Ik denk echt dat je moet ophouden met alles van haar te accepteren: die fles om half 2 vannacht kon ze toch zelf doen na het krioelen wat ze zo graag wilde doen? Wordt dan boos op haar als ze je zo als slaaf commandeert!
Ik zou ook eens flink kwaad worden, en het gewoon niet doen. Dan moet zij wel toch? Ze laat die kleine dan toch niet zomaar liggen? Ik zou een week of 2 naar mijn ouders gaan, eens kijken hoe ze het dan doet.
Hier ook even een reactie van mij, lees zo nu en dan even in dit topic hoe het gaat.. Helaas heb ik niet DE tip voor je! Maar ik snap de reactie van miepie74 wel een beetje, je bent nu dik anderhalve maand verder vanaf het moment dat je dit topic opende en eigenlijk is er nog niks veranderd. Misschien is stevig ouderschap wel wat voor jullie (kun je info over aanvragen bij cb) http://www.stevigouderschap.nl/ Ik ben wel van menig dat als je echt denkt dat je vrouw/vriendin een depressie heeft dat je aan de bel moet trekken, er moet wat gebeuren! Sleep haar mee, zet haar voor het blok of ga desnoods tijdelijk weg. De eerste tijd kan heel heftig zijn, zeker in combinatie met hormonen. Jullie meisje is nu ongeveer 2 en halve maand denk ik hé? Met een beetje geluk kan ze bijna doorslapen en in ieder geval de laatse fles eerder op de avond zodat jullie een 'gewone' nacht kunnen maken! Sterkte! groetjes
Beste ronD. Ik heb zojuist alles gelezen wat hier inmiddels geplaatst is. Jouw frustraties, tips en opmerkingen van jonge moeders en partners, mensen die je begrijpen. Fairy vroeg op een gegeven moment om meer tips, maar ik denk dat je al het mogelijke al hebt geprobeerd. Het wordt tijd voor soep met ballen ronD! Zoals jij je partner beschrijft, dat ze wil kroelen met de kleine geeft aan dat het waarschijnlijk geen postnatale depressie is, dan was ze veel minder geïnteresseerd geweest. Wel is het duidelijk dat ze erg moe is en onzeker zoals jij verteld. Ze is angstig om die kleine alleen in bed te doen en de nachtelijke zorg te dragen. Voor jou betekend dit hell, een ware uitputtingsslag. Lieve RonD, je zit in een neerwaartse spiraal en er moet nu actie worden ondernomen, anders zitten er straks twee oververmoeide ouders een kind te verzorgen omdat het moet en niet meer omdat ze het leuk vinden. Ga naar je huisarts en sla met de vuist op tafel. Letterlijk RonD. Laat je frustraties zien en vertel alles wat er thuis gebeurd. Vertel dat je je partner niet meer herkend en dat het jullie beide kapot maakt. Barst desnoods in tranen uit, vecht er niet tegen. Laat die huisarts zien dat je WIL dat er wat aan wordt gedaan en dat jij niet meer weet hoe. Dat je heel veel hebt gepraat, met je partner, ouders en met vrienden (Fairy) en dat je echt de uitweg niet meer weet. Als je dit niet doet, blijf je hangen in de situatie waar je nu in zit. Een huisarts kan na 1 bezoek niet een beeld krijgen van hoe het thuis gaat. Hoe vaker je belt en langs komt, hoe serieuzer hij/zij je probleem gaat nemen. Ik hoop dat je nog even vol houdt en dat je actie gaat ondernemen. Let wel RonD, jouw moment van instorten ligt op de loer, als je nu niks doet is het misschien te laat en lig je met een burn-out thuis. Het zou een hele zware domper zijn als je hierdoor jezelf en je baan verliest. Houd de moed er in en ga door zoals je bezig bent. Er zijn er niet veel die zo hard vechten als jij. Je bent een topper RonD en heb vertrouwen in jezelf dat jij je gezin uit deze situatie gaat krijgen!!!! Want het gaat je absoluut lukken!!! Veel sterkte, Liefs Ellenore
