ik durf er eigenlijk niet echt over te praten met bekenden, bang dat ze dan echt weggaat..ik hou zielsveel van haar en de kleine en ik had dit ook nooit verwacht. we hadden alles goed van tevoren besproken, ook over de nachten en dergelijke, maar dit had ik ook nooit verwacht ik ga bijna denken dat het probleem dieper zit of kan dit echt veroorzaakt worden door postnatale depressie?
jeetje wat een moeilijk situatie. 1 ding is zeker ze zit behoorlijk met zichzelf in de knoop. Wil zo te lezen graag wat doen , maar dan wel samen met jou want anders moet ze alleen voor de kleine zorgen.Dus voelt ze zich waarschijnlijk opgesloten, maar inderdaad als jij alles regelt verder en ook werkt heb jij niet alle puf om elke keer wat te ondernemen, heel logisch.. Maar ik denk niet dat ze dat inziet op het moment. Ik denk dat je in dit geval niet anders kan als een bekende (of huisarts) erbij halen. Dat wil ze wel niet maar op deze manier gaat de bom ook barsten op een gegeven moment..bij jou en trek je het zo gewoon niet meer. dus eigenlijk is dit geen kwestie van wat zij wil, dat weet ze zelf ook niet denk ik, maar wat er nu echt moet gaan gebeuren voordat jullie relatie er aan onderdoor gaat. Ik zou ook inderdaad even met haar proberen te praten over dat ze dan wel weg gaat, dan moet ze het ook aleen doen, hoe heeft ze zich dat dan voorgesteld.. Waarchijnlijk heft ze daar niet over na gedacht of gaat ze zeggen dan helpt mijn moeder, zus, vriendin enz. ik zou degen die zij zegt benaderen met het probleem. Grote kans dat ze deze persoon het meeste vertrouwt.
bedankt allemaal voor de tips! lucht wel enigszins op ik zat ook al te denken of ik haar niet voor een voldongen feit moet stellen. zo iets van, wat vind je belangrijker onze relatie (met elkaar en de kleine) en het probleem proberen op te lossen of te blijven hangen in de huidige situatie (waaraan ik tenonder ga emotioneel en lichamelijk)
Precies, dat laatste lijkt mij een goede, zo kan het ook niet doorgaan.. Een postnatale depressie kan voor een hoop ellende zorgen, er is hier ook een topic over. Als ze dat heeft heeft ze echt hulp nodig.
ze is alleen een binnenvetter en accepteert vaak (nooit) geen hulp ik vind het echt lastig ik snap waar het vandaan komt, puur uit de onzekerheid en angst daarom kan ik het nog enigszins accepteren, maar het wordt wel steeds lastiger
ik ga een erg confonterend en beschamend boekje open doen, maar misschien heb je er iets aan. Zoals ik al gezegd had herken ik hier heel veel van, omdat ik in dezelfde situatie als je vriendin heb gezeten. ik heb ook wel eens gedreigd met weg gaan van mijn man, als ik mijn 'zin' niet kreeg. mss moet ik gewoon zin zeggen zonder aanhalingstekens. ik vond het ook doodeng om de kleine op bed te leggen, was bang dat hij zou huilen of iets dergelijks, was bekaf en wilde zelf ook graag slapen en werd daar moe, gefrustreerd en boos van. ik kon mijn man ook lelijk aankijken als hij een keertje langer bleef liggen. toch zou ik noooooooit weg gegaan zijn bij hem, wat had ik dan gemoeten? dan stond ik er echt alleen voor en moest ik de kleine sowieso alleen verzorgen. mss eens een nachtje naar mijn moeder, maar weg gaan? nee! ik bleef in die tijd misschien om de verkeerde reden, angst, maar ik bleef. en we hebben een lange en moeilijke periode gehad waarin we weer ontdekt hebben dat we heel erg veel van elkaar houden en dat wij er ook zijn, niet alleen een papa en mama. het zorgen voor de kleine ging bij mij steeds beter, maar voornamelijk doordat ik moest. mijn man treedt op in een band en dus was hij gewoon regelmatig weg 's avonds en 's nachts. en dat werkte zeer goe. in het begin dood eng en reden voor veel ruzies, maar later erg goed voor mijn ego, ik kon het zelf! ik voelde me verantwoordelijk en opeens ook veel meer mama en volwassen. nu met de tweede bevalling en dus weer een zo klein voel ik het wel weer een beetje op komen, maar omdat ik het nu nog veel eerder alleen moest door optredens van mijn man, was ik er sneller overheen. ik sta regelmatig versteld van mezelf hoe makkelijk 2 kindjes me nu af gaan, terwijl ik mijn man ook echt nog regelmatig om hulp vraag, ook 's nachts. ik weet dat het voor 95% voor de vrouwen iets heel normaals is, maar voor sommigen niet en dat is moeilijk. het wordt echter nog veel moeilijker als je er volledig aan toegeeft. er tegen vechten heeft geen zin, je zal het deels moeten accepteren, maar je moet je vriendin zover zien te krijgen dat zij het niet meer volledig accepteert en dat zal in het begin moeilijk zijn en waarschijnlijk ook met grote ruzies gepaard gaan.
