Fairy, fijn dat je ons op de hoogte houd. Wat een rotsituatie daar.. Hopelijk komt Ron er op een goede manier uit met zijn vrouw.
@Fairy; idd. heel fijn dat je ons op de hoogte houdt! Ook ik lees regelmatig de berichten en leef op afstand erg met zowel Ron als zijn vrouw mee. Het is niet niks, voor allebei. Blijkbaar is zijn vrouw ook erg ongelukkig.... Ik denk dat ook zij voor haar bevalling alles heel anders voor ogen had. Ik duim ervoor dat alles goed komt. Hopelijk pikt de kleine niet al teveel op van alle spanningen die er zijn. Maar hoe klein ze ook zijn, kinderen zijn heel gevoelig en vangen meer (negatieve) signalen op dan je soms denkt. Nogmaals sterkte
Hoi RonD Had een tijdje geleden al wel eea gelezen in dit topic en las weer even mee. Ik ben zelf hulpverlener, dus misschien kan ik je wat bruikbare feedback geven. Je komt op mij over als een lieve, zorgzame man. Dat in de eerste plaats. Ik heb alleen de indruk dat jouw kwaliteit tegelijk je valkuil is: je bent denk ik een beetje te lief en laat dingen gebeuren die niet OK zijn. Ik ben bang dat als je geen grenzen gaat stellen naar je vriendin, zij je jouw leven lang verder zal koeieneren. Je geeft haar feitelijk steeds de boodschap dat het OK is hoe ze je behandelt en dat ze er mee door mag gaan. Je zegt wel dat je het anders wilt, maar elke keer als ze dreigt met dingen, laat je het toch weer gebeuren en geef je toe aan haar grillen. Overigens: dat jij veel op moet pakken in het huishouden vind ik niet zo raar: de eerste maanden zijn bij ons ook erg intensief geweest en dat betekende toch echt dat mijn man het grootste deel van het huishouden op zich heeft genomen. Omdat ik borstvoeding geef, is dat deel dan wel steeds voor mijn rekening geweest. Maar het huishouden, jeetje, dat had ik er echt niet bij kunnen hebben... Hardstikke zwaar ook voor mijn man, maar je bent er samen aan begonnen. Wat ik niet normaal vindt, is dat je partner je uitscheldt en afsnauwt. Dat ze je probeert te manipuleren met "ik ben bang om de baby 's nachts te verzorgen". Even heel kort door de bocht hoor, maar als ze het overdag kan, kan ze het verdorie toch ook gewoon 's avonds en 's nachts? Dat ze af en toe een nachtje door wil slapen, vind ik dan wel weer een redelijke wens, maar volgens mij zou het niet meer dan normaal zijn om dan af te wisselen... om en om een nacht, zij doordeweeks, jij in de weekenden: iets waar je je beiden in kunt vinden en de druk wat verdeelt over jullie beiden. Dat ze vindt dat jij je van je werk ziek moet melden en zelfs van je werk terugkomen, is absoluut van de zotte! Als ze het niet alleen redt, is het denk ik eens tijd om gespecialiseerde thuiszorg te gaan aanvragen. Van een postnatale depressie lijkt me geen sprake, (ze wil wel knuffelen met jullie kindje, wil daar nog van alles mee), en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet geloof in een depressie: daarvoor is ze veel te boos. Mensen die echt depressief zijn, brengen ook de energie niet meer op om boos te worden. Wat er wel aan de hand is, daar ga ik vanaf hier niet over speculeren... ik heb er in ieder geval wel zo mijn ideeen over en een bezoek aan psycholoog of psychiater lijkt me zeer op z'n plaats. Helaas wil ze dat niet. Het lijkt mij dus ook zeer verstandig als jij zelf naar een psycholoog stapt, (en niet naar een maatschappelijk werker, zoals iemand hier aangaf. Ik ben zelf therapeut en hulpverlener, mijn functie is die van maatschappelijk werker, maar jij hebt iets meer nodig dan dat. Ik denk dat het voor jou erg op z'n plek zou zijn om wat diepere zelfreflectie te doen, en dat kan het beste bij een psycholoog: die kan jou ook helpen om duidelijk te krijgen wat er allemaal aan de hand is, hoe jij daar het beste mee om kunt gaan enz. Eerlijk gezegd vind ik je probleem veel en veel te gecompliceerd om 'ervaringsdeskundigen' op een forum te raadplegen. Tenslotte: ik weet niet of je alles maar moet accepteren om je relatie te behouden... Ik ben zelf christelijk en, zeker gezien de ervaringen die ik als vrouw van een gescheiden man heb met hoe dit voor de kids is, erg tegen scheiden/uit elkaar gaan. Ik vind dat je altijd tot het uiterste moet vechten om je relatie te redden, zeker als er kinderen zijn. Echter: dat moet wel van twee kanten komen. Als 1 van de twee niets doet en het allemaal van 1 kant moet komen, geef je je kind een zeer ongezonde boodschap mee: je moet maar volledig over je heen laten lopen, dat is normaal... Onderzoeken wijzen uit dat het gezonder is voor kids om met gescheiden ouders te leven, dan te leven in een huis vol ruzie... Dus tenzij er nog een weg is die je nog kunt bewandelen, (de psycholoog lijkt mij toch echt de beste optie: als zij niet wil, dan jij alleen. Zoek iemand die gespecialiseerd is in relatietherapie), zou ik op een gegeven moment toch echt een grens trekken. Gezien haar situatie zou je, in het geval jullie uit elkaar zouden gaan, toch op z'n minst co-ouderschap moeten bedingen, maar eerlijk gezegd lijkt het me gezonder als jij jullie kindje gaat verzorgen en je vriendin bezoekweekenden krijgt... Sterkte!
