Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik met dit verhaal naar toe moet. Omdat het ook betrekking heeft op m'n zoontje plaats ik het hier... Mijn relatie met mn ouders is nooit supergoed geweest. Mijn ouders zijn echt ouders. Geen vrienden en niet gelijkwaardige volwassenen. Zij hebben het laatste woord en zij komen in alles op de eerste plaats. Zij geven "advies" waarnaar ik moet luisteren en hebben ontzettend veel kritiek op mijn manier van leven en keuzes die ik maak. Ik slik alles en ga niet in discussie, zo heb ik geleerd tijdens mijn opvoeding. Ik ben dus niet in staat om zelf een gesprek met hun aan te gaan. Ik ben de 30 gepasseerd maar de navelstreng is blijkbaar nooit doorgeknipt... Nu staat de relatie van mijn kant af op knappen. In gedachten heb ik al zo vaak de afstand in de relatie verbreed omdat het me depressief en gestrest maakt. Op dit moment heb ik heel erg behoefte aan rust om me heen en zij zijn één van de grootste stressfactoren, zo niet de grootste. Ik kan het niet meer handelen. Het verstikt me... Maar omwille van mijn zoontje wil ik hen niet "kwijt". Ik wil voor hem aan de relatie werken maar ga dit nooit kunnen zonder hulp. What to do? Bij wat voor therapeut of persoon of instantie kan ik terecht? Heeft iemand ervaring met dit soort problemen of is er iemand die vanuit z'n werkveld mij de juiste richting op kan duwen? Omgeving Rotterdam... Eerder heb ik zitten denken aan relatietherapie maar ik heb hier niet de financiële middelen voor.
Hoe ben je verder in je dagelijks leven? Slik je dan ook veel? Misschien is het een optie om gewoon naar een psycholoog te gaan, te praten er eraan werken dat je wat steviger in je schoenen staat. Misschien is een assertiviteits cursus wat? En verder moet je echt leren eerlijk te zijn tegen je ouders Je bent een volwassen vrouw, hebt een eigen gezin, je ben niet meer 'het kind' (al zal je natuurlijk altijd kind van je ouders blijven) maar zo hoef je niet behandeld te worden, je bent gewoon een gelijkwaardige volwassenen
nou als het echt niet goed zit dan kun je er aan werken tot je een ons weegt ben vanaf mijn 15e aant het knokken geweest tm mijn 32e en keer op keer kosten ze me veel energie en veel geld, maar ook gingen relaties en vriendschappen kapot omdat ze altijd van iemand wat vonden en dan van mij verlangde dat ik ermee stopte envooral mn ma ging net zo lang door met stoken of dreigen dat je dan vanzelf koos voor hun, familie en vrienden hadden ze niet meer om zich mee en er kwam ook niemand... altijd was ik dik, stelde ik niets voor, en moest ik me niets voorstellen dat ik wat was want zonder hun was en werd ik ook niets... en ik deed nooit wat goed of ik kon niets, als ik mn kamer had gestoft ging mn ma met der vinger overal langs en als ze dan wat vond op een plintje moest ik alles overnieuw doen uiteindelijk weigerde ze weer op mijn bruiloft te komen en noemde ze onze ongeboren dochter een bastaard kind die ze niet hoefde te zien, stookte ze mijn schoonfamilie op over de ergste dingen over me, wat overigens niet waar was en waar ze ook niet intrapte, maar toch het feit dat je ouders zo ver gaan nu hadden mn schoonfamilie haar ook al een keer gezien op een verjaardag waar ze na een paar tellen weer snel weg wilden want ze zat er niet op haar gemak... zo had ze iedere verjaardag wel een smoes longontstekingen, hernia's elk jaar was er wel wat waardoor ze het af liet weten mijn man zei meteen er is wat met je moeder die is niet goed zo kan ik nog een heel boek vol schrijven..... mijn geestelijk gehandicapte autistische zoontje is zo geworden doordat ik hem verkeerd heb opgevoed enz heb echt heel veel therapieen hiervoor gehad hoe ik ermee om moest gaan, maar uiteindelijk heb ik pas gerust gekregen nu ik geen contact meer heb, ben een stuk vrolijker en loop niet meer op mn tenen, dus soms ontkom je er echt niet aan
In het dagelijks leven lukt het me veel beter. Ik heb geen probleem met hoe ikzelf ben en wil niet aan mezelf werken. Het probleem is vooral met mijn ouders. Ik zou graag een gesprek met hun aangaan maar dat is precies wat niet lukt (maar wel moet gebeuren want dit gaat niet langer)
Misschien klinkt het heel lullig of cru maar wat heeft je zoontje eraan aan een gestreste " over spannen " depressieve moeder ? ... Soms is de koek gewoon op. En misschien Door even een pauze in te lassen zien je ouders waar ze mee bezig zijn en veranderen ze
Komt wel herkenbaar over hoor. Ik heb ook nooit een weerwoord gehad tegen mn ouders. Ben op mn 18de enigszins bewust naar de andere kant van Nederland verhuisd. Niet dat ik het mezelf gemakkelijk heb gemaakt maar nu na 8 jaar met ups en down's gaat het best wel goed. Mn moeder heeft nog geprobeerd om me dichtbij te laten verhuizen ivm mn zwangerschap maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Ook al is de hulp vast makkelijk ik wil niet het gevoel krijgen dat ik straks dingen fout doe met mn zoontje. En gelukkig begrijpen ze dat heel goed inmiddels. Ik heb gewoon een aantal keer aangegeven dat als ze niet zouden veranderen of wat gas terug zouden nemen ik ze voorlopig even niet wilde zien en dat heeft wel goed gewerkt. Mn moeder had natuurlijk wel gehoopt dat ze haar kleinzoontje wat dichterbij zou hebben en dat snap ik ook wel. Maar dan moeten ze maar wat vaker naar hier komen
Ik snap de gedachtegang maar dit lost het niet op. Het is alleen een pauze waarin zij niet gaan inzien wat mijn problemen met hun zijn. Wanneer de pauze voorbij is gaat het weel verder zoals altijd, of de pauze eindigd niet maar dat wil ik dus niet voor mijn zoontje. Er moet een gesprek komen waarin dingen uitgepraat gaan worden. Als ik zonder hulp zo'n gesprek aanga wordt het op voorhand niks. Ik ben te emotioneel om duidelijk te kunnen maken waar het mis gaat en zij zullen direct hun oren dichtdoen en zeggen dat wat ik zeg niet klopt en niet waar is. Er moet iemand het gesprek leiden en ervoor zorgen dat het van beide kanten niet verkeerd loopt. Het is niet mijn bedoeling kritiek te uiten of te vertellen wat er allemaal slecht is gegaan, ik wil dit uitpraten zodat we op goede voet met elkaar door kunnen gaan. Utopie of niet, het is het proberen waard...
wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar. Zit op dit moment in een soortgelijke situatie. Alleen is de relatie met mijn ouders in tegenstelling tot de jouwe eerder wel redelijk goed geweest. Ik heb met veel mensen al gesprekken gevoerd, mezelf suf gepiekerd wat nu de beste oplossing is maar ook ik kom er niet uit. Een gesprek aangaan met mijn ouders heb ik geprobeerd, maar er gebeurde precies wat jij beschrijft. Heel erg moeilijk... heb alleen niet de oplossing. Veel sterkte!
wat een lastige sitautie, ik zou als ik jou was een brief schrijven, en gewoon echt al je gevoelens er in op schrijven, eerst schrijf je die brief voor je zelf en dan kan de brief desnoods nog naar je ouders toe sturen, hoe staat je partner hier in ? of ben je alleen staand ?
Heb je nog broers/zussen die eventueel mee kunnen op gesprek? zoja hoe staan die hierin? Herkennen ze het gedrag van je ouders? En je partner? kan die met je mee als ondersteuning? Ik weet verder niet echt wat je kan doen, ik denk dat het beste is met je vuist op tafel te slaan in de vorm dat je gewoon eens tegenwoord geeft en ook aangeeft dat je als volwassene gerespecteerd wilt worden. Zolang jij alles van ze pikt zullen zij niet inzien dat ze over je heen walsen
ja de navelstreng niet doorgeknipt.... dat zul jij dan moeten doen als je ouders dat niet kunnen....zouden je ouders dat accepteren? zo ja dan dan is het je poging en investering waard. ik proef uit je bericht dat het zo verder niet gaat dus zul je wat moeten. Praat veel met anderen hoe hun relatie is met hun ouders en welke grenzen ze zouden stellen.... stel je eigen regels in en houd je daar aan... slik niet alles meer, blijf bij jezelf.... Als je ouders dit niet accepteren dan moet je voet bij stuk houden, ongeacht de consequenties, want jou zoonje leert ook uit hoe jij omgaat met je ouders etc, en dit is iets wat jij hem niet wilt leren denk ik. ik herken wat je schrijft, en bij mij is het een continue heel allert blijven op de valkuilen in de relatie met je ouders, het zijn heel oude patronen, mijn ouders bedienen nog altijd graag die knoppen en je vervalt gauw in oude patronen, het is en blijft hard werken... s6
En gewoon benoemen,bijv. ja mam zo ging het altijd, maar zo wil ik het niet langer. Hun niet veroordelen, gewoon aangeven dat jij je er niet goed bij voelt en het anders wilt.
Eens. Maar heb niet de illusie dat ze veranderen. Op deze leeftijd is dat erg lastig. Ik heb voor mijn gezin gekozen. Ik werd er echt een gestreste moeder en vrouw van. Eerst heb ik een pauze ingelast om vervolgens het contact te moeten verbreken. Moeilijk.. maar de beste keuze ooit in mijn leven. Jaren heb ik hierover gedaan. Een relatie hoort gelijkwaardig te zijn ook als het je ouders zijn. Ik ben naar de huisarts gegaan en via de huisarts hulp gekregen. Mij hielp het al om van me af te praten en af en toe even de dingen op een rijtje te zetten. Mij partner steunt me enorm maar ik kan echt niet alles bij hem neerleggen. Een groot deel zal je zelf moeten verwerken.
Ik had ook heel veel schuldgevoel naar mijn dochter toe en "gunde" haar een opa en oma. Echter gun ik haar een opa en oma die ook fijn met hun eigen kinderen omgaan. Het is toch een voorbeeld die ze geven.
Ja altijd vanuit jezelf praten en je eigen grenzen aangeven... en dan engelen geduld... en dan zullen ze het nog vaak niet (willen/kunnen) snappen... Eventueel zou je een Mediator in kunnen schakelen?
Goed dat je hulp zoekt en ook heel goed dat je de 'oorzaak' bij jezelf zoekt. Jij bent inderdaad, die de navelstreng moet doorknippen en aan je ouders moet laten zien, dat jij een volwassen vrouw bent, die op eigen benen kan staan. Waar vind je die hulp, zeker zonder 'financiële middelen'? Begin bij je zorgverzekeraar. Kijk op hun website in hoeverre geestelijke hulpverlening wordt vergoed. Misschien hebben ze een lijst met hulpverleners, waar ze 100% vergoeding bij geven (en tot hoeveel sessies of tot welk bedrag wordt vergoed). Dan kun je daar een keuze uit maken. Succes!