Hallo allemaal, Sorry dat ik zo op het forum kom binnen vallen, maar ik weet niet zo goed waar ik anders met mijn vraag en verhaal naar toe moet. Het gaat over het volgende. Mijn zus is zwanger van haar derde kindje. Leuk zou je zeggen, maar helaas is de praktijk anders! Wij zijn beide heel verschillend. Zij is spiritueel (vindt zij zelf) en ik nuchter. Mijn zus kan de opvoeding van haar twee eerste kinderen eigenlijk helemaal niet aan. Zij heeft heel veel hulp nodig bij de opvoeding van haar kinderen. In plaats van deze hulp te zoeken bij haar of zijn (zwager) vriendenkring, belasten zij de opa's en oma's van beide kanten. Deze mensen kunnen het niet aan en dat hebben ze meerdere malen bij haar aangegeven. Ze worden te oud en zijn vreselijk moe aan het einde van de zoveelste dag oppassen/naar school brengen/met ze zwemmen/ andere clubjes e.d. Ze doen het voor de kinderen, maar kunnen het niet. Als mijn zus hier op wordt aangesproken reageert zij niet erg meelevend. Ze vraagt dan rustig aan deze mensen of zij dan niet van hun kleinkinderen houden! Hierdoor hebben de opa's en oma's het gevoel het wel te moeten doen, want anders houden ze blijkbaar niet genoeg van de kleinkinderen. Mijn moeder had een derde kinderwens al eens opgevangen en was het hier niet mee eens! Ze heeft enorm op mijn zus en zwager in lopen praten, zo ook de schoonouders en wat andere betrokken familieleden. Ik, als zus zijnde, mag niks zeggen. Ik weet allemaal niet hoe het is, want ik heb geen kinderen en blablabla. Haar kinderen zijn op zijn zachtst gezegd ongemanierd en vervelend. Het is niet voor niks dat de kinderen nergens anders terecht kunnen dan bij de opa's en oma's, want niemand wil op ze passen. Bij schoolvriendjes worden ze na één keer niet meer uitgenodigd, vriendenkring is zeer beperkt (niet) na de komst van hun kinderen en ik als tante ben ook afgehaakt. Laten we het er op houden dat er echt heel veel is gebeurd en zij (zowel zus als zwager) de opvoeding niet aan kunnen. De oudste wordt misschien van school gestuurd met een REC4 en is aangemeld voor jeugdzorg. Nu blijkt zij dus toch zwanger van een derde! Ik wil oprecht blij voor haar zijn, maar het lukt mij niet! Ik wil haar nu een kaartje sturen om haar te feliciteren met haar zwangerschap, maar ik heb geen tekst. Ik ben namelijk niet blij, ook al wil ik het voor haar zijn, het is niet zo. Wat zouden jullie doen en zeggen? Ik ben geen bang vogeltje en houd van eerlijkheid, maar ik kan toch moeilijk tegen haar zeggen dat ik niet blij voor haar ben. Of vinden jullie van wel? Het kindje komt er hoe dan ook, wat ik er ook van vindt! Ruzie maken is niet moeilijk, maar is niet iets waar we op zitten te wachten. Nogmaals sorry voor mijn inval al hier, maar ik ben hard op zoek naar advies!
Ach meid wat lastig.. Ik ben zelf toch altijd wel voor eerlijkheid. Je kan het ook van mijn gezicht lezen als het niet klopt.. Ik zou haar wel een kaartje sturen om haar te feliciteren. Daarentegen zou ik een gesprek met haar aangaan. Over het feit dat ze mensen belast ed. Opa en oma zouden ook op hun strepen moeten gaan staan. Zij weten zelf heel erg goed hoeveel ze van hun kleinkinderen houden. Vreselijk profiteurs blegh.. Wij hebben ook van die mensen in onze omgeving vergelijkbaar verhaal..
