Dochter zit sinds een paar weken voor haar tweede verjaardag op de peuterschool en ze vindt het daar fantastisch, ze gaat met heel veel plezier naar 'school'. Ze is het laatste half jaar de jongste geweest, geen kindjes erbij en de andere kindjes zijn allemaal dik een jaar ouder en gaan dus nu langzaam allemaal naar de grote school. Sinds de herfstvakantie komen er steeds wat nieuwe (en dus jongere) kindjes bij en de 4jarigen gaan weg. Sinds dat de eerste oudere kinderen weg gaan, is ze thuis niet meer te houden met het doen van stoute (onacceptabele) dingen. Ze is verschrikkelijk druk, dat is ze altijd al geweest, maar is altijd heel lief en voorzichtig geweest met andere kinderen en dieren. De laatste tijd probeert ze haar grenzen te verleggen. Ze heeft nooit bewust mensen of dieren pijn willen doen, maar nu lijkt het net of ze dit wel bewust doet. Als we boodschappen doen moet ik uitkijken dat ze langslopende mensen niet schopt of slaat. Lopen we in het park oid en er zijn andere kindjes, dan doet ze eerst heel vriendelijk en dan opeens uit het niks haalt ze uit! Natuurlijk accepteren we dit gedrag niet van haar. Nu merk ik dat het schoppen/slaan ook naar dieren gericht is. Ze is een echte dierenvriend en is graag met de honden, kinderboerderij of met de paarden bezig. Mijn honden zijn wat dat betreft super gemakkelijk, waar ik blij om ben, want ze doet soms echt gemeen. Stuur de honden ook weg of roep ze bij mij, als ik zie dat ze weer in een pestronde is. Ze doet ze heel geniepig knijpen, opeens met iets op kop slaan en gister ging ze bewust bovenop mijn oudste hond staan (ik zag dat ze wat wou doen, ik zeg 'nee, pas erop' en ze gaat snel op de hond staan. Mijn twee oudste honden laten het gebeuren, de jongste gromt tegenwoordig (loopt dan weg). Ik waarschuw dochter dat dit niet mag met strenge stem en dat honden bijten als je ze pijn doet (maar ja dat heeft ze gelukkig nog niet ervaren) en ze moet in de strafhoek. Geen idee of dit effect heeft, maar ik weet het niet meer... Ze heeft er ook een handje van om de laatste tijd te bijten in mijn been. ze komt knuffelen en dan bijt ze. Of ze slaat papa ineens in zijn gezicht terwijl ze gewoon samen lief doen. Eergister was ze met mijn schoonmoeder eendjes voeren en daar was een heel klein hondje in het park. Ze ging dus weer heel bewust op een pootje staan, want oma en het baasje hadden er wat van gezegd en dan herhaald ze het gewoon nog een keer. Nu ging ik haar gister van de peuterschool halen en ik was wat vroeg, dus ik heb een beetje zitten kijken wat ze aan het doen waren in de (speel)tuin. Ze was constant bezig om bij de nieuwe kindjes spullen af te pakken. De oudere kinderen laat ze met rust. Jammere is dat er dan geen juf in de buurt is, en toen dat wel het geval was: kreeg het andere kindje een standje omdat hij aan het gillen was. En dochterlief trots met haar buit ervandoor gaat. Vind het niet leuk voor haar als ik constant politieagentje moet spelen omdat ze zulke dingen doet. Terwijl ze altijd zo ontzettend gezellig en lief kindje was. Het is vast een fase, maar hoop maar dat het snel weer onder controle is. Herkenbaar? Tips altijd welkom voor ons 2,5 jarige monstertje
Zoonlief hier pest de honden ook wel eens. Ik let er altijd op en haal de hond of zoon dan weg. Jammer voor hem was ik al een keer of 2 te laat. Hap zei het hondje. Gelukkig niet in zijn gezicht. 1 keer in zijn oortje met alleen een rood oor en 1 keer vlak voor hem. Tsja ik ben daar wat makkelijker in. In kijk vlug of er niks ernstigs is en dan krijgt zoonlief alsnog op zijn donder. Als hij nu de hond pest dan hoef ik alleen maar te zeggen dat het hondje dat niet leuk vind en gaat bijten. Werkt eigenlijk gelijk. Nichtje van mij heeft een zoontje die vroeger zijn zusje veel beet. Waarschuwen, straf, in de hoek etc. Hielp allemaal niet. Totdat hij op een dag zijn zusje weer keihard in haar rugje beet. Toen beet mijn nichtje hem in zijn arm. Bijten was gelijk over. Zelfde met een vriendin met een knijptoestand. Ik zal niet zeggen dat het altijd werkt, en niet iedereen zal het ermee eens zijn. Maar soms... Misschien helpt het als je haar een keer terug knijpt. Niet te hard, maar wel hard genoeg dat het indruk maakt?
