Gevoel van falen als ouder bij inschakelen extra hulp voor kind

Ongelooflijk herkenbaar, en ik wil alleen maar zeggen: maak het jezelf niet zo moeilijk
De zorgen om je kind zijn al erg genoeg, je hebt er niets aan om jezelf iets te verwijten. Maar dat is makkelijk gezegd.

Ik ben er bijna aan onderdoor gegaan, de zorgen om haar en het gevoel dat ik het niet kon veranderen.
Wij zijn begonnen bij een "gewone" praktijk voor psychologie, maar uiteindelijk bij de GGZ uitgekomen, dat voelde echt als een dieptepunt. Maar dat gevoel helpt gewoon niet.

Heel veel sterkte en ik hoop dat ze snel de juiste hulp krijgt.

 

Er is mij wel eens gezegd dat je een kind niet alleen opvoedt. En dat geloof ik ook echt wel.. als ik alleen al naar mezelf kijk dan ben ik zo dankbaar voor al die mensen die op mijn pad zijn gekomen naast mijn ouders. Mensen die mij wel konden helpen, wat mijn ouders niet lukte. Als kind heb ik nooit getwijfeld aan mijn ouders verder.. ik vond de hulp buiten huis juist verrijkend. Zonder oordeel naar mijn ouders.. misschien helpt dat jou? Om er zo naar te kijken, dat het je kind helpt. Waarom kan jij kinderen zo goed helpen? Vind jij dat die ouders falen? Denk je niet dat je ze mede zo goed kunt helpen omdat je er op afstand van staat?

 

Ik ben ook opgeleid in sociale domein maar je kinderen zijn niet je clienten. Daar kun je je toch meer van distantiëren en heel eerlijk? Hoe ouder de kinderen worden, hoe minder ik soms begrijp van t opvoeden.

Wij hebben jeugdhulp thuis omdat de oudste zo vastloopt in zijn eigen emoties en vaak daardoor minder gelukkig is en wij na 2,5 jaar tobben ook gewoon op het punt aangekomen zijn: we weten het niet meer. Ik zie het niet als falen, maar als krachtig ouderschap: durven hulp te vragen is onwijs moedig. Ben zo blij dat er nu een ontzettende lieve vrouw bij ons komt.

Maar heb t wel moeilijk hoor, je kind zien worstelen is vreselijk. En dat hoe goed je je best ook doet, er niets verandert hakt er in. Ben echt zo blij met die vrouw die ook onze zorgen erkent en uitspreekt dat zij wel een veilig gehecht kind ziet die weet en voelt dat wij van hem houden

 

Hier met jongste ook al een hele rits hulpverleners gehad. Vaak heb ik me afgevraagd wat we toch fout doen. Maar nooit heb ik me schuldig gevoeld over het zoeken van hulp.
Je wil je kind helpen. En als je er zelf niet uit komt is hulp zoeken het beste wat je voor hem kan doen.

 

Die frustratie is herkenbaar hoor. Hier ook. Voordat de jongste werd geboren dacht ik dat opvoeden echt super makkelijk was.
Maar nu blijkt mijn oudste gewoon een heel makkelijk kind

 

Dat is echt geen falen als ouder! Het is juist de beste zorg die je haar kan geven door te zorgen dat ze de juiste hulp krijgt.
It takes a village to raise a child, en soms is er in dat dorpje ook een meer gespecialiseerd iemand aanwezig. Een gebroken been zou je ook niet zelf kunnen fixen, toch.

Dus je bent goed bezig!

 

Juist met je eigen kinderen kan je niet objectief kijken en word je blik vertroebeld door liefde. Dat is juist mooi. Je faalt niet, je bent ouder en je zoekt de hulp die nodig is om jouw kind goed te laten leven en ontwikkelen

 

Ik heb met mijn zoon ook al meerdere trajecten doorlopen ,na de zomervakantie (of tijdens als het lukt) gaat hij starten met een rots en water training.Een enkele keer heb ik dezelfde gevoelens als jij hoor!Aan de andere kant,soms is hulp echt nodig en dan ben ik blij dat het mogelijk is zodat mijn zoon zich kan ontwikkelen want daar doe ik het voor...voor hem,zijn toekomst ,dat doel houd ik dan voor ogen zodat het makkelijker te accepteren is...Het is geen falen, het is op tijd inzien dat er meer nodig is als moederliefde ,oftewel, je doet het uit liefde voor je kind!

 

Hier hetzelfde gevoel. Ik zit in het onderwijs, ken de pedagogiek, maar kan die lang niet altijd op mijn kinderen toepassen, omdat ik er te emotioneel bij betrokken ben.
Ook wij zijn bezig hulp te krijgen bij de opvoeding van de jongste. Niet omdat ze vervelend is ofzo, maar ze heeft een afkeer voor leren en is totaal niet gemotiveerd. Op school gaat het niet super, terwijl ze 'vroeger' heel erg intelligent leek te zijn. Ze piekert veel en is erg onzeker. Daarnaast heeft ze problemen met concentreren. Ik maak me dus behoorlijk zorgen als ze over een jaar naar het vo gaat.
Het voelt een beetje als falen inderdaad, maar uiteindelijk doe je het omdat je van je kind houd en je wil dat het gelukkig is.

