Even een korte toelichting: Pittige jeugd gehad door moeder met borderline/munchhousen by proxy achtige stoornissen. Pleeggezin en ggz opnames als gevolg. Sinds mn 18e op mezelf en hard aan het werk. Helaas wel chronische ptss over gehouden. Contact met vader na veel therapie inmiddels goed maar met moeder blijft lastig. Contact altijd op een laag pitje. Het grootste probleem waar ik tegen aan loop is dat zij altijd over andermans grenzen gaat. Zowel fysiek als verbaal/mentaal. Dit 3 jaar geleden duidelijk aan gegeven en het contact oppervlakkig gehouden. Nu ben ik inmiddels 6 maanden zwanger en sindsdien loopt het moeizaam. Moeder probeert weer een "diepe" band op te bouwen en zich met name emotioneel met mijn leven te bemoeien. Heb al aangegeven dat dit niets veranderd en ik er hetzelfde in sta. Nu zit ik sinds een maand helemaal thuis met hg geklachten en ben mentaal aan het eind van mijn latijn. Dit lijkt voor haar de uitgelezen kans op zo dichtbij mogelijk te komen. Zo gauw ze me ziet gaat het gesprek over dat ik haar niets laat doen en geen steun vraag. Over dat nu ik zelf moeder wordt moet gaan begrijpen hoe de band werkt en meer begrip voor haar moet tonen. Dit alles met een hoop heisa en drama. Pas kwam ze en moest ik spugen. Dan hoor ik weken hoe heftig dat voor haar was en wat ze allemaal voor mij over heeft. En dat ik het niet snap omdat de kleine er nog niet is. Van de week ging ze weer over meerdere duidelijk aangegeven grenzen die al voor de zwangerschap aangegeven waren. Toen is dus de bom gebarsten en ben ik onwijs boos geworden. Ik vind het zo lastig omdat ik dit er echt niet bij kan hebben. Maar contact helemaal verbreken heeft ook grote consequenties. Sorry voor het lange verhaal. Ik hoor graag even vanuit een fris perspectief hoe ik dit mijn zwangerschap zo min mogelijk kan laten beinvloeden. En hoe dit moet als de kleine er straks is...
Wat een moeilijke situatie zeg.. Als jij al duidelijk aan heb gegeven dit niet te willen en je moeder geeft daar geen gehoor aan, denk ik dat zij het nooit gaat begrijpen.. Zijn je ouders nog samen? Dat je vader misschien een gesprek met haar aangaat, en anders iemand van dichtbij die het is aan kan geven? Heel veel sterkte!
Nee ouders zijn niet samen. Mijn broer geeft het wel aan maar ook daar heeft ze schijt aan. Die is alleen opgegroeid bij mn vader dus minder traumas. Dankjewel
Wat lastig. Contact wil je niet helemaal verbreken als ik het zo lees. Hier een vader met ook wat problemen in persoonlijkheidsorganisatie zeg maar. Die heb ik 1 jaar ook nauwelijks gezien. Wat hier hielp was mijn grens aangeven EN daar een consequentie aan verbinden als hij erover gaat. Zijn gevoel kan ik echt niks meer mee namelijk na alles wat gebeurd is. Dus aan de telefoon ratelde hij hier ook een keer door dan zeg ik dus ‘ik vind dit niet fijn en wil dat je stopt hierover. Doe je dat niet dan hang ik op.’ Dat resulteerde in het begin dat met regelmaat ik dus ophing. Als ik het nu zeg en geef nog 1 waarschuwing kunnen we door naar een ander onderwerp. Heeft jaren van afstand en oefening gekost. En hij moest zich echt anders gaan gedragen. Ik heb de grens ook zo hard gezet dat hij anders niets meer van mij hoeft te verwachten. Ik was mentaal ook wel zover om contact anders te verbreken want wat hij heeft gezegd en gedaan ging zo ver over grenzen heen .. dus mijn advies is om consequenties te zetten. Voelt ze zich dan gekrenkt heel jammer dan ..
Hey ma, daar gaan we op eigen kracht wel achterkomen en mocht het ooit veranderen dan hoor je dat vanzelf wel. Ik ben volwassen, sta op het punt om zelf moederschap op me te nemen. Jouw tijd om "te zorgen" en "op te voeden" is geweest. Je hebt me geleerd wat je me kon leren (dat dat niet is waar jij bij gebaat was, moet je dan maar erbij denken). Nu is het mijn beurt om die rol invulling te geven.
Mijn moeder heeft ook mentale problemen en tot een jaar of twee terug vertoonde zij net zulk gedrag als jouw moeder. Ik ben uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen en zij heeft me ontzettend geholpen met het stellen van grenzen. Wat belangrijk is om te beseffen is dat jouw moeder niet gaat veranderen. Dat betekent dus dat jij jouw communicatie naar haar moet gaan veranderen. In mijn geval betekende dat grenzen stellen en vooral daarin consequent zijn. Je zou bijvoorbeeld kunnen afspreken dat je alleen bezoek/telefoon van haar wilt als het gezellig en positief is. Je spreekt duidelijk af dat als ze in negativiteit zit, je het contact op dat moment afbreekt en ze weer terug kan komen als ze een positievere dag heeft. Zo val je haar niet persoonlijk aan maar bescherm jij wel jezelf. Het vergt een heeeele lange adem maar als je consequent blijft moet het kwartje op den duur gaan vallen. Gebeurt dit toch niet, dan moet je jezelf gaan afvragen of je überhaupt nog contact met haar wilt blijven houden. Ik weet vanuit ervaring dat zulk gedrag ook schadelijk kan gaan zijn voor jouw kind. Dus als het niet mogelijk is om een enigszins veilige connectie te hebben voor jou en jouw kind, met haar, dan moet je toch bepaalde keuzes gaan maken...
Wat fijn om wat herkenning te lezen. Het grenzen aan blijven geven is inderdaad heel belangrijk. Voor mijn gevoel moet ik echt altijd op mijn hoede zijn omdat de overval techniek regelmatig ingezet wordt. Daarnaast gaat ze te pas en te onpas een confrontatie aan. Ook op een verjaardag bijvoorbeeld. Ik schik vaak in op het moment en kom er ook niet later op terug omdat het me zoveel energie kost en stress geeft. Zij gaat echt door tot het bittere eind en ik ben nogal conflictvermijdend/angstig. Ideaal om misbruik van te maken dus. Nu ben ik toch achteraf er nog over begonnen. Heb nu al een poosje niets gehoord en ga nu maar niet meer 1 op 1 afspreken zolang ik me niet sterk genoeg voel om er mee te dealen. En met mn kleine helemaal nooit alleen bij oma. Dat gaat geheid mis.
Is het een idee om voorlopig alleen op neutraal terrein of bij haar af te spreken? Kun je altijd ten allen tijde weglopen. En verder, je schrijft het heel negatief op dat je een keer boos op haar geworden bent. Dat is niet altijd negatief! Zij is over jouw grenzen heen gewalst, dan is het juist goed van jou dat je haar eens goed vertelt dat ze te ver gegaan is. Vindt ze dat niet leuk? Haar probleem en niet het jouwe.