Ik zou het verder negeren maar zodra het ter sprake komt op een aardige manier wel je mening geven. Verder moeten opa's en oma's toch assertiever worden anders houdt het nooit op.
Lastige situatie. Als dochter van de opa en oma zou ik zeggen tegen hun zeggen dat ze het oppassen niet meer moeten doen. Helemaal niet als zij er zo moe van worden, opa en oma moeten kunnen genieten en niet gesloopt worden door kleinkinderen. Dit is natuurlijk niet de schuld van de kleinkinderen maar van de ouders. Laten we eerlijk zijn, als je gezegend bent dat je een derde kan krijgen, dan moet je er ook voor zorgen. Niet anderen daar mee belasten als die het niet willen cq niet aan kunnen. Als zus zijnde zou ik me er niet te veel mee bemoeien en neutraal proberen te blijven in je houding maar wel eerlijk zijn en loyaal naar je ouders... jaaaa dat vraagt nogal wat. Maar het is je zus en zoals je zegt, ruzie maken is niet moeilijk. Het is prijzenswaardiger om de vrede te bewaren maar wel op een manier die acceptabel is voor jou. Maar ik geloof niet dat je echt de intentie hebt om het oppassen van je ouders over te gaan nemen is ook geen oplossing, alleen een verplaatsing van het probleem. Je zus en haar partner zullen moeten leren om zelf hun bonen te doppen. Heel veel sterkte met deze situatie.
Eens met de hele familie een gesprek met hun aangaan.dat jullie hun best wel willen helpen met tips maar dat ze we ook voor moeten zorgen dat ze heel snel verantwoordelijker worden en die koetsiekoetsie hulp wel gaat verdwijnen Ze moeten hun kinderen zelf opvoeden en niet zoals ze het nu doen, vragen wat ze willen bereiken met hun kinderen als ze nu al niet worden geaccepteerd door vriendjes en dat terwijl die kleintjes er niks aan kunnen doen. Duidelijk en hard zijn, hun op de goede weg begeleiden
Ik zou haar feliciteren (hoeft niet per se met een kaartje) en gewoon uitspreken wat je ervan vindt. Dat betekent nog niet gelijk dat er ruzie komt, als het op een nette manier gebeurt. Verder aangeven dat jij niet als oppas gaat fungeren en hopen dat de oma's en opa's ook wat assertiever zullen zijn hierin. Er zijn nl. ook genoeg mensen die de opvoeding wél zelf aankunnen maar een oppas gewoon lekker makkelijk vinden.
Ik zou je eigen emotie even loslaten, jij hoeft natuurlijk niet persoonlijk blij of niet blij te zijn met hun kind. Dat is niet aan jou. Zo te lezen ben jij zelf ook niet bezig met hulp met oudere kinderen, dus heb je daar 'persoonlijk' ook geen last van. Ik zou mijn zus dus wel feliciteren, zij hadden een kinderwens en zij is nu zwanger, dus waarschijnlijk zijn zij dolgelukkig. Daar feliciteer je ze mee, met hun geluk. Verder zou ik wel een gesprek met haar voeren. Er zijn genoeg plekken waar ze begeleiding en hulp kunnen krijgen mbt de opvoeding. In de vorm van adviezen hoe zij hun eigen kinderen kunnen opvoeden. Hoe ziet de hulp van grootouders eruit? Passen zij op als ouders werken, of ook als ouders thuis zijn? Zij moeten zelf hun grens trekken en aangeven wat ze wel en niet willen en kunnen. Ik denk dat ze vooral heel duidelijk moeten zijn en zich niet laten intimideren door hun eigen kinderen.
