Mijn vriend wil nog wachten, ik liever niet

Praktisch gezien heeft hij in mijn ogen goede punten. Eerst de studie afmaken en het bedrijf op orde. Maar in 9 maanden tijd kan je ook veel voor elkaar krijgen.

Met het idee dat het gemiddeld een jaar duurt voordat je zwanger bent, zijn wij er ook in gestapt. 2 maanden later was ik (toen 29) zwanger van de eerste. Dat was wel even een 'oops' momentje. Wij waren namelijk net begonnen met de renovatie van een oud huis en we hadden gedacht dat we daarmee wel een heel eind gekomen zouden zijn voordat ik zwanger zou raken. Niet dus.

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het bij jullie langer duurt om zwanger te raken, dat weet je van tevoren niet, maar alles komt zoals het komt en je past je aan aan de situatie. Je hebt dan nog 8 maanden de tijd om die auto te kopen en bijvoorbeeld personeel voor het bedrijf in te huren. Die master duurt ook geen jaren meer neem ik aan

Praat met hem. Jullie moeten wel op 1 lijn zitten wat betreft de pil de deur uit doen.

 

Lastig om er zo verschillend in te staan, zeker omdat je wens zo groot is. Misschien helpt het om een moment af te spreken wanneer je met de pil stopt? Ik begrijp je vriend ook goed dat hij eest zijn studie af wil ronden.
Stel dat je afspreekt dat je oktober 2022 met de pil stopt, dan heeft hij zijn studie afgerond, kun je daarna voor een auto enz spraren en weer jij waar je aan toe bent.
Inderdaad is het goed te beseffen dat het nog best even kan duren, aan de andere kant kan het ook heel snel gaan en dan is het ook fijn om een spaarpotje te hebben.
Voor je vriend is het goed om te beseffen dat je leven met kind ook gewoon doorgaat. Het is niet zo dat er dan qua carrière en op financieel gebied niets meer mogelijk is.
Wij vonden het krijgen van een kind voordien een enorme stap en toen mijn oudste er eenmaal was, bleek eigenlijk gewoon alles nog te kunnen.
Hopelijk komen jullie er samen uit!

 

Phoe dat is vervelend als je er samen niet op dezelfde manier instaat.

Daar je vergelijkingsmateriaal vraagt: Ik wil een kant van de papa toelichten. Uiteraard staan niet alle papa's er zo in.
Ik ben een 'ongelukje', maar wel tussen haakjes want mijn moeder wou kind, mijn vader eigenlijk nog niet want was nog heel jong enzo en mijn moeder 'stopte' met de pil zonder zijn medeweten. Resultaat: Mijn vader en moeder uit elkaar en ik heb hem de eerste 14 jaar niet gezien.

2e voorbeeld: mijn halfzus wou heel graag een kind en haar vriend voelde zich te jong en wou nog wachten. Eerst huis kopen, zaken op orde, moto kopen... Uiteindelijk had ze een ongelukje en nu is hun kind geboren. Hij is uiteraard heel blij, maar als puntje bij paaltje komt dan merk je dat hij niet klaar is voor een kind. Als het huilt: naar de mama, als het gepoept heeft: naar de mama.. Ze staat er best alleen voor op lastige tijden want tja, hij wou eigenlijk nog geen kinderen. Dit zorgt voor frustraties en maakt het er niet makkelijker op. Nogtands is het een heel tevreden en makkelijk kind. Mocht het een moeilijkere baby zijn met veel krampen en slecht slapen dan zou dit echt heel naar worden voor hen.

Ik zeg uiteraard niet dat jij een ongelukje zal hebben. Maar in mijn omgeving (dus is uiteraard niet overal zo) merk ik dat het wel nadelig is als je kinderen krijgt met iemand die niet op dezelfde golflengte zit. Dit gaat over kleine dingen, maar ook over grotere waarin je steun van je partner nodig hebt. En in het heetst van de strijd kan het dus gebeuren dat het eens bovenkomt dat de een eigenlijk nog niet klaar was.

Wel snap ik dat het heel erg vervelend is als je elke dag denkt aan een kind en het zo graag wil.

