http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/550195-vertellen-lastige-situatie-binnen-familie.html Een poosje geleden opende ik dit topic. Helaas gesloten want anders had ik daar wel verder gereageerd Het gaat over het wel of niet vertellen van deze zwangerschap aan familieleden omdat we daar lange tijd niets van hadden gehoord. Ze kwamen ineens niet op de verjaardag van onze oudste. Wij hoorden via via dat er over ons gepraat wordt als wij niet op een feest waren. Terwijl ze de reden niet weten. Inmiddels is er door ons gebeld en is het vertelt dat er een kindje bij komt. Ook zijn ze uitgenodigd voor de eerste verjaardag van onze jongste. Ze geven aan 'dit maal over te slaan'. Kortom ze komen weer niet. Inmiddels hebben mijn kinderen hun opa (vader van mijn man) al bijna een jaar niet gezien. Afgezien dat ik hier toch veel verdriet van heb maakt het me ook wat moedeloos. Wat nu? Ik weet het niet meer. Zolang wij er geen energie in steken komt er ook niks terug. Ik heb er eerlijk gezegd geen puf meer voor. Het maakt me echt verdrietig. Het totale gebrek aan interesse. Iemand hier ervaring mee? Tips of suggesties? Sorry wat warrig beschreven, maar telefoon werkt niet goed mee
Je hebt gedaan wat je kon en ik denk dat je het nu los moet laten hoe pijnlijk dat ook is. Dit kost je alleen maar energie en die energie kun je beter in je gezin stoppen want je kan alles wel willen maar het is duidelijk dat zij niks willen. Ik snap dat dit pijnlijk is, mijn zoontje zal zijn opa en oma (mijn ouders) ook nooit leren kennen omdat zij denken dat alles belangrijker is dan mijn leven. Soms moet je dingen accepteren hoe lastig dat ook is.
Het is niet aan mij om hier beslissingen over te nemen. Het is de vader van mijn man. Ik kan niet het contact verbreken oid. Ik heb het gevoel dat dat niet aan mij is. Mijn man is er ook klaar mee, maar spreekt dit niet uit naar sv. Hij laat het door sudderen. .. Dat maakt afsluiten erg moeilijk. En ik kan van hem niet eisen dat het contact verbroken wordt. Ik weet ook niet of ik dat wil. Ik zou juist graag een gezellige familie willen. Naïef wellicht... Maar toch raakt het me iedere keer weer. Het complete gebrek aan interesse. Altijd oordelen. En waarschijnlijk staan ze straks als eerste op de stoep als de baby is geboren. Dat hoeft van mij eigenlijk ook niet zo. En daar voel ik me weer onaardig over.... Drieka voor jou ook verdrietig. Hoe kun je zoiets los laten?
Je hoeft het contact ook zeker niet te verbreken maar zegt zelf dat alles van jullie uit moet komen? Laat dan gewoon niks meer horen. Waarom zou je continu als een hond achter hun aanlopen, en elke keer stellen ze jullie weer teleur? Ik zou op een gegeven moment niks meer laten horen als ze jullie missen dan nemen ze wel contact op, doen ze dat niet.... tja, dan is het toch ook duidelijk hoe pijnlijk ook.
Ja dat klopt. Als wij niets laten horen, komt er vanuit hun ook niks. Er is alleen nog een bijkomend 'probleem': de overgrootmoeder van de kinderen woont vlak bij sv. Willen we haar zien, dan moeten we bij sv langs... en eerlijk gezegd heb ik daar nu even niet zo veel zin in. En hoe ga je met sv om in de kraamtijd? Ik denk dat ik een kraamfeest ga doen. De ouders (waar wel contact mee is) mogen uiteraard wel snel komen. Maar broers, zussen, ooms, tantes, vrienden, etc wou ik graag op het kraamfeest uitnodigen. Moet ik schoonvader ook uitnodigen? Ik vind het echt erg moeilijk. Ik loop ook wat op de feiten vooruit, dat besef ik me ook wel. Maar het blijft malen. Doen we onze kinderen niet te kort door het contact op te geven? Zijn wij zo moeilijk dat we zo nu en dan respons terug verwachten? etc etc... Aaargh
Je zou ipv verplichte verjaardagen ook los daarvan proberen een keer af te spreken voor de kinderen. Dagje pretpark /dierentuin/pannenkoeken schip.Dan heb je meer tijd voor elkaar zonder andere familieleden waar de klik/band beter mee is aanwezig zijn. misschien pakt dat wel heel leuk uit uit. (of juist niet, weet je dat ook weer) Een band breken hoeft natuurlijk niet. Ik zie mijn halfbroer en zus ook maar 1x per jaar ofzo. We hebben gewoon niet zoveel met elkaar. Wederzijds voelen we niet verplicht om naar elkaars verjaardag te gaan. Doen dan wel belletje of kaartje. Wel makkelijk eigenlijk Eenmaal gebroken of jaren niet gezien lijmt heel moeilijk. Daar zou ik wel voorzichtig mee zijn.
Ik zou het contract verbreken. Ik denk dat dat een stuk rust voor je brengt. Soms werkt het gewoon niet tussen bepaalde mensen. Alleen is het heel erg dat het dan om (schoon) ouders gaat. Ik had mijn verhaal al gedaan in jouw andere topic, maar je mag me altijd een pb sturen.
