Hoi! Een tijdje geleden heb ik een topic geopend over mijn oma, ze was eerste kerstdag opgenomen in het ziekenhuis. Nu zit ze in een verpleeghuis. Voorheen woonde ze zelfstandig thuis, ze is nu 94. Toen ze dus nog thuis woonde belde ik haar altijd 1x per week omdat we best ver uit elkaar wonen. Maar de afgelopen weken heb ik haar dus niet kunnen bellen. Nu dacht ik net laat ik eens naar het verpleeghuis bellen, maar dat had ik beter niet kunnen doen, ze herkent mij niet eens meer aan de telefoon best helemaal van slag erdoor Moest even mijn hart luchten.
Ah jeetje meid! Misschien is langs gaan een idee? Mijn oma werd heel vroeg dement, ze leeft nog maar kekent niemand meer. De eerste keer dat ze mij niet meer herkende toen ik langs kwam was vreselijk, begrijp dus hoe je je voelt. Misschien als ze je gezicht er bij ziet dat ze je nog herkent.
Dankje! Ik weet wel ze is oud en wist al langer dat ze dement aan het woorden was, maar nu is het wel heel erg. Het is mijn oma, maar ook niet meer nu vind het ook moeilijk om er naar toe te gaan.
Misschien dat ze je gezicht wel herkend, of ze weet niet meer precies wie je betn maar ziet wel dat je vertrouwd bent. Dit hoort helaas bij het dementieproces... je moet dementie als volgt zien: alle herinneringen staan opgeslagen in boeken. Die boeken staan in een grote boekenkast op volgorde van eerst de allervroegste herinneringen en de latere herinneringen komen daar achter aan. Bij dementie raken die boeken kwijt in de omgekeerde volgorde...dus de laatst opgeslagen herinneringen raken als eerste kwijt. Zo gaan mensen langzaam terug in de tijd. Het kan best zijn dat ze je gezicht wel herkent als vertrouwd maar je niet meer herkend als kleindochter. Toch kan het vertrouwde gevoel wat je haar geeft iets losmaken, ze voelt zich dan veilig bij je. ook al weet ze niet precies meer wie je bent. een slopende ziekte, wat heel naar is voor de naasten.
zolang je maar wel beseft dat je oma er niks aan kan doen, die is je niet vergeten omdat je niet belangrijk voor haar geweets bent. ze is gewoon alle herinneringen aan het verliezen....
Sterkte hoor. Heb het zelf nog nooit meegemaakt, maar het lijkt me heel moeilijk!!! Ik zou toch langsgaan als ik jou was. Je weet maar nooit hoe het verder gaat...
Zeker te weten erg moeilijk! Maar ga bij je oma langs wie weet herkent ze je wel gewoon. En anders merken ze vaak wel dat het vertrouwd is. Klinkt misschien hard maar stel je oma komt snel te overlijden heb je zo een spijt dat je niet meer op bezoek geweest bent. (via de telefoon hoort ze alleen een stem en als je langsgaat hoort ze waarschijnlijk een bekende stem en ziet ze de persoon erbij) Heel veel sterkte!
das zeker moeilijk, mijn oma had ook alzheimer, best heftig als je eigen oma je niet meer herkent. sterkte meid!!
Nee idd. Toen mijn oma naar het verzorginshuis ging ben ik nog wel een paar keer geweest. Zij dacht alleen dat ik mijn moeder was maar die had toch 1 dochter en 2 zoons??? Hoe kwam ik dan aan 1 zoon en 2 meiden? Ze was steeds zo vreselijk van slag en ik vond het zo vreselijk om aan te zien dat ik er voor heb gekozen niet meer te gaan. Ze herkend ons niet en ligt veel op bed. Bij mij is die beslissing gekomen op het moment dat we haar hadden opgehaald om naar de verjaardag an mijn opa te gaan. We wilde haar naar huis brengen, zaten in de tuin in het zonnetje toen ik haar een arm gaf om haar te helpen opstaan. Ze ging tegenover me staan, haar ogen leken helder en ze noemde mij bij mijn koosnaampje van vroeger en zakte toen weg. Dat was voor mij os afscheid.
mijn opa heeft ook dementie en alzheimer.. herkent bijna niemand.. soms wel. soms ineens dingen van vroeger.. maar soms ook helemaal niet.. je gaat nu echt een soort rouwperiode in omdat je oma eigelijk je oma niet meer is.. ja van de buitenkant wel.. maar van binnen is anders.. zou zeker langsgaan. ook voor jezelf.je oma kan er niks aan doen. je leert er wel mee om te gaan.. al is het wel moeilijk.. ik heb een tipje voor een boek.. weet niet meer van wie het is.. maar het heet.. Dan wappert mijn hart naar je toe, met dat boek ga je dingen echt leren begrijpen hoe het werkt. verhalen van mensen.. erg mooi! veel sterkte en succes!
Ik zal eens zoeken naar dat boek. Net mijn oom gesproken hij is eerste contact persoon van mijn oma. Ze zit nu op een observatie afdeling, ze mag in het huis blijven waar ze nu is maar gaat wel naar een andere afdeling toe waar ze kan blijven. Ik wil er ook graag wel heen, maar moeilijk is het wel. Toen ze net in het ziekenhuis was opgenomen vond ik het al moeilijk om haar niet meer even zo te kunnen bellen. Ik denk dat ik niet meer zal bellen, als ik wil weten hoe het gaat bel ik mijn oom&tante wel.
Och lieverd, dat lijkt mj inderdaad ook heel moeilijk. Heb het zelf nooit meegemaakt, maar als ik er aan denk. Ze is er dan nog wel, maar toch ook weer niet. Schrijf het hier maar lekker van je af hoor. Dikke knuf van mij!!!
Gelukkig heb ik heel veel goede herinneringen aan mijn oma, omdat ze best ver woont gingen mijn zusje en ik eigenlijk elke schoolvakantie logeren.
Dikke knuf meis! Heel moeilijk om dat zo te zien... Mijn oma was ook dement, zij had vasculaire dementie, veroorzaakt door vele TIA's. Het begon al een beetje toen mijn opa nog leefde maar toen hij doodging ging het heel snel achteruit, ze heeft nog een half jaar in een aanleunwoning gewoond maar dat ging al niet meer. Trauma's (in dit geval het overlijden van opa) kan het verergeren. Wij oonden naast het verpleeghuis, dus logisch dat we daar regelmatig even langsgingen. Maar toen ze daar net zat was ze uit bed gevallen snachts (ze was over het hekje geklommen...) Waardoor ze een grote hoofdwond had en in een speciale slaapzak lag waardoor ze niet uit bed kon. Wij kwamen binnen en ze begon te huilen dat ik haar los moest maken en als ik dat niet deed dan vond ze me niet meer lief ze begon te smeken en te doen en ik zou 100 gulden krijgen als ik haar los zou maken... Vreselijk... Dementie kan je ook heel erg gemeen, boos en agressief maken, helaas gebeurde dit bij mijn oma ook, zij die altijd de liefste van wereld was en voor iedereen klaarstond... heel moeilijk... Daarna ging het even iets beter maar al snel herkende ze mijn kinderen (alle achterkleinkinderen) niet meer en ook snel daarna wist ze de kleinkinderen niet meer. Alleen haar eigen kinderen. Ik vond het ook heel erg moeilijk om daarheen te gaan en ben de laatste 3 jaar maar een stuk of 6x geweest. Maar ja, je kon ook geen gesprek meer voeren en ze was, wat jij ook zegt, mijn oma niet meer... biologisch wel, maar geestelijk niet.