Hoe doen jullie dat? Wij zijn nu 2,5 jaar bezig en ik begin zo onderhand gek te worden heb ik het gevoel. Het helpt ook niet dat wij eerst een belabberde gynaecoloog hadden die medicatie maar onzin vond. Waardoor we heel wat (achteraf) hopeloze IUI's hebben gehad. Na geswitcht te zijn van gynaecoloog bleek dat ik wel degelijk medicatie nodig had. En een paar maanden geleden kwam eindelijk naar voren dat ik een enorm progesteron tekort heb. Iets dat ik keer op keer zelf aangaf, maar wat niet geheel serieus genomen werd. Ik weet niet hoe ik met al die emoties in m'n hoofd om moet gaan. Hoe doen jullie dat? Hoe verwerken jullie die vreselijke teleurstelling iedere maand? Het ziek zijn van de hormonen? De eenzaamheid omdat niemand anders om je heen dit doormaakt? Ik voel me schuldig. Schuldig dat ik het probleem ben. Dat ik steeds ziek ben, geen puf heb, daardoor constant chagrijnig ben. Dat ik m'n man geen kindje kan geven en onze ouders geen kleinkind. En ik ben zo vreselijk bang dat mijn grootste wens nooit in vervulling zal gaan. De MMM wens je niemand toe.
Wij zijn 4 jaar bezig geweest voor ik uiteindelijk zwanger werd. En dan ook nog eens 4 miskramen. Elke terugplaatsing dik ik heb gehad, behalve de laatste godzijdank, werd een miskraam. Je kunt je dus wel indenken dat ik er ook regelmatig helemaal doorheen zat... Ik kon gelukkig goed blijven praten met mijn man, dat scheelt. Maar als dat niet zo was geweest of als het nog langer had geduurd, dan was ik waarschijnlijk naar een psycholoog gegaan. Het is zo belangrijk om je gevoel en je angsten kwijt te kunnen. Ze uitspreken scheelt (bij mij) vaak al de helft... En verder ben ik mij op een gegeven moment heel erg gaan inlezen en actief gaan bemoeien met mijn behandeling. Daardoor zijn we uiteindelijk in Gent beland en ik ben ervan overtuigd dat dat de doorslag heeft gegeven. Ik denk niet dat ik in NL bij mijn oude zkh zwanger was geworden... Heel veel sterkte, de MMM is gewoon verschrikkelijk ellendig en zwaar.
Het zwaarste wat ik tot nu toe ooit heb moeten meemaken en ondanks deze (eindelijk, met heel veel geluk en geduld) zwangerschap, nog lang niet verwerkt. De littekens zullen blijven. Ik vond het heel moeilijk om balans te houden tussen, realisme, hoop, wanhoop positiviteit en pessimisme. Dingen die mij geholpen hebben zijn een fantastisch artsen- en verpleegkundig team en een superlieve en sensitieve omgeving, maar daar kan jezelf niet veel aan doen daar heb ik geluk mee gehad. Hoop dat je dat ook hebt of vindt, het heeft mij bijvoorbeeld geholpen mijn familie en vrienden in te lichten. Verder; met mijn partner blijven praten en leuke dingen blijven doen. Mezelf toestaan boos te zijn op alles en iedereen als ik daar behoefte aan had. Psychologische hulp in schakelen. Hoe erg ik het ook vond; me een voorstelling maken van de toekomst ook als die kinderloos zou zijn. Veel sterkte.
Ik zit nog niet heel lang in de mmm.. Maar vind het ook moeilijk positief te blijven ik wens je heel veel succes met alles!! Ik praat er veel over.. Iedereen in mijn omgeving weet het ook.. Dit helpt ons erg Zoals ik al zei heel veel succes en sterkte met alles
Wij zitten vanaf 2011 in de MMM en zijn nu bij IUI 5 met hormonen zwanger. Hoe hebben wij ons afgelopen jaren hier doorheen geslagen.... met heel veel humor, zelfspot, frustratie en liefde. Toen wij er in 2011 in rolde hebben wij alle opties doorgesproken, kinderen, kinderloos, bij wie ligt het eventuele mankement en hoe hier mee om te gaan. Het belangrijkste voor ons beide was (en is) dat wij samen gelukkig moeten zijn. Een kind is een bekroning op onze relatie maar niet bepalend voor ons geluk. Wij wilde niet dat de MMM ons leven zou indelen want de MMM bepaald al genoeg voor je. Dus als wij vanwege werk of vakantie niet konden starten, jammer en helaas maar ons leven gaat ook door. Wij hebben ruim de tijd genomen en tussendoor zijn wij heerlijk op vakanties geweest en andere leuke dingen gedaan. De frustratie, die heel soms naar boven kwam, waarom het ons nog niet gegund was ging gepaard met huilen, ruzie en goede gesprekken. Altijd het luisterende oor van de andere en het respect en begrip dat de een er soms anders in staat dan de ander. Het bespreekbaar maken onder familie en vrienden. Dat is zo fijn dat je er dan soms gewoon lekker met je schoonmoeder of beste vriend