Ron, wat ben jij een lieverd! Je doet zó je best - ondanks dat je partner bijna alles aandraagt om het jou moeilijk te maken. Praten praten praten...vrouwen hebben veel baat bij eindeloze herhalende gesprekken. Al vertelt ze tig keer hetzelfde, lekker laten vertellen. Het lucht vaak op. Ik heb ooit in een vroegere relatie (geen kids in het spel) ook veel gedreigd met weggaan. En dat deed ik niet omdat ik weg wílde, ik deed het omdat ik wou dat hij me tegenhield. Deed die dat niet dan liep ik inderdaad weg met in mijn achterhoofd "die komt me wel achterna". Deed ie dat niet dan was ik kwaad en verdrietig en merkte ik toen pas dat ik het mezelf wel heel lastig gemaakt had. Het was een schreeuw om aandacht. Dat zij nu constant meer dingen van je vraagt en dreigt met weggaan klinkt ook als een schreeuw om aandacht. Het lijkt me niet geheel onverstandig om hulp te zoeken. Ga eerst een keer zelf met de huisarts praten en leg de situatie voor. Kijk wat voor advies je meekrijgt. Belangrijk is ook dat je in ieder geval aan blijft geven (bijvoorbeeld op een moment van ruzie) dat je zielsveel van haar houdt, en van jullie kleine en dat je met zijn drieën door wilt (blijven) gaan. Ze heeft bevestiging nodig....
ok wat ik nu ga zeggen schiet misschien bij een hoop vrouwen in het verkeerde keelgat (sorry dames bedoel dit niet lelijk) Maar ik herken er wel het eea in van mezelf, hoe ik was toen mijn vriend weer moest werken na de geboorte van ons 1e kindje. Wat bij mij heeft geholpen, althans geholpen.. wat bij mij echt de ogen heeft geopend waren de soms harde opmerkingen van mijn vriend (toegegeven eerst waren ze subtiel maar nadat ik me als een terror-bitch had gedragen kon hij niet anders als hard tegen me zijn) Als ik bijvoorbeeld weer heel erg onredelijk over iets stoms/kleins was kreeg ik de opmerking van hem: "schat, je hebt helemaal gelijk" en daar bleef het bij! Dus als ik er weer over wou beginnen kreeg ik wederom te horen: "schatje, ik heb je toch al gelijk gegeven? wat wil je nog meer horen dan?" Nou uitgel*ld was ik en gedwongen over me eigen gedrag te gaan nadenken. Een keer heb ik het zo bont gemaakt door te zeggen dat ik soms het gevoel had dat ik beter me spullen kon pakken en weg kon gaan met de kleine.... Nou dat heb ik geweten! Enige wat mijn lief zei: "schatje, ik hou genoeg van je om je te laten gaan, dus als dit is wat jij wilt dan help ik je met de spullen inpakken" Was door deze opmerking verschrikkelijk geschrokken, heb vervolgens gejankt en gebruld "Je houdt niet meer van me anders zeg je dit niet" Toen confronteerde hij mij met mijn eigen uitspraken en dwong me dit keer te luisteren... Heb me nog nooit zo erg geschaamd als toen, maar was voor mij absoluut een eye-opener! Inmiddels ruim 1,5 jr verder weet ik dat ik alleen de hele wereld aankan! Maar daarvoor moest mijn liefje me toch echt met me neus op de feiten drukken! Nu zeg ik niet dat jij dit ook moet doen... maar in mijn geval heeft het zeker geholpen! succes!
ik heb me gisterenavond bewust niet tot precaire discussies laten verleiden, ik was daartoe even emotioneel niet in staat. ze wil zaterdag weg met zijn 2-tjes en de kleine bij haar ouders laten en ik wil met de kleine naar mijn ouders, daar praten we vanavond wel weer over. ik wil namelijk niet kiezen en voor mijn gevoel word ik daartoe min of meer gedwongen. Wat dat betreft zie ik wel op tegen vanavond op zich ging het gisteren en eergisteren beter. ik blijf op tot de laatste voeding, verschoon de kleine en maak de fles en laat haar de fles geven (en laat ze me wakkermaken om hem in bed te leggen). Nu had ie alleen krampjes en raakte vrouwlief zelf ook gestresst daarvan (dat de kleine pijn heeft). Dus ik heb gezegd dat ze dan rustig moet blijven zodat de kleine mogelijk ook iets rustiger wordt. al met al werd het dus toch een latertje, maar ik had er wel een beter gevoel bij heb wel veel aan jullie tips ik had ook al gezegd tegen haar toen ze dreigde met weggaan dat ik dat geen oplossing vond en dat ik met zijn 3-tjes oud wilde worden. het is volgens mij namelijk ook een schreeuw van aandacht, dan zoekt ze de bevestiging omdat ze zo onzeker is over zichzelf. mocht ze het weer doen zal ik misschien kvptj's raad opvolgen
Ik heb het allemaal gelezen en dit gaat zo echt niet langer... Je moet echt actie gaan ondernemen want ik heb het idee dat jullie hier niet uitkomen. Je partner is helemaal van slag, dat is wel duidelijk. De eerste stap is inderdaad contact op te nemen met je huisarts en met hem te praten (in eerste instantie zonder je partner). Mogelijk kan hij/zij meer voor jullie betekenen. Ze moet echt gedwongen worden om hierover eens goed te praten. Het moet haar duidelijk worden dat haar angsten niet reeel zijn en dat jullie dit samen doen. Haar ogen moeten echt geopend worden... Ik heb nu sterk het idee dat jullie een beetje aanmodderen en dat er dus geen vooruitgang in zit.
het weekend begon leuk, maar eindigde vanaf zaterdagavond in een deceptie. de rest van het weekend was weer klote.. gisterenavond heb ik bijna heel mijn hart uitgestort met wat ik voelde, dat ik kapot ging en dat ik bijna zelf al naar een psycholoog moest. Ze is erg geschrokken, klapte eigenlijk een beetje dicht en toen ik vroeg wat zij nu voelde zei ze dat ze het even moest laten bezinken allemaal. in bed zei ze nog van: dat je nog mij me bent... toen gingen we slapen, dus ik ben benieuwd hoe het vanavond wordt opgepakt
Hopelijk was jouw uitbarsting inderdaad een eye-opener voor haar. Nu even doorpakken he! Succes vanavond.
