probleembevalling

Goedemiddag,

Graag wil ik mijn verhaal betreft mijn bevalling even kwijt omdat er nergens wat over op internet staat. Misschien heeft iemand anders iets soortgelijks meegemaakt.

Op 8 november 2013 was ik 41+2 zwanger. Ik voelde me al een tijd niet lekker en hield daardoor ook contact met de verloskundige. Die middag zag ik sterretjes en had ik enorme hoofdpijn. Ik heb dus contact opgenomen met de verloskundige en mijn zorgen geuit. De verloskundige vond het wat verdacht en vertelde mij dat ik even moest gaan slapen en als ik wakker werd en het nog aanwezig was ik terug moest bellen en dan langs moest komen. Nadat ik geslapen had hield het nog aan. Ik heb de verloskundige terug gebeld en zij vroeg mij om langs te komen. Het was inmiddels 19.00 uur 's avonds. De verloskundige ging naar de praktijk en daar ging ik dus ook heen. Daar deed zij een urine test om te controleren hoe het met mijn eiwitten zat. Mijn eiwitten gaven +1 aan. dit betekende dat ik beginnende zwangerschapsvergiftiging had. Omdat ze het best wel gek vond dat het nu ineens +1 was (de dag ervoor was ik op controle geweest en was er nog niks aan de hand) heeft ze me doorgestuurd naar het ziekenhuis voor uitgebreider controle.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd voor controle van mijn kindje. Dat zag er allemaal goed uit. Ook moest ik alweer in een potje plassen voor eiwit controle. In het ziekenhuis vonden ze al +2 in mijn urine. dus het eiwit percentage was al gestegen in de tussentijd van de verloskundige naar het ziekenhuis. Uit voorzorg werd ik opgenomen voor die nacht. Na wat onderzoeken had het ziekenhuis besloten om mij de volgende ochtend in te leiden omdat ik natuurlijk al ver over tijd was.

Om 7.00 uur werden mijn vliezen gebroken. Daaruit bleek dat mijn dochter ook nog eens in het vruchtwater had gepoept dus dat ze het moeilijk had. Ik kreeg weeën opwekkers om het op gang te brengen. De weeën werden een stuk heftiger in een korte tijd waardoor mijn dochter het moeilijker kreeg en haar hartslag daalde dus moest ik in een andere positie gaan liggen die ik zelf niet trok. om 10.00 uur na de controle hoeveel ontsluiting ik had, had ik nog steeds maar 2 centimeter. Eigenlijk vanaf dat moment weet ik niks meer. Het ging ineens heel slecht met mij dus ik vertel vanaf nu wat ik van mijn moeder heb gehoord die bij de bevalling was.

Ik heb gevraagd om een ruggenprik omdat ik de weeën niet meer trok. Omdat het ziekenhuis het enorm druk had werd ik aan mijn lot overgelaten en moest ik wachten tot er plek was om te prikken. Uiteindelijk kreeg ik de ruggenprik en terug op de verloskamer leefde ik een klein beetje op. Na een half uur was dit weer afgelopen aangezien het slangetje van de ruggenprik zijn eigen leven was gaan leiden in mijn rug waardoor ik aan de hele linkerkant weer gevoel kreeg en alles weer extreem ging voelen. Hierdoor raakte ik weer van het padje af. Na toucheren bleek ik 5 centimeter ontsluiting te hebben. Dit was om 11.30 uur. Dat was nog niet genoeg. Ik kon niet meer omdat ik vanaf 11.00 uur al met druk op mijn anus lag. Ik had het gevoel dat ik moest poepen. Dit kon natuurlijk nog niet omdat ik pas 5 centimeter had en dus nog lang niet mocht persen. Die persweeën bleven maar aanhouden waardoor ik in een soort van shock raakte. Dus kreeg ik magnesium toegediend. Een hele bolus waardoor het leek alsof ik in de brand stond. Ze moesten me koelen met koude doeken.

Later kreeg mijn dochter het weer moeilijker. Ze moesten haar controleren of het nog wel goed ging. Om te controleren of haar zuurstof in der bloed nog goed was moesten ze wat bloed uit haar hoofdje schrapen. Dit ging de eerste keer fout, tweede keer fout en pas de derde keer ging dit goed. Uiteindelijk bleek er met me dochter niks mis te zijn. Ik trok het niet meer en wilde uiteindelijk nu ervan af zijn. Ik lag om 16.00 uur nog steeds met persweeën en ik was helemaal van de wereld. Toen hebben ze besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren omdat mijn dochter en ik het beide heel moeilijk hadden.

