Vandaag gaan wij vertellen aan onze dochter dat we uit eljaar gaan en daar zie ik als een berg tegen op. We hebben besproken wat we gaan zeggen. Althans: wat juist niet en we staan er ook volledig achter dat het gaat gebeuren. Maar toch. We hebben ook geen ruzie en willen het snel en netjes afhandelen middels mediation en toch heb ik op dit stuk een enorme knoop in mijn maag. Ik ben gewoon bang voor de gevolgen. Ze is gevoelig en best slim. Voordeel is dat ze spanningen voorheen ook opmerkte. Dus in die zin zal er rust komen. We willen het gewoon goed doen, maar kun je zoiets goed doen. Wij kunnen en willen en kunnen samen niet verder, maar we vinden het zo vreselijk moeilijk om voor haar het leven zo drastisch om te moeten gooien. Dat doet pijn. Hebben jullie nog tips?
Ik heb geen tips maar wil je wel veel sterkte wensen. Lijkt mij ook ontzettend moeilijk om te moeten doen...
Ik heb geen tips voor het moment van vertellen, maar ik wil je een hart onder de riem steken: het kan echt heel erg goed gaan. Mijn man en zijn eerste vrouw zijn gescheiden toen dochter 7 en zoon 5 was (plusminus). Zij hebben alles in der minne geregeld en hebben na de scheiding een co-ouderschap ingericht. Er is nooit ruzie geweest, ze hebben elkaar altijd in hun waarde gelaten als vader en moeder. Alle belangrijke momenten in het leven van de kinderen doen ze samen. Ze zitten ook volledig op 1 lijn qua opvoeding en laten zich niet tegen elkaar uitspelen, want ze hebben heldere onderlinge communicatie. Inmiddels zijn de kinderen 16 en 14. En het zijn twee van de meest sociale, stabiele, vrolijke, gelukkige kinderen die ik ken. Moeder heeft een fijne nieuwe relatie en hun vader ook (met mij dus). Mijn man en zijn exvrouw zijn op deze manier samen betere ouders dan toen ze nog in een relatie zaten die niet meer liep. Dus: het kan echt goedkomen! Als je vragen hebt mag je natuurlijk een PB sturen.
Wat moeilijk voor je, heel begrijpelijk dat je tegen dit gesprek op ziet. Tips? Zelf niet gaan huilen. Je dochter de ruimte geven te reageren zoals ze doet, dus niet bijvoorbeeld de "voordelen" gaan benoemen om haar te troosten (bijvoorbeeld:dan heb je twee mooie kamertjes oid) Zij kan niet overzien wat de impact hiervan op haar leven zal zijn dus zal ook op een ander niveau reageren, dan dat jouwzorgen zich bevinden. En al haar vragen beantwoorden.. Maar dat had je vast zelf ook bedacht. Je komt rustig en weloverwogen over. Succes en sterkte!
Lijkt me inderdaad heel moeilijk om het te moeten vertellen. Geen tips maar zoals ik het lees gaan jullie er heel bewust en doordacht mee om. Succes met vertellen en het opvangen van haar reactie.
M'n oudste is 5. Het vertellen vond ik ook super lastig. Ik wilde me groot houden, maar was zelf erg emotioneel. M'n zoontje begon ook heel hard te huilen en was erg verdrietig en vroeg een paar x waarom!! Uitgelegd dat er niet zoveel veranderd, dat papa alleen ergens anders slaapt. Dat hij altijd naar papa toe kan, mee spelen, logeren en Bellen etc.. Toen we dit hebben verteld, werd het al minder.. En nu paar weken verder, ze gaan er erg goed mee om. Papa slaapt bij oma he? En wanneer gaan we weer logeren, dus nu is het makkelijker. Kinderen zijn dan weer heel flexibel. Wij hebben verder ook een goede relatie als ouders voor de Kids. We kijken goed wat ze zelf aangeven. De Kids staan bij ons beide op nr 1. Heel veel sccs, het vertellen aan de kinderen is het allerergste!!
Succes en sterkte, lijkt me erg lastig. Hier heeft mijn ex partner ze gewoon dronken uit bed gehaald, dus 3 huilende kinderen en een hele boze moeder was het gevolg . niet zoals ik me voorstelde dus
Mijn ouders vertelden het ook met zijn tweeën aan ons en hoewel alles daarna gigantisch uit de klauwen is gelopen, was het op het moment van vertellen een enorme opluchting voor me. Ook heel veel spanningen, en ik wist direct toen ze het zeiden dat die in elk geval weg zouden vallen. Het was dus eigenlijk alleen maar fijn... Heel veel succes!
Dank jullie wel alvast. Fijn om wat lieve woorden te ontvangen en ook positieve verhalen te horen. Dat geeft wat moed.
De tip van proberen niet te huilen vind ik heel goed. Ik herinner me nog als de dag van gister dat mijn ouders huilden toen ze het mij vertelden. Ik was een jaar of 6 en vond dat zo erg. Heel veel succes en sterkte!
Ooh wat naar. De tip van niet huilen vind ik een hele goede. Ik vind dat kinderen wel huilende ouders mogen zien, maar hierbij is dat denk ik te heftig voor ze. Veel sterkte en hopelijk blijven jullie op zon goede voet met elkaar.