Hoi Ron, Jeetje wat een verhaal! Verschrikkelijk wat jij de afgelopen tijd hebt meegemaakt. Ik ben geen ervaringsdeskundige, verwacht over 1,5 wk mijn eerste kindje. Maar heb een schoonmoeder die borderline heeft, en haar partner ging daar ook praktisch aan onderdoor. Gewoon door het snauwen, het niets goed kunnen doen, grapjes werden compleet verkeerd uitgelegd waardoor er weer ruzie was etc. En dat dag in, dag uit. Deze situatie is natuurlijk heel anders dan de situatie waar jullie nu inzitten. Maar ik weet wel dat haar partner door de borderline ook tegen een burn-out aanzat. Na een behoorlijke tijd heeft hij ook de stap gezet richting huisarts, die heeft veel met hem gepraat en hem doorverwezen naar een bepaalde instatie. Er bestond namelijk een soort van praatgroep voor partners. Hier heeft hij zijn hart heel erg kunnen luchten, en heeft hij veel tips gekregen over hoe om te gaan met iemand met deze stoornis. Wat moet je 'accepteren' en laten gaan, waar kun je wel tegenin gaan, etc. Uiteindelijk zijn ze zelfs gescheiden gaan wonen, en dat werkt hier hartstikke goed, voor beiden! Nogmaals, de situatie is heel anders, maar wil toch even aangeven dat je hiervoor echt hulp moet zoeken en goed informeren welke instanties er eventueel zijn. Ga in ieder geval bij een professioneel iemand je hart luchten, voordat het te laat is en je overspannen bent. Lijkt me nl dat je daar heeeeel dicht tegenaan zit! Succes iig!
Verstuurd: 27/4/2009 ik hoop dat iemand kan reageren met iets opbouwends de problemen bij mij gaan steeds grotere vormen aannemen. Mijn partner zegt de situatie (hetgeen zij voelt t.o.v. mijn ouders, het niet hebben van een klik en het daarom moeilijk achterlaten van de kleine daar) niet meer los te kunnen zien van mij. ze wil mij enerzijds niet kwetsen maar ze heeft haar eigen gevoelens en die hebben de overhand. ze zegt dat het tussen ons in staat, in alle opzichten, en dat ze niet weet wat er aan te doen. ze is nu boos op mij omdat ik wel ben gaan werken vandaag (dit was gisteren), ze zei dat ik beter een relatie met mijn werk kan hebben. ik weet ook niet wat ik er aan kan doen en dat heb ik ook tegen haar gezegd. zij heeft het probleem en ik gedraag me (en dat bevestigt ze) zo normaal mogelijk. (uiteraard heb ook ik dat ik even dichtsla als ze weer over mijn ouders begint te praten). ze zegt ook dat ik niets fout doe. maar ja, hoe nu verder. ze wil er niet over praten met een buitenstaander, dat heb ik ook nog voorgesteld omdat die een andere kijk kan hebben. (ik zal toch altijd mijn ouders blijven vertrouwen etc). Het is echt lastig en ik weet niet waar dit heen moet... nooit gedacht dat zo'n vreugdevol iets, een kleine, zo veel negatieve impact kan hebben. Verstuurd: di apr 28, 2009 6:37 am door RonD na mijn pm van gisteren hebben we er gisteren weer over gepraat en we weten allebei niet direct een oplossing. NU, vanochtend, ga ik naar werk en zegt ze weer dat ik mijn werk belangrijker vind en dat ik me maar ziek moet melden. Dus ik heb gezegd we praten er over als we thuis zijn.... krijg ik een smsje dat het voorbij is omdat ik niet zou vechten voor mijn relatie dus ik bellen en gezegd dat dat onzin is en dat zij ook moet vechten er voor en zij zegt daar geen energie voor te hebben ik zit nu op mijn werk en weet het niet meer (enerzijds wil ik naar huis, maar anderzijds heb ik zoiets dat ik dan zwicht voor emotionele chantage)
Dit is echt emotionele chantage, je zou dus EN je ouders EN je werk moeten opgeven? Ga hier vooral niet in mee (denk dat je dat zelf ook wel weet!) Sorry heb verder ook geen tips,sterkte!
