psycholoog - coach - orthopedagoog

Wat vervelend voor jullie allemaal, einad. Zo jammer voor jullie zoon dat hij niet echt van zijn feestje heeft kunnen genieten.

Wat zorgt er precies voor spanning in de relatie? Vinden jullie het moeilijk om op 1 lijn te komen? Of is het meer een soort emotionele uitputting?

 

Dat zou wel schelen dan, als je de adviezen van een ander kunt gaan opvolgen hoef je er zelf in ieder geval even geen discussie over te hebben. Hier is het soms ook wel lastig hoor. Maar inmiddels zitten we met de meeste dingen al wel op 1 lijn.

 

@einad hij is weer open.

 

Onze zoon is afgelopen week voor het eerst geweest. Wij hadden het intakegesprek een paar weken geleden al gehad. Het draaide nu echt om kennismaking met onze zoon. Er was dus nog geen sprake van behandeling. De eerste minuutjes ben ik even mee geweest. Daarna heb ik ze de kinderpsychiater en onze zoon samen gelaten. Ze hebben getekend en spelletjes gespeeld en ondertussen gekletst. Hij heeft ook even een rondleiding gehad door het gebouw, zodat hij de andere behandelkamers zien. Onze zoon heeft het als prettig ervaren en vond de psychologe aardig. Hij heeft zin om vaker te gaan. Ook vooraf keek hij er wel naar uit, trouwens. Al vond hij het natuurlijk ook wel spannend. Maar hij wil wel erg graag werken aan zijn probleem. Zoals hij het zelf verwoord: "Ik wil mijn leven minder niet-leuk gaan vinden."

Elke sessie duurt drie kwartier. Daarna staat er een kwartier gereserveerd voor verslaglegging en dan worden wij ook gemaild. In de mail na deze eerste keer lazen we alleen maar dingen die we herkennen. We hebben het gevoel dat ze hem al aardig in beeld heeft. Dat geeft vertrouwen.
Voor elke keer sturen wij een mail om te vertellen hoe de week is gegaan. Zij heeft dan concrete gebeurtenissen waar ze het met hem over kan hebben. En als de behandeling volgende week echt start, zullen er ook wel opdrachten bij komen waar we even van moeten vertellen hoe dat is gegaan.

 

Hebben jullie al enig idee hoe lang de wachtlijst is?

Onze zoon keek vanochtend alweer erg uit naar zijn volgende bezoek. Ze hebben bij deze praktijk allemaal verschillende ruimtes die leuk ingericht zijn, ieder met een eigen thema. Hij heeft nu al een voorkeur. Hij hoopt dus dat ze volgende keer naar die kamer gaan. Ik ben benieuwd hoe hij daar èn thuis reageert als het een andere kamer wordt. Hij kan vaak buitenshuis veel beter met dat soort teleurstelling omgaan dan thuis.

 

Tja, wat zal ik zeggen. Hier drukt wisselend het ook wel uit. Maar we hebben absoluut slechtere periodes gehad. Wij kijken nu dus elke week de psycholoog. Mijn man had het idee dat de week ervoor slechter was gegaan dan normaal, ik vond dat wel meevallen. Toen we de week dan wat beter doornamen met voorbeelden van situaties, bedacht ik dat ik het soms lastig vind om dingen in te schalen. Wij zijn hier natuurlijke nu mee bezig en dat is ook echt nodig. Maar als je dan zo de week samen doorneemt, dan lijkt elke voorval iets dat alweer mis ging. Mijn man telt dan echt elke boze bui. Terwijl ik ergens ook wel denk; elk kind heeft toch wel boze buien? Dus hoeveel van dit soort situaties moet je gewoon als acceptabel beschouwen en welke moet je dan zien als ‘deel van een groter probleem’.
Ik hoop dat er iemand is die snapt wat ik bedoel, want ik weet het niet helemaal goed onder woorden te brengen. Laten we het erop houden dat er wel dingen bij waren waarvan we dachten: dit bedoelen we dus, hier heeft hij hulp voor nodig. Maar we hebben ook zeker slechtere weken meegemaakt dan de afgelopen week.