Bij ons was het moment op zich niet zo spannend voor de kinderen, vooral zoon (toen 4) begreep het goed en wilde ook niet meer dat papa en mama veel ruzie maakten. We hebben toen vooral heel duidelijk gemaakt dat we heel veel van hen hielden en dat papa en mama nog wel vrienden konden zijn (in ons geval) maar dat we beter niet meer in 1 huisje konden wonen, zodat we geen ruzie meer gingen maken. Maar daarna was het natuurlijk het besef toen het daadwerkelijk ging gebeuren etc. Toen heeft zoon heel veel behoefte gehad aan gesprekken en uiten van zijn gevoel. Daar hebben wij ook altijd gehoor aan gegeven. Ik denk dat dat belangrijk is, ook na een jaar of langer dat je uit elkaar bent, kan een kind met vragen zitten en het is goed daar alert op te zijn. Heel veel sterkte de komende tijd.
Oef ik heb er zelf gelukkig geen ervaring mee, maar ik zou zeker niet proberen mijn eigen verdriet te verbergen. Papa en mama hebben ook gevoel en ze mag best weten dat jullie het ook erg vinden? Heel veel sterkte...
hier gelukkig een kleine man toen we uit elkaar gingen (hij was 1,5) dus voor hem is het niet anders.. de tip van zelf niet huilen vind ik opzich een goede maar lijkt me ook erg lastig.. persoonlijk denk ik dat je ook uit kan leggen (mocht je wel huilen) dat jullie het zelf ook verdrietig vinden maar dat jullie geen ruzie meer willen. zeg vooral geen dingen als: papa en mama vinden elkaar niet meer lief. (heb weleens gehoord dat ouders dat deden) want dan word je dochtertje misschien bang dat als ze stout is jullie haar misschien ook niet meer lief vinden en ''scheiden'' van haar. geef haar de ruimte voor haar emotie. opzich denk ik dat kinderen best heel flexibel zijn.
Natuurlijk mogen kinderen weten dat hun ouders soms verdriet hebben, iets moeilijk of erg vinden. En als je wel huilt, is dat natuurlijk ook geen ramp en prima uit te leggen aan je kind. Maar het is volgens mij een goed streven. Omdat dit een moeilijke boodschap voor een kind is, die de gevolgen natuurlijk nog niet kan overzien. Als ouders dan al huilen, is de lading voor het kind al zwaar ongeacht wat het zelf zou voelen
Zocht me rot naar mijn topic.. staat het ineens hier.. Enfin. We hebben het dus verteld en ik vond het verschrikkelijk om te doen. Pff. wat gaat er veel door je heen op zo'n moment. Stomme is wel dat ik dat moment dingen uit kon schakelen en er voor haar kon zijn. Mijn partner (dat klinkt raar als je uit elkaar gaat) had dat sinds gisteravond minder. We hadden contact via app, omdat ik dit weekend met mijn dochter bij mijn ouders op bezoek was. Hij zag er tegenop, moest huilen, vandaag nog en toen heb ik hem echt even moeten zeggen dat ie daar nu echt even mee moest stoppen. De tip van niet huilen met haar erbij in dit geval, was echt heel welkom. Ze moest huilen, snikken, mijn hemel. Zo zielig. Maar we konden er samen voor haar zijn. In heel veel rust en volle aandacht. Maar het snijdt dwars door je ziel heen. We hebben verteld dat we niet meer verliefd op elkaar zijn en het vervelend vinden dat we samen veel ruzie maken en boos zijn op elkaar. Dat papa daarom een ander huisje gaat zoeken en dat er voor haar ook dingen gaan veranderen. Maar dat ze altijd welkom is bij papa en dat wij ontzettend veel van haar houden. Dat het niet haar schuld is en nog wat van die dingen. Ook hebben we haar gezegd dat ze het tegen iedereen mag vertellen en dat het geen geheim is. En dat we met nieuwe en belangrijke dingen (zoals een huis) het haar als eerste zullen vertellen. En dat ze verdrietig mag zijn en boos en dat altijd mag zeggen. Daarna hebben we haar samen op schoot gehad en samen een knuffel gegeven en wat gedronken. Toen ben ik met haar en een vriendinnetje naar ballorig gegaan en daarna een ijsje gegeten. In de auto terug vertelde ze haar vriendinnetje dat papa en mama niet meer verliefd zijn en dat papa een huisje gaat zoeken en dat ze dan op maandag t/m vrijdag bij mama is en om het weekend bij papa. Vriendinnetje vroeg haar hoezo dan en toen zij ze weer "gewoon omdat dat ze niet meer verliefd zijn" en dat ze ook verdrietig was, maar dat ze ook dubbel speelgoed kreeg. Ik heb haar gezegd dat ik het heel knap van haar vond dat ze het al zo goed kon vertellen en dát ze het al kon vertellen. Dat ik dat fijn vond en nogmaals benadrukt dat ik trots op haar ben. Heftig. Nu de avond vordert zakt het allemaal. Vanmiddag heb ik echt alles even aan de kant gezet voor haar, maar nu komt het wel binnen. Ik hoop maar dat het op deze manier een betere is geweest. Want de beste bestaat denk ik niet.