Sorry je kan wel zeggen hoe en wat maar, jij weet niet hoe en wat ik met de situatie heb gedaan van mijn depressie. Mijn depressie was een JAAR geleden! Ik heb toen hulp gekregen, en kreeg nu hulp van de psycholoog, maar dat wil niet zeggen dat ik nu nog depressief was? Wie zegt dat ik een half jaar geleden nog depresief was? In dec, januari vorig jaar was ik depresief en sneed mezelf! Ik heb toen direct hulp gekregen. Toen is het een stuk beter geworden, maar ik heb met adnere dingen nu nog hulp nodig, dat heeft niks met kinderen te maken, want ik ben nu super gelukkig, iedereen heeft wel eens een dip. Maar ik heb met sommige dingen hulp nodig, maar dat heeft niks met zulke dingen te maken. Dus daar kan jij niet over bepalen! JIj kan niet vertellen, hoe slim dat is of hoe slim dat niet is. En ja, je mag zeggen wat jij zou vinden, maar om te gaan bepalen of ik een half jaar geleden nog dpresief was en ik het daarom niet moet doen, dat is een beetje apart.
Oké, je moet het zelf weten... Maar een depressie is geen dip. En je kunt wel denken dat je elkaar met zes maanden kent, dat is niet zo! Wij hebben in zes jaar meer meegemaakt dan een gemiddeld stel wat al 60 jaar samen is, en nóg weet ik niet alles van hem. En de manier hoe je hier typt, en hoe je in je andere posts schrijft, denk ik inderdaad dat het verstandiger is je keuze eens te overdenken. En sorry meid, maar lees je reacties eens goed. Je gaat als een razende tekeer als iemand je advies wil geven. Daar maak je geen vrienden mee
Ja sluit ik me bij aan. Ik ben 3 jaar getrouwd geweest en had 6 jaar een relatie, kwam hij even vertellen dat hij toch geen kinderwens had. Nou en dan denk je elkaar te kennen. Nee ik had graag eerder moeder willen worden (31 jaar ben ik nu), maar helaas is het niet zo geweest. En uiteindelijk ben ik blij dat het nooit zover is gekomen, want dan zit je heel je leven aan elkaar vast en dat heb ik nu gelukkig niet meer...... En voor Simone, idd, reageer niet zo heftig joh. Met normaal reageren bereik je meer in de maatschappij!
Dit, sorry.. In de eerste twee pagina's kwam het allemaal nog goed over en ik wilde leuk/normaal reageren (ben ook 19, wel langer samen, hoorde ook alleen maar 'geniet eerst eens van de tijd samen' en nu heb ik rondhuppelende regenboogpony's om me heen want het is zooooo geweldig), maar van de manier van reageren op de volgende pagina's, en wat erin staat, schrik ik wel een beetje.. Dus ja nee, ik zeg verder maar niks..
+1 Eerlijk..: in het begin dacht ik: Lekker boeiend! Als zij dit graag willen, dan is dat toch hun keus.. Maar hoe meer ik lees, denk ik echt dat jullie er verstandiger aan doen om er nog even mee te wachten. Heel erg fijn dat jullie allebei het gevoel hebben kinderen te willen van elkaar. Echt, dat meen ik. Maar ik denk dat jullie er verstandiger aan doen om er nog even mee te wachten. Leeftijd vind ik er niet zo veel mee te maken hebben, maar wel in combinatie met dat jullie nog maar een half jaar samen zijn. En ook een beetje de manier waarop je reageert op geplaatste reacties, dat schrikt me wel een beetje af, eerlijk gezegd. Het komt toch wel een beetje onvolwassen over. En als jij "net" uit een depressie komt en hulp krijgt/hebt gehad van allerlei instanties/mensen/weet ik veel wat, zou ik gewoon nog even genieten van jullie tijd samen. Wees blij dat het goed gaat met je. Geniet daarvan. Je bent nog maar 19.. je hebt nog alle tijd. En natuurlijk denk je na een half jaar dat je elkaar door en door kent, en precies weet wat je aan elkaar hebt. Maar meid, geloof me.. In een half jaar kun je niet iemand door en door kennen. Natuurlijk heb je een hoop meegemaakt en is het fijn dat hij aan jouw kant staat en jou steunt, maar dat is wat anders dan iemand door en door kennen. Ik hoop dat je dit niet als aanvallend ziet, want zo bedoel ik het niet (Jij vraagt om advies). En ik kan je alleen maar zeggen dat ik je echt aanraad om te genieten van het gelukkig zijn samen, en genieten van de leuke dingen. Zorg dat je alles eerst op orde hebt. Huisje (weet niet of jullie al samen wonen), werk, financiën, stabiliteit.. En dan komt de rest wel.
