thnx, dat was ook mijn gedachte (eerst onze eigen relatie) ik doe expres informatie inwinnen omdat ik het onze relatie waard vind en ik ook amper weet wat meer te doen. Ik heb het er wel echt moeilijk mee, zo is ze nu weer depri om iets sinds gisteren wat ze niet tegen me wil zeggen. ik had me alles heel anders voorgesteld. Het gros van de tijd zit ik met een knoop in mijn maag en voel ik mij zelf erg neerslachtig (zonder dat iemand het gelukkig merkt). Ik maak me zoveel zorgen om alles en iedereen. nu heb ik ook het gevoel dat ik liever een potje jank dan dat ik wil werken ofzo, maar ja ze moet ook zelf willen aangeven wat er is. Het knaagt ontzettend aan me.
Als ik het zo hoor, dat klinkt ze toch wel wat mentaal instabiel.. Ik zou nu nog niet teveel gaan pushen dat je kleine naar je ouders moet. Ik (en met mij veel vrouwen) hebben toch een andere band met hun eigen ouders, dan hun schoonouders. Bij mijn ouders laat ik mijn zoontje zo achter, bij mijn schoonouders maak ik me veel meer zorgen. En dat is nu, na anderhalf jaar. Maar ik kan me voorstellen dat als je mentaal zo instabiel bent, dat je die zorgen niet kunt relativeren. Probeer het gewoon eerst thuis goed op de rails te hebben, voordat je het probleem nog ingewikkelder maakt
Ron, ga dan lekker even onder de douche / bad / wc de deur op slot... En huil, huil / jank er alles even uit! Even helemaal alleen huilen, het kan opluchten!
ik weet het echt allemaal niet meer. Gisteren heb ik niets anders dan snauwen en grauwen naar me toe gekregen en de hele tijd steken onder water. de ene kant van mijn innerlijk zegt jongen hoe hou je het vol, stop er maar mee. je gevoelens tonen heeft blijkbaar ook geen zin gehad de andere kant zegt kom op hou vol, dat is ook voor de kleine het beste en tot voor de geboorte ging het ook goed. wat altijd onze kracht was, het samen praten en bespreekbaar maken van zaken, is weg (haar ouders horen nog eerder normale dingen dan mij, over wat is er gedaan die dag). en ik heb het gevoel dat ik overal de zwarte piet voor krijg toegeschoven en als een loopjongen wordt beschouwd ik voel me zo verdomde slecht het enige waar ik nog van kan lachen is van die kleine als die in mijn armen ligt en me een onbetaalbare glimlach geeft en een geluidje fabriceert ik weet het echt allemaal niet meer
Maar lieve Ron toch... Ik volg je verhaal ook al een tijdje. Ten eerste wil ik zeggen dat je een schat van een man bent, echt waar! Je doet er alles aan om je relatie te redden en er voor je kind te zijn, super hoor! Volgens mij heeft ze echt een postnatale depressie, alle 'symptomen' komen overeen. Ik denk dat het enige wat jullie nog kan helpen een gesprek met de huisarts is. Of jullie gaan samen, of jij gaat alleen om je verhaal te doen. Het is moeilijk om die stap te zetten, maar het is zo ook niet goed om door te blijven gaan. De huisarts is er ook voor deze situaties. Ik wens je heeeeel veel sterkte.
Ron, bedenk je dat de vrouw die je nu hebt, niet zichzelf is. Zij worstelt ook met wie ze is, wat er nu (opeens) van haar gevraagd wordt. Het is gewoon een zwarte bladzijde die je met de goede hulp om kunt slaan. Maar dat heeft gewoon tijd nodig! Ben je al bij de huisarts geweest?
Dat ben je niet! Ik ben het helemaal met Selmama eens! Even een mooi gedichtje opgezocht, en ik denk dat ik het wel namens iedereen die hier reageert mag schrijven... Iedereen heeft wel van die dagen dat het even niet meer gaat. Dat een plotseling gebeuren de dagen verkleuren laat. Geen oog meer voor de mooie dingen, van binnen voelt het allemaal kil. In zo`n nare periode staat de tijd een beetje stil. We willen jullie laten weten, onze gedachten gaan naar jullie uit. In onze wensen zullen we jullie niet vergeten, we kijken alvast vooruit. En hopen dat het allemaal goed zal gaan voor jullie allemaal! Dan is er weer reden om verder te gaan, voor een nieuw begin met nieuw verhaal.