Hoe is je band met je zus? Was die altijd goed? Kunnen jullie goed communiceren? Als het contact oppervlakkig is zou ik geen kaartje sturen want je staat er niet geheel achter. Ik zou wel proberen om nog eens een gesprek aan te gaan met ouders schoonouders, zus en zwager. Dit kan natuurlijk niet. Als ze de kinderen niet aan kunnen in gedrag is een pedagoog misschien een oplossing. Als het zou zijn dat het een gevaarlijke en negatieve houding aanneemt tov de kinderen, daar worden de kinderen niet beter van en lijkt het meer; wel de lusten niet de lasten. Als het daadwerkelijk tot jeugdzorg komt is dit ook in het nadeel van de opa's en oma's. Met alle gevolgen nadien. Nu dit nog niet het geval is zou ik alles uit de kast trekken om professionele hulp in te schakelen.
De situatie is heel complex, nog erger dan dit in ieder geval. Ik kan alleen niet alles op schrijven, want mijn zus zit ook op het forum. Ik kan dus niet in gaan op specifieke details, want dan herkent zij het verhaal. Nee oppassen zit er niet meer in voor mij. Dit omdat zij altijd commentaar heb op wat ik doe en zeg. Ik doe het nooit goed. De band met de oudste werd ook te hecht en daar kon zij niet tegen. Helaas kan ik dit ook niet specificeren, want ook dan zou er weleens herkenning op kunnen treden!
Met mijn ouders heb ik een goed gesprek gehad en ook tegen hun gezegd dat zij assertiever moeten worden. Daar zijn ze het wel mee eens, maar ik merk dat ze het erg moeilijk vinden. De band tussen mij en mijn zus is slecht, al doen we allebei ons best om er het beste van te maken. We zijn echt totaal verschillend! Zij ziet alles als een aanval, ook wanneer je gewoon een complimentje geeft, gaat zij in de verdediging.
Je zus gaat dit verhaal toch wel herkennen.... Tenminste volgens mij weet je heel snel wanneer een verhaal over jezelf gaat...Vind je dat niet een beetje onhandig? Verder is mijn mening al door anderen hierboven gegeven....
Ik vind dat je wel blij kunt zijn voor je zus en dat opa en oma zelf hun grens moeten trekken. Ze gebruikt emotionele chantage en daar moeten ze niet intrappen. Vervelend voor jouw ouders, absoluut, maar dat is niet jouw probleem. Ze zullen toch echt zelf een keer nee moeten zeggen.
Het kan zijn dat zij het verhaal herkent, maar heb héél véél details weggelaten. Daarbij weet ik niet helemaal zeker of zij op dit forum actief is, dat denk ik. Maar goed, ik snap je punt! Het is inderdaad een probleem van de opa's en oma's als je kijkt naar het oppassen. Ik ben niet blij met haar derde zwangerschap, omdat bijvoorbeeld het oppassen (dumpen) voor mij aangeeft dat zij het zelf niet aan kan. Hoe moet het dan straks met het derde kindje? Zij neemt zelf nergens de verantwoordelijkheid voor, want alles ligt altijd buiten haar zelf. Als er iets niet goed gaat, dan kunnen zij daar niks aan doen. Daarom houd ik mijn hart vast bij een derde kindje.
Ik zou ze gewoon feliciteren, hun zijn er blij me. Je hoeft er niets bij te zeggen toch? Verder zou ik je ouders in de gaten houden en hun weerbaarder maken. Zie je dat na de geboorte van de kleine ze toch hun gaat overbelasten dan zou ik wel eens gesprek aangaan. Want haar gezin is haar zorg maar jullie ouders die deel je!
Het lijkt mij dat je zus verantwoordelijk is voor haar eigen leven en voor de manier waarop zij haar kinderen opvoedt. Jouw ouders zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven en hoe zij dit invullen. Als zij het oppassen te zwaar vinden, is het toch echt aan hen op dit aan te geven en voor zichzelf op te komen. Ik snap dat je het niet makkelijk vindt om het aan te moeten zien, maar het is echt niet aan jou er verder iets mee te doen. Wees blij voor je zus, voor haar is een derde kind een wens die waarheid wordt. Niet meer en niet minder. Zo zie ik het.