Ik vind het sowieso moeilijk om daar te zijn, ik heb gewoon geen idee dat ik daar hoor. Heb het gevoel dat het alleen maar schijn voor de buitenwereld is voor mijn dochtertje. Ik ben normaal ook wel klaar met zo'n mensen. Zijn denk ik de hormonen dat ik toch wel weer alles oke wil hebben. Maar als het een keer niet naar hun zin gaat, zit het er meteen weer tegen.
heks...kotsneigingen...stress...hoogzwanger... Het is toch eigenlijk al duidelijk? Het gebeurt in vele families dat er druk wordt gelegd en dat 'we' altijd maar weer zwichten. Wat zou er gebeuren als we aan onszelf gaan denken (dan zijn we maar aso, ik noem het assertief) en ons niet meer zo aanpassen uit angst voor afstoting, afwijzing... het is toch eigenlijk van den zotte dat daar uberhaupt mee gedreigd wordt, hardop of onderhuids...
Ik zou na dit alles dus ook niet gaan....wat denken ze nu? Dat je alles maar kan vergeten en vergeven, zonder dat ze eerst eens haar welgemeende excuses komt overbrengen naar jou/jullie?
Ik zou lekker niet gaan ze bekijk t maar. T kind kan er niks aan doen maar jij ook niet en volgens mij gaat t nogal wat stress meebrengen.. heb ik t idee en dat is echt niet goed voor je baby!