Verder: Wij wilden graag een 2e kind maar we wilden wachten tot na de vaccinatie. Ik wou eigenlijk al in maart kinderen maar mijn man nog niet echt en toen zei ik dat ik wel al wou stoppen met de pil om alvast te ontpillen. Hij vond dat oké en 2 maanden later vroeg ik hem ; waar wachten we op??" en hij wist het niet. Dus besloten we samen voor een 2e te gaan.

Inmiddels hebben we na 3 miskramen een goede zwangerschap. Nog een reden dat ik blij wat das we er beiden achterstonden, want ik kreeg veel steun van hem en hij wilde direct opnieuw proberen. Als dit gebeurt terwijl 1 van de 2 geen kinderen wou, dan heb je kans de je man zich terugtrekt wat betreft kinderen.

Succes.

 

Het kan ook anders lopen. Mijn man heeft jaren lang tegen iedereen gezegd dat hij een groot gezin wilt en dat hij aan het wachten was tot ik zo ver zou zijn. Nou we gingen op een gegeven moment proberen, maar naar 12 maanden niet 1 positieve test. Zijn zin was na al die teleurstellingen wel voorbij. Op aandringen van mij dan toch maar wat onderzoeken in het ziekenhuis. Geen oorzaak kunnen vinden, het zou gewoon moeten kunnen, maar we mochten in juni terugkomen voor iui. Mijn man zag er al meteen tegenop. Gelukkig in maart die langverwachte positieve test. Maar het was moeilijk. Mijn man kon er maar moeilijk aan wennen dat hij vader zou worden en heeft hier echt in moeten groeien. En dit is dan een man die graag “minimaal” 4 kinderen wou. Hij zegt nog wel eens een derde te willen, maar ik weet t niet. We hebben nu 2 gezonde kinderen, waarvan eentje wel een verrassing was omdat het toen wel in 1x raak was.

Wat ik wil zeggen: het leven is niet maakbaar en sommige dingen zijn ook niet te plannen. Ik snap je partner, ik wilde ook eerst zaken op orde. En ik snap jou ook heel goed. Blijf vooral het gesprek aangaan. En prik anders een datum voor het stoppen met ac. Dan heb je iets om naar toe te leven. Maak nog een leuke reis. Spaar voor die andere auto en geniet nog even van de tijd met jullie tweetjes.

 

Ik herken me in je verhaal, de levensloop van mij en mijn vriend is een beetje hetzelfde als die van jou. Ik zou ook al kinderen willen, hij nog even niet. We praten er regelmatig over, en bij hem groeit ook het verlangen maar is nog niet 100% zover. Ik wacht geduldig en spreek me uit. Dus ik leef met je mee!

 

Oeh, lastig zeg. Enerzijds klinken de argumenten van je vriend plausibel, anderzijds zal er misschien altijd iets zijn wat er nog gedaan moet worden of een onvervulde wens of droom (met andere woorden: zoek je een reden om uit te stellen, vind je die altijd).

Wij zijn van de basis van op orde (dus kan me voorstellen dat je partner zijn studie eerst wil afronden).

Jouw vriend lijkt praktisch en rationeel naar het juiste moment te kijken en jij op basis van gevoel/verlangen (zo lees ik je bericht). Kan je vriend iets met jouw gevoel? En los van praktische bezwaren, wat wil hij gevoelsmatig? Zoals ik in het leven en onze relatie sta is dat je een kind samen moet willen en als mijn partner zou zeggen: ik wil nu niet, zou ik dat zeker respecteren. Een zwangerschap en kind krijgen zou ik persoonlijk alleen willen met de volledige steun van mijn partner.

Zoals hierboven geopperd: ik zou mijn gevoel nogmaals bespreekbaar maken en ruimte geven voor zijn praktische wensen (en meer doorvragen: wat is noodzakelijk voor een toekomstige baby en waarom en wat is acceptabel om aan te werken tijdens een eventuele zwangerschap? En zo te komen tot duidelijkheid voor jou: wanneer staat hij er achter dat je stopt met de pil, want ik kan me voorstellen dat je nu ook niet weet waar je aan toe bent, kan hij zich dat voorstellen?)

