Hoi dames, Ik ben al enige tijd lid van dit forum en heb veel meer gelezen dan ik heb geschreven. Ik wil beginnen met het jullie laten weten dat ik het ontzettend dapper vind dat jullie zo openlijk praten over jullie obstakels bij het zwanger worden. Dit heeft mij vele dagen geholpen bij het verwerken van verdriet, teleurstelling en de obstakels die op onze weg liggen. Daar wil ik jullie dan ook allemaal voor bedanken! Ons verhaal is begonnen in november 2007. Toen bleek dat ik diverse cystes had op mijn eierstokken en in mijn borst. Na uitvoerig onderzoek bleek dit te komen door mijn Mirena spiraal. De arts gaf aan dat deze per direct verwijderd diende te worden omdat er ook aan mijn bloedwaardes te zien was dat er infectiegevaar dreigde. Dit hebben wij in januari 2008 laten doen. Dit was voor ons een goed moment om de knoop door te hakken wat betreft het krijgen van kindertjes. We gingen er helemaal voor zonder ook maar iets af te weten van ovulaties, vruchtbare momenten en al dat soort dingen! Wonder boven wonder bleek ik zwanger in april 2008. Dat was een hele grote verrassing waar wij ook vreselijk blij mee waren. Helaas ging het in de 6e week zonder enige aankondiging mis. Hierna had ik het idee dat het dan vast wel weer snel raak zou moeten zijn... Maar niets bleek minder waar! Ik kreeg alleen maar meer klachten. Onverklaarbare buikpijnen, heftige eisprongen, overmatige afscheiding en rare menstruaties. Door mijn voorgeschiedenis met de spiraal en de daar bijbehorende klachten verwees de gyneacoloog ons al snel door naar de fertiliteitsarts in ons ziekenhuis. Na onderzoek bleek dat ik een bacterie had opgelopen welke na een kuurtje al gauw verdwenen was. Tijdens ons evaluatiegesprek in december 2008, nadat zowel mijn cyclus werd gevolgd en mijn mannetjes zaad werd getest bleek dat mijn eisprong traag op gang komt maar ik wel een goede eisprong in een zeer regelmatige cyclus heb. Dit zou geen probleem moeten zijn volgens de fertiliteitsarts ware het niet dat mijn mannetje maar een zaadtelling van 1% heeft. Deze combinatie heeft de fertiliteitsarts doen besluiten ons door te verwijzen naar het VU voor een nieuwe zaadtelling ter bepaling van het vervolgtraject. Onze enige mogelijkheid zou dan IVF of ICSI zijn. Nou dit hadden we natuurlijk niet aan zien komen. Na een dag intens verdriet kreeg ik ineens weer hoop! Dit zou betekenen dat ondanks dat we het misschien zelf niet konden we wel hulp kunnen krijgen om zwanger te worden. Na de boekjes gelezen te hebben kwam mijn mannetje met de mededeling dat IVF/ICSI wel erg klinisch was allemaal en dat het dan niet echt zou aanvoelen. Hij had het gevoel dat hij faalde (ook al sprak hij dit niet uit). Tja hoe kan je dit uit zijn hoofd praten was het enige wat er door mij heen ging. Want ik wilde natuurlijk gelijk door met IVF... Na hem even wat ademruimte te hebben gegeven, vertelde hij mij dat hij graag een kans wilde om het nog even zelf te proberen. Gewoon met z'n tweetjes zonder inmenging van wie dan ook. Daar heb ik met veel pijn en moeite in toegestemd (hoewel ik nu inzie dat IVF niet niks is en dat het goed is dat we samen achter de beslissing staan wanneer we ervoor gaan). Wij zullen dus gaan starten met de IVF in april 2009 precies een jaar na de miskraam. Ondanks dat we weten dat de kans zeer klein is willen we het toch nog eventjes zelf proberen, tussen alle onderzoeken door. Ik zal in de tussentijd nog wel onderzocht worden om een eventuele oorzaak van de trage eisprong te kunnen achterhalen en mijn vriend zal de nieuwe zaadtelling binnekort ook laten doen in voorbereiding op de IVF. Nu vroeg ik mij ook af of meer van jullie dit herkennen? Tegen alle hoop in er zelf toch nog even voor gaan, ondanks dat je toch stiekem naar de IVF toeleeft. Omdat er eigenlijk geen hoop is dat het gauw zal gaan lukken... En een manntje die de IVF wel wilt maar eigenlijk ook weer niet omdat ie het zelf wilt doen! Ik weet dat er dames zijn die al veel langer dan ik wachten op hun kleintje en dat ik misschien ongeduldig lijk. Maar als je iets graag wilt dan duurt alles te lang he... Maar dat weten jullie waarschijnlijk maar al te goed Groetjes Angelic
Hoi Angelic Wij zitten zelf nog volop in de onderzoeken. We weten al wel dat het IUI of IVF gaat worden, maar wat precies, da's nog niet bekend. Gelukkig heeft mijn man net als ik het gevoel dat het nu al zo lang duurt dat ie blij zal zijn als er een behandeltraject ingezet kan worden. We zijn in juni 2008 voor het eerst bij de huisarts geweest en zijn nog niet klaar met onderzoeken. We zijn sinds juni 2007 bezig. Ondanks dat het niet de manier is waarop je zou willen dat je kindje tot stand komt, heeft ook mijn man de insteek van: wat moet dat moet. Als dat de manier is om een kindje te krijgen, dan is het zo. Aangezien je al een keer eerder zwanger bent geweest kan ik me echter wel voorstellen dat je man het nog zelf wil proberen. Ik hoop dan ook voor je dat het lukt. En zo niet, dan wens ik je veel succes met de IVF.
Hi Fairy Tale, Bedankt voor je bericht. Jullie ook veel succes met de onderzoeken en hopelijk is het gauw bekend welk traject jullie in zullen gaan en kunnen jullie gauw een kleintje verwelkomen. Ik snap hem ook wel hoor vandaar dat ik er nu ook vrede mee heb en mijn best doe het rustig af te wachten . En als het niet mocht lukken dan hebben we in ieder geval wel de garantie dat we verder geholpen worden. Hopelijk worden we dan ook gauw zwanger! Groetjes
Nou de laatste testen zitten erop! Nu maar wachten op de uitslagen aankomende woensdag. Dan horen we wanneer we aan de slag kunnen en welke behandeling het zal worden. De behandelingen zullen in het VU en in het Flevoziekenhuis plaatsvinden. Zijn er dames actief op dit forum die ervaringen met deze ziekenhuizen hebben? Ik zag wel dat er een onderwerp voor aangemaakt is maar daar lijken de dames van het Flevo niet meer actief op mee te schrijven. Groetes, Angelic
Bedankt Caruli! Hopelijk komt jouw pendel voor mij uit! Ook hoop ik dat jouw second opinion goed uit zal pakken en jullie lang gekoesterde wens werkelijkheid mag worden. Het is je zeer zeker gegund! Dikke kus