Ron, Super dat je een afspraak hebt gemaakt bij de huisarts! Het is inderdaad geen falen maar zoals eerder geschreven, een stap naar verbetering! Ik kan me een beetje voorstellen hoe je je voelt, mijn exman heeft zeker een half jaar depri thuis gezeten, ook ik kon niets goed doen... (we zijn gescheiden om andere redenen) Ik probeerde hem te begrijpen, maar er valt niets te begrijpen... Het is zo moeilijk. Door middel van anti depressivia is hij er weer bovenop gekomen, maar leuk is anders. Sterkte!
Wat goed dat je de stap genomen hebt om een afspraak te maken met de huisarts! Heel veel sterkte en succes met het vertellen van je verhaal, het zal zeker opluchten.
Hoi Ron, Ik heb net je hele verhaal gelezen en wil je als eerste heel veel sterkte toe wensen. Misschien is het een idee om haar dit topic te laten lezen, zo leest ze jou gevoelens en ze leest dat zij niet de enige is die zich niet lekker voelt na een bevalling. Als je iets leest dringt het vaak eerder door dan dat je dingen hoort. Heel veel sterkte, conny
Bellen met haar ouders heeft 2 kanten: Je vrouw kan zich ook gepasseerd voelen doordat je achter haar rug om over haar praat. Maar zoals de situatie nu is (en ik hier lees), dan moet het misschien maar. Zij zullen misschien ook wel merken dat het niet zo lekker loopt.
Ron, ik heb net het hele topic doorgelezen, ik vind je heel dapper om alles wat je doet, om het advies vragen hier en om een afspraak te maken bij de ha! Ben beniewd hoe het zich verder ontwikkeld, heel veel sterkte!
ik ben geweest en de huisarts zei tegen me dat het lastige situaties zijn, maar dat ze een ingang moet hebben om met mijn partner te praten en dat ik moest beseffen dat het niet alleen voor mij lastig is maar ook voor haar. ik moest het proberen weer bespreekbaar te maken (maar ben bang dat dat niet gaat werken)
nou daar ben je niet veel mee opgechoten dus moeilijk! Jammer als je er meer van verwacht hebt, dan zal dit wel een teleurstelling zijn.... Hoe gaat het nu tussen jullie dan?
Nou, daar schiet je wat mee op... Jij weet ook wel dat het voor haar zwaar is. Daarom heb je de stap ook genomen om hulp te zoeken. En je bent niet naar de huisarts gegaan voor een gezellig babbeltje. Had de HA helemaal geen tips voor je waar je wat mee kon? Andere hulpinstellingen of tips hoe je het gesprek met je vriendin het beste aan kunt pakken bijvoorbeeld?
Hmn, lastig.... Moeten jullie binnenkort niet weer terug naar de vk/gyn voor een na-controle? Misschien een idee om dan mee te gaan? Dan zou je kunnen zeggen dat jullie nog aan het tobben zijn om een goed ritme te vinden? (dan breng je het nl niet dat zij zich aangevallen kan voelen maar dan breng je het als jullie probleem) Grote kans dat de vk/gyn gaat doorvragen en misschien dat er iets naar boven komt?
Dat vind ik een goed idee van jou kvptje. Misschien dat het zo lukt. Als je nou geen nacontrole meer hebt, kun je kvptje's idee misschien op het consultatiebureau toepassen. Om er zeker van te zijn dat ze gaan doorvragen, is het misschien handig om de wijkverpleegkundige van te voren op de hoogte te brengen. Je luist je vriendin er dan wel een beetje in, maar zo heb je wel een goeie kans dat de aap uit de mouw komt. Succes! En hou vol he! Je bent echt een topvent dat je zo je best doet om haar te helpen.
Nou, wat vervelend zeg dat die huisarts zo reageert. Maar ja, ze kan natuurlijk ook weinig doen... Ik had alleen gehoopt dat er misschien tips zouden komen. Ik vind de tip van kvptje ook wel een goede. En anders toch bij familie of vrienden aankaarten. Of contact zoeken met een lotgenotenvereniging misschien. Sterkte Ron, verdorie, balen zeg!
Hallo, Ik ben geen moeder, nog niet helaas, maar ik herken heel veel van jouw partner in mezelf. Nu moet ik wel zeggen dat ik Borderline heb. Het is net of ik het verhaal van mijn man lees zoals het in het begin van onze relatie ging met mij als redelijk heftige borderliner. Mijn toennog vriend heeft er alles aan gedaan maar dan ook alles van het incasseren van lelijke opmerkingen tot geschreeuw en gescheld van mij. En ik zou je toch aanraden dat je hoe dan ook hulp probeert te krijgen, misschien niet eens zozeer in eerste instantie voor je partner maar voor jezelf. Ik heb namelijk ook de ervaring dat het bij je partner van uit zichzelf moet komen. Ze moet zelf inzien dat het nodig is om te veranderen om te geven en nemen in jullie relatie. Het moet niet van 1 kant komen. Op een gegeven moment ga je jue zo gestresst voelen dat het op het werk ook niet meer lukt. Het is ook nogal wat zoals ik in je verhalen lees. Ik kan je helaas geen idee geven van wat het zou kunnen zijn. Bij mij was het borderline maar bij jouw partner kan het weer iets anders zijn. Maar ik begrijp toch een heel klein beetje je partner, als je je niet lekker in je vel voelt en je hebt zo'n klein frummelke dan is het zo heftig allemaal. Ik praat haar gedrag tegenover jou niet goed hoor, maar ik denk wat jij al zegt dat ze echt ontzettend met zichzelf in de knoop zit. Ik zou je dus echt aanraden om af en toe met iemand te gaan praten die neutraal in de situatie zit, zoals een maatschappelijk werder e.d. Mijn partner is op dit moment overspannen en heef teen heel verleden achter zich, ik kan er wel voor hem zijn en vrienden ook. Maar de psycholoog die hij nu bezoekt kan meer voor hem omdat hij dus er neutraal instaat. Ik ben geen moeder en heb ook geen idee nog van hoe het zal zijn, maar je verhaal komt me zo bekend voor ( zonder kindje dan ). Ik wens je heel veel succes toe en hoop dat je zowiezo hier af en toe je ei kwijt kan, want gelukkig zijn er allemaal lieve meiden die je willen helpen en steunen!
inderdaad lastig, hoe het gaat is ook lastig te benoemen. Het is niet goed en niet slecht, maar ik heb gisteren nog aangegeven dat ik geen voetveeg wens te zijn en ook een mens met gevoelens ben en dat ik niet voor alles wat ik doe afgesnauwd wens te worden. en dat ik het gevoel had dat er meer speelde dan alleen haar onzekerheid. kreeg dus gisteren (vannacht) te horen dat ze bang is dat er iets tussen ons in komt te staan en dat is haar gevoelens jegens mijn ouders en dat ze de kleine daar eigenlijk niet heen wil brengen enz
Geef je haar ook wel complimentjes? Ik vind het bijv altijd wel fijn als mijn man thuis komt van het werk en ik de hele dag alleen ben geweest met de kindjes dat hij vraagt hoe het gegaan is, wat ik gedaan heb, of Lars nog veel gehuild heeft en een keer zeggen van wat doe je het toch allemaal goed! Misschien dat ze dan wel een beetje omdraait en ook meer los laat over hoe ze zich voelt?
@Fairy11; wat bedoel je met kort door de bocht? Een huisarts kan je niet dwingen om met hem/haar te praten namelijk. Dus als iemand daar geen behoeft aan heeft is het voor een arts heel moeilijk een ingang te vinden.