Heel herkenbaar. Mijn schoonmoeder kon bij mij ook niets goed doen. Om een HEEL lang verhaal kort te maken. Ik ben eens gaan uitzoeken wat nou de oorzaak kon zijn voor haar vreemde gedrag en sinds ik me dat realiseer kan ik me een stuk meer sympathie voor haar opbrengen. Mijn schoonmoeder is bijvoorbeeld erg beschermend en bang dat er iets gebeurt met Juliën. Ze stond er bijvoorbeeld op dat we onze (zeer lieve en nooit bijtende) hond weg zouden doen...Yust in case... Mijn schoonmoeder is haar man verloren (vader van mijn man) toen de kinderen nog klein waren. Verder ook nog een doodgeboren kindje tussen mijn man en zijn zus in. Ik vind dus dat ze aardig wat heeft meegemaakt en ondanks haar soms eigenaardige gedrag, toch mijn respect verdient. Misschien is het voor jou ook goed om eens naar de oorzaak te zoeken van het gedrag van je schoonmoeder waaraan je je zo ergert. Verder is het ook goed om kritisch naar jezelf te zijn. Ben jij nou altijd zo perfect en aardig? Als jij ooit oma wordt, zul jij dan nooit eens op je knokkels bijten en denken, shit, dat is niet mijn manier en heel af en toe wat laten ontglippen naar je schoonzoon/dochter. Ik denk dat jij dan ook hoopt dat diegene je dan niet meteen bij alles irritant en vervelend vindt.
Tuurlijk ben ik niet perfect, en doe ook zeker dingen verkeerd. Ik kan af en toe een beetje snauwen en heb eigenlijk nooit wat gezegd van mijn irritaties en hielp me altijd maar op de achtergrond als ze er waren. Mijn schoonzus had hierdoor het gevoel dat ik liever had dat ze helemaal niet kwamen. Maar mijn schoonmoeder pikt dat soort signalen niet op. (in dit geval maar goed ook, want dit was niet de bedoeling) En tuurlijk bedoeld ze de dingen die ze zegt/doet alleen maar goed. Maar soms is het gewoon teveel. Ook zij wilde dat we ons huisdier de deur uitdeden toen ik zwanger was. Maar ik vind dat ze met dat soort dingen niets te maken heeft. Dat is onze zaak. Waar het vooral aan ligt denk ik is dat mijn schoonvader een aantal jaar geleden overleden is. Toen mijn vriend en schoonzus nog thuis woonde. In deze tijd zijn die erg naar elkaar toe gegroeid en deelde veel met elkaar. Nu mijn vriend niet meer thuis woont en met mij een leven heeft snapt ze niet dat dat niet meer zo werkt. Tuurlijk moet ze een goede band met haar zoon houden, niet liever dan dat, maar ze moet ook snappen dat wat er bij ons thuis gebeurt niet meer haar zaak is aangezien haar zoon nu 31 is en zijn eigen gezin heeft.
Bedankt voor de tip! Ik denk hier zeker wat aan te hebben . Ga er vanmiddag iig even voor zitten om wat op papier te zetten.
Ik vind dat je vriend erg makkelijk reageerd. Als ze er is dan doen we aardig en verder is het prima zo. Je lost de situatie er niet mee op, ook op langer termijn niet. Na verloop van tijd steekt het de kop weer boven en begint het van voor af aan. Neem de tip van Ladyoxxi en ga het opschrijven. Laat het je vriend lezen en zeg hem dat je dit wil bespreken met zijn moeder met hem erbij zodat het ook echt de wereld uit kan en opgelost kan worden.
@Suzie, oooo dat klinkt toch allemaal zo herkenbaar. haha. Nou, wat ik bedoelde is...je maakt het voor jezelf vaak makkelijker als je inderdaad wat verder denkt. Ik merk in ieder geval dat het mij helpt om haar niet UBER-irritant te vinden. Neemt niet weg dat ze hier overal mee wegkomt hoor. Ik ben wel heel duidelijk in dingen. Mijn man trouwens ook. Die heeft vaak nog minder geduld als ik. Kan me voorstellen dat het frustrerend is als je vriend het helemaal negeert. Dat zou ik zelf ook vervelend vinden want zo wordt jij gezien als de boze schoondochter. Het helpt denk ik wel als ze inziet dat jullie het beide met sommige dingen niet eens zijn.
Dat heb ik ook een hele tijd met mijn schoonmoeder gehad ( nu nog af en toe hoor ) vooral toen we net op ons zelf gingen. Ze woont een straat verder op en stond op een gegeven moment 4x per week onaangekondigd voor de deur. Heel irritant. Heb er op een gegeven moment iets van gezegt ( en niet op een tactische manier ) maar heeft geloof ik wel geholpen.