10 jaar geleden had ik een aantal maanden een "relatie" met een getrouwde man. Hier kun je van vinden wat je wil maar het was er nou eenmaal zo. Ik was toen 19, hij 31. Nog nooit in mijn leven ben ik zó verliefd geweest en zo dom en zo gebroken. Na een aantal maanden besloot hij onverwachts om er een punt achter te zetten. Dat kwam binnen als een bom en ik was kapot. In een week viel ik 10 kilo af, stond huilend op en ging huilend naar bed. Dit heeft een aantal maanden geduurd, zwakte wel af natuurlijk, totdat ik iemand anders leerde kennen (rebound) en ik mijzelf half gedwongen heb om iets met hem te beginnen zodat ik mijn ex zou vergeten. Dit ging eventjes goed totdat mijn ex mij ineens midden in de nacht berichtjes ging sturen en zei mij terug te willen. Compleet in de war heb ik een week later een punt achter mijn toenmalige relatie gezet en ben ik weer wat begonnen met de ex. (Ik noem het ex maar weet dat het geen echte relatie was) Ik heb hem toen maar een paar keer gezien tot dat hij ineens niets meer niet horen en ik hem dus ook niet meer zag. Daar was ik minder kapot van omdat ik al een keer gebroken was. Een jaar later, dus ongeveer 2 jaar nadat ik ex leerde kennen leerde ik mijn huidige vriend kennen. Ineens wist ik hoe het was om een echte relatie te hebben, vertrouwen, liefde, de hele shebang en we passen zo goed bij elkaar. We zijn nu 8 jaar gelukkig samen en hebben 2 kindjes. En eigenlijk heb ik in die 8 jaar vrijwel niet meer aan mijn ex gedacht, dat hoofdstuk kon ik echt sluiten. Laat ik voorop stellen dat ik van mijn vriend hou, ik niet vreemd ga of vreemd wíl gaan, ik niet iets met mijn ex wil en hem ook niet wil zien. Oke dan nu, waar dit hele topic om gaat. Vorige week droomde ik ineens over mijn ex. Het was zo'n droom waarvan je denkt als je wakker wordt: huh? Is dit nu echt gebeurd of was het een droom? Ik weet helemaal niet meer wat ik droomde maar dát ik over hem droomde kwam hard binnen omdat ik ineens weer voelde wat ik toen voelde. En dan niet de verliefdheid maar de boosheid en het verdriet. Dit zwakte wel weer af maar het was overduidelijk nog aanwezig in mijn hoofd. Een aantal dagen later had ik nachtdienst en besloot savonds laat heeel heel impulsief mijn ex te appen. Direct dezelfde seconde kreeg ik spijt en verwijderde het berichtje in die app. (zijn nummer weet ik na al die jaren nog steeds uit mijn hoofd, die stond dus niet in mijn telefoon zo voor het pakken) Ik had hem moeten blokkeren want hij kreeg natuurlijk wel die melding en ook dat ik een berichtje had gestuurd en verwijderd. Hierop raakten we aan de praat. Het was maar een kort en oppervlakkig gesprek en er is niets besproken waarvan ik niet zou willen dat mijn vriend dit met zijn ex zou bespreken. (Hoe is het, hoe is je leven uitgepakt? Zo'n gesprek) Daarna niet meer met hem gesproken. Maar nu.... Het voelt qua gevoel alsof ik weer 10 jaar terug de tijd in ben gegaan. Ik werd wakker na mijn nachtdienst en het was alsof ik een huuuuuge ass beerput open getrokken heb die ik niet meer dicht krijg. Ik voel het verdriet, de boosheid, het gemis, de herinneringen. Alles gewoon. Ik word soms overspoeld door herinneringen en kan dan echt huilen. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik wil dit niet aan mijn vriend vertellen omdat ik hem niet wil kwetsen. Hij weet wel van de droom en hoe ik me daardoor voelde. Maar ik weet niet hoe ik die beerput dicht moet krijgen. Overduidelijk heb ik alles nooit verwerkt en heeft hij een grote impact op mij gehad, maar ik wil dit niet meer. Ik ben hier al doorheen gegaan, ik wil dat niet nog een keer. Enige waar ik aan denk en misschien klinkt dit wel heeellll erg gek.. Ik krijg EMDR om bepaalde heftige gebeurtenissen na mijn zwangerschap te verwerken en