Het is nu inmiddels 3 weken geleden dat ik bevallen ben an onze 2e en denk nog vaak over de bevalling na. Was een mooie en snelle bevalling, weinig pijn (is te lezen in 'geboren') Wat ik wel had is een soort paniek aanval toen ik de eerste wee voelde, deze was meteen vij heftig en wist meteen wat het was. Ik wist nu wat er ging gebeuren en keek er zo verschrikkelijk tegenop. Ben in de douche gaan staan en elke keer dat een wee geweest was dacht ik: hoe lang zou ik dit nog vol moeten houden? Ik heb met Eliza er namelijk 24 uur over moeten doen.. Af en toe heb ik ook moeten huilen, wilde het echt niet. Heb echt bijna een paniek aanval gehad, gewoon omdat ik wist wat er ging komen en omdat de eerste bevalling zo heftig was.. Achteraf gezien heb ik me natuurlijk druk gemaakt om niks maar goed dat wist ik toen nog niet Hadden jullie dit ook bij het begin van de bevalling van de 2e?
Ooo ik herken dat ook. Mijn eerste was te vroeg geboren (met 27 weken al) en was dus heel klein. De bevalling zelf was ook snel en heftig (vooral die laatste cms man!) Ik raakte toen ook een beetje in paniek en kreeg weinig lucht , echt erg. Nu ben ik zwanger van de tweede en deze baby word normale tijd geboren waarschijnlijk (ik ben 32 weken nu, en alles verloopt prima). Ik zie nu al tegen op die bevalling ,bang in paniek te raken en dat heftige gedeelte, maar ook hoe het loopt want deze baby is wel veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel groter dan mijn eerste kindje . Maarja.. Ik weet het ook niet hoor. Bij de eerste had ik ook niet echt pijn, gewoon een zwaar irritant gevoel met grote letters. Maarja
mmmm, dat is dus mijn angst nu, ben nu zwanger van de tweede en mijn eerste bevalling was gewoon enorm heftig, ik weet wel dat een tweede waarschijnlijk sneller gaat, maar toch...brrrrrrrrr
Mijn eerste bevalling was ook erg zwaar. Het heeft in totaal 32 uur geduurd. Ben thuis begonnen, maar de ontsluiting bleef van 's avonds 9 tot 's nacht 4 uur op 7 centimeter hangen (er ontstond een rand op mijn baarmoedermond, die steeds dikker werd), dus ik moest naar het ziekenhuis. Daar aan de weeenopwekkers, maar ontsluiting wilde absoluut niet vorderen. 's Middags om half 1 (nog steeds 7 centimeter!) een ruggeprik gekregen, die maar half hielp..'s Avonds om 8 uur (8 1/2 centimeter) besloten om het ok team op te roepen voor een ks, maar er zou eerst in de ok geprobeerd worden om mijn kindje met de vaccuum te halen...En dat lukte, om 21.16 was hij eindelijk geboren...Dit was de beknopte versie Echt bang voor mijn 2e bevalling ben ik niet zo geweest, af en toe dacht ik er wel overna, maar sloot het dan eigenlijk weer af. Ik had mezelf voorgenomen om er rustig in te gaan. Toen het begon heb ik totaal geen last gehad van paniek, gelukkig. Het enige moment dat ik het even niet meer zag zitten was dat de vk zei dat er weer een rand ontstond. Dit was bij 8 centimeter. Ik had echt zoiets van, 'daar gaaaaaaaan we weer'. Daarbij zware persweeen die ik weg moest puffen. Mijn doortastende vk zette me op het toilet (met persweeen, bah) en 20 minuten later weer op bed en toen was Misha erdoor en mocht ik (na 2 uur persweeen wegpuffen) eindelijk de omschakeling maken om mee te gaan persen. En toen was ze met 7 minuten geboren. Maar nee, geen paniek gevoel gehad, wel even een hopeloos gevoel toen die rand weer op kwam zetten...In totaal heeft mijn 2e bevalling 7 uur en 3 kwartier geduurt. Dus een eerste zware bevalling zegt niet per defenitie dat je 2e bevalling ook zo zwaar wordt..
Mijn bevalling was heftig maar zeer kort... ben daarom niet zo bang voor de 2e bevalling. Nu maar hopen dat ik het geluk heb dat de bevalling ongeveer de helft minder duurt (althans dat hoor ik om me heen qua ervaringen) zou wel mooi zijn.... dan lig ik binnen 1 uur gedouched en wel met ons 2e wondertje in bed bij te komen....