Hoi, Al een tijdje gaat mijn dochtertje steeds huilen zodra ik even uit beeld ben. Ligt ze in de box, speelt ze lekker, totdat ze ineens lijkt te denken "hee wacht eens...mama is er niet" en dan zet ze het op een huilen. Verschijn ik met mijn hoofd boven de box dan is het weer lachen. Zit ze bij mijn man op schoot en ik loop even weg dan is het ook huilen. Ze wil het liefst alleen maar bij mij. Ook als we op visite zijn en ik ben even uit beeld is het krijsen. Ik vind dit erg lastig omdat ik nooit eens even boven kan gaan stofzuigen of even naar de winkel kan en haar achter laten bij mijn man. Mijn man stelde voor om hem zoveel mogelijk te laten doen. (haar van bed halen, verschonen enz.) maar ze krijst dan net zo lang en is helemaal overstuur totdat ik er weer bij kom. Iemand tips?
Mijn dochter is een week jonger dan de jouwe en doet hetzelfde sinds enkele dagen. Volgens 'Oei ik groei' is dat normaal rond 30 weken. Dat heb ik daarnet gelezen, omdat ik het ook echt beu was dat ik haar echt nooit meer alleen mag laten zonder haar aan het krijsen te zetten. Gelukkig wordt ze in mijn geval weer wel rustig als ze bij iemand anders is en ik uit beeld ben. Ze speelt heel leuk met haar papa, en met haar oma, zolang ze mij niet ziet. Van zodra ik weer in haar blikveld opduik, is het wenen tot ze op mijn arm zit. Ik hoop dat het een (heel korte) fase is...
Ik vind het vooral voor mijn man vervelend... Hij wil haar vooral als hij net thuis komt van zijn werk even knuffelen of gewoon even vasthouden. Dit gaat heel even goed, maar daarna is het weer huilen en wil ze bij mij. Soms denk ik 'laat maar even huilen want ze moet er toch aan leren wennen.' maar het huilen wordt al gauw krijsen. Ze raakt helemaal overstuur. Tja, dan moet ik haar op een gegeven moment toch weer overnemen...
Hier ook last van verlatingsangst en het liefst ook mama steeds. Hier kruipt ze veel rond en dan vermaakt ze zich meestal wel aardig, ook als ik even wegloop. Dus als papa er dan is en van daaruit met haar gaat spelen is het prima. Als ze bij papa zit en ik ben in beeld en loop dan weg, is het vaak huilen. Als ik aan het werk ben overdag is het ook prima bij papa. Als ze me ziet weggaan soms even huilen maar dat is dan snel over. Alleen van de week een avond weg geweest en papa kreeg haar niet in slaap/bed. Ik kwam thuis, gevoedt op bed en wakker in haar bedje gelegd en ze sliep gelijk.
Hier ook hoor. Het gaat over. Rond 8 maanden gaat dit heel sterk spelen volgens de media. Ze hebben door dat je weg kan en vinden dit eng. Met mijn oudste gingen we ook door deze fases heen. Leuk is het niet maar goed.
Het is inderdaad het begin van verlatingsangst. Je kunt nu oefenen met haar zodat ze gaat begrijpen dat jij nog steeds 'bestaat', ook al ziet ze jou niet. Dus veel kiekeboe spelletjes spelen, en blijven praten zodat je uit beeld bent. Dat ze jou hoort, ook al ziet ze je niet. Het duurt even voordat ze dit door krijgt, en dan blijft verlatingsangst ook nog, maar niet zo heftig. En ik zou de hechting met papa sterker maken, het is wel belangrijk dat hij ook de basisfiguur wordt.
Dit proberen we te doen door hem veel te laten doen zoals verschonen en uit bed halen en dat soort dingen. Maar ze is op een gegeven moment zo overstuur dat ik het weer over moet nemen... heel lastig en ook echt niet leuk voor mijn man.