Hoi Ron, Ik lees dit topic net pas en wil je heel veel sterkte wensen. Ik heb niet alles gelezen, maar krijg toch sterk het idee dat je vriendin een post-natale depressie heeft. Het lijkt me erg zwaar voor jou. Misschien kan je inderdaad maar beter naar de huisarts gaan en overleggen, ook voor jezelf. Ik wil nog even zeggen dat je het geweldig doet. Als ik het zo lees ben je een vader en een partner uit duizenden. Dat mag ook wel even gezegd worden!
Ron, fijn dat jou gevoelens nou ook gewoon op tafel liggen. Dat weet ze ook dat ze niet haar probleem zomaar op jou kan afschuiven.. Verder hoop ik dat jullie snel een beetje ritme en balans krijgen thuis. Eventueel met wat hulp van buitenaf!
hoihoi, het heeft enorm opgelucht dat ik bijna alles heb gezegd. Gisteren was het wel zo dat ik rond half 12 naar bed wilde en zei van. wat doen doen: de kleine verschonen / fles geven en naar bed of doe jij dat over een uurtje (de eigenlijke tijd) en toen wilde ze het liefst dat ik op bleef. Dus ik heb gezegd. dan is het dus nu, ik ga niet opblijven en dat ik niet voor niets mijn hart heb uitgestort afgelopen maandag. daarna was ze weer muisstil en heeft amper wat gezegd.. ik zit alleen nog ontzettend in mijn maag met het feit dat ze het liefst niet heeft dat de kleine naar mijn ouders gaat. dat doet erg pijn
Mijn schoonvader en zijn vriendin heb ik ook geen klik mee, en ze hebben een kat. Ik moet eerlijk zeggen dat ik Sterre daar ook niet graag laat, maar dat komt ook omdat zij zelf geen kinderen heeft en omdat dat huis zo vreselijk smerig is. Ik zit er zelf ook niet graag dus ik laat sterre daar niet achter. Mijn man is het met me eens gelukkig. Wat denkt ze dat er gebeurd, als jullie duidelijk zeggen dat de kat nooit met de baby op 1 kamer mag blijven zonder toezicht, kan er weinig gebeuren denk ik. Maar goed, kleine stapjes nemen, ik heb mijn kleine ook nog maar 1 uurtje bij mn vader gelaten toen mn moeder en ik even naar het winkelcentrum gingen. Het liefst neem ik haar gewoon altijd mee haha Hopelijk wordt het bij mij deze week wat minder, dat gevoel, want dinsdag moet ze voor het eerst 8,5 uur naar de opvang. Vreselijk. Werkt jouw vriendin ook? Misschien dat als ze weer gaat werken dat het allemaal weer beter gaat. Dan voel je je minder opgesloten thuis zeg maar.
mijn ouders letten heel goed op en zullen echt de kleine niet alleen laten met de kat mijn partner werkt, alleen nu zwangerschapsverlof en dan gaat de kleine ook 1 dag naar mijn ouders...en daar ziet ze dus al tegenop. voor mijn gevoel kunnen mijn ouders nu niets meer goed doen in haar ogen en dat steekt
Dat begrijp ik.. Maar wel goed dat de kleine daar ook een dag naartoe gaat, als ze ziet dat het goed gaat draait ze vast bij. Vergeet niet dat het lastig is om de kleine uit handen te geven, eerst heb je zo'n baby 9 maanden bij je, en doe je alles om het goed te laten groeien, dan wordt het geboren en kan iedereen er aan zitten, en dan moet je daarna je kleine ook nog eens hele dagen aan een ander toevertrouwen, terwijl je eigenlijk vindt dat alleen jij en de vader het beste voor de kleine kunnen zorgen. Ik denk dat alle moeders dat hebben, maar de een meer dan de ander. Ik zou gewoon luisteren als ze daarover begint, en rustig de zorgen weg praten, niet gelijk van "wat een onzin", want dan voelt ze zich onbegrepen. Moeilijk he, maar wel goed dat jij nu wat meer je gevoelens laat zien aan haar, ik denk dat het langzaamaan wel weer goed komt.
Hey Ron, Misschien een idee om eerst rust reinheid en regelmaat in je eigen gezin / relatie te krijgen... En dan pas de volgende stap te nemen door jou ouders bv een dag bij jullie te laten zijn (meedraaien in je gezin). Misschien ziet je vrouw dan ook wel in dat jou ouders goed hun best doen, je vrouw kan wat dingen voordoen enz. Wie weet voelt je vrouw zich dan rustiger en zekerder als ze jullie kindje bij je ouders brengt. Maar begin niet gelijk met de volgende stap....Bouw het geleidelijk op. Ron, ik bedoel dit als advies / tips, je mag helemaal zelf weten wat je ermee doet. Zolang jij en je vrouw zich er maar goed bij voelen. Enne ga zo door Ron, ik vind het al knap dat je je verhaal op dit forum durft te schrijven en advies probeert in te winnen. De drempel is dan ook weer een beetje lager om de volgende stap te nemen voor jezelf, de huisarts. Sterkte (En inderdaad zoals eerder geschreven, wat moet jij een lieverd zijn)