Qua behandeling: zoon is nu 3 keer geweest. Het voelt nog steeds een beetje als kennismaken / aftasten. Het blijft in ieder geval nu -vanuit de psychologe- nog erg bij de gesprekken daar. Nog geen opdrachten voor thuis of op school ofzo. Ook geen echte handvatten voor ons, tot nu toe. Wel merk ik dat alleen al het ermee bezig zijn, bij onze zoon voor wat meer bewustzijn zorgt. Op sommige momenten kost het al wat minder moeite om hem bij te sturen. Ook heb ik af en toe het idee dat het al wat beter bespreekbaar is. Hij is iets meer bereid om zijn gevoel onder woorden te brengen en oplossingen te accepteren.
Onze zoon vindt hulp accepteren moeilijk. Dus ik ben nu steeds verschillende varianten van een nieuwe mantra aan het herhalen: hulp krijgen betekent niet dat je iets niet kan, maar dat sommige dingen samen gewoon makkelijker gaan. En dat kan gaan van kleine simpele dingen (dat ik iets aangeef waar hij net niet bij kan) tot helpen met huiswerk. Dat is iets waar we nu dus veel mee bezig zijn. Maar dat zijn dus nog steeds dingen die we dan zelf verzinnen. En dat zal heus ook wel wat opleveren, zulke slechte opvoeders zijn we nu ook weer niet maar we hebben niet voor niks hulp ingeschakeld. Dus ik hoop wel dat we binnenkort wat meer tips krijgen voor thuis. Of de bevestiging dat we op zich goed bezig zijn, maar dat het gewoon bij hem wat meer tijd kost ofzo. In ieder geval iets waarmee ik het gevoel krijg dat ik niet zomaar wat aan het experimenteren ben, maar dat ik mijn kind echt help.

Rot dat het bij jullie zo lang duurt voordat je terecht kunt. Lukt het samen al wat meer om op 1 lijn te komen?

 

Wat ontzettend herkenbaar allemaal! Watvoor soort therapie is dit, @tupp?

Onze oudste van vijf heeft ook deze buien en zit er nu ook in. Ik maak me er echt zorgen over: hooggevoelig, angstig en momenteel ook echt slecht gedrag thuis. Ik interpreteer dat als een behoefte die eronder ligt maar ik kom er niet goed achter welke: de komst van de baby? Het thema 'ziek zijn' dat op school speelt? Geen idee! Ik wil hem erbij helpen maar hij praat heel moeizaam over zijn gevoel. Tegelijkertijd moet ik het slechte gedrag bijsturen. Zo moeilijk om niet in een negatieve spiraal te komen! De juf herkent het totaal niet op school; hij krijgt nauwelijks straf.

Ik vond deze website wel verhelderend: https://ontwikkelingsvoorsprong.info/opvoeding/ hoewel ik labeltjes ook wel vroeg en niet altijd nodig vind.

 

Respect trouwens hoe jullie ermee omgaan! Echt topouders! Ik ga vaak zo aan mezelf twijfelen. Het is dat je ziet dat het kind eronder echt ander gedrag vertoont maar anders zou je denken dat je hele opvoeding een flop is...

 

Onze zoon had wel een ontwikkelingsvoorsprong als peuter / kleuter. En ik denk dat hij wel meer dan gemiddeld intelligent is. Dat is trouwens in mijn ogen niet alleen maar aanleg hoor, wij zijn ook wel een gezin met veel ‘taal’ en we stimuleren nieuwsgierigheid ook wel. Helaas is de motivatie voor schoolse zaken een stuk minder, waardoor hij daar behoorlijk veel frustratie ervaart en het zichzelf niet gemakkelijker maakt. Of er echt sprake is van hoogbegaafdheid weet ik niet, maar op bepaalde punten is er wel herkenning. Gelukkig is daar op school wel oog voor. Maar het bieden van de juiste aanpak is gewoon lastig.

We hebben onze zoon aangemeld bij een praktijk met kinderpsychologen en orthopedagogen waar onze school goede ervaringen mee heeft. Wat ons vooral aanspreekt, is dat ze in eerste instantie gewoon kijken naar de hulpvraag van ouders en kind en daarmee aan de slag gaan. Eerst kijken of ze op een redelijk laagdrempelige manier hulp kunnen bieden om de situatie te verbeteren. Als dat niet lukt, kan er altijd nog onderzoek gedaan worden.