Ik denk dat het een beetje kort door de bocht is om te stellen dat het door de peuterschool komt. 2-3 jaar is gewoon een lastige leeftijd. Wij hadden ook een heel lief, rustig en makkelijk meisje tot 2 jaar. Daarna is ze langzaam veranderd in een nog steeds lief, maar af en toe heel druk, dwars en uitdagend kind. Peuterpuberteit heet dat. Onze dochter gaat ook naar de psz sinds ze ruim 2 was en ik denk wel dat dat meespeelt, het draagt namelijk ook bij aan de ontwikkeling. Ze is cognitief gegroeid, maar ook sociaal maar een peuter gedraagt zich nou eenmaal niet altijd sociaal wenselijk. Ik zie ook gedrag bij mijn kind wat ik liever niet zou zien, de kunst is denk ik hoe je er mee omgaat en het in goede banen leidt, zodat het verkeerde gedrag op den duur verdwijnt.
Het zal vast een combi zijn van vele dingen: de psz, de drukke sinterklaastijd, de veranderingen op de psz en haar leeftijd. Maar zo veel en vaak dingen doen zoals jij dit zegt, vind ik wel opvallend. Ik zou het ook zeker bespreken op de psz en zorgen dat jullie op 1 lijn liggen. Succes..!
Mijn dochter pest de hond ook wel eens, idd ook een fase dat ze bewust op zijn poot ging staan of tegen hem aan ging rijden met haar fiets. Tot hij het op een dag zat was en haar een waarschuwing gaf, auw. Mijn dochter zit op een verpleegkundig kinderdagverblijf in een groepje van 6 waarvan de meeste klein zijn, ze heeft daar dus weinig oudere kindjes waarvan ze dingen ziet en overneemt. Wat mij wel op viel was dat we bij een vriendin waren geweest waarvan de dochter even oud is en daarvan ging ze dezelfde dag nog dingen kopieeren, heel grappig. Zelfde met haar neefje die ouder is, zijn moeder geeft hem nog wel eens een tik en vervolgens nam zij dat ook over en gaf een wild vreemde mevrouw een mep. Mag natuurlijk niet en wij corrigeren haar ook direct maar het is denk ik vrij normaal dat ze bepaalde dingen overneemt nu ze op de peuterspeelzaal zit. Gewoon corrigeren, uitleggen waarom dat niet mag en er niet een te groot punt van maken, gaat vanzelf wel weer over.
het is niet zo dat ik denk dat het enkel van de peuterspeelzaal komt hoor, maar dat bijten, slaan en schoppen neemt wel extreme vormen aan op het moment. Eigenlijk kun je er voor 90% van uit gaan dat ze niet lief gaat doen als er andere kindjes of dieren op haar pad komen. Alhoewel ze zich net op de kinderboerderij uitstekend gedragen heeft en als ze gaat spelen in een binnenspeeltuin heb ik haar ook nooit betrapt op zulke dingen (maar dan speelt ze op de 4+ toestellen). Ik ben er vergeten bij te zeggen dat ze zelf ook meteen antwoord met : 'op school' als je vraagt waar ze dat geleerd heeft. En wat dat betreft zijn peuters heel erg eerlijk en waarom zou ze dat verzinnen, toch? Ik ga het zeker bespreken met de juffen, had ik van de week al willen doen, maar er waren 2 vreemde juffen die dag. En hier zit ze al een jaar in de peuterpuberteit als ik andere moet geloven hahah maar dat uitdagen en dwars ging altijd gewoon zonder 'fysiek pijn doen', want dat is waar ze nu echt heel erg mee bezig is. Dat ik denk dat het een groot deel afkomt van peuterspeelzaal, is dat ze eigenlijk verder helemaal geen kinderen ziet om dit gedrag te kopieren. Ik weet niet of ze zich laat duwen, bijten of slaan door de grotere kindjes en ze dit gedrag dan overneemt om het thuis te doen. Maar ik moet dat dus nog even navragen of er veel 'fysiek gedrag' is, zodat ik er thuis wat beter op in kan spelen
Ik zou het ook zeker in de gaten houden. Heel consequent zijn qua pijn doen. Uitleggen, rollenspellen en proberen veel op het positieve te richten en dat te benoemen.