daarom ben ik ook naar werk gegaan en zit ik hier ook nog, maar ik kan wel huilen hier ik heb zoveel gedaan in het verleden altijd klaar gestaan en dan te horen krijgen (via woord en sms dat het voorbij is, doet zo'n pijn) het gaat haar niet om opgeven van en werk en ouders overigens ze wilde dat ik mij ziek zou melden vandaag zodat we verder konden praten en tsja de situatie met mijn ouders is niet direct op te lossen, maar dat wil zij wel (ze wil eigenlijk dat ik zeg dat de kleine dan niet naar mijn ouders gaan) ik vind dat mijn ouders ook gewoon op die kleine moeten passen (en mijn partner geeft ook wel aan dat ze het vertrouwt dat die kleine in goede handen is, alleen dat ze het moeilijk vind hem achter te laten bij iemand met wie ze zelf geen klik voelt) en zij kan die situatie niet los zien van mij. hoe moet ik dit nu oplossen (wel/niet naar huis en het probleem zelf uiteraard) ik heb gezegd dat ze toch moet proberen de situatie te accepteren en dit los te zien van mij, maar ja dan zegt ze weer dat ik haar de schuld geef van de problemen die er nu zijn
Jeetje Ron, dit is echt een nare omslag! Ik kan me voorstellen dat je niet lekker op je werk zit als je via een smsje hoort dat het over is. Het lijkt me pure emotionele chantage... Als ik het goed begrijp begon het met de angst dat ze de kleine niet in de nacht wilde verzorgen. Vervolgens nam jij die taak tot je. Daarna kwam het probleem van 's ochtends de eerste fles geven. Ook die taak nam je op je. Toen kreeg je het voor je kiezen dat je niet moest zeuren over je vermoeidheid en dat je liever een avondje thuis zat dan dat je ook in het weekend nog weg moet. (Groot gelijk) Maar nu is alles omgeslagen tot een probleem met betrekking tot je ouders.....? Wat een hoop ellende en drama terwijl er zoiets moois in je leven is gekomen. Jouw ouders, jouw werk, jouw leven...niks is goed genoeg. Het lijkt wel jaloezie. Ron, je komt hier om raad en om je hart te luchten, maar wat zegt je hart op dit moment. Toen je dat smsje kreeg, wat dacht je toen. Heb je wel eens gedacht, ik kap er mee? Spullen pakken en een tijdje nadenken. Geen punt achter de relatie zetten, maar even een weekje rust en haar laten nadenken? Vertel eens welke gedachten er door je hoofd spoken. Groetjes Ellenore
mijn gedachtes zijn dat ik onze relatie niet op wil geven, die is altijd goed geweest (er zjin altijd wel meningsverschillen, maar die heeft iedereen) maar pas sinds de geboorte is dit afgenomen. Ik hou van haar en wil verder met haar, ondanks alles wat er is gebeurd, anders had ik de afgelopen 3 mnd ook niet zo kunnen opbrengen ook denk ik met name aan mijn zoon, die heeft hier ook niet om gevraagd. ik kan zijn lachje echt niet elke dag missen. op dit moment regeert de angst dat ze haar woorden omzet in daden en dan weet ik echt niet wat ik moet doen ik kan dit zelf ook niet langer aan...ik zei gisterenavond nog tegen mijn partner dat ik er zelf wel met iemand over ging praten (dokter) als zij dat zelf niet wilde doen ik heb zelfs een relatietherapeut voorgesteld omdat hier niet 1,2, 3 een oplossing voor is
Jeetje, heftig weer... Erg moeilijke situatie. Is er geen vertrouwenspersoon op je werk waar je eea mee kan bespreken? Omdat dit ook zijn gevolgen zal hebben op je werk neem ik aan. Of misschien een arbo-arts? Verder ook hier geen tips helaas, succes!
He Ron, een poosje niet gelezen, maar helaas is het niet beter geworden. Ik blijf me iets herkennen in de reacties van de vrouw.. Ziet ze nog wel positieve dingen in jullie situatie? Misschien dat je haar daar eens op kunt aanspreken. Dat je ziet dat ze het moeilijk heeft, dat jij je afvraagt of ze nog wel lol heeft, dingen positief kan zien? En haar zo langzaam bewust maken van haar donkere wereldje? Dat ze jou ouders niet als oppas ziet is een verstekt iets van wat vrouwen wel vaak hebben. De meeste vrouwen vertrouwen hun eigen ouders net iets meer dan die van hun partner. Simpelweg omdat ze die veel beter kennen. Maar omdat je vrouw misschien depressief is, slaat ze hierin door (net als ik). De kleine angsten die je normaal makkelijk kunt relativeren blijven hangen. Je krijgt er dan vanzelf een slecht gevoel bij. DIt is als vader zijn helemaal niet fijn. Mijn man zat ook met zijn handen in zijn haar. En heeft in ieder geval niet toegegeven aan mijn gevoelens. Maar wel geprobeerd mijn angsten, negatieve gevoelens te relativeren. Gelukkig moest de kleine niet naar een oppas toe. Dus hier was het niet direct een dagelijks probleem. Bij mij is het opgelost doordat is de stap naar de psych heb gezet. Hopelijk is je vrouw daar ook snel aan toe. Wij zijn ook altijd blijven praten, en ik was me heel bewust van de situatie.. Ik hoop zo voor jullie en de kleine dat het leven snel weer wat vrolijker wordt!! (nog steeds laat ik de kleine met 1 zin bij mijn ouders, en een blaadje vol voor mijn schoonouders. Daar zit gewoon een verschil in vertrouwen, maar vooral hoe ik weet dat zij met de kleine omgaan.
