Eens, heel sneu. Heb ook nog niet eerder gehoord dat een kindje zo lang en zo heftig last heeft van verlatingsangst. Misschien is het toch een idee om hem wat vaker bij anderen te laten spelen zijnde niet opa of oma, maar eerder bij buren of vrienden. Anders zou ik toch even bij de ha langsgaan of advies vragen bij een goede pedagoog. Succes en sterkte met jullie kleine ventje!
De leidster van Kevin is precies hetzelfde als jij en moet zeggen dat het als ouder zijnde erg fijn is als je peuter zo opgevangen wordt. Gelukkig komt het bijna nooit meer voor dat ie huilt, maar als ie heel erg moe is wil ie nog weleens zo'n bui hebben. Hij gaat dan lekker bij haar op schoot zitten met z'n knuffel en is dan binnen een paar minuten weer lekker aan het spelen
@jusi, wat vervelend voor jullie !! Hier heb ik dat wel eventjes met mano gehad de eerste 3 weken ofzo dat hij eventjes huilde, en de 1e keer dat hij ging heeft hij ook een uur lang gehuild, daarna was het over. Lorenza heeft geen 1 keer gehuild nog, ze vind het helemaal leuk. Maar er zit wel een jongetje dat elke keer huilt en hier nemen ze hem dan ook gewoon op schoot of laten hem zijn gang gaan, wat voor hem werkt zeg maar en ze zijn gewoon heel geduldig, hij is op dezelfde dag als lorenza begonnen (1-12) en heeft vrijdag pas voor de 1e keer niet gehuild en is gewoon gaan spelen met de andere kindjes, terwijl hij dit dus eerst helemaal niet deed. En de juf is nog nooit boos op hem geworden, ze vertellen hem dan idd ook dat hij best verdrietig mag zijn, omdat mama weg is.
Adi en Nikki, hij huilt sinds ie ongeveer 1 jaar was. Toen besefte hij het pas ofzo, ik weet het niet. Hij schijnt meestal snel stil te zijn als we weg zijn, maar hij vindt het echt nooit leuk als we gaan. Als ik ging werken, en hem bij mijn schoonmoeder 'afleverde' een half jaar geleden, huilde hij heel hard. En dan brak mijn hart inderdaad. Maar ja, er moet toch brood op de plank komen.. Mijn ouders komen hier binnen zitten tot mijn zoontje wakker wordt, dus is er dat moment van afscheid nemen niet. Hij vindt het dan ook prima dat oma of opa hem dan uit bed haalt en meeneemt naar hun huis. Mijn man en ik zijn een keer bij een paranormale vrouw geweest voor ons zoontje, omdat ie toen best vervelend was, en wij merkte dat hij dat toen (nog) niet kon uiten. Zij wist zonder onze voorgeschiedenis te weten te vertellen, dat Kenji een moeizame start heeft gehad. En dat ie snel meegenomen is naar de geboorte, en dus dat gevoel van veiligheid heel erg heeft gemist. Volgens haar zijn veel problemen hier naar terug te voeren, maar we moeten daar juist niet te veel in meegaan, want anders krijgt ie later veel problemen in de maatschappij. Ik snapte heel goed wat ze bedoelde. Maar nu wijk ik heel erg af van mijn oorspronkelijke verhaal. Morgen mag mijn zoontje weer... ben benieuwd!
Jeetje wat een verhaal jusi! Poeh, wat naar allemaal. Dat is niet fijn als je je kind zo achter moet laten. Misschien helpt het als ze zijn voorgeschiedenis weten, of weten ze dat al? Als ik het zo lees heeft hij echt een probleem met afscheid nemen. En ook echt al een poos. Zelfs bij bekende mensen, zoals je schoonmoeder. Dan wordt het wel een heel ander verhaal vind ik en daar moeten ze wel rekening mee houden. Hier in het begin ook moeite gehad met haar nieuwe groep. Ze was juist heel dwars. Ze had de vijfde dag een puzzel gepakt en ze had hem omgegooid. Ze wilde hem vervolgens niet maken. Toen mocht ze niet mee naar buiten en werd uiteindelijk zelfs in een andere groep gezet me die puzzel. Uiteindelijk heeft die leidster haar opgehaald en heeft samen met haar die puzzel gemaakt. Ik vond dat zo niet kunnen. Je gaat toch niet een kindje wat net twee is en nog maar net in de groep is uit de groep plaatsen, omdat ze een puzzel niet wil maken. Ik plaats echt bijna nooit een kind uit de groep. Dan moet een kind het wel zo bont hebben gemaakt. Een kind uit die omgeving halen die juist veilig moet zijn, vind ik echt een allerlaatste handeling die ik zou doen hoor! Ik weet zeker dat als ze eerder met haar samen aan het puzzeltje was gaan zitten, dat ze het dan wel gewoon gedaan had. Heb er toen niet teveel van gezegd, want ik wil ook niet die moeder die ook juf is en die het allemaal wel weet zijn en ik heb het even zo gelaten. Nu gaat het gelukkig helemaal goed. Ze heeft er niets aan over gehouden en is zelfs dol op die juf en de juf nu ook op haar.
hoi, ik heb nog niet alle reacties gelezen( alleen je eigen berichtje). Ik ben zelf een peuterjuf en bij ons komt het ook regelmatig voor dat peuters moeite hebben met wennen op de speelzaal. Ook ik geef het advies bij verdriet om iets vertrouwds van thuis mee te geven. Zelf maak ik geen probleem van knuffels mee. Meestal gaat de knuffel na een weekje steeds minder de knuffel mee in de hand en spreek ik met de peuter een plekje af waar de knuffel even gaat "slapen" en de peuter even gaat spelen. Als de knuffel weer "wakker" is mag die weer meespelen. Mijn ervaring is dat de knuffel steeds meer gaat "slapen"evt kun je afspreken dat je de knuffel in de tas bij de jas ophangt en in het geval je peuter heel verdrietig is dat ze dan de knuffel pakken. Als je peuter heel veel moeit heeft met wennen kan je bijv ook afspreken dat je hem eerder gaat ophalen. En deze tijd steeds verder opschuiven zodra steeds meer gewend is. Als je meer info wilt mag je me ook pb-en