Vorige week is er iets in mij geknapt waardoor ik me nu echt continu heel erg slecht voel. Heb me ziek gemeld op mijn werk (met de smoes de griep) Ben naar de dokter geweest en die heeft vastgesteld dat ik nogal depressief ben. Hij wilde alleen medicijnen voorschrijven, maar ben daar niet mee akkoord gegaan. 1 omdat ik mijn gedachtegang wil verbreken en die weer goed opbouwen en 2 omdat ik mijn kinderwens niet opzij wil zetten. Nu zit ik dus met het dilemma wel of niet verder gaan met werken.... Ik ben pas 2 weken bij mijn werk, dus ook nog in mijn proeftijd. Maar het werk heeft weer te maken met mijn depressie. Kan het heel moeilijk uitleggen, maar dit is al mijn 3de baan en ben pas 21. Ik zelf vind me goed in mijn werk, alleen mis ik het sociale. Omdat ik dus niet goed over mezelf denk en denk dat andere dat ook van mij denken. Ik ben het dus zat om mezelf tot zover dat ik kan te bewijzen terwijl het dan voor niks is... Ik heb morgen mijn 1ste intake met een psycholoog. Zou ik dit ook al aan haar kunnen vragen?? En wat is jullie mening??? Mijn vriend wil dus wel dat ik blijf werken, maar alleen om het geld. Dat snap ik wel, maar de stap word voor mij steeds moeilijker en ik maak mezelf er niet gelukkig mee..
Ik wil je veel succes wensen en een dikke knuffel geven... Verder kun je alles aan je psycholoog vragen, dat is juist de bedoeling, dat je daar je hart lucht. Ik wens je het beste voor in de toekomst en hopelijk voel je je snel beter!!
Hey, Heb ook depressies gehad, maar je kan er beter over proberen te praten met een proffesionele hulpverlener. Vaak kunnen ze ook kijken waar je valkuilen en zoeken ze naar de oorzaak van de depressie. Je hebt er niet veel aan als je blijft doormodderen.. Veel sterkte, hopelijk voel je over een tijdje beter en kan je met je kinderwens verder. Dat is mij ook gelukt en heb nu een zoontje van 2. Ik vond het wel moeilijk om aan mijzelf te werken en vond het ook lang duren, maar dat hoeft niet zo bij jou te zijn. Succes met je werk!
ik herken je verhaal! ik ben ook gestopt met werken! in het begin voelde ik me top toen ik thuis kon blijven, kon echt even bijkomen van alles, maar nu een jaar later wil ik weer wat gaan doen en is het voor mij juist moeilijker om weer wat te gaan doen! wil binnenkort ook naar de huisarts omdat ik me zo slecht voel steeds, en wil ook een cursus gaan volgen omdat ik faalangst heb! maar wil ook werken, en krijg binnekort heel veel onderzoeken ivm herhaalde miskramen dus weet ook niet of ik nu moet gaan solliciteren of even wachten.. moeilijk.. moeilijk..
Ik heb hiervoor dus al 4 maanden thuis gezeten en vond het ook al echt weer tijd om iets te gaan doen. Vooral omdat ik futloos was en heel veel stress had. Maar doordat ik weer ben gaan werken was er dus kennelijk iets geknapt.. En dan nog het hele babyverhaal idd.. Als het meezit mogen we over een maand of 2/3 beginnen, maar wel in belgie.. Maar ik vind dat toch wel voorgaan dan werk! Het blijft idd moeilijk... Vind jij wel dat je er iets aan gehad hebt in de periode dat je niet werkte?? En is de depressie ook de reden geweest dat je niet gewerkt hebt?? Als je zelf weer wilt gaan werken en het voelt goed, zou ik het denk wel doen.. Die behandelingen gaan ook door en misschien wel voor ook, maar dat krijgen hun er gratis bij Jij had het ook liever op een andere manier gehad dus zou je daar niet schuldig over voelen! En knap dat je de stap wil zetten naar de huisarts! Dat was voor mij het moeilijkste wat ik tot nu toe heb gedaan.. Weten dat je een depressie hebt en het ook daadwerkelijk horen is erg moeilijk, maar het helpt wel in het proces!
Kan me voorstellen dat dit een dilemma is. Maar ik denk dat het toch verstandig is om te blijven werken omdat je dan juist toch regelmaat hebt. Je blijft dan ook onder de mensen. Het zal nu heel moeilijk zijn maar ik denk dat het in de toekomst alleen maar beter is. Zelf heb ik ook een depressie gehad, ook geen medicatie gehad alleen psycholoog. Zat toen nog op school en ben toen ook blijven gaan ook al was het elke morgen weer een gevecht om mijn bed uit te komen. Had toen een paar leraren die ervan wisten en daar werd rekening mee gehouden als ik bv huiswerk niet afhad ofzo. Dus misschien is het als je blijft werken verstandig om er wel een gesprek over te hebben zodat er evt wat rekening mee kan worden gehouden.
Dank je wel voor de reacties! Erg lief..! @Panda, ja dat is nu dus ook de andere kant waar ik aan zit te denken, daarom weet ik niet goed wat ik moet doen. Het verschil zit hem ook in, dat als ik bij mijn vorige werkgever had gewerkt dat ik nog wel naar mn werk zou blijven gaan en het gewoon zou aangeven. Maar omdat dit nu net nieuws is is het 10 x moeilijker... Ik kijk morgen nog even aan wat de psycholoog zegt en ga dan echt even goed nadenken. Het is ook weer niet zo dat ik lekker stop met werken enzo. Wil wel weer iets nieuws gaan zoeken, maar wel iets waar ik toch iets minder met collegas te maken heb dan nu.. Het is gewoon even erg zoeken.. Pff weet t ook niet.. Heb ook het gevoel dat als ik zeg dat ik liever stop dat mensen vinden dat ik me aanstel, maar het zijn wel al gevoelens waar ik zo'n 10 jaar mee worstel. Tja het blijft moeilijk.. Zo is de keuze ook.. Kiezen tussen het ene moeilijke of het andere..