Hey RonD Volg je verhaal nu al een tijdje, proberen tips te geven maar van de laatste ontwikkelingen/gebeurtenissen valt echt mijn mond open.... Weet gewoon niet meer wat ik tegen je zou moeten zeggen... Dit lijkt wel een hele slecht soap! Maar helaas voor jou is dit de realiteit, Ik zou toch eerst aan jezelf gaan denken nu... en aan je kleine mannetje.. Heb geen tips meer voor je maar wil je heel veel sterkte toewensen!!
Als jullie uit elkaar gaan dan heb jij ook recht op je zoontje en dan kan je hem die dagen ook naar jouw ouders brengen dus in dat opzicht schiet ze er niets mee op om te dreigen met dat het nu over is zodat hij niet naar jouw ouders hoeft...
Als vader heb je heel weinig te zeggen hoor. Volgens mij heeft RonD ook nog geen gezag aangevraagd wat ik begreep?
Ron wil niet bij zijn vriendin weg en dat is logisch. Je beëindigd niet zomaar een relatie. Toch denk ik wel dat het verstandig is dat jullie wat tijd voor jullie zelf moeten gaan nemen Ron. Even opfrissen. Een relatie bestaat uit geven en nemen en niet alleen nemen. Ze zal echt water bij de wijn moeten doen om jullie niet uit elkaar te drijven. Sluit een compromis. Er zijn al meerdere tips voorbij gekomen waaronder je ouders een dagje bij jullie thuis of een keer 1 ochtend/middag proef draaien bij jou ouders thuis. Ze kan die kleine van jullie niet zijn opa en oma ontnemen omdat ze geen klik met hen heeft. De adviezen en tips raken een beetje op, ik hoop dat je hier wat mee kunt.
als ik zo lees ron wil je wel je relatie redden maar tijdelijk uit elkaar gaan zie je niet zitten omdat je je zoontje geen dag kan missen? nu zij weet dat ook en eigenlijk zet zij je onder druk nu omdat ze weet dat jij niet weg gaat gaan en uit ze dreigementen , wss in de hoop dat je direct naar haar toe holt en in alles haar zin geeft. nou zo werkt het niet. ik snap dat jij vind dat je ouders ook recht hebben om op de kleine te passen en gelijk heb je maar weegt het op dit moment zwaarder door dan haar gevoel? je kan mischien op dat punt voorlopig met haar meegaan maar je kan haar dan ook de voorwaarde stellen dat je daarvoor in de plaats duidelijke afspraken wilt omtrent de taakverdeling rond de verzorging van jullie zoontje. een beetje geven en nemen. als dit niet lukt dan vrees ik ervoor dat je relatie gedoemd is om te mislukken of je moet haar volledig haar zin geven enja je weet zelf nu ook wel dat dat niet vol te houden is. in elk geval veel sterkte
Helaas is Ron gister toch maar naar huis gegaan, gezwicht dus en wat hij zelf al aangaf emotionele chantage, nadien heb ik niets meer vernomen van Ron. Bijna iedere dag schrijft Ron mij via pm hoe het ging thuis, vandaag niets gehoord. Ik ken Ron alleen via dit forum en ken hem dus verder niet. Ik kan dus niet even bellen of mailen hoe het gaat helaas. Ik hoop het er beste van en dat het niet voor niets is dat hij thuis blijft. hoop dat hij samen met zijn partner uit deze situatie komt, voor haar is het ook moeilijk denk ik.
ojee ik had de laatste pagina's niet gelezen..misplaatste reactie sorry, verwijderd! Heel veel sterkte!