Hoi allemaal, Ik hoop dat jullie ervaringsdeskundigen mij kunnen helpen hoe ik overdag tijd kan maken om met name mijn oudste overdag meer 1-op-1 aandacht te kunnen geven. Ik heb een dochtertje van 1,5 jaar en een zoontje van 3 jaar 8 maanden. Voordat mijn dochtertje werd geboren bracht ik veel tijd door met mijn zoontje en we speelden heel veel samen. Nu is dat veel minder geworden met de komst van mijn dochtertje, omdat hij simpelweg de tijd moet delen. Echter, is mijn dochtertje de laatste tijd heel erg aanhankelijk en hangt erg aan mij. Ook als mijn man thuis is wil ze alleen maar aan mij hangen. Ze loopt nog niet los of achter een loopwagentje en ze kan ook nog niet kruipen. Ze is daarom voor het voortbewegen ook erg afhankelijk van mij en blijft daarom het liefste dicht bij mij zodat ik niet zomaar weg kan lopen. Ze doet een middagdutje van 1,5 uur waarin ik uiteraard wel tijd heb voor mijn zoontje, maar dan heb ik ook altijd wel wat dingen op te ruimen en dat moment is voor hem vaak ook het rustmomentje. Ik vind het naar hem toe ook erg vervelend dat dat moment het 1 op 1 moment is voor hem en dat als mijn dochtertje wakker is de tijd voor haar is. Ik zou graag hem tussendoor ook momenten willen geven die echt voor hem zijn, maar de laatste tijd lukt het me niet. Mijn dochtertje is ook een echte draaikont en kan niet (meer) stil zitten. Dus haar in de kinderstoel aan tafel zetten als ik ook wat doe met mijn zoontje is lastig. Een prentenboek voorlezen lukt al helemaal niet meer. Ze begint ook altijd meteen te huilen en schreeuwen als ik mijn zoontje op schoot heb o.i.d. Moet ik haar toch gewoon een kwartier laten huilen en aan mijn been late trekken als ik wat tijd met mijn zoontje wil? Of heeft iemand nog tips? Heb 1-op-1 momentje is ook niet zo gezellig en rustig met een huilend kind op de achtergrond of aan me….
Laten huilen helpt niet. Daar worden jullie alle drie ongelukkig van. Gezellig een spelletje doen lukt dan niet. Wat ik veel deed is lekker op stap. Oudste op de loopfiets, kleine in de kinderwagen. Samen alles ontdekken, vertel over de bloemen die je ziet, de vogels die je hoort. Tel de auto’s, benoem de kleuren. Je jongste kan dna lekker rondkijken, luisteren, is dichtbij jou.
Het laten huilen is misschien niet gezellig, maar ik vind het heel erg sneu naar de oudste toe. Naar buiten is fijn, maar ook binnen moet ze leren zich te gedragen. Dus haar erbij zetten in de kinderstoel oid, en als dat niet werkt dan ben ik misschien hard, maar dan zet ik dr even terug in dr bed, dan ga je maar even boven krijsen.
Het lijkt een concurrentiestrijd te zijn geworden, wat heel gezond is tussen broer en zus (wie krijgt de meeste aandacht van mama (of papa). Maar.. ze heeft wel door wat ze moet doen om de aandacht op te eisen, en jij gaat hier (teveel) in mee dus blijft het in stand? - Wat zou jouw zoon graag met jou willen doen? - Welke activiteiten kunnen jullie met z'n drieën doen, dus met dochter erbij? - Heb je momenten alleen met haar, en momenten alleen met hem? Dan kun je ze allebei individueel aandacht geven. (b.v. in het weekend of een ander moment waarop je oppas kunt regelen) Verder zou ik ook duidelijk grenzen aangeven aan je dochter. Spreek bijvoorbeeld af dat je een boekje met hem leest, en daarna iets met haar doet. Ook dan zal ze proberen de aandacht op te eisen, maar ik zou daarin dan wel consequent zijn en dat heel duidelijk naar haar communiceren. Ze kan dan misschien nog niet veel zeggen, maar ze begrijpen vaak meer dan we denken.
Ik zou beginnen met de dingen opruimen als dochter nog wakker is, ja dan gaat ze waarschijnlijk meteen brullen omdat jij steeds "weg loopt" maar ze zal ook moeten leren dat mama er niet constant voor haar is. (en misschien stimuleert het haar wel om in beweging te komen mits er niets medisch aan de hand is ) Dan kun je op het moment dat ze in bed ligt de tijd ook voor je zoon vrijhouden, lekker even tv kijken met zijn tweeën of een boekje lezen in ieder geval iets rustigs omdat je aangeeft dat dit eigenlijk ook zijn rustmoment is. Het huilen en schreeuwen als je zoon bij jou op school zit zou ik toch zoveel mogelijk "negeren" kan me namelijk voorstellen dat ze daardoor haar zin (zoon van schoot af en zij erop) probeert door te drijven. En als je dit "beloont" zal er voor haar geen reden zijn om ermee te stoppen.
