Ik heb een vraag. Mijn zoon van zeven is al ruim een week erg dwars, heel veel liegen, schelden en enorm brutaal tegen ons, de school, tijdens de zwemlessen en de grootouders. Nu is er niets veranderd in de thuissituatie, wij hebben hem dit ook gevraagd, maar hij kan hier ook geen antwoord op geven. Zijn vader geeft hem af en toe een tik als hij het echt te bont maakt en hij heeft nu al iedere middag en avond straf naar aanleiding van zijn gedrag. Ik ben 7 maanden zwanger, werk halve dagen wegens gekneusde ribben en wordt hierdoor erg verdrietig en emotioneel. Heeft iemand misschien een idee hoe wij dit kunnen aanpakken? Alvast bedankt voor de reacties.
Ik denk als ik het zo lees dat het toch een vorm van aandacht vragen is. Je schrijft dat er niks veranderd is, maar er komt toch een baby bij!! Dat is nog al een verandering lijkt mij! Ik weet natuurlijk helemaal niet hoe jullie gezin is samen gesteld maar als ik het goed begrijp is hij dus ruim 7 jaar enig kind geweest. Alle aandacht heeft hij gehad van jullie. Wat heel logisch is overigens. En nu moet hij zijn papa en mama gaan delen! Ik denk dat je even rustig weer de regels aan hem moet uitleggen en ook moet uit leggen dat als hij die regels overtreed, hij straf krijgt. Maar of een tik uit delen een goede straf is? Is vind absoluut van niet! Hoe kan je nou een kind pijn doen omdat hij iets doet wat niet mag? Ik zou ook echt even tijd met hem alleen door brengen. Probeer niet over de baby te praten. Geef hem alle aandacht. Maar neem hem ook mee naar bezoeken aan de vk of gyn. Betrek hem er bij. Laat hem voelen dat hij nog steeds net zo belangrijk is voor jullie dan toen je nog niet zwanger was. Maar vertel hem ook dat als de baby er eenmaal is, je veel tijd aan de baby moet besteden. De baby kan nog niks zelf, die moet je helpen met alles. Hij is al een grote jongen. Hij kan best even wachten. En vooral: wees consequent!
Bedankt voor je reactie! Vorig jaar hebben wij zijn zusje verloren bij de bevalling. We praten eigenlijk helemaal niet zo veel over de baby en nemen hem overal mee naar toe en betrekken hem bij alles. Hij was zelfs bij het aanzoek om te trouwen laatst van mijn vriend. Ik denk ook dat aandacht vragen is. Wellicht dat het overwaait, maar de frustratie en hormonen overheersen op dit moment! Ik vind het in ieder geval erg moeilijk om mee om te gaan...
Mijn stiefdochter heeft ook meegemaakt wat jij beschrijft (zusje verloren rond de bevalling) en bij de volgende zwangerschap van haar mama is ze ook heel 'dwars' geweest, uitdagen etc... Bleek dat ze gewoon heel zenuwachtig was, door de veranderingen die zouden komen als zusje/broertje er was, maar ook bang dat hij/zij misschien weer zou sterven...
Dankjewel voor "hetzelfde" verhaal. Mijn zoontje spreekt wel gewoon uit dat hij bang is om deze baby te verliezen of is soms overdreven voorzichtig met me. Misschien is dat het ook wel, ik zal er eens met hem over praten. Wij geven hem voldoende aandacht en betrekken hem overal bij.