Ten eerste: nee je schoonmoeder hoeft zich niet te bemoeien met jullie leven. (En die oom vind ik ook flauw). MAAR bedenk wel dat ze het beste met jullie voor heeft. Geen ouder die zijn of haar kind in de problemen wil zien toch? Of ze echt boos zouden zijn dat betwijfel ik, ze waarschuwen jullie alleen maar omdat ze zelf weten dat een baby niet alleen maar leuk is.... Daarnaast heb je de afgelopen week al aardig wat topics geopend (waar ik ook op gereageerd heb) met vragen over van alles en nog wat. Je komt onzeker en ongeduldig over en je springt van hak op tak. Op het ene moment besloot je nog even te wachten, het volgende moment was je per direct met de pil gestopt. Ik bedoel dit niet flauw maar het laat wel een beetje jouw impulsiviteit zien en daarmee bewijs je dat je toch nog wel (te?) jong bent. Ook de opmerking: mijn vriend heeft zo weer een baan... dat is erg naïef. Als dat zo is, waarom raakt hij zijn baan nu dan kwijt??? Bedenk dat een baby al snel 75 - 100 euro in de maand kost (luiers, voeding, babydoekjes, extra wassen en zo nu en dan moeten er nieuwe kleertjes, flesjes e.d. bij). Kunnen jullie dat ophoesten? En echt: een halfjaar samen is NIETS. Juist niet als je zo jong bent. Want zoals al eerder gezegd: je zit nog in die eerste verliefdheid. Mooi dat jullie al samen door dingen zijn heen gekomen maar een relatie heeft meer tijd nodig om te groeien om te kunnen zeggen: dit is het. Ik wist bij mijn man al binnen 2 weken dat hij de ware was. Maar hebben de tijd genomen om elkaar te leren kennen, samen op vakantie, leuke dingen doen, samen er staan in een verbouwing, we hebben ja tegen elkaar gezegd, samen hoogte- en dieptepunten beleeft. En nu zeggen we: we zijn klaar voor een kindje, onze relatie is hier sterk genoeg voor. Mijn tip: Neem de tijd om zelf echt volwassen te worden, sterker in je schoenen te leren staan en geef jullie relatie de kans om volwassen te worden. Dat komt jullie niet alleen ten goede, maar jullie kindje ook die er over een paar jaartjes dan alsnog gewoon komt. Je vraagt zelf om advies en dat kan ter harte nemen, of niet. Bedenk wel dat, als er eenmaal een kindje is, je die niet meer terug kan stoppen. We bedoelen het echt niet verkeerd, iedereen wil alleen maar helpen en voorkomen dat jij (jullie) straks in een rotsituatie zit.
xElles ben het 100% met je eens. Maar ik denk ook dat jullie goed bedoelde advies niet gewaardeerd wordt, en dat het niet doorkomt helaas.
