mischien inderdaad eens de hardere taal gebruiken. haar vertellen dat het niet meer gaat en voor de keus zetten.... of proffesionele hulp of eventueel met afspraken rond de taken die gedaan moeten worden of zegt een voorlopige scheiding te willen. mischien kan het wel eens geen kwaad om enkele weken afstand te nemen van elkaar. dat je bv enkele weken bij je ouders of vrienden logeert. zo is zij wel verplicht om na te denken van wil ik dit zo en beseft ze ook hoeveel je wel uit haar handen neemt. je kan dan gedurende die weken telefonisch contact houden en in het weekend afspreken zodat je toch je dochtertje ziet. is mischien een harde oplossing maar mischien ook wel nodig om de ogen te openen. zoals het nu verder gaat , ga je relatie der toch ook aan?
ja idd, hij heeft het immers al aangegeven maar he tlijkt niet binnen te komen. Wellicht dat hard zijn dan meer effect heeft...
Ik heb toch ook heel erg met zijn vrouw te doen hoor, eerlijk gezegd. Ik zal nu wel een boel mensen en RonD zelf tegen de schenen schoppen waarvoor alvast excuus want dat is zeker niet de bedoeling, maar ik proef zo weinig echte daadkracht van hem. En dan niet van bij haar weg gaan tijdelijk of haar uitschelden of weet ik veel wat. Ach, ik weet ook niet wat ik bedoel. En ik snap dat hij ergens zijn ei kwijt wil maar het lijkt me echt niet dat dit forum, als de situatie zo ernstig is zoals hij dat ervaart, daar het meest geschikt voor is. Hij en zijn vrouw hebben deskundige hulp nodig en die kunnen wij hen niet geven en die moet hij hier ook niet zoeken. Althans, niet meer nu het zo uit de hand loopt. Komop RonD, pak jezelf bij de kladden en DOE iets! JIJ bent degene die het op moet lossen samen met je vrouw, moe of niet dat zijn jullie allebei. Het is niet een kwestie van ik doe zoveel en jij doet niet evenveel, je vrouw heeft het heel zwaar thuis met de kleine en jij hebt het heel zwaar met werken en dat is nu eenmaal je vertrekpunt. Succes ermee, en ook voor je vrouw!
Tja, ik ben een beetje van het ongeduldige bouwjaar maar ik zou het echt heel slecht trekken als mijn man zo zou reageren als RonD dus misschien ben ik daardoor een beetje hard ofzo. Ik ben van mening dat zijn vrouw het nog altijd zwaarder heeft dan hij en dat ze op deze manier ook niks aan hem heeft. Vandaar mijn oproep tot daadkracht en actie en niet zo afwachtend en ondertussen hier steeds je ei kwijt raken, dat ei hoort bij je vrouw of bij professionele hulp na zo'n tijd.
Ik weet nou niet zo zeker of zijn vrouw het zwaarder heeft. Waarmee dan? Hij moet en s'nachts de baby verzorgen en naar zijn werk en het eten ed klaarmaken. Zij hoeft alleen overdag. Ik doe de baby dag en nacht en daarbij het huishouden, mijn vriend werkt en helpt in het weekend wel mee. Dat is toch eerlijker verdeeld? Daarbij is de sfeer ook om te snijden bij hun thuis waardoor Ron het ook zwaarder heeft dan menig man, denk ik...
Hm en dat is nou juist bij iedereen anders... Ik vind het tof dat het bij jou lekker loopt en dat je je ritme hebt gevonden samen met je vriend en ik hoop dat het bij mij ook zo gaat lopen. Maar ik zie bij vriendinnen om me heen dat ze het heel moeilijk vinden hoor, een hele dag alleen met de kleine, zo klein en afhankelijk en je maar afvragen of je het allemaal goed doet en je lichaam BOMVOL met hormonen waar je niks tegen doet. Die zijn ook blij als hun man/vriend thuis komt en dat van ze over kan nemen zodat ze ook heel eventjes aan zichzelf toekomen. Maar die mannen kunnen hun vrouwen gerust stellen, nemen uit zichzelf zaken over zonder te klagen dat ze het zo zwaar hebben. En ik geloof zeker dat die mannen het zwaar hebben na een dag werken maar zij zien dat hun vrouw het gewoon zo ontzettend nodig heeft om hun lasten wat te verlichten en dan doe je dat toch gewoon als man? Nogmaals: dit is uiteraard bij iedereen anders, bij de één heftig, bij de ander gaat het wat beter maar ik ben toch van (misschien ouderwets) mening dat de man er moet zijn voor zijn vrouw en zich moet realiseren dat het leven nu even anders is dan ze gewend waren en haar helpen. En daadkracht tonen, dat vind ik het allerbelangrijkst. Eerlijk delen is gewoon even niet aan de orde want je vergelijkt appels met peren denk ik...