over kan hebben zonder dat het gênant wordt om weer te vragen waar de baby's blijven. Trots zijn op mijn man en mij wanneer we intens gelukkig zijn wanneer zus en schoonzus zwanger zijn. En wanneer de kleintjes er zijn genieten van de lusten en niet de lasten. En bij alle kindjes om ons heen genieten zonder jaloers te zijn, voor ons een teken dat we nog goed in onze bovenkamer bezig waren. Waardoor wij het echt overleefd hebben....onze humor en zelfspot. Heerlijk soms het hele systeem even lekker belachelijk maken. De humor van de mega grote pot die je nooit 'vol spuit'. De introductie in de VUmc waar je in een collegezaal zit en waar iedereen er net zo uitziet als jij, iedereen is gewoon normaal! Alsof er een zaal vol met aliens had moeten zitten. Elke keer als wij naar het ziekenhuis gingen maakten wij er een feestje van. Koffie drinken en taart na afloop van de inseminatie. Want helaas is ons intieme gebeuren om een kindje te verwekken ons afgenomen maar willen wij wel met een fijn gevoel terugkijken op de dag dat er is geïnsemineerd. En koffie en taart klinkt nu eenmaal leuker dan eendenbek en catheter. De afgelopen vier jaar gingen dus met ups en ook downs, geluk en teleurstelling gingen hand in hand. Pak je rust, praat, huil en lach met elkaar, verlies nooit jullie liefde en jezelf. Heel veel succes iedereen!
Ik snap je helemaal, wij zijn vanaf 2010 in de MMM gekomen en het heeft 13 mnd geduurd voordat we zwanger waren. Nu weer in de MMM voor een brusje en al dik 3 jaar bezig, ook wij hebben zoals je de banner kan lezen 14 mnd een pauze ingelast omdat wij niet onszelf meer waren en herkenden, we werden geleeft en op automatisch piloot gezet. Reageerden fel op elkaar en gaf op den duur mijzelf maar de schuld. Ook de reacties van buitenaf deden ons niet goed. Ga maar op vakantie... ben je zo zwanger... ach komt wel... je hebt toch een??... Het zijn energievreters de MMM en de buitenwereld. Denk aan jezelf! Stress is niet goed en al helemaal niet als je in de MMM zit, hoe moeilijk het ook is of kan zijn. En hou hoop!! Maar denk om elkaar knuf
Bedankt voor de lieve reacties, dat geeft toch een beetje steun. Ik wou al eerder reageren, maar een dag na het plaatsen van dit onderwerp ben ik...ingestort vind ik zo'n zwaar, overdreven woord...maar daar kwam het in feite wel op neer. Dit is hoe ik mij ook voel. Ik heb totaal niet meer het gevoel dat ik leef; alles gaat volledig op de automatische piloot en ik zit letterlijk alleen maar te wachten. Ik herken me erg in jouw reactie. Dus bij deze een dikke knuffel! Ik hoor nu eigenlijk te slapen, maar we hebben vanochtend vroeg de eerste echo van onze laatste IUI poging. Ik ben vreselijk nerveus...
Ik hoop dat je goed nieuws krijgt meis! Helaas niet echt tips, het gaat hier ook met ups en downs. Maar een pauze, ook al is het maar een maand, dat helpt echt! Ook al voelt dat van te voren helemaal niet zo en vind je het vreselijk dat je weer een kans niet kan grijpen, het is wel goed
Aeygo, ik herken me volledig in jouw verhaal. Ruim 3 jaar actieve kinderwens en nog geen zwangerschap. Ik vind het ook steeds zwaarder worden en heb net weer een paar vreselijke off days achter de rug. Gewoon nergens zin in en even niet weten hoe hier mee om te gaan. Het is zo aanwezig, altijd, overal. Wat ik wel merk is dat ik minder aan mensen ´pleasen´doe: als er een babyshower is van een vriendin of babyverjaardagen met alleen maar zwangeren of net bevallen vrouwen: sorry maar ik voel me niet verplicht van de partij te zijn en daar voel ik me (inmiddels) niet meer schuldig over. Anderzijds wil ik me ook niet isoleren van vrienden maar ik zorg beter voor mezelf. Ook vragen van mensen (bekenden en onbekenden) naar mijn kinderwens kap ik makkelijker af, terwijl ik een jaar terug nog een heel beleefd verhaal liep op te hangen. Dat doe ik niet meer. En als mensen goedbedoelde opmerkingen maken maar waar ik echt niets aan heb, dan zeg ik dat tegenwoordig ook. Mijn grenzen worden duidelijker. Verder heb ik afgelopen week gemerkt dat een keer goed huilen en mijn verdriet de vrije loop te laten gaan ook oplucht. Dat doe ik eigenlijk nooit, maar het verdriet is er wel altijd van binnen. Ik neem me dus voor om eens wat vaker lekker te janken, want het is ook allemaal hartstikke shit. Veel sterkte met je traject en je laatste IUI, geef de moed niet op!