Hallo allemaal, Ik heb al een hele lieve dochter. Helaas was de zwangerschap een hel en de bevalling ook. Had even gedacht het daarom bij 1 te laten. Niks is minder waar want toch begint het weer te kriebelen. Na onze vakantie ga ik stoppen met de anticonceptie. Aan de ene kant kijk ik er heel erg naar uit. En aan de andere kant zo bang dat alles zich herhaalt. Wie heeft er ervaring dat de 2de zwangerschap heel erg anders was dan de eerste? Heb me heel lang ziek gevoeld, mocht vanaf 20 weken alleen nog maar liggen ivm bekken, zware bevalling en daarna een postnatale depressie. Dus zou fijn zijn als ik de zwangerschap als leuk iets mag ervaren. Hoop op positieve verhalen
Hier zelfde verhaal wel een beetje. 9 maanden bekkeninstabiliteit dus 9 maanden pijn met hoge bloeddruk op het eind. Inleiding met zeer snelle bevalling met aan het eind zoveel bloedverlies dat ik het bijna niet overleefd had. Heb nog 5 pillen en dan stop ik met de pil. Ga er vanuit dat het wel deels anders gaat lopen aangezien iedere zwangerschap en bevalling anders is.
Ja al zeiden ze bij mij wel dat de bekkeninstabiliteit niet beter gaat worden de 2de keer. Maar stiekem hoop ik natuurlijk dat dat niet waar is. Wat een hel
Ze zeggen, iedere zwangerschap is anders... Ik vond mijn eerste zwangerschap tegenvallen (oa ook bekkeninstabiliteit), helaas was de tweede nog veel zwaarder door extreme misselijkheid en veel meer bekkenpijn. Afzien ... Ik wilde graag een 3e kindje, maar zag vreselijk op tegen zwangerschap. Maar na die 2 'teleurstellende' ervaringen had ik me ingesteld op 9 maanden ellende. Heb ook bewust bepaalde dingen nog gedaan/afgemaakt voor ik zwanger probeerde te worden, omdat ik vanuit ging dat ik tijdens een zwangerschap weer niets zou kunnen doen. De ellende kreeg ik ook (HG zwangerschap), maar juist omdat mijn verwachtingen niet hoog waren kon ik het veel beter hebben en ik had veel beter geleerd om vroeg aan de bel te trekken, na 2 dagen spugen zat ik al bij huisarts voor medicatie, ging meteen plat zodra ik bekkenpijn kreeg (legde een matras in de woonkamer) etc. Ik heb kracht geput uit het feit dat ik het al eerder had volgehouden (die 9 maanden) en dat het dus nu ook wel kon. En heb me erg gefocust waar ik het voor deed: dat nieuwe kindje in ons gezin. En 9 maanden is kort als je het bekijkt op een mensenleven. Ook mocht ik die 3e keer het gewoon vreselijk vinden van mezelf, voelde geen 'verplichting' meer om zoals iedereen zei te 'genieten'. Wil niet zeggen dat ik het niet vreselijk zwaar vond allemaal en gevloekt en getierd heb, en ook daarna heb moeten 'verwerken' dat het (weer) zo gelopen was, maar ja, het was nu eenmaal niet anders. Ik wil dus zeggen dat hoe je er in gaat wel kan uitmaken hoe het voelt. Het kan rust geven om nu alvast plannen te hebben liggen hoe je het gaat doen zodra het 'weer zo erg is', die kans is nu eenmaal reëel. Wie kun je voor hulptroepen vragen, hoe ga je huishouden doen, wie gaat voor je kindje zorgen, ga bij het eerste steekje al naar bekkenfysio, etc. Ik wens je veel succes! (en duim voor je dat het mee gaat vallen als het zover is!) (en weet je? Als ik nog een kind zou willen... dan zou ik zonder twijfel weer 9 maanden ellende doorstaan, om daarna (hopelijk) voor de rest van leven te mogen genieten van een kindje. Voor mij is het het waard)
Ja dat is ook waar! Ik had zwangerschap altijd geromantiseerd. Dus viel het enorm tegen... nu heb ik het al een keer meegemaakt en weet ik dat het niet altijd een geweldige ervaring is. Uiteindelijk is het het allemaal waard maar pfoeeee... die postnatale depressie was echt de kers op de taart en hoop ik dat ik dat nooit meer hoef mee te maken. Hulptroepen heb ik inderdaad maar ik wil alles zo graag zelf doen. Eigenwijs
Mijn eerste zwangerschap was ook een hel! Om een lang verhaal kort te maken, ik had vanaf 21 weken nierstuwing.. uiteindelijk met 30 weken opgenomen en is er een nefrodrain geplaatst.. daarna nog 2 keer in het ziekenhuis gelegen door nierbekkenontsteking, en een drain die niet meer liep.. nog een keer met de ambulance opgehaald.. ontzettend veel pijn gehad, kon alleen maar liggen.. mentaal een flinke deuk opgelopen toen.. na 1.5 jaar had ik weer zoiets van, hmm volgens mij durf ik een 2e zwangerschap wel weer aan.. (heeft lang geduurd) de kans was groot dat ik ook deze keer nierstuwing zou krijgen.. tot nu toe gaat het nog erg goed (ben nu 25 weken). Ons eerste kindje lag de gehele zwangerschap overdwars waardoor de leider afgekneld werd, dit kindje ligt vanaf 19 weken in stuit.. ik hoop dat hij zo blijft liggen! Het blijft spannend.. maar ik kan er dus over mee praten dat het niet zo hoeft te zijn als de eerste zwangerschap! Ik hoop op een goede zwangerschap voor jullie...
Hallo Draaikont, ik begrijp je wel een beetje, al is jouw verhaal wel een stuk heftiger dan het mijne! Mijn eerste zwangerschap verliep in principe prima, weinig complicaties, behalve dat mijn zoontje aan de kleine kant was en ik extra controles had in het ziekenhuis. Ik merkte tegen het einde van de zwangerschap al dat ik me psychisch minder ging voelen. Vooral angstig over "de wereld" en schuldgevoelens over van alles en nog wat. Na de bevalling moesten we een week in het ziekenhuis blijven met de kleine wat bij mij uiteindelijk heeft geresulteerd in een lichte depressie. Ik heb super snel hulp gezocht en binnen een paar maanden was ik er bovenop. Nu zwanger van de tweede en ik merk dat ik een stuk rustiger ben. Ik "werk" dan ook nog hard aan mezelf door het praten met een coach. Kan me erg snel schuldig voelen over de stomste dingen bijvoorbeeld. Ik kijk veel positiever aan tegen de periode na de bevalling en zou ook veel makkelijker voor mezelf kunnen kiezen nu. De liefde voor mijn zoon maakt dat ik echt heel graag meer kindjes wil. Ik hoop dat jij dit ook zo kunt gaan ervaren. Ik zou je aanraden om sowieso lekker met iemand te gaan praten ook tijdens een 2e zwangerschap. Lichamelijke klachten kan je goed rekening mee houden, je weet dat het weer kan gebeuren. Maar ook psychisch kan je zelf al veel doen!! Je kan het