Ook, ja... Lijkt me namelijk wel aan de hand hier, zeker als het al zo'n tijdje aan de gang is. Maar nogmaals, ik ben geen specialist!
Miepie74, ik begrijp je wel hoor.... Maar Ron die doet alles al wat voor mogelijk is. Ik weet wel mijn man heeft 2 banen en ook heeft hij af en toe een snabbeltje wat hij thuis moet doen, als ik zie dat mijn man moe is en ligt te slapen dan ga ik hem niet wakker maken met de mededeling dat hij maar even de fles moet doen. Dan laat ik mijn man even lekker slapen. Waarom? Omdat hij (in ons geval en ook in het geval van RonD) wel de kost moet verdienen! Als hij dan thuis moet blijven omdat hij een inzinking krijgt of wat dan ook daar komen we er ook niet mee.... Ik ben het voor de volle 100% met je eens dat je gezinssituatie veranderd! Maar stel je voor dat je ouders en jij afgesnauwd worden, iedere keer weer en je kan nooit iets goed doen (al geef je alle flessen) dan is er toch iets goed mis? Maar het is inderdaad ook niet goed om zo door te blijven modderen, ik heb hem ook gelijk voorgesteld om hogerop te gaan, maar als RonD een luisterend oor nodig heeft dan doe ik dat graag!
dank je fairy ik vind de reactie van Miepie echt te kort door de bocht..als je de topic niet gelezen hebt moet je ook niet zo reageren richting mij. ik onderneem genoeg actie en praat heus wel met mijn partner Ik doe juist al het mogelijke om mijn partner te ondersteunen, wil zelfs al het mogelijke doen, geef dit ook duidelijk aan haar aan, maar ook dat ik aan mijn grenzen zit qua vermoeidheid en acceptatie van bepaalde dingen. ALs ik dan de hele tijd afgesnauwd wordt of gevraagd wordt om andere dingen te doen, zoals drinken inschenken voor haar heb ook ik mijn grenzen. alles wat ik heb gezegd komt niet aan Ik heb al een therapeut en alles voorgesteld, ook voor onze relatie want die lijdt er onder. dat ziet ze zelf ook in. ze geeft zelf aan dat ze een verwijdering voelt, dat we niet meer 1 zijn. alleen wil ze geen hulp en ziet ze niet hoe we er aan kunnen werken. als ik dan zeg dat we er SAMEN aan moeten werken (want ik pleit mezelf heus niet in alles vrij) lijkt het net of ze water ziet branden. gisteren ook weer een heel gesprek gehad waarbij ik mijn emoties ook weer heb laten gaan en heb aangegeven dat ik op mijn grenzen zit qua vermoeidheid en dat ik graag wat eerder naar bed zou willen. We zijn gisteren samen rond half 12 naar bed gegaan en ze wilde nog even kroelen met de kleine voordat we de fles gaven. toen zei ik prima, maar ben eigenlijk direct in slaap gevallen. ze maakte me om kwart voor 1 wakker en zei we moeten de fles nog geven. Toen zei ik ok, doe jij hem verschonen, maak ik het flesje...dus ik mijn bed uit en het flesje maken. toen ik boven kwam lag zij te slapen en toen ik haar aantikte zei ze doodleuk doe jij ook maar verschonen..ik was toen echt pissig en zei dit ook tegen haar, heb de kleine gepakt en ben hem gaan verzorgen want die mag niet de dupe worden. en nog geen minuut later was ze weer vertrokken naar dromenland. zelf ging ik dus pas weer om half 2 slapen... dan heeft voor mijn gevoel het praten dus weer geen zin gehad en denkt ze in mijn ogen alleen aan zichzelf..is dat dan zo'n gekke gedachte en dan baal ik er van dat ze er niet aan wil werken (SAMEN)
Depressie of niet.. het is natuurlijk geen vrijbriefje om je partner maar alles te laten doen en verwijten naar zijn kop te gooien. Ik weet 100% zeker dat als ik zulk gedrag zou vertonen dat vriendlief (ondanks hij heel veel van mij en onze meiden houdt) zoiets zou hebben van "Prima, jij hebt het gevoel er alleen voor te staan, ga er maar alleen voor staan ik ben pleite!" En dat zou dan zijn goed recht zijn! Potverdrie en hele dagen werken, thuis komen van alles moeten doen en daar geen waardering voor krijgen!! Als RonD een vrouw had geweest en dit topic had geplaatst hadden we met z'n allen massal geantwoord dat het een lauzy vent zou zijn en dat het voor de kleine beter had geweest alleen met de kleine door te gaan! @ RonD: Wat heb jij een engelen geduld zeg!! respect!! Maar dat neemt jullie problemen niet weg. Idd wat fairy al voorstelde een maatschappelijk werker lijkt me een zeer goed idee... En als je partner niet mee wilt gaan, ga dan idd zelf! Ondanks dat je alles graag samen wilt oplossen is het misschien beter om het "samen oplossen" nu even op een laag pitje te zetten en eerst aan jezelf te werken (dat je je zelf weer 100% voelt) en dan verder te kijken/zoeken naar een oplossing. Staat er misschien een beetje crue, maar zo bedoel ik het niet hoor! Ik lees echt wel in je berichten dat je zielsveel van je partner houd!