Je bent volgens de dokter depressief en hij wil je medicijnen voorschrijven. Maar jij wil graag kinderen, dus wil je geen medicijnen. En je denkt dat door te stoppen met werken je depressiviteit over zal gaan... Nou, ik denk het niet, eerlijk gezegd. Ik denk dat je het op z'n best uitstelt. Depressiviteit heeft vaak een oorzaak die van binnen uit komt, niet van externe factoren. Het zou me niets verbazen dat je straks een postnatale depressie krijgt, als je de raad van je arts niet opvolgt. Als je echt niet aan de meds wil, dan kan die psycholoog denk ik wel helpen. Ik denk dat je echt iets aan die depressie moet doen en dat stoppen met werken niet zal helpen.
Er staat in mijn 1ste post dat ik naar de psycholoog ga.. Dus nee ik denk niet dat niet werken gaat helpen, want dat doet het ook niet. En dat weet ik!! Maar het werken nu, bij iets nieuws, helpt wel mee aan mijn depressie en gevoel. En dat ligt niet aan het werk etc, maar de manier waarop ik denk.. En daarbij vind ik dat mijn dokter te snel naar de medicijnen grijpt terwijl hij niet eens werkelijk weet wat er aan de hand is.. Heb het een beetje kort door de bocht verteld omdat ik het al zo moeilijk vond om naar hem te gaan. Ik vind zo en zo dat er te snel gezegd word oh ga maar aan de anti depressiva (wil niemand voor het hoofd stoten, voor de een werkt het perfect en voor de ander niet) Ik wilde zo en zo nog niet aan de meds omdat ik weet dat de manier waarop ik denk niet goed is, en dat wil ik eerst proberen om op te lossen. Ik wil niet afhankelijk zijn van medicijnen, als er niet eerst iets anders is geprobeerd. En daarbij zet ik nu niet zomaar mijn kinderwens opzij dat is geen optie! Heb al erg lang moeten vechten om te komen waar we nu zijn en wil dat nu niet zomaar opgeven..
Ik ben zelf ook depressief verklaard een aantal weken geleden. Ik wist dit al omdat ik al 10 jaar met dit soort gevoelens loop en het dus niet de eerste keer is. Heb ook al wel eens onder behandeling gelopen. Wel ga ik dinsdag op mijn werk een gesprek voeren met mijn leidinggevende en kijken hoe of wat met werk. Ik loop ook bij een psycholoog en die werken ook samen met mn werk (zo is die instelling waar ik loop, doen ook veel via de werkgever voor het reintegreren). Weet niet wat voor werk je doet, maar het is denk ik wel belangrijk om onder de mensen te blijven, anders kom je in een visuele cirkel. Ik werk in de zorg met veel mensen dus, maar zal wel moeten. O.a omdat mijn vriend ook thuis zit in de ziektewet... Wat Ladyxochi zegt, het komt niet door externe factoren, maar van binnen, maarrrr externe factoren kunnen het wel erger maken of weer aanwakkeren op het moment dat je wat beter in je vel zit. Zelf zit ik ook niet aan de medicijnen omdat ik dat niet wil voor mijn zoontje, mijn vent zit ook al aan zware medicijnen. Verder wil ik je succes wensen en sterkte! ps trek je niet te veel aan wat anderen zeggen. Mensen die zelf niet depressief zijn weten totaal niet hoe het voelt en wat het is!!! Die weten niet hoe rot je je kan voelen en zullen altijd zeggen dat je een aansteller bent,maar dat ben je niet!
is het niet een optie om in overleg met je huisarts te kiezen voor medicijnen (in combinatie met een psych!) die wél samengaan met een kinderwens? Ik ben er niet heel erg in thuis, maar ik weet dat er meiden zijn die zwanger zijn en aan de medicijnen zitten. Mogelijk kun je er al mee stoppen voor je zwanger bent, maar zo niet, dan is het misschien dus ook geen groot probleem? En op die manier kun je het op 2 vlakken tegelijk aan pakken..
Ja daar zat ik ook aan te denken om beide te doen... Maar ik denk dat ik dat met mijn psycholoog ga overleggen en niet met mijn HA. En zelf even zoeken wat de mogelijkheden zijn.. Dank je Aaliyah voor je berichtje!
Moeilijk! Mijn gevoel zegt dat jouw gezondheid voor gaat, maar ik kan neit in jullie portomonaie kijken... Wel heb ik vaker depressieve mensen meegemaakt, ook wel dichtbij en ik zie vaak dat mensen geen medicatie willen. En als ze er uiteindelijk wel aan gaan knappen ze daar zo van op!
ik heb niet veel verstand van depressies maar als ik dit allemaal lees dan is mijn eerste gedachte dat ik het superdom vind om nu aan kinderen te beginnen terwijl je depressief bent! beter stel je die kinderwens even uit totdat je mentaal beter in je vel zit...
nou omdat als je nu al depressief bent hoe denk je dan met n baby om te kunnen gaan zonder nog verder in een depressie te schieten? naar mijn mening is de kans op een postnatale depressie groter bij iemand die sowieso al een depressie heeft! en denk je dat je het kindje ermee helpt als je depressief bent? of denk je dat al je problemen opgelost zijn als je eenmaal n kindje hebt want dan heb je het heel erg mis...
en ik wil je niet voor het hoofd stoten maar ik krijg gewoon een razeling als iemand die al depressief is zomaar aan kinderen begint zonder eerst de problemen op te lossen waardoor je depressief bent...