Hier heeft het 7 jaar geduurd voordat ik zwanger raakte. Ik ben inmiddels een post hbo en masteropleiding rijker, mijn man is twee jaar geleden gewisseld van baan, ik komende maand, we hebben ons huis verkocht zonder te weten waar we naar toe gingen, een nieuwbouwwoning gekocht en twee jaar bij mijn ouders gewoond. Met andere woorden: wij hebben ons leven geleefd en gedaan wat goed voelde ongeacht onze kinderwens. Met andere woorden: ik hoop dat jullie wens snel vervuld wordt, maar het kan dus ook lang(er) duren.

Wijsheid toegewenst!

 

Ik zou tegen hem zeggen dat je wil weten waar je aan toe bent. Zeker omdat het verlangen van jou kant zo groot is. Als hij dan niet met een duidelijk antwoord komt zou jij met een voorstel moeten komen. Na zijn master lijkt mij een haalbaar doel. Dan heeft hij zijn studie afgerond, heeft hij een goedlopend bedrijf en dan heeft hij nu alle tijd om rustig te wennen aan het idee dat jullie gaan beginnen. Ik zou het voor duidelijk maken dat het ook nog weleens een tijd kan duren voordat je zwanger raakt. En als je zwanger raakt duurt het ook nog eens 9 maanden voordat de baby er is. Voordat hij zijn master heeft afgerond zou ik je afraden. Ik ben bevallen van een tweede terwijl mijn vriend aan het afstuderen was voor zijn HBO en we ook nog aan het verhuizen waren. Door die drukte en stress kreeg hij een postnatale depressie (jep, ook mannen kunnen dat krijgen).

 

Lastig zeg als je er niet tegelijk klaar voor bent. Als je 10j ouder was zou ik zeggen hoe lang wil je nog wachten want risico dat het niet lukt etc etc. Maar 26 is in principe nog jong genoeg om te wachten.

Ik heb toen ik 27 was mijn man ervan weten te overtuigen dat als je stopt met de pil je niet gelijk zwanger raakt, alleen was dat wel zo en hij was er echt niet klaar voor. Ik had hele idyllische gedachtes dat we dan romantisch samen in de babydump zouden shoppen maar werkelijkheid was dat ik dat romantische shoppen met m'n moeder deed. Als ik met hem ging liep hij er ongeïnteresseerd met z'n mobiel in z'n handen bij. Meegaan naar afspraken was een probleem want werk was belangrijker. Na de geboorte had hij de eerste 6m niks met ons kind. Ik gaf bv dus hij zag zijn rol niet. Wilde ik bijv. Naar de dierentuin zag hij het nut niet want wat ziet zo'n baby? Hij was hele dagen aan het gamen of op pad. De 2e kwam niet gepland, en het ging bij de 2e nog net zo. Vlak na de geboorte van de 2e hebben we op een punt gestaan te gaan scheiden omdat het van mij niet meer zo hoefde. We hadden zo'n mega ruzie gehad, ik was er klaar mee, voelde geen liefde meer voor hem. Hij heeft toen heel veel therapie gehad en veel relatietherapie en sindsdien is eigenlijk alles goedgekomen. Ik ben oprecht opnieuw verliefd geworden op de man wie hij ooit was; die man was weer terug. Hij is een hele lieve vader en nu kwam zijn wens pas echt voor een kindje. Een 3e dus. Nog even over getwijfeld, met therapeut over gehad etc maar ik wil zelf ook graag 3 kids dus nu gaan we er voor en nu merk ik ook pas echt hoe het hoort te zijn. Hij is zo lief en betrokken nu. Zorgt voor de kids en mij, gaat mee naar echo's uit zichzelf ipv dat ik hem moet overtuigen mee te gaan etc.

Dus tja, ik zal niet zeggen doe het anders dan ik, dat zou flauw zijn. Maar ik denk dat ikzelf echt te naïef was door te denken dat het "vanzelf" wel goed komt. Dat is helemaal geen zekerheid en die ervaring wil ik wel met je delen. Als hij er echt nog niet klaar voor is zal dat de hechting in de weg kunnen staan.

 

Ik vind dit een heel goede reactie.