ik merk dat dit zo goed helpt. Is het een idee om dit met mijn psycholoog te gaan bespreken? Ik vind het ook zo gek als ik daar de volgende keer kom en ineens over mijn ex begin en zij denkt: uhmmm dit was niet helemaal de bedoeling. Haha. Dus.... Ik ben eigenlijk opzoek naar advies of misschien herkent iemand dit en ben jij hier op een bepaalde manier mee om gegaan waar ik misschien ook iets aan heb? Bedankt voor het lezen van mijn verskrikkelijk lange en domme emo topic, ik hoop dat het een beetje duidelijk is en dat dit dus niet een vreemdgaan topic is. X
Oh nee, je moet echt wel een paar seconden scrollen om het hele bericht gelezen te hebben Hahahaha oooo sorry dat het zo'n lang bericht is geworden
Confronterend zoiets hé? Ik herken deels wel een beetje je emoties. Heeft t niet re maken dat het misschien je eerste echte liefde is? Voor t eerst echt knettergek op iemand zijn? Ik heb dat namelijk wel met mijn ex. Ook mijn eerste relatie (voor zover je dat bij jou ook kan zeggen) en zo heel af en toe droom ik over haar en ben ik echt wel weer even van de waps...niet omdat ik nog gek ben op haar, absoluuuut niet, maar je hebt wel wat gedeeld, het is deel van je verleden en het was een mooi en in mijn geval intens deel. Ik laat zoiets altijd over me heen komen en merk altijd dat t wel weer weg-ebd. Wegens omstandigheden was mijn relatie erg gecompliceerd dus de intensiteit die jij beschrijft herken ik wel. Echt helpen kan ik je niet, ik laat het vaak een paar dagen bezinken...
Oh wat fijn jouw reactie!! Vooral de herkenning is fijn. Intens he? Ik denk ook dat het te maken heeft dat hij mijn eerste echte liefde was. Fijn dat het weg ebt bij jou, ik geef het ook gewoon even wat tijd en hopelijk ebt het dan bij mij ook weg. Dank je!
Probeer je gevoelens in elk geval niet weg te stoppen. Laat ze maar even over je heen komen. Het zou zomaar kunnen dat deze emoties, destijds waarschijnlijk ook (gedeeltelijk) weggestopt nu naar boven drijven juist omdat je met emdr bezig bent. En wat doet emdr, die emoties en herinneringen die je hebt weggestopt in een afgelegen plekje van je brein losmaken en verplaatsen naar het juiste plekje in je brein waarbij je ‘het een plekje hebt gegeven’. Dan pas heb je het echt verwerkt. Ik zou het sowieso bespreken met je psycholoog, misschien kun je 1 sessie wel even gebruiken om deze gevoelens aan te pakken. Het heeft nogal een impact op je gehad tenslotte. Haal er je voordeel uit dat je nu bij een psych loopt. En who cares dat je er misschien eigenlijk voor je bevalling zit....ik zat er voor een jeugdtrauma (ook emdr gehad), maar we hebben ook meteen ander dingen meegepakt en t niet enkel beperkt tot het trauma. En niet alles stond in een verband tot het trauma hoor in totaal heb ik er een jaar gelopen, dat was de absolute max. Ik heb er heel veel aan gehad!
Ja als het je eerste liefde is kan ik het me helemaal voorstellen. Tip misschien wel, is om het niet uitgebreid te bespreken met je psycholoog. Dan maak je het misschien zwaarder en heftiger dan het is?
Ik vind het niet raar hoor. Ik denk nog regelmatig over mijn ex van 10 jaar geleden. Ik luister ook weleens muziek wat me aan hem doet denken. Dan komt er weer een bepaald gevoel naar boven, daar kan ik echt van genieten. Het klinkt eigenlijk echt idioot als ik het zo opschrijf We waren geen toekomstmateriaal voor elkaar, maar ik heb het wel leuk met hem gehad en hield echt veel van hem. Ik ben inmiddels al 7 jaar gelukkig getrouwd en 2 kinderen verder. En zal mijn man niet willen omruilen voor mijn ex, maar als ik aan hem denk blijft dat blije aparte gevoel. Ik denk dat dat ook komt omdat ik toen in een rot periode van mijn leven zat door verschillende problemen. En hij was toen de enige met wie ik het leuk had.
