wennen voor iedereen. Dat komt wel goed, echt waar. Geef jezelf ook even de tijd. En oja, papa's doen het anders maar die doen het ook goed. Je kindje is heel rijk dat ze verschillende vormen van liefde, verzorging, aandacht en opvoeding krijgt. Geef die ruimte ook en kijk eens goed hoe je KIND erop reageert, niet jij. Enne.. wees niet zo hard voor jezelf kraamdame! Je bent net bevallen van weer een prachtig wonder en dat betekent de afgelopen 9 maanden hard gewerkt, een bevalling (topsport) en nu weer een 'whole new world'.. Volgens mij komt dat allemaal helemaal goed! Veel geluk en nog heeeel erg gefeliciteerd met je dochter en natuurlijk een zusje! mijn belangrijkste tip: geef het wat tijd (enne.. ga bewust elke dag even goed met je oudste zitten.. geef de baby even aan papa, oma etc en richt je even helemaal 100% op de mooie grote meid... dat voelt lekker voor allebei.. en plan een uitje voor over een paar weken.. lekker met z'n tween (dat hoef je haar niet te vertellen maar meer voor jezelf)
ikkie97, heel herkenbaar... ik had ook niet de leukste zwangerschap en kon haar de laatste weken ook niet meer optillen en ze wilde toen juist ook veel fysiek contact met mij. Het is zeker even zoeken met een tweede erbij, maar dat zal zeker goedkomen. Bedankt Cygnet, voor je lieve reactie. Dat doet me echt goed ik weet dat het tijd nodig heeft, maar ja, die gevoelens Ik probeer ook zo min mogelijk te bemoeien met de band tussen vader en dochter, mijn man is meer van de 'discipline' maar tegelijkertijd kan en mag er bij hem ook veel. Ik ben meer consequent, denk ik. Maar het is goed dat ze nu ook haar grenzen opzoekt bij haar vader. Verder is ze inderdaad blij en gelukkig, dus moet ik me gewoon niet schuldig voelen. Het zijn ook de hormonen, ze is nu bijv. op de creche en ik wil haar het liefst nu al ophalen terwijl ze het daar zeker naar haar zin heeft. Heb de neiging om mijn gevoelens op haar te projecteren. Ik ga haar vandaag ophalen van de creche, misschien is dat al een verandering. De afgelopen weken was het steeds papa of oma. En dan zoals voor haar zusje er was, lekker kletsen onderweg naar huis. Dat uitje is ook een heel goed idee, wat kan ik gaan doen met een 2,5 jarige? Ze is dol op de speeltuin natuurlijk, maar zou ik met haar naar de bioscoop o.i.d. kunnen gaan? Echt iets speciaals, voor ons tweeen?
Jup herkenbaar. Maar vond dat vooral de eerste 3-4 weken. Combinatie van hormonen en het wennen aan de nieuwe situatie. Zowel door ons als door de kinderen. Wat het wat makkelijker maakte: veel betrekken en ze groot laten voelen. Zo mochten ze hier bijvoorbeeld ook met een doekje de billen poetsen tijdens het verschonen. Die geconcentreerde gezichtjes en die glunderende gezichtjes, magnifiek! Verder werkte het hier juist goed met de oudste om niet op de momenten zelf, maar 's avonds bij het naar bed gaan te benoemen wat hij allemaal goed/fijn had gedaan. Ging hij vol trots en blij slapen. En, op sommige momenten, waarbij ik zag dat het zo'n overduidelijke schreeuw om aandacht was, heb ik alle pedagogische richtlijnen/adviezen genegeerd en hem gewoon ter plekke in mn armen gepakt en geknuffeld. Dat was op die momenten het enige "juiste" om te doen. En nee, geen gedoe later mee gehad. Maar echt, over een paar weken ziet het er zo anders uit alweer, geef het tijd!