Probleemanalyse: - waarvoor is ze nu bang? Dat ze het kind laat vallen? Dat de luiers niet op tijd worden verschoond? Wil je vrouw niet juist alles te perfect doen? Ze mag best foutjes maken hoor. Dat hoort er helemaal bij. Perfectionisme en een baby gaan niet samen. En ja, als kersverse moeder wordt je de eerste maanden nu eenmaal een beetje een kluizenaar. Verzorgen, voeden en weinig slapen, het hoort er allemaal bij. Als het kind eenmaal in een ritme komt, dan gaat het vanzelf beter en kan ze ook eens een avondje weg. Probleemoplossing: - doe de dingen omstebeurt. Heb het idee dat de verzorging volledig op jouw schouders leunt nu en dat kan uiteraard niet de bedoeling zijn. - praten, praten, praten desnoods met psychologische hulp. Zoek uit wat nu precies de angsten zijn etc. Hier heeft mijn man ook wel eens op de bank geslapen omdat hij het echt druk had met z'n werk. Maar nu zit ons kind in een bepaald ritme en nu gaat alles veel beter. Ik kom ook weer eens buiten. En laat haar vooral afspreken met andere jonge moeders. Bij het babyzwemmen ofzo. Maar als het echt een depressie is, dan moet ze echt zo snel mogelijk hulp zoeken hoor. Mijn vk. zei dat de mannen dan de vrouw maar moeten dwingen om hulp te zoeken. Want een depressieve moeder heeft ook veel uitwerking op het kind.
wat nu te doen? partner ligt nog op bed en heeft geen zin om te praten...zal ik naar huis gaan of even laten rusten
Denk je dat ze je kleine geen eten geeft? Dan zou ik haar ouders bellen, ik zou niet naar huis gaan want dan doet ze het misschien morgen weer...
Zolang jij voor haar klaar staat wanneer het haar uitkomt, put je jezelf helemaal uit. Ik snap dat het moeilijk is. Maar laat haar even aanmodderen. Dan leert ze het alleen te doen. Groetjes Lotte
Zolang de kleine goed wordt verzorgd, zou ik niet teveel aan dat soort dingen toegeven.. Als ze steeds maar hulp krijgt, dan ziet ze nooit in dat ZIJ een probleem heeft. Dan blijft ze maar aanmodderen ipv het echte diepliggende probleem op te lossen. Praten kon ik ook niet goed met mijn vriend hij begreep er niks van.. Dan stond ik weer eens huilend mijn kind naar bed te brengen, alleen omdat ik "doodsbang" was dat hij ging huilen. Dat was zo raar, maar op dat moment wel mijn wereld. Een wereld die mijn vriend niet kon begrijpen. Ik heb dus ook zelf iemand moeten vinden die dat wel kon. Of in ieder geval de brug slaan tussen de echte wereld, en mijn doembeelden. Maar ik begrijp wel dat het voor jou heel belastend is. Niet alleen de zorg voor jullie baby. Maar ook de zorgen voor je vrouw. Dat komt dubbel aan. Misschien kun jij eens alleen langs de huisarts. Even met iemand praten die niet direct een band met haar heeft (zoals ouders/vrienden). Gewoon even je gal spuwen, en misschien nog wat tips/verwijzingen.