 

Ik heb dat gevoel nooit gehad. Ik was zó blij toen we eindelijk hulp kregen. En we hebben er zoveel aan gehad. Van een kind dat vaak riep 'ik wil niet meer' en 'jullie snappen me toch niet', naar een kind dat goed in haar vel zit en bij ons terecht kan als ze vastloopt. Zonder die hulp was dat echt nooit gelukt, dus ik ben blij dat er hulp beschikbaar is

 

Slager kan eigen vlees ook niet keuren, je hebt allicht de kennis in huis om de handsvaten te bieden die je hebt maar je blijft de moeder, de veilige haven en hier heb je gewoon een objectieve blik nodig.

En een kind ziet jou ook als moeder, niet als hulpverlener (nouja niet in die zin). Je staat voor dit soort dingen gewoon te dichtbij.

Ik betwijfel of een huisarts diens eigen kind als patient heeft, denk dat voor de basis dingen allicht ze zelf t nodige kunnen uitsluiten maar voor andere zaken die niet heel zwart wit zijn toch ook een collega laten meekijken.

 

Toevallig een perfectionist die niet bij t begin wil zijn maar gisteren al bij t eindniveau van iets waar ze vandaag het bestaan van heeft geleerd? En omdat die eerste stappen gewoon "stom" zijn per direct al de handdoek in de ring knalt?

 

It takes a Village to raise a Child.

Welke kant je kind ook op gaat, hulp is altijd goed.

Onze zoon is heel erg intelligent. Ik voel me wel eens schuldig dat wij dit nooit gezien hebben en we geen actie hebben ondernomen op de kleuterschool. Daar was hij vervelend en moest van de juf een traject in voor onhandelbare kinderen.
Na 6 weken groep drie vond zijn ieuwe juf dat onze zoon helemaal geweldig en bood hem was hij nodig had.
En doet dat nod steeds.
En dusdanig dat hij van de plusklas naar volgend schooljaar1 dag in de week naar een school gaat voor heel intelligente kinderen.

Waarom hebben we dit nooit gezien????

Ik voel me er niet meer schuldig over, ik ben blij dat hij nu de hulp krijgt die hij nodig heeft.
En dat zinnetje is belangrijk!!!!
De hulp die hij nodig heeft!!!

Ik ben zo blij dat dit tegenwoordig mogelijk is.
Vroeger was dit echt in mindere mate waardoor ik ben vastgelopen en ik gepest werd omdat ik andersdenkend ben.

 

Zeeeeer herkenbaar! Het is gewoon frustrerend omdat ik graag dingen ook zelf op wil lossen. Het gevoel dat je niet de goede gebruiksaanwijzing hebt gekregen bij geboorte.

Maar laten we heel eerlijk zijn je kan niet overal in specialiseren. Ik ben zelf niet HB en hb is me toch een breed begrip. Daar kun je alle kanten mee op.
Die denkwijze is toch echt anders wat een gemiddeld persoon doet. Ik doe mijn best en dan zijn inzichten van mensen die zich gespecialiseerd zijn erg prettig

 

Nu vooral dat laatste inderdaad. Vroeger was het ook het eerste. Erg gefrustreerde baby was ze ook.

 

Vervelend dat je dat zo voelt.
Ik herken het echter niet. Voelt voor mij net als wanneer een kind een arm breekt. Dan ga ik ook naar de dokter en laat ik dat professioneel aanpakken. Hetzelfde geldt voor andersoortige problemen. Wij hebben een (pleeg)dochter met hechtingsproblematiek en adhd. Een complexe en onprettige combinatie kan ik je vertellen. En daar hebben professionals al het al moeilijk mee, laat staan wij als ouders.

 

Misschien meer een hands-on / training on the job kind.

Kan zijn dat je tegen veel dingen aanloopt omdat ze in t begin te weinig uitdaging had en daarna dr hakken in t zand heeft gezet en een standpunt in heeft genomen maar ook niet meer de weg weet om die knop weer terug om te zetten.

De mijne wil lezen, maar dan bij voorkeur ergens bij AVI 6 al zijn. Hakken en plakken of avi 1 is echt "smijt boek in de hoek en nouuuuhouuuuhouuuu ik kan het NIET!". Baby ook snel in een driftbui en nu als 5 jarige vandaag ook in bui van "staat de barometer soms op storm?". Disbalans...pfffffff

 

@Vero0504 heel lastig inderdaad als het hoofd meer wil dan het kan.
Ik denk dat je gelijk heb wat betreft mijn dochter. Die moet zo snel mogelijk aan het werk later. Lekker naar een bbl opleiding en dan groeien. School lijkt ze echt te hebben opgegeven.