Soms lijkt het me wel prettig hoor, een duidelijke ‘diagnose’. Maar ik wil dat ook niet overschatten. Met alleen een diagnose is een kind nog niet geholpen. En ook als je weet wat er aan de hand is, dan nog is elk kind uniek en heeft elk kind zijn eigen aanpak nodig. Dus als onze zoon kan leren “het leven minder niet leuk te vinden” (zijn woorden) zonder dat hij eerst allerlei onderzoeken moet ondergaan, ben ik al dik tevreden. Ik denk dat die onderzoeken vaak ook best kunnen belastend zijn. Zeker voor een kind dat toch al behoorlijk wat frustratie ervaart bij schoolse taken. En sommige diagnoses kunnen in de toekomsten juist extra drempels opwerpen (bijv. bij behalen rijbewijs of aanvragen hypotheek). Dus vandaar dat de aanpak bij deze praktijk voor ons goed voelt.

Ik weet dat ze veel ervaring hebben met problemen die voortvloeien uit faalangst of hooggevoeligheid. Ook qua autisme en hoogbegaafdheid hebben ze wel de nodige kennis in huis. Dat zijn wel een beetje de hoeken waar je eventueel aan zou kunnen denken bij onze zoon. Ik zou het zelf niet zomaar durven zeggen hoor. Hij heeft wel trekjes van adhd (lage concentratie en grote bewegelijkheid) maar ook wel het starre van autisme. Soms motorische (tel-)tics. Daarnaast de slechte frustratietolerantie en slechte werkhouding die je ziet bij onderpresterende hoogbegaafden. Hoewel die werkhouding ook weer past bij een adhder. En zijn neiging tot zorgen maken en vaak emotioneel zijn, zijn herkenbaar vanuit HB maar volgens mij ook wel vanuit hooggevoeligheid. Kortom; veelzijdig kind, je kunt er alle kanten mee op.

‘Fijn’ ook, als je zelf in het onderwijs zit en van alles wel een beetje weet en herkent. Ik zie dingen die ik herken van verschillende leerlingen. Bijna allemaal wel met één of andere diagnose. Wel allemaal een andere. Dus daar schieten we ook niet veel mee op. En een heleboel dingen storen niet zo. Laat hem maar lekker druk zijn. En die slechte concentratie kunnen we wel aan werken. Dat hij zijn weektaak vaak niet af heeft, is heus geen ramp. Kwestie van beter leren plannen en langer een (saaie) taak volhouden, leren doorzetten. Dat is allemaal wel te leren.
Maar voor alles geldt dat hij eerst gewoon beter in zijn vel moet komen. Hij zegt geregeld dat hij ‘het leven’ of ‘de wereld’ niet leuk vindt. Dat vind ik gewoon zo verdrietig voor hem. Al het andere kan me niet schelen, als hij maar gewoon meer / langer van dingen kan genieten. De rest komt dan wel. Of niet, ook prima.
Hij kan ook erg van dingen genieten hoor. Ook dat doet hij intens, zoals hij alles intens beleeft. Maar er is weinig voor nodig om het om te draaien en er toch iets negatiefs van te maken. En dan ‘kan’ hij niks meer.

Lang verhaal weer, sorry.

 

Daar vind ik onze zoon ook altijd erg (over-)gevoelig mee. Inmiddels lijkt hij het beter te kunnen verdragen hoor. Maar hij kon er altijd vreselijk bij piepen. Maar ja... in hoeverre is dat gewoon 'kind-eigen' en in hoeverre is het overdreven?

Afgelopen week is hier best redelijk verlopen, zeker als je in aanmerking neemt dat hij vandaag een spreekbeurt(je) had en judo-examen. Dat was natuurlijk allebei spannend en dat merk je dan wel aan hem. Maar ook daar is hij heus niet uniek in. Buiten wat huil- / mopperbuien die we daar aan koppelen, ging het best goed. Ik ben benieuwd hoe het nu de komende dagen gaat, nu dat weer achter de rug is.

 

Ah, eindelijk! Enig idee hoeveel tijd er tussen de intake zit en de start van de gesprekken met je zoon?

De spreekbeurt was wel verplicht. Later dit jaar nog een. Maar het houdt echt nog niet veel in hoor. Het gaat meer om de ervaring van thuis iets voorbereiden en voor de groep staan.

 

Deze keer moest het over een boek. En volgende keer wil hij iets vertellen over Mario. (Van nintendo). Vorig jaar ging het over lego.
Het gaat allemaal nog vrij spelenderwijs. Toch was hij er goed zenuwachtig voor!