Kan je wel nog goed inschatten wat er door haar heen gaat? Hoe ze zich echt voelt? Als het een depressie of nog erger psychose is kan het heel erg uit de hand lopen. Ik heb een zwangerschapsdepressie/psychose gehad en heb op een brug gestaan op de 5e dag na de geboorte van mijn dochter. Ik zou gewoon hulp inschakelen ook al wilt zij het niet, misschien is ze wel niet meer in staat om helder te denken.
Ron wat een verhaal... Ik heb zo met jullie te doen, ik hoop dat jullie er samen uitkomen. En mag ik mijn complimentenaan je geven, je bent echt een liefhebbende echtgenoot/partner en papa! Wel zou ik zoals hier boven beschreven eens alleen naar de huisarts gaan, al is het maar even om je ei kwijt te kunnen. De huisarts heeft een beroepsgeheim, je partner hoeft het dus niet te weten... Veel liefs, Fairy11
dank jullie wel allemaal. we hadden weer een ruzie eergisteren tot half 4 's nachts, deze keer over het feit dat ze liever niet heeft dat de kleine naar mijn ouders gaat omdat die een kat hebben enz ze stond al weer met haar en de kleine haar kleren klaar, maar ik heb mijn pootje stijf gehouden gisteren gaf ze toe dat mijn ouders mogen oppassen (onder voorwaarden). de voorwaarden vind ik zelf ook nog niet echt realistisch maar ja. vanochtend belde ze me dat de kleine te vroeg kwam en dat ik de ochtendvoedingen maar moest doen omdat ze het anders niet trok. toen heb ik aangegeven dat ze dat kon bekijken misschien is het wel een goed idee dat ik zelf eens naar de huisarts ga ik had haar ouders gesproken en die gooien het op de kraamtijd en nemen mij niet serieus voor mijn gevoel. en mijn ouders wil ik nu liever niet zeggen wat haar nog meer dwars zit, dat voelt voor mij als een steek in de rug bij hun
Hoi Ron! Wat lijkt me dit zwaar voor jou. Je bent hartstikke goed bezig door haar zo te steunen, maar denk ook aan jezelf hoor! Jij moet op je werk ook fatsoenlijk kunnen functioneren. Slaaptekort hoort er nou eenmaal bij, maar wat er van jou gevraagd wordt, is niet te doen. Naast alle eerdere adviezen om hulp in te schakelen van de huisrarts is het misschien een idee om een soort limiet met haar af te spreken. Jij doet bijvoorbeeld nog 2 avonden en nachten de verzorging en zij gaat dan op tijd naar bed. Ze heeft dan even de mogelijkheid om bij te tanken en ziet alles dan misschien weer wat zonniger in. Daarna gaat zij een nacht voor de kleine zorgen. En dan ga jij dus belachelijk vroeg naar bed! Hopelijk zal ze dan zien dat ze het zelf kan en durft ze het daarna vaker zelf aan. Heeft ze niet een goeie vriendin die eens een nachtje bij jullie kan komen slapen zodat ze een back-up heeft? Jij moet namelijk ook ergens je energie vandaan halen, anders kun je haar straks niet meer steunen omdat je helemaal op bent. Zet hem op! Ik hoop dat jullie eruit komen.
ik heb je verhaal door gelezen ,maar denk echt dat jullie dit niet alleen gaan redden . Dit is niet goed voor jullie relatie niet en zeker niet voor de kleine . Verder sluit ik me aan bij de rest van de adviezen wat ze je hier al hebben gegeven
Ik houd dit topic al een paar dagen in de gaten en vind het erg knap van je dat je dit al 4 weken vol houd! Maar.. Het wordt tijd dat je je vrouw voor een keuze steld. Zij zorgt overdag en s'nachts voor de kleine en jij s'avonds.. en jij kan dan op normale tijd naar bed en zij doet dan de laten voeding.. Zo niet.. Dan wordt er hulp gezocht dmv de huisarts/psycholoog. Misschien kan de vk nog iets voor jullie betekenen? Jij houd dit niet vol, en je kindje wordt hier de dupe van! Heel veel succes met wat je gaat doen..