Als ik jouw reacties lees schrik ik er eigenlijk wel van. Ik vind leeftijd er niet toe doen, zelf was ik 21 en dacht er ook aantoe te zijn. Inmiddels hebben we er 3 en gaat het super goed en ben ik weer aardig wat jaren verder maar uit ervaring kan ik je vertellen dat er aantoe voelen te zijn niet een reëel beeld van de wekerkelijkheid is. Daarnaast raakt jouw vriend zijn baan kwijt en echt een nieuwe baan....heb je niet zomaar. Jouw geestelijke toestand is nog niet stabiel en gaat straks door de hormonen enorm pieken Jullie zijn kort samen en denken elkaar goed te kennen dan wens ik je succes voor de komende jaren wat dan zal je nog voor aardig wat verassingen komen te staan. Jullie hebben in de tijd dat jullie elkaar kennen al een hoop dingen meegemaakt ook op financieel gebied, is het dan wel een stabiele basis om aan kinderen te beginnen?? Daarnaast kom je nog vreselijk onzelfstandig en onzeker over. Als jouw vriend eerder móet stoppen bij de brandweer om met je naar de huisarts te gaan om over medicatie te praten vind ik dat onvolwassen en vraag ik me echt af hoe je dat straks met een kindje allemaal gaat regelen... Ik zie trouwens dat je een paar weken terug onder een andere naam actief was..... Vreemd.... Daar schreef je trouwens dat je zelf ook een tijdelijk contract hebt en je je rijbewijs moet halen om hem te kunnen verlengen. Hoe denk jij je rijbewijs te bekostigen als jullie nu al financieel lastig zitten? En wat als het niet lukt hem te halen dan ben je je baan ook kwijt en haal je hem wel,dan heb je ook het risico dat ze hem niet verlengen omdat je zwanger bent.... Meid, je begeeft je op erg glad ijs. Jullie zijn nog jong, zorg eerst dat je je leven een beetje op de rit hebt. Op dit moment loopt het op geen enkel vlak soepel. Ik zie eerlijk geen enkel punt waarom anderen zouden moeten zeggen meid, ga ervoor. Ik zou voor geen goud in de schoenen van jouw schoonmoeder willen staan...
Als kind van iemand die dacht zoals jij nu denkt raad ik het je zeker aan om nog te wachten. Werk aan jezelf (een depressie is inderdaad geen "dip"), aan jullie relatie en ga dan pas aan kinderen denken. Nu kom je als een verwend kind over wat per se een pony wilt hebben voor d'r verjaardag....
Ik sluit me aan bij de rest. Heel tof voor je dat jullie een kinderwens hebben, maar ik denk dat de eerste stap naar moederschap toch echt inhoudt dat je zorgt voor een goede, stabiele basis voor een eventueel kindje (financieel en emotioneel gezien). Het is wel een keuze voor het leven die je maakt en nog niet eens per se je eigen leven: er is dan een kind bij betrokken. Wat ik bedoel is: alleen omdat je iets wilt, betekent niet dat het altijd een goed idee is op dat moment. En je zou ook wel wat netter kunnen reageren als mensen de moeite nemen je advies te geven. Het lijkt wel of we je alleen mogen vertellen wat je zelf graag wilt horen.
Op basis van de OP zou ik zeggen waar bemoeit je schoonmoeder zich mee. Alleen een half jaar is echt te kort om een stabiele relatie op te bouwen. Ook als je veel hebt meegemaakt en al een tijdje samenwoont. Tot een jaar ben je nog verliefd en heb je nog geen sleur mee in je relatie gehad dus je bent echt nog niet in staat om te beoordelen dat deze relatie voor altijd gaat zijn. Ik neem aan dat jij wel een baan hebt? En heb je ook een vervolgopleiding gedaan gezien je nog maar 19 bent? Een stabiele financiële situatie is erg belangrijk voordat je aan een kindje begint, kinderen eten namelijk niet van liefde en je koopt er ook geen autostoel voor. Hoe weet je nu al zeker dat je vriend binnen een jaar een (vaste) baan gaat vinden. Er zijn nog maar weinig branches waar je zo weer aan het werk kan gaan. Hiernaast heb je ook nog je leeftijd en dat is echt niet persoonlijk bedoelt, want ik ben amper ouder dan dat jij bent. Alleen ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat de verantwoordelijkheid die een kind met zich mee brengt enorm. Ik zeg niet dat je een slechte moeder zal zijn of dat je op deze leeftijd geen kind op kan voeden, maar voor jezelf is het vele malen makkelijker. We willen het beide zo graag, we zijn inderdaad erg bang voor reacties van familie, vrienden en mensen buiten ons, maar als wij gelukkig zijn? Als je kiest voor een kind gaat het niet meer alleen om jullie geluk, maar ook van jullie kind.