Herkenbaar. Als je je draai gevonden hebt gaat het echt beter. Ze moet er zelf ook aan wennen dat ze niet altijd meer de enigste is, en dat kan geen kwaad maar kost wel even tijd. Hier helaas een huilbaby waarvan de oudste dus wel echt te lijden heeft gehad. Ik was op en heb veel gesnauwd en weleens een tik gegeven.. Vind ik heel erg maar wel begrijpelijk. Papa en mama doen ook niet alles goed. Als de baby slaapt lekker veel voorlezen en spelletjes doen.
Mijn dochter moest ook haar draai weer vinden na de komst van haar broertje. Hij had ook nog heel veel zorg nodig door kma en heftige reflux en die droeg ik de hele dag in een draagzak en doek. Ik zorgde ervoor dat wanneer hij sliep, ik echt aandacht had voor haar. Dat hoeft niet het hele slaapje te zijn, maar echt even jouw aandacht compleet bij haar houden en samen lachen. Ik merk dat wanneer ik een kwartier intensief samen heb gespeeld, mijn dochter daarna zonder morren zelf bezig is. Negeren werkt niet, ze vraagt namelijk juist om aandacht en dat kun je oplossen door aandacht geven en inderdaad grenzen stellen zoals cygnet zegt. Haar wereld is even anders en ze zoekt grenzen om zich weer veilig te voelen. Heel duidelijk zijn en veel aandacht geven, dan komt het wel weer goed. Lastig hè, die start, ik had het ook. Je wilt zo veel maar tijd is schaars en gaat zo snel. Het gaat snel hoor, voor je het weet is ze alweer die maanden en kijk jij terug op deze tijd. GENIET!!!! Komt allemaal goed, echt waar!
Over het boos worden: ik denk dat we tegenwoordig soms te bang zijn om boos te worden op onze kinderen. Wat cygnet zegt: ze moeten leren waar de grenzen liggen, en die leren ze niet door genegeerd te worden. Bovendien is het heel leerzaam om te ervaren dat je best een keer boos op elkaar kan zijn zonder dat je daardoor minder van elkaar houdt. Lijkt me een belangrijke les voor latere vriendschappen en liefdesrelaties. Zolang er bij het boos worden geen fysiek en verbaal geweld aan te pas komt en je het weer goed maakt, en eventueel excuses aanbiedt als je een keertje té boos was voor de situatie, moet je je echt niet schuldig voelen!
Wat herkenbaar! Al die dingen die jij opschrijft zijn de dingen waar ik een beetje mee zit, want ook wij krijgen er een kleintje bij, en mijn dochter is ook een denkertje die zich dingen heel erg aan kan trekken. Helaas lijkt het er bij mij ook op dat ik veel minder dingen met haar kan doen, veel kwaaltjes en pijntjes helaas, 7 weken misselijkheid achter de rug (word je echt niet leuker van) en heel erg veel moe daardoor (word je ook niet leuker van) Ik had ergens gelezen dat het soms wil helpen om op de momenten dat je denkt dat het dwars liggen om de aandacht is, vanwege een verandering, het beter is om soms niet te corrigeren, maar kind beet te pakken, te knuffelen en te zeggen hoe blij je wel niet met haar bent. Onze kleine is er niet, maar gezien mijn afwezigheid door misselijkheid en moeheid heb ik het al wel een paar keer gedaan. Heel eerlijk gezegd is het geloof ik niet zo dat haar gedrag verminderd is, maar op die momenten straalt ze wel, en voelt ze super gelukkig aan. Geen oplossing, maar wel fijn om samen die "lekker samen" momentjes te hebben. Qua schuldig voelen zal ik het niet weten, ben bang dat ik me na de geboorte ook zeker schuldig ga voelen op momenten (ja ook met traantjes in mijn ogen en een rotgevoel)
Je oudste dochter zal waarschijnlijk nog midden in de peuterpubertijd zitten. Voor haar lastig en voor jou ook. De situatie is verandert waar iedereen gelijk een beetje last van heeft. Je dochter is er niet meer alleen, maar moet aandacht afstaan aan haar zusje. Jij moet een middenweg zien te vinden tussen beide kinderen. Want het is gewoon zwaarder en lastiger dan wanneer je 1 kind hebt. Voel je niet schuldig, maar kijk wat haalbaar is. Een keer knutselen of samen spelen is voor je oudste al heel fijn. Je hoeft niet direct naar de bios of wat dan ook. Betrek haar, voor zoveel ze wil, met de verzorging van de jongste. Misschien heb je een pop oid waar ze mee kan doen. Of helpen luiers pakken etc? Mocht je dat wel graag willen, wij zijn met de oudste op 2,5 jarige leeftijd een keer naar de theater show van woezel en pip geweest hier een groot succes.
