Beste dames, Ik zit met het volgende, mijn oudste dochter van 3 jaar gaat sinds 2 maanden naar de psz. De eerste paar keer vond ze het geweldig en was ze me al vergeten en kon ik zo weg. Helaas is dat nu niet meer zo. Ze vind het verschrikkelijk, ze huilt, krijst gaat bijna overgeven omdat ze er naar toe moet. Iedere keer moet ik van alles verzinnen om haar er uberhaupt binnen te krijgen. Mijn omgeving en de psz zeggen steeds maar dat ik moet doorzetten maar gevoelsmatig sloopt het me. Ik heb haar opgegeven omdat ik dacht dat het goed voor haar zou zijn echt haar eigen ding. Maar op deze manier is het niet leuk voor haar en mij. Als ik haar kom halen vond ze het wel leuk zegt ze maar zegt direct dat ze niet meer wilt de volgende keer... Ben een beetje radeloos...
Jeetje wat een lastig dilemma! Geen idee wat je hiermee aan moet. De psz is natuurlijk geen verplichting en straks op de basisschool krijgen kinderen die het nodig hebben ook wel rustig de kans om te wennen. Ik kan me voorstellen dat dit gevoelsmatig niet fijn is om door te zetten...
Vertelt ze ook waarom ze niet meer wilt? Komt ze voor de rest ook in aanraking met groepen andere kinderen en is ze ooit ergens zonder jou? Deze dingen spelen natuurlijk ook een grote rol.
Is het misschien mogelijk dat je eens een keertje wat langer mag blijven bij de peuterspeelzaal! En dan ook zeggen van mama blijft heel even kijken wat je gaat doen ect ect. Of neem je je andere kinderen ook gelijk mee en heb je weinig tijd om even met haar rustig binnen te komen even naar een speelplek te lopen en samen iets te doen. Kijk of het met interesse lukt en dat het afscheid niet te snel is. Ik zeg ook maar wat hoor . Bij mijn zoon op de peuterspeelzaal was het gebruikelijk dat je even met je kind iets deed al was het maar een puzzel in elkaar zetten even zo dat ze even rustig bij konden komen soms is het zo druk alle ouders komen binnen en worden die kleintjes onder de voeten gelopen. En zo kon je even wat aandacht besteden en daarna weg gaan daar bij pakte de leidster je kind over als het (moeilijk was of verdrietig dat mama weg ging) Even nog aan kijken met je kindje er overpraten ze vind het wel leuk verteld ze als ze terug komt dus het is iets met het afscheid nemen. En ook een manier van he van als ik doe als ik het niet leuk vind neemt mama me weer mee. Nu andere niet boos op me worden haha weet wel dat een kindje dat niet bewust doet. Maar ze kunnen het aanvoelen en dan word het een cirkeltje. Word het na een maand je nog niet beter ja dan, moet je voor je zelf de vraag stellen is dit het me waard en zo nee dan, laat je het stoppen en gaat ze pas met 4/5 naar de basisschool. Succes ermee.!
bij ons kan een ortopedagoog ( hoe schrijf je dat) van het cb meekijken met de groep. ze vertelde mij dat ze dan kunnen kijken hoe het kindje doet en of het in de groep past ( gaan wij over een paar maanden ook doen met onze jongste die een taalachterstand heeft) misschien doen ze dat bij jullie ook en kan die erachter komen waarom ze zoveel moeite heeft. van daaruit kun je dan verdere beslissingen nemen.
Oh meis wat vervelend !! Hebben we met mano ook gehad trouwens, de eerste 2 weken vond hij het geweldig, maar daarna is het ook een paar weken drama geweest, ook elke ochtend huilen enz. Het was zelf seen keer zo erg dat hij daar geloof een uur heeft gehuild en echt heel boos geweest is, hahahaha de juf zei toen ook, ik wilde je eigenlijk bellen om hem op te komen halen ,maar aan de andere kant als ik dat dan gedaan zou hebben zou hij ook weer denken dat hij dat elke keer zo kan gaan doen, dus ze heeft hem laten huilen en een uurtje was het over en hij heeft het nooit meer gedaan.