Omdat de ruggenprik niet werkte moest ik de keizersnede onder algehele narcose doen waardoor ik de geboorte van mijn dochter niet mee heb kunnen maken en ik haar niet als eerste vast heb kunnen houden wat mij natuurlijk erg pijn doet. Toen ik wakker werd op de uitslaapkamer was mijn dochter al 3 uur oud. Gelukkig kreeg ik gelijk foto's in mijn handen zodat ik mijn dochter kon zien. Uiteindelijk kwam ik boven en mocht ik haar eindelijk in mijn armen sluiten.

Het enige was dat ik nadat ik wakker werd koorts had. Dit duidt op een bacterie / infectie dus moest ik gecontroleerd worden. Toen begon de echte ellende pas. Ik kreeg koorts die op en af ging. Ene moment van de dag koorts vrij en andere moment van de dag hele hoge koorts van 40 graden. De artsen diende mij antibiotica toe om de infectie te verhelpen maar niks sloeg aan dus dachten ze dat er wat anders aan de hand was. Ik werd op intensieve zorg gehouden, op een hele grote kamer voor mij alleen. Mijn reflexen waren erg gevoelig. Als je me aanraakte schokte heel mijn lichaam. Ik kon elk moment in een aanval raken waardoor de artsen een reanimatiekoffer naast mijn bed hadden geplaatst. ik lag aan de zuurstof omdat mijn zuurstof gehalte daalde. Het is twee dagen na de geboorte van mijn dochter kritiek geweest. Het was niet duidelijk of ik wel zou blijven leven. Weer kreeg ik een bolus magnesium om mijn reflexen aan te pakken. Dit sloeg niet aan. Uiteindelijk na heel veel onderzoeken, bloedtestst (zelfs om rare buitenlandse ziektes) longfoto's, hartonderzoeken, echo's, punties (met een dikke holle naald vocht uit mijn keizersnede halen) arsen overleggen (met 35 artsen), speciale echo's van beste gynaecologen en zelfs een CT scan kwamen ze er achter dat er een grote geïnfecteerd hematoom in mijn onderbuik zat (ter grote van een Hema worst) Dit hematoom had een infectie opgelopen die mijn lichaam had ingekapseld. Ik bleef ziek omdat mijn lichaam ervoor wilde vechten dit uit mijn lichaam te bannen maar omdat het ingekapseld was kon de antibiotica de infectie niet verslaan. 10 dagen na de keizersnede kon ik nog niet lopen, zelfstandig plassen, douchen etc. De pijn die er zat verlamde me. De enige oplossing (10 dagen na mijn bevalling) was om opnieuw te opereren. Dit hebben ze gedaan. Toen ik wakker werd na de 2e operatie was ik koortsvrij en voelde ik me een stuk beter. Ik had wel een drain om te voorkomen dat er weer een bloedstolsol zou ontwikkelen. Verder was mijn wond niet gehecht zoals de eerste keer met oplosdraad maar nu had ik krammetjes (soort nietjes) deze mochten na 2 weken worden verwijderd.

Na de operatie kreeg ik nog een tijd antibiotica en na 2 en een halve week ziekenhuis was ik gelukkig genoeg opgeknapt en mocht ik eindelijk met mijn kleine meisje naar huis om helemaal beter te worden en te gaan genieten.

Uiteindelijk leg ik de schuld bij de verloskundige omdat ik vanaf week 38 in de zwangerschap me al niet lekker voelde en merkte dat mijn lichaam er klaar mee was. Ze wilden niks doen. Het is me bijna fataal geweest.

Dus als tip voor andere mensen die nog moeten bevallen, LUISTER NAAR JE LICHAAM EN LAAT JE NIET AFWIJZEN. als jij wilt bevallen dan EIS je een bevalling. het is jou lichaam, jou kindje en jou leven!

Sorry voor het lange verhaal maar ik wilde het even kwijt. Indien er mensen zijn die soortgelijk iets hebben meegemaakt dan hoor ik dat graag. Ik heb namelijk nog nooit iemand gehoord die dit heeft meegemaakt dus ik voel me best alleen.