RonD, dan zou je voor een tweede keer naar de dokter kunnen gaan om daar een verwijzing op te halen voor maatschappelijk werk. Mocht je huisarts niet mee willen werken net als de vorige keer dan ga je naar een andere huisarts en leg je de situatie uit.... Wees wel duidelijk dat jij er aan onder door gaat..... Net wat kvptje schrijft denk ik ook dat het beter is dat je ff aan jezelf denkt...Je staat dan sterker straks En is je partner toch weer aan het werk gegaan? Misschien helpt het haar, dat ze weer in een andere omgeving is enz.
RonD, ik heb het hele topic gelezen hoor en ook lang getwijfeld of ik mijn reactie moest geven. En misschien moet ik dat ook maar niet meer doen want jouw reactie op mijn reactie geeft eigenlijk precies aan wat ik bedoel. Geeft niks, ik ben blij dat er lieve meiden hier zijn als Fairy die het geduld op kunnen brengen je te helpen wat ik als ongeduldige Harry niet kan. Ik dacht dat een ander geluid dan het medelijden voor jou tot nu toe misschien wel goed voor je zou zijn maar wie ben ik? Wel wil ik nog even zeggen: wij horen alleen maar hoe jij alles ervaart en daarom ben ik voorzichtig in het afbranden van je vriendin want ik ken haar verder niet en ik weet ook niet hoe ze eraan toe is. Wij weten helemaal niks van of ze je wel waardeert of niet want misschien doet ze dat wel maar zie jij dat weer niet en aangezien wij door jouw ogen kijken, zien wij dat ook niet. Ik kan alleen iets zeggen over hoe jij ermee omgaat want nogmaals, dat heb ik gelezen in je topic en het zou niet mijn aanpak zijn. Veel succes!
iedereen is vrij om zijn of haar mening te geven, maar ik proefde uit jouw reactie dat ik nooit geprobeerd zou hebben tot haar door te dringen. ik heb ellenlange gesprekken gevoerd en gezegd dat we hulp moeten zoeken. ik ben het overigens wel met je eens dat jullie inderdaad alleen maar mijn kant van het verhaal horen, daarom zeg ik ook dat ik zelf ook niet geheel vrij te pleiten ben. Enige zelfreflectie is heus wel op zijn plaats. ik weet ook dat ik in haar ogen niet gezellig ben als ik om half 10 op de bank neerplof en dan ook nog eens in slaap val, dat is voor haar ook niet prettig daar ben ik me van bewust. en je hebt misschien gelijk dat het probleem misschien te groot is om op een forum te bespreken, maar dat doe ik expres om handvatten te krijgen van mogelijke ervaringsdeskundigen (aangezien het voor mij allemaal nieuw is en mijn partner wel inziet dat er problemen zijn, maar niet ziet hoe deze opgelost kunnen worden en ook niet met derden wil bespreken). ' ik kan alleen uit mezelf spreken en mijn partner ziet inderdaad de dingen anders, dat kan ik best vertellen hoe: - minder gezellig, slaapt op de bank - ik vertel minder in haar ogen (klopt, maar dat komt doordat ik zo vaak de deur keihard dichtgegooid krijg waardoor ik mezelf in bescherming neem...ze weet dat ik zo denk) - dat zijn de grootste punten
Dat je slaapt op de bank is logisch vind ik Maar ik denk dat je niet meer moet vragen of ze hulp wil,maar gewoon iets of iemand inschakelen. Zet haar maar voor het blok!