Ik heb 6 jaar geleden in een vorige relatie drie vroege miskramen gehad. In februari dit jaar testte ik positief. Rond zes weken bloedverlies gehad, nagenoeg geen symptomen. Nog steeds niet, niet misselijk, de pijn in mijn borsten is soms aanwezig, ik ben soms vermoeid. Met 6,3 week, 8,3 en 9,5 goede echos gehad. De kleine groeit volgens het boekje, alle metingen waren hetzelfde. Vandaag ook een dag dat ik mij niet zwanger voel. Morgen lichten we de opa en oma van mijn man in en daarna mag iedereen het weten. En juist omdat zoveel mensen het weten voel ik mij weer onzeker. Jarenlang gedacht dat ik geen kinderen zou krijgen. Waarom zou dit nu goed gaan? Ik heb mij er ondertussen bij neergelegd dat ik zwanger ben, maar ik kan mij nog steeds niet voorstellen dat ik in oktober ook mama ben. Ik voel het nog niet.. Is dit herkenbaar? Hoe groot is de kans dat het misgaat nou werkelijk? Mijn gynaecoloog zegt dat de echos zo goed zijn dat de kans op een miskraam nihil is. De verloskundige zegt nog steeds 10%. Over twee weken heb ik een echo met 12,5 week waar mijn man niet bij kan zijn, en toch ben ik ergens bang dat het hartje is gestopt voor die tijd.. Geen idee waar dat op is gebaseerd.
Ook ik ben nog steeds onzeker hoor, mede doordat ik me ook totaaaal niet zwanger voel én drie jaar geleden een miskraam heb gehad. Geen misselijkheid hier,wel pijnlijke borsten gehad. Maar dat was ook niet van heel lange duur. Nu ook nog steeds geen veranderigen waar ik van anderen hoor dat borsten huge zijn, en dames al buikjes krijgen en beeb al voelen. Maar op de echo met 15 weken lag meneer weer heerlijk te spartelen, dus vertrouwen gaat echt komen. Hoe lastig het ook is, probeer positief te blijven en te genieten! vooral van het feit dat je niet de wcpot zit te knuffelen
Wat verdrietig om te lezen dat je dacht dat je nooit mama zou worden. Een goede echo op deze termijn is heel goed nieuws hoor, ik zou me geen zorgen maken om kansberekeningen. Eigenlijk heb je weinig aan 10% of 50% of welk percentage dan ook, want dat zegt vrij weinig over jouw zwangerschap. Je zwangerschap ziet er op dit moment goed uit en t zou zeldzaam zijn als het ineens fout zou gaan. Maar ik snap de angst helemaal, heb ik aan t begin ook gehad. Daarna maak je je rond 20 weken zorgen om de gezondheid, daarna leef je naar t moment dat het levensvatbaar is en zelfs nu ben ik nog bang dat haar iets bij de geboorte overkomt. Toont alleen maar de liefde die je al voor je kind hebt, maar probeer de stress beperkt te houden. Gewoon vertrouwen hebben dat deze baby verder groeit en jij hem of haar over een paar maanden vasthebt
Wat vervelend dat je je zo onzeker voelt. Maar ik denk dat het er een beetje bij hoort. Zelfs ik ben soms nog steeds onzeker. En het besef dat er echt een kleintje komt dat komt vaak pas als het kindje echt op je buik gelegd word. Wees niet zo streng voor jezelf. Zwanger zijn is enorm spannend. En garanties krijg je niet. Maar er is iets bijzonders gaande in je lichaam.
Heel herkenbaar! Ik heb tijdens m'n zwangerschap 34 echo's gehad en ik ben tot de laatste echo (zelfs als ik haar vlak daarvoor nog had voelen bewegen) bang geweest dat het ineens over was..