Ik heb dit ook zo ervaren de eerste maanden na de geboorte van de tweede. De baby eist jouw tijd op, er verandert ook veel voor de oudste en de kinderen hebben nog niets aan elkaar. Dat verandert dus allemaal binnen enkele weken of maanden! Kies afentoe echt even voor je oudste, en verder doet de tijd de rest.
Precies hetzelfde gevoel had ik toen de jongste net was geboren naar de oudste toe. Wat heb ik gedaan, hebben we er wel goed aan gedaan voor een tweede te kiezen etc etc etc . Dit wordt naarmate je weer meer slaapuren kan pakken en de baby wat minder afhankelijk wordt echt weer beter! En dan verdwijnt je schuldgevoel vanzelf. Maak je geen zorgen, het komt allemaal goed
Herkenbaar. Hier werd het na een week of drie weer beter na komst van zusje. Heb haar er zoveel mogelijk bij proberen te betrekken en wanneer de jongste sliep haar even apart aandacht gegeven. Maar ze moest toch leren dat ze niet meer alleen alle aandacht kreeg. En nu kunnen ze zich samen ook al wat vermaken. Beide op de grond wat prutsen met speelgoedjes, gaat prachtig soms (en soms ook niet )
Hoi, Heb geen 2 kinderen maar ik zou zeggen: probeer haar veel te knuffelen, dat is toch het beste wat je kunt doen om haar te laten weten hoeveel je van haar houdt. Samen op de bank nijntje kijken en ondertussen lekker knuffelen. Ons meisje is ook jaloers als er een oppaskindje is en kan dan driftig worden en veel om aandacht vragen. Even lekker op schoot een boekje lezen en knuffelen helpt dan heel goed, dan gaat ze daarna weer lekker spelen.
Te herkenbaar... Wat een verdriet heb ik gehad de eerste weken. Het leek wel of de band die we hadden er niet meer was. Wat miste ik "ons". Na een paar weekjes kent iedereen z'n nieuwe plek en is alles weer als vanouds. De band tussen mij en mijn dochter werd sterker dan ooit, alleen nu met een extra kindje/broertje erbij. Super tof om nu met z'n vieren te zijn en de interactie tussen zus en broer te zien. Het komt goed....
Best wel herkenbaar. Ben toen ik weer op pad kon met de oudste middagje ikea geweest paar weken later bio.s. Had echt ook zelf behoefde om de oudste even apart te hebben buiten zijn zusje om.
Ik herken het gedrag van je dochter wel een beetje. Hoe ze doet komt ook door de leeftijd. Lekker knuffelen en betrek haar bij de verzorging van jullie kleine. Ga op zondagochtend lekker met z'n viertjes op de bank hangen. Even helemaal niks. Prijs haar als ze iets goed doet, troost haar bij verdriet en ga gewoon door met opvoeden. Er is niks mis met streng zijn, grenzen zijn goed voor kinderen.
herkenbaar, vooral de middelste valt vaak buiten de boot voor mn gevoel. De jongste vraagt veel aandacht dmv drinken, oudste krijgt veel aandacht omdat ik die zelf les geef, en zij is vaak rustig aan het spelen maar vraagt nu ook steeds vaker aandacht op negatieve manier. Probeer haar wel overal bij te betrekken maar 1 op 1 schiet er vaak bij in helaas