Toen ik mijn dochter kreeg had ik al wel MS, maar ik werkte nog volledig. Pas na haar geboorte ben ik lichamelijk heel erg achteruit gegaan en ben op mijn 32e met veel verdriet volledig afgekeurd. Ik heb een groot vangnet om me heen, zodat ik zeker weet dat de zorg voor mijn dochter overgenomen wordt op momenten dat het met mij even niet gaat. En ja, het is zwaar, maar mijn dochter is mijn allesje en ik haal zoveel levensgeluk uit haar. Ik en mijn man hadden graag meer kinderen gewild, maar dat gaat dus echt niet meer door mijn ziekte. Zo realistisch zijn we dan ook wel..
Over het afgekeurd en wel een kindje kunnen verzorgen wil ik wel even reageren, hier een mama met een wia. Ik heb zelf ra en nog diverse dingen meer en ben dus nu 6 jaar thuis waarvan 4 jaar een wia. Werken is voor mij gewoon onmogelijk door de vele ontstekingen, elkeochtend ishet afwachten hoe ik uit bedkom, vandaagben ik misschien in 30 minuten klaar met aankleden morgen doe ik er misschien een uur over, de ochtenden heb ik echt nodig om goed op gangte komen, ben dan zo stijf als een plank, iedere dag is een verrassing wat wel of niet werkt aan mijn lichaam. Mijn handen en armen zijn meestal ontstoken dus met 10 vingers typen onmogelijk, type alles met 1 of 2 vingers, en de vele type fouten komen niet door het niet typen maar doordat ik niet genoeg kracht heb, dus iets administratiefs zit er niet in. Mijn voeten zijn altijd ontstoken en ondertussen vergroeid duslang staan lopen is onmogelijk dus elk taand beroep valt af, deochtenden vallen af, in de avond stort mijn lichaam alweer in dus zou max 2x per week ern uur kunnen werken op mijn manier en mijn tempo, zoek jij daar maar een werkgever voor. Thuis doe ik de dingen op mijn manier en mijn tempo en krijg ik bijveel dingen hulp van mijn man, de woonkamer schoonmaken, nee geen kasteel, doe ik 4 dagen overen dan heb ik het nog niet eens over dweilen of ramen lappen enz dat doet mijn man, maar op dit tempo en met veel pauzes kan ik dat wel voor elkaar krijgen. Mijn zoon weet heel goed dat mamabepaalde dingen niet kan hij weet niet beter , en daarvoor in de plaats doen we andere dingen op mijn manier en tempo dat is iets wat met werk niet kan, heb ik een slechtere periode nou dan doe ik behalve het verzorgen van Quinten helemal niks in huis voel ik me goed dan doe ik wat meer. Maar juist dat ik dingen thuiskan doen zoalsvoor mij wil maakt het haalbaar. Een tweede kindje zal er jammer genoeg waarschijnlijk niet komen omdat me dat te zwaar wordt red gewoon momenteel geen medicijnvrije periode met de verzirging voor Quinten maar samen met mijn man redden we de verzorging vanhuis en kind wel. Tuurlijk ishet niet altijd zo schoon netjes en opgeruimd als ik zou willen maar liefde is er hier in huisgenoeg en dat is erg belangrijk
@ Blaine; Dit had ik zelf kunnen schrijven, met wat verschil in details; mijn verhaal was de shortcut
Ja vind het ook altijd raar dat mensen denkenje hebt een kind duskun je werken want de werkdruk en verwachtingen zijnbij een wekgever heel anders . Heb ik thuis een avond gekookt is mijnman dolblij en 99 andere avonden vind hij het prima het zelf te doen, zie je het al voor je bij een werkgever haha. Soms is hetzwaar maarooh wat is mijn kleine man alle extra pijn enmedicatie waard
dat is denk ik iets wat mensen zonder handicap niet weten vaak. je leert heel erg prioriteiten stellen als je met een beperkte hoeveelheid energie om moet gaan. huishouden is geen prioriteit. dus een zieke mama legt zich meestal makkelijker neer bij dat er nog vanalles gedaan moet worden en doen ook vaak niet alles zelf.. ik ruim geen vaatwasser uit, verschoon geen bedden, til niet meer als 4 a 6 pakken drinken bij boodschappen doen dus in totaal he niet in 1 x. haal max 6 pakken om mee te nemen naar huis, dweil bijna nooit etc.
Hier ook al erg lang een Wajong. Maar ik heb gewoon een dochter van bijna twee en ben inmiddels ook sinds een jaar weer aan het werk voor 28 uur per week. Gaat erg goed nu. Maar toch blijf ik Wajong-er.
Juist zo werkt dat, al red ik 6 pakken echt niet Vind het trouwens wel jammer dat er een vraag wordt gesteld die toch eigenlijk erg hard over komt, heb al geregeld te horen gekregen dat ik geen kinderen zou mogen krijgen als chronisch zieke want je doet je kind te kort, en als er dan nette antwoorden komen en dan vooral antwoorden die je met logisch denken ook zelf kunt bedenken het ineens stil blijft, als er was geantwoord door mensen ooh ik zou best kunnen werken maar lekker makkelijk zo was er vast wel gereageerd
Ik had een heel verhaal getypt, maar plaats het maar niet. Ben bang dat mensen het verkeerd opvatten. Knap van de meiden die weer aan het werk zijn.
Ja ik!!! ik ben echt een dikke profiteur! te lui om te werken en te moe om wat te doen! en jazekers.. ik doe alles ten koste van de gemeenschap....