Doet ze dit ook bij je partner? Hij kan haar toch ook af en toe overnemen zodat jij bij je zoontje kunt zitten naast met haar oefenen in even rustig meedoen terwijl haar broer iets met mama doet.
Je dochter hoeft niet altijd dr zin te hebben toch ? Dan maar even huilen Ze weet nu dat je alles laat vallen voor haar doen dat weet ze Sneu voor je zoontje Als je man thuis is kan hij even met haar naar buiten oid dan heb jij tijd voor je zoon
Hoewel ik ook vind dat dochter van TS niet per se 'haar zin' hoeft te hebben, geloof ik niet dat je dat nu duidelijk aan haar kunt uitleggen of dat zij dat al zo duidelijk kan begrijpen. Ik geloof ook niet dat ze al zo bewust snapt dat moeder alles zal laten vallen. Ze is in paniek, want snapt dingen niet. Tenminste, zo zie en ervaar ik het. Mijn jongste huilt ook als ik weg loop en dat is echt niet om tijd met mij op te eisen. Dus zo lang dochter dan in de buurt is, is het gewoon irritant om een huilend of mopperend kind in de buurt te hebben. Waar mogelijk zou ik dus fysiek afstand nemen van dochter om aandacht te geven aan zoon. Af en toe aan zoon laten zien dat dochter echt niet altijd voorop staat, maar verschil tussen kinderen is er nu eenmaal, zeker met deze leeftijd. Dat is ook niet per se verkeerd. Kinderen hoeven niet evenveel aandacht te krijgen, maar wel de aandacht die ze verdienen.
Met 1,5 snappen ze echt al behoorlijk wat hoor, ik denk dat je je daarin vergist. Verlatingsangst bij een baby van 8/9 maanden is pure paniek, die snappen dat concept van weggaan en terugkomen echt niet. Daarom is het verstandig zoveel mogelijk te blijven praten als je uit beeld loopt. Maar met 1,5 is dit niet het geval: " ik kom zo terug" of " wacht even" dat snapt een 1,5 jarige prima (of er moeten problemen zijn). Ts geeft ook aan dat ze gaat huilen als haar broer op schoot wordt genomen, juist dat geeft aan dat het ontzettend goed snapt.
Volgens mij klopt het niet helemaal wat je zegt: "De eerste tekenen van eenkennigheid beginnen vaak tussen de zes en negen maanden, maar de piek ligt vaak iets later: tussen de acht en achttien maanden. Hoe lang de eenkennigheidsfase duurt, verschilt per kind. Soms duurt het maar een paar weken, soms enkele maanden, maar het kan ook veel langer duren. Het verdwijnt in principe vanzelf: de meeste kinderen zijn er rond hun derde verjaardag helemaal vanaf. Er zijn ook kinderen die er op de kleuterschool nog last van hebben. En cliché, maar waar: ‘het is een fase’. Lastig als je er middenin zit, maar het gaat ooit vanzelf weer over. (Eenkennigheid bij baby's en peuters | Ouders van Nu)" Daarnaast kan dochter van TS ook gaan huilen omdat ze het simpelweg niet leuk vindt dat er iemand op háár moeder zit (haar perspectief). Dat betekent niet dat ze snapt dat het ook de moeder is van haar broer en dat ze moeders aandacht moeten delen. Het betekent ook niet dat ze gaat huilen bewust inzet om dan op schoot te kunnen.
Ik was ook zo'n kind, probleem was opgelost door in een buggy erbij gezet te worden. Toch handen vrij en ik content. Allicht iets in die richting dat helpt?
Eenkennigheid is iets anders dan verlatingsangst he. Overigens zeg ik nergens dat verlatingsangst alleen met 8 of 9 maanden voorkomt. Ik leg alleen uit dat het op die leeftijd helemaal geen zin heeft om uit te leggen dat je terugkomt, dat snappen ze echt niet. Met 1,5 kan er best verlatingsangst zijn wanneer een hoofdverzorger ineens weg loopt, maar uitleggen werkt dan zeker. Want die snappen de uitleg over het algemeen wel.
Je hebt gelijk! Ik las het als één ding. Toch heb ik het gevoel dat mijn zoontje van 17 maanden zowat niets snapt Maar ik blijf ook tegen hem praten hoor, haha.
