Hai meiden, Heb nooit zo veel van de sprongetjes gemerkt, maar nu mijn meisje 14 maanden is kan ik er niet meer omheen. Wat een vermoeiende periode! Het is echt jantje huilt jantje lacht. Ik kan zelf niets doen als zij wakker is. Ze hangt dan continue aan mijn been. In de supermarkt is het ineens drama. Erg onrustig en huilerig, terwijl dat eerder nooit zo was. In de auto slapen is ook over, alleen maar zeurderig zijn. Naar 'nee' word echt niet geluisterd. Ik blijf het herhalen, maar zij blijft het ook herhalen. Dan pak ik haar op en zet haar ergens anders neer. Brullen! Eten wordt ook regelmatig op de grond gegooid en als we dan boos 'nee' zeggen kijkt ze ons aan met een blik van: dus? Ik vind dit echt heel lastig! Voor mijn gevoel moet ik nu doorzetten omdat ze me enorm aan het uittesten is, maar de vermoeidheid wint het soms ook van me. Ik ben er zat van elke keer die strijd weer aan te gaan. En stiekem vind ik het ook zo zielig voor haar... Is het herkenbaar? Hoe zijn jullie ermee om gegaan? Groetjes!
Pffff.. Meid heb het met je te doen.. Wij zijn er net uit met ons mannetje dat was ook draaaaama! Niks was goed alles was slecht. Ik zou me er niet zo druk om maken en gewoon de boel de boel laten. Ze komt er vanzelf weer uit.. Kortom heel herkenbaar hier.
Haha! Zo herkenbaar! Hier ook van extreem blij (roepen! handen klappen! rondcrossen! joehoe!) naar extreem boos (brullen! brullen! brullen!) in 2 seconden Geen tips dus, is inderdaad vermoeiend, en ik hou ook altijd zo lang mogelijk vol om de strijd te winnen, maar soms ben ik het ook beu om zo consequent te zijn hoor!
Hier ook herkenbaar hoor. Alleen heb ik bij mijn dochter niet het idee dat het echt uittesten is, maar meer dat ze niet begrijpt dat niet alles een spelletje is. Er zit zeg maar nog niet echt onwil achter, alleen onbegrip. Ik vind het vooral vermoeiend dat ze nog geen 2 seconde alleen kan zijn. Soms zit ze heel zoet te spelen en denk ik dat ik wel even een paar meter bij haar vandaan kan lopen om iets te pakken en dan is het gelijk brullen.
Ja, vermoeiende tijd is het. Continu ben ik bezig met de jongste, hij hangt ook erg aan me. Ik ben 's avonds gesloopt.
Hier het zelfde. Naar maanden lang n voorbeeldig kindje te hebben gehad is het nu sinds enkele dagen drama... Echt om t kleinste ding n enorme driftbui! Die lang aanhoud en waarbij niets help ipv hem lekker boos laten zijn. Vd week heb ik m zelfs ff in de box gezet. Hij werd boos omdat hij niet wilde eten. Zo hard krijsen, en zich tegen alles verzetten. Kon hem zelfs met n toetje niet afleiden. Ik herken t vd 8 mnd sprong. Ik zat toen bij de HA omdat hij niet stil te krijgen was tijdens deze buien, ook niet bij mij in mijn armen. Nu dus t zelfde. Daarbij wordt hij vaak in de avond wakker. Pfff, pittig. Fase, fase, fase, fase, fase... Bij 8 mnd werd het minder toen hij kon tijgeren. Dus nu lopen??? Hij zet al n maand lang af en toe losse stapjes. Hier idd ook bang dat ie aan t testen is, maar goed drift komt meestal als m iets niet lukt, dus kan m zijn zin niet geven. Maar dat wakker worden in de avond, misschien wel uitproberen. Dat doet ie sinds hij n beetje ziek is geweest.
Gelukkig ben ik niet de enige. Dat alleen al is een geruststelling.. Het hoort er dus echt bij en we moeten er doorheen.