mijn zoon van twee is zo gevoelig

Ik heb ook zo'n gevoelige zoon. Als hij iets doet dat niet mag, en ik geef hem (voorzichtig, want echt boos worden durf ik al niet meer) een standje, dan is het meteen brullen geblazen en roept hij heel verdrietig: mama niet boos zijn!

Hij gaat wel al sinds zijn babytijd naar het kinderdagverblijf, dus hij zou inmiddels het een en ander gewend moeten zijn. Maar toch laat hij zich nog wel de kaas van het brood eten daar. Hij heeft het er echter wel naar zijn zin en zoekt vooral de rustige kindjes op.

Ik zou hem wel zoveel mogelijk met andere kinderen laten spelen, en hem zelfvertrouwen geven door hem veel zelf te laten doen (zelf schoenen en jas uitdoen, etc. en dan flink prijzen). Ik breng mijn zoon ook vaak bewust in situaties die hij een beetje eng vindt (ballorig, zwembad, waar veel andere kinderen zijn, drukke verjaardag), waar hij de boel kan verkennen in de wetenschap dat ik vlakbij ben. Ik zit dan bijv. eerst een tijdje met hem in de ballenbak, en daarna zeg ik dan dat hij alleen moet gaan.
Zo langzamerhand durft hij steeds meer, en wordt hij ook mondiger.
Hij zal waarschijnlijk nooit een haantje de voorste worden, maar dat hoeft ook niet. Bescheiden mensen moeten er ook zijn

 

O ja, en over dat rot doen onderling...dat gebeurt overal waar je zelf niet bij bent. Ik vind dat ook altijd een vreselijk idee, maar mijn vriend zegt dat hij het beter nu al kan ondergaan dan wanneer hij pas op school zit.
Maar het blijft inderdaad een rot idee dat je er dan niet kan zijn om hem te beschermen.

 

Hier ook zo'n jochie dat met 2 jaar niet zoveel kon hebben. Door andere kindjes was hij snel uit het veld geslagen (ze keken, en hij gaf het speelgoed al af), en als iemand strenger sprak dook hij gelijk bij ons.

Hier heeft vooral tijd, en de spraakontwikkeling geholpen. En nu met 4, en net begonnen op de basisschool is er niks meer van die onzekerheid over. Op de eerste dag stak hij gelijk zijn vinger op, en als een kindje wat irritant doet, dan zegt hij er wat van.

Wat we gedaan hebben? Eigenlijk niet zoveel geks. 2 keer per week KDV, waar ze redelijk goed waren in het begeleiden van conflicten. Bij de kleinsten (1-2 jarigen) begeleiden ze problemen. Dus de "dader" sorry laten zaggen, en het "slachtoffer" juist voordoen dat je daarvoor al "nee, dat wil ik niet" moet zeggen. Ze waren daar erg alert op.
Dat heb ik ook wel gedaan in de speeltuin hier. En ik ging elke week een ochtend koffiedrinken met andere moeders, waar ik hem dus zag spelen met andere kinderen, en dus ook kon helpen.
Als een kind wat afpakt, zeg ik dat hij het terug moet vragen, en anders terugpakken. Maar ik zal het niet van het kindje terugpakken. Dat was zijn keus. Of terugpakken, of iets anders zoeken.

Troosten deed ik wel, maar wel met de opmerking dat hij eventjes bij me mocht zitten, en daarna weer moest gaan spelen. En dan na een minuutje (of een paar) weer aanmoedigen om verder te spelen.

 

Het huilen als iemand (een beetje) boos wordt herken ik totaal niet. Maar wel dat ze redelijk uit het veld geslagen kan zijn van andere kindjes die gewoon gemeen zijn.
Duwen zonder reden ofzo. Ze laat zich niet zomaar iets afpakken, maar als het erg druk/ruzie-achtig wordt, blijft ze wel op een afstandje. Bijvoorbeeld op de glijbaan, als er opeens een storm kinderen aankomen, dan laat ze ze voor.
Ze is niet helemaal consequent hierin, want vaak genoeg kan ze echt heel goed van zich afbijten (vooral met haar mond - gillen, praten), maar soms is ze dus wat overweldigd ofzo.

Tja, wat doe ik eraan. Ze gaat naar de psz en dat vindt ze geweldig. Als ik zie dat ze niet goed van zich afbijt, dan geef ik haar wel een suggestie.

 

ik zou vaak naar een speeltuin gaan, en dan niet bij elk conflict met een ander (even groot) kindje, voor hem opkomen. Dan leert ie het ook niet zelf.

Mijn dochters heeben laatst ook een fase gehad dat ze in huilen uitbarsten als iemand maar Nee tegen ze zei. Maar hier was dat echt een fase, en ging snel over.

