Lang verhaal...

Hallo iedereen!

Ik zal me ook even (uitgebreid =P) voorstellen:

Ik ben Denise, ik ben 18 jaar en ik woon sinds kort samen met mijn vriend Gerald (22) in Apeldoorn.
Afgelopen zomer bleek ik onverwacht zwanger te zijn. Nadat we een aantal instanties hadden bezocht, waaronder het FIOM in Zwolle, besloten we het aan onze familie en vrienden te vertellen. Mijn omgeving, vooral mijn ouders, waren het er niet meer eens dat ik het kindje wilde houden. Mijn vriend veranderde daardoor ook steeds van gedachte. Dat was een hele moeilijke tijd voor mij, omdat iedereen aandrong op abortus en ik de enige was die voor dit kindje wilde vechten.Gelukkig draaide Gerald na een paar weken bij en ook mijn ouders probeerden de situatie te accepteren.
Natuurlijk kon ik nu niet meer bij mijn ouders thuis blijven wonen en ook mijn 6 vwo studie moest ik opgeven. Dus Gerald en ik gingen hard op zoek naar een huurhuis, maar zo’n huisje vinden bleek toch niet zo makkelijk. Mijn vriend stond al wel een tijdje ingeschreven bij een woningstichting, maar hij had lang niet genoeg punten om voor een huurhuis in aanmerking te komen. Overal waar we aanklopten en om hulp vroegen werden we weer de deur gewezen met de opmerking: ’ja heel vervelend, maar het blijft een vrijwillige keuze’. We kwamen dus nergens in aanmerking voor een urgentieverklaring.
Na lang zoeken kwam mijn vader met een speciale regeling voor starters aan die hij simpelweg op internet had gevonden; de woningstichting betaald 1/3e en wij de rest. Geweldig! Want we konden een hypotheek krijgen op zijn loon, waardoor we gewoon een koophuis konden kopen! Dat hadden we nooit durven hopen.
Ondertussen had ik ook gesolliciteerd en de eerste echo zat er aan te komen. Alles leek dus een plaatsje te krijgen.
Dezelfde dinsdag dat ik hoorde dat ik was aangenomen hadden we ook de echo. Wij hadden pas vrij laat contact gezocht met de verloskundige, omdat we wisten dat er maar een paar echo’s vergoed zouden worden door de verzekering en natuurlijk wil je dan wel wat kunnen zien. Volgens de datum van mijn laatste menstruatie was ik toen al 12 weken zwanger en het bijzondere was dat het kindje was uitgerekend op 5 mei, precies tussen de verjaardag van mij (4 mei) en Gerald (6 mei) in. Het leek dus wel voorbestemd. Na een kort gesprekje maakte de verloskundige onze eerste echo. Omdat ik dus al vrij ver was, begon ze gewoon op de buik. Ik vond het toen al zo spannend! Maar de verloskundige kon geen hartje zien, terwijl je wel duidelijk het silhouet van het kindje kon zien. Vanaf dat moment wist ik dat het niet goed was. Maar de verloskundige wilde ook niet gelijk opgeven en daarom stelde ze nog een inwendige echo voor, maar ook daarbij konden we geen hartje zien kloppen.
Ik herinner me dat moment nog goed, ik geloofde het gewoon niet. Na alles wat we hadden meegemaakt kon dat gewoon niet zo zijn. Ik zag alles wat ik had opgegeven, en dan vooral mijn studie, voorbij flitsen.
Toen ze het kindje opmat, bleek dat het net 9 weken al gestopt was met groeien. Ik liep toen dus al 3 weken met een dode baby rond.
Ik wilde daarna ook gelijk naar huis. Mijn ouders waren natuurlijk heel lief voor me, maar ze kwamen ook gelijk met opmerkingen als: ‘het had niet zo moeten zijn’, ‘je was ook eigenlijk veel te jong’, ‘het was eigenlijk toch nog niks’ en ‘zie dit nou als een nieuwe kans’.
Ik vond het nog het moeilijkst om het aan alle anderen te vertellen, ik schaamde me er voor dat ik dat kindje niet in leven had kunnen houden. De verloskundige kon mij er niet van overtuigen dat ik er niets aan had kunnen doen. Ik begon me helemaal suf te piekeren. Ik begon terug te rekenen naar wat ik 3 weken geleden allemaal had gedaan dat misschien wel schadelijk was geweest voor de baby. Ik had mijn haar geverfd, had die week een aantal keren junkfood gegeten en in de stad was er iemand tegen mijn buik opgelopen. Ik sliep ’s nachts niet en eigenlijk wilde ik dat dode baby’tje niet langer meer in me dragen. Daarom heb ik toen ook gekozen voor een curettage, omdat ik niet geloofde dat het er nog vanzelf uit zou komen na al die weken.
De curettage was een ramp, want ze hadden me ten eerste een vrouwelijke arts beloofd en verder zou ik een tablet krijgen waardoor ik slaperig zou worden en het dus niet bewust zou meemaken. Beide dingen waren niet zoals ik me had voorgesteld. Gelukkig was mijn moeder bij me, en mijn vriend zou later komen. De curettage zou onder plaatselijke verdoving gebeuren. En het begon al goed, want de verpleegster prikte het infuus 3 keer fout, totdat ze tot de conclusie kwam dat ze kleinere buisjes moest gebruiken omdat die andere te groot waren voor mijn aders, waar ze dus ook niet in kwam.