Ik denk dat de EMDR veel los kan maken, ook dit soort herinneringen. Ik zou het helemaal niet raar vinden om dat met je psycholoog te bespreken.
Herkenbaar. Ik kreeg op mijn 15e mijn eerste vriend, helaas is hij bijna 7 jaar ouder en woont aan de andere kant van het land. Na een maand of 10 trok hij de stekker eruit, hij had geen zin meer om ieder weekend heen en weer te rijden, het ov was lastig voor mij. Bovendien zaten we allebei in nogal een andere fase. Ik heb toen bijna een jaar geen contact met hem gehad en toen wel weer en dat voelde als vanouds. Zo hebben we af en toe nog wel eens afgesproken totdat we beide een relatie kregen. We appte nog wel met elkaar(tot ergenis van onze partners). Hij is inmiddels 3 relaties verder en ik ben nog met mijn huidige partner. We zijn 11 jaar verder en ik heb altijd contact met hem gehad, soms maanden niet en dan weer weken dagelijks. Hij was mijn eerste liefde en heb verder nooit zoiets meer voor iemand gevoeld. Wel weet ik nu dat ik niet meer verliefd op hem ben, maar ik vind hem wel knap en er zal altijd iets tussen ons blijven. Maar ik zou nooit meer een relatie met hem willen. Ik zou je toch aanraden om geen contact met hem te zoeken, hoe lastig dat ook is.
Oh zo'n droom, kon je ze maar wissen hè. Ik herken het hoor. En ook ik ben dan gerust een paar dagen van de leg.. Verder negeer ik ze maar.. Wat kan verliefd zijn heftig zijn! Niet normaal, ongezond haast! Liefde maakt blind.. Mogelijk idealiseer je het ook een beetje juist omdat liefde blind maakt.. het zal niet alleen maar mooi zijn geweest. Zeker niet als je 'die andere vrouw' was. Als hij weer terug ging naar haar en jij niet op de eerste plaats stond .. Denk aan wat je hebt, aan je kindjes.. het mooiste dat je hebt deel je met je man! En langzaam zal het vast wegebben..
Ik heb dat ook wel eens, en zo'n droom kan echt weer bepaalde gevoelens terugbrengen. Ik kan daardoor dan ook een hele ochtend van slag zijn. Ik ben zelf wel erg van, iets wat afgesloten is, houd ik afgesloten. Ik zou dus zelf echt nooit gaan appen. Zo'n droom slijt wel na een dag, ik denk dat het nu langer bij jou blijft hangen doordat je hem hebt gesproken. Maar ook dat gaat vast wel weer over, als je geen contact meer zoekt.
Ik kan je geen tips geven alleen je laten weten dat ik je gevoelens helemaal herken. Ik denk dat 1e liefdes altijd een speciaal plekje in je hart zullen houden. Aangezien het in jouw geval niet alleen mooie gevoelens boven haalt maar ook verdriet en woede denk ik dat het helemaal geen gek idee is om dit verhaal eens bij je psych neer te leggen.
Herkenbaar hoor! Ik droom ook nog wel eens over mijn ex, zo raar voel ik me dan. Toen mijn man (toen vriend) net samen waren kwam ik mijn ex nog regelmatig tegen. Hij kwam zelfs wel eens bij ons over de vloer, puur vriendschappelijk, maar toch bleef ik dat ene gevoel voor hem houden. Ik heb mijn man dit nooit verteld, want we waren absoluut geen toekomst materiaal samen. Soms denk ik wel eens: wat voor een gevoel zou er door me heen gaan als ik hem nu na 10 jaar weer tegen zou komen? De laatste keer dat ik hem gesproken heb is 10 jaar geleden.
Met je psycholoog bespreken lijkt me verstandig. Ik heb een dergelijk probleem alleen voor mij zit het gelukkig iets meer op de achtergrond. Ik zou die ex nog wel graag een keer spreken om de rare situatie van toen af te kunnen ronden zeg maar. Maar ik weet ook niet of mijn man dat echt leuk vindt en of het verstandig is.