 

Ik zou proberen om op het moment dat hij huilt niet alleen te troosten maar ook om te praten.
zo van. ik snap dat je nu verdrietig bent. maar mama/papa/opa/oma etc willen niet dat je je pijn doet. of je mag tekenen zoals je wilt hoor. maar als je het zo doet dan gaat het misschien iets makkelijker.

echter als hij zo gevoelig is. zou ik hem vooral proberen goed zelfverzekerd te maken. pen grip en dat soort dingen zijn nu nog niet zo belangrijk. plezier in tekenen wel. dus lekker laten doen dan.
maar goed. op de bank springen kan natuurlijk nooit dus dan wel een kleine correctie.
misschien een spelletje van maken.
ik denk dat als hij zelfverzekerder is dat hij dan de correcties ook wat makkelijker kan aanvaarden.

dus al met al choose your battles right

verder zijn het tips. maar je kereltje is nu eenmaal gevoelig. dus het zal niet altijd kunnen/ helpen.
maar het gaat wel een keer over

(hier ook een zoon die er redelijk wat van had)

 

ik denk dat het een combie is van een fase en verwarring. dat voorbeeld met het potlood bijv. waarom zou hij dat in zijn andere hand moeten nemen, omdat zijn papa dat "beter" vind. kinderen tot ongeveer 6 jaar zijn tweehandig.daarna ontwikkelen ze een voorkeur. of dat nu links of rechts is dat kun je als ouder niet sturen. het is dus zinloos hier steeds iets van te zeggen. hij raakt alleen verward. bovendien is het erg goed om voor de fijne moteriek zowel je linker als rechterhand (en voet) te trainen.

ik denk dat je hem ook niet echt kunt veranderen in dat hij zo gevoelig is. ik heb hier ook 2 kinderen met die eigenschap en zie dat niet perse als iets negatiefs.het brengt namelijk ook heel mooie kanten met zich mee. ze kunnen zo blij zijn met iets kleins. genieten van een liedje op de radio en echt meedansen en er helemaal in opgaan.

je zou hem meer met kindjes kunnen laten spelen zodat hij veel kan oefenen in dit soort dingen.hoe je omgaat met nare dingen en conflikten, met kindjes die iets van je afpakken.dan kun je hem begeleiden in hoe je dat oplost, maar het niet voor hem oplossen. maar qua karakter kun je hem niet echt veranderen.

het huilen om nee dat gaat wel weer over hoor, dat zijn vaak fases, in combie met eenkennigheid vaak. niet teveel aandacht aan besteden. en zoals gezegd dingen die er niet toe doen blijf daar niet op hameren. zoals met dat potlood. zelfs al zou hij uiteindelijk links worden is dat nog niet het einde van de wereld.

als je straks een beetje verder bent krijg je het huilen om dingen. daar staat een leuk topic van op dit moment. over dat jongetje wat huilt omdat hij een gat in zijn plakje kaas heeft gebeten.

mijn zoon bijv huilt als de bal van po kwijt is. ookal weet hij dat hij weer terug komt. of omdat in het voorleesboek teigertje op zijn kop in een boom hangt er er bijna uit valt. te pas en te onpas begint hij hierover. dat zijn allemaal volkomen normale ontwikkelingen die er allemaal bijhoren. het is een begin van het ontwikkelen van een fantasie en het meer begrip krijgen van de taal.

 

Mijn zoontje is / was ook altijd behoorlijk gevoelig, maar ik merk dat hij wat weerbaarder wordt, nu hij wat ouder wordt.... Hij bijt meer van zich af tegen andere kindjes, heeft meer 'zijn bekkie bij zich' . Ik weet niet zo goed waardoor het komt, misschien wel om de simpele reden dat hij ouder wordt ......

Er staan echt wel wat goede tips tussen alle reacties. Succes !

 

Ik zag vandaag voor het eerst hoe mijn zoon een ander kindje opzij duwde toen die (per ongelukg) tegen hem opbotste Het klinkt heel lullig, maar stiekem was ik supertrots dat hij zo van zich afbeet Het liefst had ik hem toegejuicht: goed zo jochie, pak ze! Maar dat doe je dan ook weer niet he

 

@ Mikki, misschien niet zo heel erg opvoedkundig maar ik heb mijn zoontje echt wel eens aangemoedigd om van zich af te bijten ( niet letterlijk hé ? ). Zo van 'dat heb je goed gedaan, jongen' ...
Van zich af slaan is wel een uiterste maar hij hoeft niet over zich heen te laten lopen ( wat dus wel altijd gebeurde ).

 

Tsja... ik kan mij ook een gesprekje in de auto herinneren, toen ik hem ophaalde van het kdv, waarin ik hem inprentte dat hij 'die en die' gewoon terug moest slaan Heel onverantwoord ja... maar ik ben zelf mijn hele middelbare schooltijd gepest, en reageerde daar altijd timide en teruggetrokken op. Achteraf denk ik: had ik er maar gewoon eens eentje voor zijn b*k geslagen, dan was het waarschijnlijk meteen over geweest.
Ik zal mijn kind nooit stimuleren om zomaar te gaan slaan...maar wel uit zelfbescherming