Onze jongste is nu 15 maanden en weet heel goed wanneer ze haar mond opentrekt. Is ook erg van het gillen als er iets gebeurd wat niet in haar straatje past.. of zelfs slaan. Hier zet ik ze toch 2x per dag nog in de box, en als ik met de andere 2 bezig ben moet ze maar even gillen/huilen. Het is echt niet altijd leuk, maar ik merk wel dat ze steeds meer door krijgt dat het gillen echt niet nodig is. (Voorbeeld: ze heeft een tijdje gehad dat als ze moest wachten in de kinderwagen ze echt ging gillen/huilen, toch ben ik het blijven doen en nu wacht ze vaak gewoon rustig.) Opruimen doe ik als zij nog wakker is. Hobbelt ze lekker rond, af en toe hangt ze aan m'n been. Even knuffelen en dan is het meestal wel weer goed. De tijd dat zij slaapt doen zoontje en ik wat samen, en hij kijkt dan altijd even een filmpje. Ik ga zelf dan ook op de bank, als dochtertje wakker is kom ik daar vaak niet aan toe. Het is een pittige fase, maar ik zou toch proberen je zoontje wat meer aandacht te geven en je dochtertje even te laten gaan. Succes!
Heb je geen box meer? Dan hoeft ze niet suf in een stoel te zitten, maar heeft ze wat meer bewegingsvrijheid, kan ze tegelijkertijd zich optrekken en wellicht voorzichtig wat stapjes langs de rand van de box zetten? Ben het met bovenstaande reacties wel eens, je houdt het gedrag in stand door continue aan haar wensen tegemoet te komen.
Eh ja? Je kunt haar toch niet continu haar zin geven omdat ze gaat huilen? Ook al is ze 1,5, ze heeft nu prima door dat je wel bij haar blijft als ze een kik geeft. Denk dat je er gewoon even doorheen moet. Als ze doorheeft dat je heus wel weer bij haar terug komt nadat je even iets met haar broer hebt gedaan houdt ze vast wel een keer op. Je zoontje heeft ook recht op aandacht. Wat zou je doen als hij anders ook begint te huilen?
Gaan de kinderen al naar de opvang? Helaas is hier geen 2de gekomen. Maar als die er wel was had ik het kindje 1x in de 2 weken een extra dag naar de opvang gedaan. Geen volle dag van 10 uur hoor. En dan met de oudste wat 1 of 1 doen. En je jongste dochter moet ook leren om zelf te spelen en niet steeds aan jou te hangen. Desnoods een kookwekker zetten. Besteed tijdens het middag slaapje echt tijd aan de oudste. Dan geen huishouden doen. Als je een knutsel activiteit wilt doen zet dat alvast klaar op een dienblad op de kast bijvoorbeeld.
Bedankt allemaal voor de tips! Er zitten zeker wat nuttige tips bij om tussendoor toch kleine momentjes voor mijn zoontje te maken welke ik heb uitgeprobeerd. Ook een goed idee om als mijn dochtertje wakker is alvast een activiteit klaar te zetten. Ik heb gemerkt dat het ook makkelijker gaat om op de grond een boek te lezen met mijn zoontje in plaats van op de bank, omdat ze dan inderdaad wat meer kan bewegen en spelen in mijn buurt als ik met hem een boek lees. Ik ben niet goed in het laten huilen, ben blij dat er meer zo over denken . het zeuren en drammen vind ik anders, dat hoort niet. Ze wordt overigens 29 juni pas 1,5 jaar. Omdat ze in een spreidbroek heeft gezeten is ze later met lopen en daarom kruipt ze ook niet. ze is daarom ook wel "hulpeloos" en "in paniek" als we even weg lopen, omdat ze ons niet zomaar achterna kan komen. Ze heeft het ook als mijn zoontje samen met haar aan het spelen is (niet bij mij in de buurt) en hij rent ineens naar mij toe om wat te laten zien. Dan blijft ze ook verdrietig achter. Het is geen kind om stil te zitten dus het is ook niet handig dat ze zichzelf nog niet kan voortbewegen (en waar ze mij dus nog voor nodig heeft). Ze begrijpt inderdaad wel veel wat uitgelegd wordt, maar ze wil ook graag mee. Ik kan haar alleen niet altijd aan de hand mee nemen. Het grootste probleem doet zich voor met het buiten spelen. Ze wil dan ook van alles, maar mijn zoontje wil dan ook graag samen spelen (helpen op het speeltoestel, tikkertje, voetballen e.d.). En inderdaad ik hoop dat het een fase is!! Ze loopt sinds 2 dagen korte stukjes los, dus ze heeft hard gewerkt! Als ze zelf achter ons aan kan hobbelen gaat het denk ik ook weer wat makkelijker allemaal. Gelukkig is mijn zoontje dol op zijn zusje en kan hij er vaak wel goed mee omgaan dat ze ook veel tijd nodig heeft.