Rozemarijke, dank je wel voor je toelichting, Ron zal er zeker iets aan hebben! Ik hoop dat hij zeker volgende week weer op zijn werk kan (en mag) verschijnen zodat hij jou bericht kan lezen. Mijn ex is een half jaar zeker depressief geweest, is ook bevestigd door de huisarts en doorverwezen naar maatschappelijk werk. Hij kon zeker wel zeer boos zijn, ook ik liep toen op mijn tenen.
ik heb uitvoerig met mijn partner gesproken en het eerst geprobeerd rustig uit te praten. maar toen zei ze dat ze geen uitweg meer zag praten met een huisarts, relatietherapeut en/of psycholoog wil ze pertinent niet en ze schuift het probleem af in de zin van dat het niet haar "fout" is en dat ze stelt dat ze alles van mij moet (veranderen) en veranderen doet ze voor niemand.... toen ben ik hard geworden en gesteld van dat uit elkaar gaan de situatie toch niet veranderd omdat ik ook gezag heb en recht heb op de kleine en dan mijn ouders ook gewoon laat oppassen en laat zien ook gemeld dat ik zelf wel wil vechten voor de relatie en dat ik mogelijk wel met iemand ga praten om handvatten te krijgen hoe te handelen heb geschreeuwd dat als ze van me houdt ze er wel voor moet vechten en dat het niet van 1 kant moet komen ik weet inderdaad (zelfreflectie) dat ik te lief ben geweest voor haar, maar we komen uit een "verleden" waarin zij ook qua gezondheid dingen heeft meegemaakt waardoor ik al veel voor haar deed en haar probeerde te ontzien. het is lastig dat terug te draaien omdat dat haar mening weer bevestigt als zijnde dat ik niet meer van haar zou houden. op een gegeven moment "brak" ze en ging ze huilen. al mijn mogelijke oplossingen waren al van tafel geveegd, maar ik ben die avond nog naar mijn ouders gegaan en alle gevoelens die mijn partner richting hun heeft aan hun uitgelegd. dit overigens in overleg met mijn partner, ik heb gesteld dat wanneer zij niets weten ook niets ermee kunnen en dat ze er daarom ook recht op hebben om de fricties te weten. sindsdien is het nog niet 100% en de relatie heeft zeker een knauw gekregen, ik krijg af en toe ook nog van die steken onder water te horen, maar ze heeft in ieder geval weer wat gevoel getoond. het is jammer dat ze geen hulp van buiten wil dus ik weet niet hoe lang deze opleving duurt, maar ik moet positief blijven.
Fijn dat je wat laat horen Ron! Toch denk ik dat je wat harder voor je partner maar ook voor jezelf moet worden... Ga een paar dagen weg, dan ziet ze misschien in wat jij allemaal voor haar betekent.
@Fairy: bij mannen uit depressie zich idd anders en zie je wel vaak boosheid: mannen kunnen vaak niet zoveel met verdriet, (geldt uiteraard niet voor alle mannen), en uiten dat dan in boosheid. Bij vrouwen wordt over het algemeen wel het 'traditionele' depressieve beeld gezien. Ik denk persoonlijk dat er met de vriendin van RonD wat anders aan de hand is. @RonD: ja, lastig als je vanuit ziekte in een bepaald patroon bent belandt... Hebben jullie destijds ook begeleiding gehad van een maatschappelijk werker? Was je vriendin onder behandeling voor wat ze destijds gehad heeft, (mag ik vragen wat het was, even voor m'n beeld?). Het is namelijk nogal ingewikkeld om je relatie weer in balans te brengen na zo'n periode van ziekte... als je vriendin nu niet naar zo iemand toe wil, zou jij wel eens contact op kunnen nemen met een maatschappelijk werker van het ziekenhuis: die zijn namelijk gespecialiseerd in ht omgaan met ziekte, ook binnen relaties, en het weer terugvinden van de balans in je relatie. In jouw geval zou je dan toch wat aan MW kunnen hebben, Wat heeft je vriendin overigens tegen op je ouders? Zijn er dingen bij waarin ze op zich wel gelijk heeft, of is het echt allemaal onzin? Stelt ze zich naar jouw ouders nu hetzelfde op als naar jou: eisend en het moet allemaal op haar manier? Als dat zo is, is het echt tijd om grenzen te stellen. Ja, je loopt daarmee het risico dat ze jullie relatie verbreekt. Maar of dat veel erger is dan op deze manier in een relatie zitten... als jij namelijk geen grenzen stelt, zal jullie relatie niet veranderen.