ik ben nog niet bij de huisarts geweest omdat ik weet dat zij daar nooit heen zal gaan voor hulp en ik haar moeilijk kan dwingen daartoe, ook niet als ik de huisarts vraag om langs te gaan... en ik lucht mijn hart hier ipv bij de huisarts ik ben gewoon ten einde raad
Hoi Ron, Ik begrijp dat je niet naar de huisarts wilt omdat je vrouw dat niet ziet zitten. Maar ik denk dat het erg moeilijk (zo niet onmogelijk) wordt om dit op te lossen zonder professionele hulp. Misschien kan je zelf gewoon een keer langsgaan om het in ieder geval te melden en tips te vragen. Er hoeft dan geen contact te zijn tussen jouw vrouw en de huisarts. Verder vind ik het erg moeilijk om je tips te geven, want ze lijkt inderdaad niet echt voor rede vatbaar. Misschien kan je toch nog een keer (zo nodig elke dag) je hart uitstorten en heel duidelijk aangeven dat dit zo niet langer gaat. En misschien kan je het ook een beetje brengen van dat je haar wilt helpen zodat jullie er samen uitkomen, maar dat dat op deze manier niet gaat. En dat ze toch echt hulp nodig heeft. Nou, heel veel sterkte! Je zit in een erg moeilijke situatie zeg. Heb je trouwens al contact opgenomen met een hulplijn? Misschien kan je bellen naar de vereniging voor mensen met een (postnatale) depressie, als zoiets bestaat? Misschien kunnen zij jou helpen om haar te helpen?
Ron, het lijkt alsof ze jou meesleurt in haar negatieve buien.. Alleen daarvoor kun je al even bij de huisarts langs. Je kunt en mag hier je hart wel luchten, maar de huisarts kan je misschien ook nog andere tips geven. Of adressen van mensen bij jullie in de stad/dorp die kunnen helpen. Ik wilde nog even zeggen dat ik ruim 3 maanden, bijna wekelijks, de psycholoog nodig heb gehad om uit mijn dip te komen. Er is bij mij geen postnatale depressie gediagnostiseerd, omdat de psycholoog het niet nodig vond er dat kaartje aan te hangen. maar zoiets los je niet binnen een weekje op. Het kan best wel een poosje duren voordat ze echt weer zichzelf is. Maar dat is geen reden om het nu op te geven. Niet zolang er nog uitzicht is op verbetering.
klopt, en ik was altijd de positivo in onze relatie (ze is altijd al een beetje een zwartkijker geweest) de stemming/sfeer is alleen om te snijden thuis. Ik durf bijna niets meer te zeggen uit zelfbescherming omdat ik alleen maar snauwen krijg en als ik iets vraag, zeg of doe, doet ze alleen maar pijnlijke opmerkingen maken die mij echt kwetsen als de sfeer alleen al maar iets beter was, zou dat een stuk schelen. zo begon ik van het weekend over een vakantie, maar daar wilde ze op dat moment niet naar kijken en toen ik de boekjes weglegde....zei ze dan blijven we toch thuis. ze was namelijk al bij het reisbureau geweest en ik had wat vragen daarover, maar toen geloofde ik haar weer niet enz
Ron, Volgens mij heb je al alles gedaan wat in je mogelijkheid lag om de situatie te verbeteren of het in elk geval ter sprake te brengen maar het is duidelijk dat je dit niet samen kunt oplossen. Hoe graag je dat ook zou willen. Ik denk echt dat je een streep moet trekken voor je zelf en tegen je zelf zeggen tot hier en niet verder! Het ziet er nu naar uit dat (mocht) dit zo doorgaan dat je dan alleen in de relatie blijft voor jullie kleintje, heel nobel maar niet terecht. Kun je het niet ter sprake brengen bij je schoonouders? Dat je duidelijk maakt dat je je zorgen maakt, dat je het bij wijze van gooit op "zouden jullie misschien een oogje in het zeil willen houden?" Als dit niet tot de mogelijkheden behoort dan kun je niet anders als naar de huisarts stappen... is het niet voor jullie samen dan voor je zelf! Ron, Je hebt echt alles gedaan in jullie "gezinsbelang" je partner wil (of misschien beter kan) daar nu niet aan meewerken. Je kunt niet de last van de hele wereld op je schouders dragen, ga in het belang van jullie kleine en van jezelf denken... heel veel succes! Ik blijf het een kl*te situatie vinden waar je inzit!