Ik ook, na de 16 weken echo (uitgebreide onderzoek en pretecho in 1 ) ben ik minder vaak onzeker, omdat ik haar zo lang heb gezien , zo beweegelijk en de vrouw van de echo alles uitlegde over groei en alvast een soort kleine 20 weken echo deed en vanalles liet zien, dat stelde me enorm gerust. Maar nog steeds af en toe onzeker.. Ik denk dat heeft iedereen
hier ook erg onzeker hoor, wij zijn 3 jaar bezig geweest en dan ineens is t zover, je denkt steeds tis vast te mooi om waar te zijn.. maar ik denk dat iedereen die onzekerheid heeft en is heel normaal.met 3 goeie echos mag je er wel vanuit gaan dat t goed zit
Bedankt voor de reacties! MiniMeInside zo herkenbaar. Ik krijg ook steeds de vraag hoe ik me voel, of ik geen last heb. Ik ben alleen doodmoe. Oh niet spugen? Nee totaal niet. Fijn dat jouw jochie het zo goed doet! Begin je al wat te voelen? Dat maakt het ook wat werkelijker denk ik. Voor mij is het nog niet tastbaar, ik heb 3 keer mogen kijken en dat is wondermooi, maar de dagen daarna is het enkel een plaatje in mijn herinnering. Zwanger? Wel nee joh. Vdvl95, qua stress valt het gelukkig wel mee hoor. Het is meer een onbehaaglijk gevoel wat ik niet kan plaatsen. Die bezorgdheid gaat echt nooit meer over he? Shaddixxx wat grappig dat jij reageert, ik heb toen ik 5 weken was, gezocht op het dekentje van moeders voor moeders, en toen kwam ik via een afbeelding op jouw blog uit. Die heb ik in een keer van voor naar achter uit gelezen. Ben zo blij dat jullie je wondertje in jullie armen hebben mogen sluiten! Maar kan me zo goed voorstellen dat, zeker als je al een hele voorgeschiedenis hebt, de angst dat het evengoed mis gaat zo aanwezig is. Van mijn 17e tot 22e heb ik een relatie gehad, waarin we dus een jaar aan het proberen waren en 3 miskramen kregen. Hele vroege, binnen een week na een positieve test was het mis. Ik heb vorig jaar gehoord dat mijn ex papa zou worden, zijn kleine meid is inmiddels bijna 1, maar toen stortte ik wel even in, de angst dat het niet zwanger worden aan mij lag. Daarna een relatie gehad met iemand die met zichzelf in de knoop zat (pdd-nos en depressies), die wilde absoluut geen kinderen. Relatie heeft 3 jaar geduurd, maar mijn kinderwens was té groot dus ik ben bij hem weggegaan. Mijn huidige man had wel een grote kinderwens maar hij wilde eerst met zijn twee genieten. Begrijpelijk, maar zo moeilijk.. Het ging niet 'vanzelf', uit onderzoek bij de fertiliteitspoli is gebleken dat mijn eisprong erg laat is (CD 21 bij een cyclus van 27 dagen). Dus ook hier is de wens en het verdriet in het verleden heel groot (geweest). Ik besef goed dat er een wondertje groeit, en de echo;s waren zo mooi op schema dat het aan de ene kant ook moeilijk voor te stellen is dat het mis gaat. Aan de andere kant, ik zal niet de eerste zijn.. Maar we hebben a.s. vrijdag een echo gepland bij een echo bureau, voor mijn gemoedsrust. En daar kan mijn man wel mee gelukkig
Dit is heel herkenbaar. Ikzelf heb nooit een miskraam gehad, maar wel een lange onzekere tijd gehad voor ik zwanger was. Tot de 12 weken echo verwachte ik elke keer dat het hartje was gestopt met kloppen... Elke keer super veel stres bij de gynaecoloog. En nu nog ben ik elke keer onzeker met de echo... Ook al voel ik haar ondertussen duidelijk bewegen, met de 20 weken echo dacht ik, er gaat een super grote afwijking ergens gevonden worden... Maar nee, weer is alles in orde... Het enigste waar ik trouwens last van had de 1e weken was vreselijke moeheid, nooit over gegeven nooit misselijk geweest... Dus ik vroeg mezelf vaak af, ben ik echt zwanger??? Ik duim voor jou dat alles goed blijft gaan!
Herkenbaar! Ik heb tijdens m'n zwangerschap (21.2 nu) inmiddels al 7 echo's en 1 pretecho gehad en elke keer een mooi kloppend hartje,goede groei en lengte.De 12 weken echo was prima en de 20 weken echo van vorige week ook . Maar ondanks dat ik nu sinds de 20-weken echo wel meer kan genieten en sindsdien op roze wolk zit ben ik nog elke dag bang dat het fout kan gaan 😯 Ik kijk nu dan ook al uit naar de 24 weken (ondergrens levensvatbaarheid) en daarna de 27 weken grens en daarna etc....pffff😰 Ik denk dat bij mij de onzekerheid idd ook pas weg is als ze er is en ik haar voor het eerst hoor huilen. Sterkte , en succes met de 12-weken echo. Ik duim voor je dat alles goed is 😚
Fijn om te horen dat ik niet de enige ben, wat een onzekere tijd, die zwangerschap. Vandaag echo gehad, precies 11 weken, dus de kleine groeit nog steeds volgens het boekje. Stelt me wel gerust. Vandaag ook voor het eerst het hartje gehoord, zo bijzonder! Niet heel beweeglijk, sliep lekker, draaide op een gegeven moment geirriteerd het kontje voor het beeld hihi. Verbazingwekkend hoe snel ze groeien. Hier een echo met 9,6 (vorige week donderdag) en 11 weken (vandaag)
ik voel me net zo. gewoon omdat er redelijk wat miskramen zijn voorgekomen in mijn directe omgeving. ik heb nu 3 echo's gehad en alledrie waren ze goed. nu langzaamaan durf ik spulletjes voor de baby te kopen maar het blijft onwerkelijk voelen. een beetje als 'te vroeg juichen'. ik probeer vertrouwen te hebben dat het goed gaat maar het blijft lastig. dat gevoel blijft denk ik tot ik mn kindje eindelijk in mn armen heb
En toen was de vermoeidheid vandaag weg, voel ik mijn borsten al een tijd niet meer, zijn de cravings die ik had weg, kortom, ik voel me totaal niet zwanger. Mijn man zegt, bij veel vrouwen nemen de klachten rond het tweede trimester af, jij had ook weinig klachten vanaf het begin dus zal dat iets eerder af nemen. Mijn interne paranoia belletje zegt, helllllluuuup! Nou nog een paar nachtjes slapen dan ben ik twaalf weken, nog een paar nachtjes meer en dan heb ik een echo..