Ik denk dat je gevoelend heel normaal zijn, maar dat je die niet moet voeden door middel van contact. Gewoon afkappen als zelfbescherming. Maar dat je het zo heftig ervaart snap ik wel hoor. Mijn eerste liefde was ik ook zo heftig verliefd en dat was ook ingewikkeld en eindigde heel raar. Ik ben daar maanden van slag van geweest. En dat ik het echt helemaal achter me heb kunnnen laten duurde nog wel langer. Als ik die man nu tegen zou komen, zou ik het eigenlijk nog steeds wel eens willen uitpraten en afsluiten. Maar ik denk dat contact blijven houden heel onverstandig is. En ik zou het zeker met je psycholoog bespreken. Het zou best kunnen dat het nu boven komt omdat je met je verleden bezig bent. En dan hoort dit er ook bij. Alleen maar handig dat je al hulp hebt.
Herkenbaar, ik heb dat gevoel ook nog bij mijn eerste grote liefde zo'n 27 (!) jaar geleden inmiddels. Ik weet ook dat dat nooit meer over gaat. Soms komt het in ene en gaat het ook zo weer weg. Maar heb er geen last verder van hoor, het is nou eenmaal zo. Gewoon over je heen laten komen en dan ebt het vanzelf wel weer weg is mijn ervaring. Niet een te groot ding van maken.
‘The one that got away’ Denk dat iedereen wel iemand in zijn leven heeft (of heeft gehad) die altijd speciaal blijft. Een oud vriendje, een goede vriend(in) waar je altijd aan zult blijven denken. Ik denk juist dat je op dit moment er iets mee moet gaan doen om het zo goed mogelijk voor jezelf af te sluiten en het er met jenpsycholoog over hebben kan nooit kwaad natuurlijk
Ben ik de enige die echt verbaast is dat je hem echt heb zitten smsen? Dat je herinneringen omhoog komen Oke maar echt contact zoeken Vanwege een droom? Nee ik zou niet blij zijn als partner Ik zou zeggen bespreek dit met je partner en zie dan hoe verder. Misschien dat het al oplucht om het hard op te bespreken ?
Och. Ja ik herken het wel. Is wel iets amders maar het gevoel is hetzelfde denk ik? Ik schaam me er ook wel een beetje voor. Maar t is gewoon mijn guilty pleasure. Ik ben toen ik 16 was echt heel heel heel erg verliefd geweest op een leraar.. Ik was 16 hij 36. Weet bijna zeker dat hij het ook geweten heeft maar dat heeft hij nooit laten merken. Maar goed ook. We hadden wel heel nauw contact omdat ik het grootste deel van die schooltijd met heftige klachten heb gelopen van mijn conversiestoornis en hij eogeijk de enige was die er mee overweg kon. Hij heeft ook dingen voor me gedaan die geen enkele andere leraar zou doen. Bijv: we gingen met school schaatsen (hij was sportleraar) ik kon niet meedoen vanwege mijn klachten. Alle andere kinderen die niet mee konden doen wegens blessures moesten een post schrijven. Maar ik mocht dus gewoon mee om te kijken. Stervens koud natuurlijk. En hij gaf mij zijn jas. En een jaar later was de moeder van een goede vriendin overleden. En ze had mij uitgenodigd op de begrafenis, maar was een half uur rijden bij ons vandaan. En toen is die leraar me me mee geweest. Dat soort dingen. Oei, krijg er nog kriebels van als ik er aan denk. Mijn man weet het ook niet. Hoeft ook niet. Half jaar geleden zette hij een bericht op Facebook voor een leenfiets voor een uitwisselingsatudent. Ik mijn fiets aangeboden, gebruikte ik toch niet. Komt hij aan om die fiets op te halen. En ja hoor. Ik een enorm rooie kop. Maar hij wilde wel even binnen komen om mijn zoontje te bewonderen. De pijn die jij beschrijft herken ik niet (meer). Dit was echt een puber liefde en misschien niet eens liefde maar een soort bewondering omdat hij zo goed voor me is geweest. Maar ik herken het wel dat bepaalde dingen me aan hem doen herinneren. Bepaalde plekken, bepaalde muziek. Als het zo diep bij je zit zou ik het zeker bespreken met je psycholoog. Daar zijn die mensen voor. Ik was ook bij de psycholoog va wege spanning over het moederschap. En ineens ging het over mijn hele schooltijd. Zo raar kan het soms lopen. Gewoon melden dat je er mee zit. Je hoort vanzelf of het bespreekbaar is of niet.