In de kamer naast mij lag nog een jong vrouwtje die dezelfde behandeling zou krijgen. Haar vriend was ook bij haar en zij deed niets anders dan hoorbaar huilen en jammeren waarom haar dit nu had moeten overkomen.
Gelukkig was zij eerst aan de beurt en toen zij terugkwam leek ze helemaal opgelucht. Dat deed mij goed, want toen ik opgehaald werd dacht ik aan haar, over dat ik over een paar minuten ook zo opgelucht zou zijn en dat alles dan voorbij was. Maar toen ik die behandelkamer werd binnengebracht, zag ik daar een mannelijke arts met nog 4 studenten (lees: nog 4 kerels) die mee moesten kijken. Daar hadden ze mij van tevoren helemaal niets over verteld! En dus werd ik helemaal niet goed, met hyperventileren en al. Ik snap ook wel dat zij het ook moeten leren, maar ik vind wel dat je de patiënt daar van tevoren wel even over mag inlichten en sowieso om toestemming voor mag vragen. Dat slaaptabletje werkte overigens ook voor geen meter.
Dit was dus niet goed gegaan en omdat die arts niet wilde dat ik er een trauma aan over zou houden mocht ik bij uitzondering gelukkig onder narcose. Dit verliep wel goed en ik ben toen geholpen door een hele lieve, Turkse gynaecoloog. Toen ik werd teruggebracht naar mijn kamer, was mijn vriend er eindelijk ook.
Ik had na de ingreep helemaal geen pijn. Het enige vervelende was dat ik in mijn slaap was gaan draaien en mijn bed zat helemaal onder het bloed en ik moest heel erg lang wachten voor ze dat eindelijk kwamen verschonen. Doordat ik onder narcose was geweest mocht ik ook niet gelijk naar huis, zoals dat andere vrouwtje. Ik moest na de ingreep nog 6 uur blijven ter controle en ook moest ik eerst wat gegeten en gedronken hebben.
Na de curettage was ik 2 weken ongesteld en daarna werd ik het pas weer na 6 weken.
Ik vond het heel moeilijk dat ik dit kindje verloren was en eigenlijk wilde ik gelijk weer aan een nieuwe zwangerschap beginnen. Ik had toch alles al opgegeven dus nu zal dat kindje er komen ook! Mijn vriend was het daar alleen niet mee eens. Hij wilde niet meer. Dat maakte mij erg verdrietig want ik had hem toch nodig.
Ondertussen werd ons huisje verbouwd en was ik aan het werk. Ik had het er nog vaak over met Gerald, maar ik kon hem toch niet ompraten. Dat wilde ik eigelijk ook niet omdat ik wel wilde dat hij ook 100% achter zo’n keuze zou staan.
Toen ons huisje bijna af was veranderde hij plotseling van gedachte. Zijn voornaamste reden om er nog even mee te wachten waren de financiën, maar nu we alles bijna op een rijtje hadden dacht hij er wel klaar voor te zijn. Ik was dolgelukkig!
Helaas was mijn cyclus door de curettage zo onregelmatig geworden dat ik ook niet precies meer wist wanneer mijn ‘hoogseizoen’ was. En elke keer als ik dan toch weer ongesteld werd resulteerde dat ik eindeloze huilbuien die Gerald niet eens altijd meekreeg. Ik snapte niet waarom het niet gewoon weer wilde lukken en ik gaf de curettage daar de schuld van: ‘ze zullen wel wat geraakt hebben’. Ik was heel bang dat ik nooit meer kinderen zou kunnen krijgen en met die gedachte hadden we het ‘klussen’ ook weer op een lager pitje gezet. Ik wilde me eerst weer richten op een nieuwe studie. Tot ik afgelopen februari niet ongesteld werd. We deden een test en het was gelijk duidelijk. Ik was weer zwanger! Het gekke is nu alleen dat ik niet zeker weet of ik dit nou wel wil. Natuurlijk wil ik het kindje houden, maar ik ben bang dat het weer mis gaat, met alle gevolgen van dien. En ik zit ook niet te wachten op de reactie van mijn ouders, omdat ik weet hoe het de vorige keer is gegaan.
Als gevolg van mijn vorige zwangerschap lopen mijn moeder en zusje nu allebei bij een psycholoog. Mijn moeder heeft laatst toen Gerald en ik bij mijn ouders op bezoek waren ook gezegd dat ze mij zou onterven als het weer raak zou zijn. Natuurlijk hebben we toen alles ontkend, maar ik kan het niet lang meer voor hen verbergen.
Gisteren hebben we onze 2e echo gehad. We mogen gelukkig wat vaker komen dan normaal vanwege de miskraam van de vorige keer. Ik ben nu 8 weken en 7 dagen zwanger en de echo van gisteren was helemaal in orde; het hartje klopte. De kans op een miskraam zou volgens de verloskundige nu minder dan 2% zijn, maar ja, de vorige was ook met 9 weken fout gegaan en het krijgen van miskramen is erfelijk, mijn moeder heeft er ook 3 gehad. Ik durf dus nog niet teveel te hopen. Over 2 weken mogen we gelukkig weer komen. Dan is het kindje dus ruim 10 weken en is het voor mij al een stuk zekerder dat alles goed zit.

Ik hoop dat ik jullie niet al teveel verveeld heb met dit lange verhaal, maar als je eenmaal aan het schrijven bent, wil je alles er ook uit gooien. Ik ben benieuwd naar jullie reacties!

Liefs Denise