Klik hier eens Ron, misschien heb je er wat aan... Het gaat over postnatale depressie bij je partner, hoe ga je daarmee om... Ik heb gezocht voor een forum speciaal voor de partners.... Helaas kon ik die niet zo snel vinden. Wel wil ik je erop wijzen dat het eventueel met medicatie wat milder word. Mijn tip is dan ook om eerst zelf naar de huisarts te gaan met al je zorgen, hoe je ermee omgaat en wat je uiteindelijke doel is. Ron dit gaat echt niet langer zo, lees je eigen berichten eens terug... Ik denk dat je dan wel tot de conclusie komt dat je echt naar de huisarts zou moeten. De huisarts heeft een beroepsgeheim, je vrouw hoeft daar dus niets van te weten, maar zo weet de huisarts wel dat dit in jullie gezin gaande is. Denk ook aan de kleine, als het overgaat in een postnatale psychose dan ben je echt veel verder van huis. Van dichtbij heb ik dat meegemaakt, vrouwen kunnen dan gekke dingen doen. Ik zal je de details besparen! Lieve Ron, net zoals eerder werd vermeld, natuurlijk mag je hier je hart luchten, maar daar blijft het dan ook bij. En natuurlijk willen we je helpen, en dat doen we waar we ook kunnen. Maar probeer alstublieft die drempel over te stappen, hoe moeilijk ook! Als er straks hulp is, en er word iets aan gedaan dan moet jij misschien meer gaan betekenen / zorgen voor je kindje! Lees eens rustig bovenstaande link door en / of google op "postnatale depressie" zodat je meer komt te weten over het ziektebeeld. Misschien kun je dan je vrouw beter helpen omdat je dan begrijpt hoe zij zich nu voelt. Natuurlijk kan ik je niet dwingen, maar wees wel verstandig! Je bent al zo goed bezig! Cijfer jezelf nou niet weg. Straks zit ook jij hele dagen thuis omdat je niet meer kan werken bv Even een dikke virtuele knuffel!
Zie de stap naar de huisarts niet als falen he? Zie het als de 1e stap naar verbetering! Vindt het wel echt super dat je de stap hebt genomen!
Ik sluit me hier helemaal bij aan! Heel goed dat je gebeld hebt. En ik denk ook dat je moet beseffen dat je partner dit niet met opzet doet. Als zij niet wil praten of ze doet moeilijk of neerslachtig en kortaf tegen jou, dan doet ze dat ook echt niet van harte. Zij is ook slachtoffer van de situatie, net als jij. Wordt dus ook maar niet al te boos op haar, want zij kan er ook weinig aan doen. Ik denk dat het ook deel van het ziektebeeld is dat ze niet geholpen wil worden, al moet ik zeggen dat ik er (gelukkig) weinig van weet. (Ik heb wel ervaring met een andere psychische stoornis in de familie en daarbij denk ik ook steeds "Mens, doe eens normaal", maar dan weet ik ook: dat kan ze niet...) Het is een beetje als boos worden op iemand met de griep. Het heeft geen nut. Nou, heel veel sterkte en ik hoop dat de huisarts je kan helpen.
ik weet (of hoop) dat ze het niet expres doet, maar kwetsende opmerkingen gaan niet in de koude kleren zitten. hopelijk kan de huisarts er iets mee zal ik trouwens haar ouders weer bellen? vorige keer dat ik dat deed gooiden ze het op kraamtranen (zoals gemeld)
Hoi Ron, Nee, natuurlijk gaan kwetsende opmerkingen je niet in de koude kleren zitten! En daarom is het goed dat je het van je afpraat, hier en eventueel bij de huisarts. Maar het is misschien toch goed om in je achterhoofd te houden dat ze het niet met opzet doet, en dat het daarom ook niet makkelijk of onmogelijk is om haar op haar fouten te wijzen. Een rationeel gesprek met haar voeren op dit moment lijkt me erg moeilijk, ook voor haar. Wat betreft een gesprek met haar ouders: je kan het proberen. En ook aangeven dat kraamtranen na twee weken wel over zijn. Misschien kan je wat informatie uitprinten over een postnatale depressie en vragen of zij ook zien wat jij ziet. Maar ik weet niet hoe zij tegenover dat soort dingen staan? Ikzelf kom uit een gezin waarin we het RIAGG belden zodra er iets was, even overdreven dan, maar zo is het niet overal. Voor veel mensen zijn psychische problemen geen echte problemen. Zo heeft de nieuwe vriendin van mijn vader een soort pleinvrees en die gaat echt no way naar een psych. Die leeft liever met de problemen. Dus als je het idee hebt dat zij niet echt open staan voor dat soort dingen, zou ik jezelf niet pijnigen en steun zoeken bij mensen die je wel kunnen helpen. Misschien je eigen ouders? Of vriendinnen van haar?