Rozemarijke bedankt voor je toelichting Wat Ron zijn partner haar eisen betreft naar zijn ouders toe heeft Ron mij ge pmt... Ik vond het zelf (als mama van 4 kids) een vrij veeleisend pakket... Natuurlijk kan ik absoluut niet voor Ron spreken, ik bied alleen een luisterend oor en probeer advies te geven, maar jou bijdrage hierin is zeer waardevol, voor mij maar ook zeker voor Ron hoop ik!
Hey RonD, Hoe gaat het thuis nu? Ziet je vrouw nu al in dat het zo langer niet gaat en dat jullie samen moeten gaan werken aan jullie relatie? Ik hoop het zo voor je want dit is geen doen natuurlijk. Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd met moeilijke beslissingen
@Fairy; weet jij hoe het nu met RonD gaat? Het is al weer even geleden dat hij wat heeft laten horen. Hopelijk is dit een goed teken....
Helaas heb ik ook nog geen pm van hem ontvangen, ik zal Ron wel even een pm sturen hoe het gaat want ook ik ben erg benieuwd. Ik heb wel rekening gehouden met eventuele vrije dagen in verband met koninginnedag enz. RonD kan namelijk alleen op zijn werk op het internet....Vandaar
ha iedereen, het gaat nog niet super. mijn partner vind het superlastig om de kleine bij mijn ouders achter te laten. Het is toch gelukt, alhoewel mijn partner me nu keihard vindt omdat ik dat doorzet. hopelijk slijt dit alles met de tijd, het is geen pretje te moeten horen dat het zwarte bladen in een boek zijn. haar gedrag naar mij toe is ook nog niet echt jofel te noemen, maar ik probeer het nu wat meer langs me heen te laten gaan zonder daarbij alles te accepteren. gewoon wat terugzeggen en verder er niet bij stilstaan ik heb gisteren ook maar weer op de vrouw af gevraagd of ze nog wel van me houdt, en toen zei ze ja. ze schrok wel toen ze de maxicosi zag staan op de gang...ze dacht dat ik wegging,m aar ik had deze alleen maar klaargezet voor vanochtend. ze schrok overigens meer dat ze de kleine niet meer zou zien ipv mij, maar ik zou denk ik hetzelfde hebben
He Ron, klinkt goed, om wat grenzen te stellen en normale dingen er wat door te drukken... Hier hebben we op een andere manier daarmee te maken gehad: de ex van mijn man heeft een tijdje de kids bij hem weggehouden. Zijwilde niet eens met mijn man in gesprek om dingen af te spreken, omgansgregeling weer op gang te helpen, enz. Nu heb ik er wel begrip voor dat haar vertrouwen in hem was beschadigd, maar toch... daar hadden de kids niets mee te maken. Mijn man heeft toen via een rechtszaak toch weer een omgangsregeling afgedwongen en dat is uiteindelijk goed geweest: deze vakantie komen de kids 2 weken hier logeren, op haar initiatief! Wat ik ermee wil zeggen is: soms is het echt goed om iets erdoor te drukken, omdat het de ander dwingt om de dingen te doen en het de gelegenheid geeft om een andere ervaring, ander gevoel bij die dingen te krijgen. De ex van mijn man zal nog steeds niet zo dol zijn op mijn man, na alles wat ze samen hebben meegemaakt, maar ziet inmiddels wel dat het contact met de kids op een goede en gezonde manier verloopt, Hopelijk gaat dat bij je vriendin ook werken,
Ik ben ook wel benieuwd hoe het nu met hem en zijn vriendin gaat... Ik zie in zijn profiel dat hij 18 juni nog wel online is geweest.
Net alles doorgelezen en nu houdt het ineens op... Hoe gaat het er nu mee??? Iemand een idee??? Ben behoorlijk onder de indruk van het hele verhaal en hoop dat alles goed gaat met RonD Gr. Rianne!!!