Ik vind een verjaardag behoorlijk belangrijk en zou het fijn vinden dan iets te horen. Afgezien dat sv en zijn vrouw niet langs komen laten ze ook niets horen, geen belletje, kaartje of berichtje. Persoonlijk vind ik dat dus erg pijnlijk. Op zich vind ik het idee van een pretpark leuk. Maar er zijn twee 'probleempjes'. Mijn kinderen zijn nog erg klein en moeten tussen de middag nog slapen. Daarnaast kunnen ze niet heel goed tegen te veel prikkels. Ook de afstand is te groot. De een in het noorden de andere in het zuiden van het land...
San dat weet ik nog. Heel heftig. Hoe gaat het nu met jou? Contact verbreken vind ik niet aan mij. Ik kan dat ook niet van mijn man 'eisen'. Als ik daar niet meer heen ga, gaan mijn kinderen ook niet. Dit omdat we de ervaring hebben dat sv en met name zijn vriendin raar over de moeder praat tegen de kinderen als die er niet bij is. Ik wil ze daar graag voor behoeden. Of is dat raar?
Ik zit in een zelfde soort situatie met mijn so en sz, al 4 jaar, ik snap zo goed wat je bedoelt! Het ergste dat er kan gebeuren is dat het tussen jou en je man kan komen in te staan, dAt moet je proberen te voorkomen. Praat met elkaar en maak duidelijke afspraken onderling, zorg dat je het met elkaars keuzes, om al dan wel of niet contact te hebben of houden, accepteert en achter elkaar staat. Ik heb gekozen om contact te verbreken, het kostte me zo veel energie en gaf me alleen nog maar verdriet. Mijn man accepteert en respecteert mijn keuze, maar het blijven wel zijn ouders.....het blijft een lastige situatie. Het liefst zou ik ze compleet uit m'n leven snijden, maar dat gaat nu eenmaal niet.
Ja dat is inderdaad kwetsend, zeker met jonge kinderen waarvoor verjaardag zo belangrijk is. Weet dat veel mensen verjaardag zo'n verplicht nummertje vinden vandaar mijn andere idee/insteek je zou natuurlijk ook lekker naar bos kunnen gaan ofzo maarja ze moeten dat natuurlijk ook willen willen. Het idee dat ze specifiek worden uitgenodigd kan wel eens andere wending geven. Maar als het geven geven geven is en er niks voor terug krijgen moet je voor jezelf wel knoop kunnen doorhakken. zou wel deurtje op kier houden dat als kinderen later willen je ze wel kan helpen en begeleiden naar contact met ze.
Heb je aan je schoonvader gevraagd waarom ze niet op de verjaardag van je kind komen? Wat gaf hij voor reden? Ik zou ze waarschijnlijk niet voor het kraamfeest uitnodigen. Wel een geboortekaartje sturen en dan het initiatief van hen af laten hangen. Als ze dan bellen voor een afspraak zou je kunnen vragen waarom ze nu wel komen en op de verjaardag van je andere kind niet. Ik zou namelijk geen zin hebben in een scène of rotgevoel op mijn kraamfeest.
Ze hebben geen reden opgegeven. Tussen de regels door kun je 'geen zin' lezen. Bij de verjaardag van de oudste zou het misschien wel eens warm kunnen worden, wat voldoende reden is om niet te komen... Ze willen hun wereldje wat kleiner maken, is gezegd. Net als dat sommige kinderen, zoals mijn man, niet zo veel aandacht nodig hebben. Behoorlijk kwetsende opmerkingen vind ik. Ik vraag me alleen af of ze dat door hebben...
Ik had in je vorige topic al gereageerd maar nu nog een keer Laat mensen die geen interesse tonen eens een tijdje los.. komen ze naar je toe/terug, prima, zo niet laat ze dan volledig gaan. Sociale contacten die niet van 2 kanten komen (zelfs als het familie is), en een teleurstelling vormen doen pijn, maar laat ze los, je kunt mensen niet aan jezelf of je kind binden. Veel mensen hebben sociale contacten in de vorm van verjaardagen e.d. omdat het nu eenmaal gewenst is.. Misschien zeg ik nu iets hele onaardigs, maar ik vind het juist goed dat deze mensen niet doen wat wenselijk is, maar doen wat ze zelf willen.. nu jij nog Ik weet overigens echt waar ik over praat, ik heb zelf een vader die geen interesse heeft in mij en mijn gezin. Sinds ik hem volledig heb los gelaten en geen verwachtingen meer heb en nergens meer in betrek is mijn leven een stuk rustiger geworden.. Het contact zal wellicht altijd uitblijven, maar interesse/contact afdwingen werkt alleen maar frustrerend en doet pijn. Sinds ik mezelf dat niet meer aan doe, is mijn leven veel fijner geworden. Het is niet anders.
Daar heb je helemaal gelijk in, in het los laten. Mijn probleem is ook meer dat het blijft sudderen. Ik ben bang dat ze dan ineens voor de deur staan en daar heb ik dan ook niet zo veel zin meer in... slecht van me? Overigens heb ik ook respect voor mensen die doen wat ze zelf willen. Maar dan moeten ze niet over anderen oordelen. Iets met de pot verwijt de ketel